
เป็นอย่างไรบ้าง
ยามที่ทุกสิ่งลางเลือนไกลคล้ายฝัน
ยามที่ไม่เหลือความผูกพัน
ยามที่วันหวาน..หวาน..ร้างลา
ไม่ได้มาตอกย้ำ
เห็นเธอชอกช้ำยิ่งเจ็บกว่า
เห็นเธอ...เสียน้ำตา
ฉันยิ่งปวดปร่ากว่าใคร
ร้องไห้เถอะนะ
ฉันจะซับน้ำตาให้
คอยเกื้อหนุนให้กำลังใจ
คอยห่วงใยทุกเวลา
ไม่ได้หวังสิ่งใด
เธออย่าหวั่นไหว..หวาดผวา
เพียงอยากเห็นเธอเข้มแข็ง
กว่าวันที่ผ่านมา
ถึงวันนั้น...ฉันจะลาไปเอง

หากว่าทุกข์หากว่าท้อ
ก็อยากขอให้คิดถึงกันบ้าง
เท่าที่มี...ฉันอาจช่วยไม่ได้สักอย่าง
แต่จะมานั่งอยู่ข้างๆ
นั่งเท้าคาง...เป็นเพื่อนเธอ

มีคำพูดมากมาย
แต่ฉันไม่อาจอธิบายออกมาได้
คำว่า..รัก..ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไร
มันไม่ง่ายและคงไม่สำคัญ
ฉันไม่รู้เลย.....
ว่ามันจะเคยมีความหมายเพียงนั้น
ฉันนึกว่าเพียงการกระทำคงเทียมทัน
คำสั้น..สั้น..ไม่รู้ว่าเธอนั้น..เฝ้ารอ
ฉันไม่รู้ว่าเธอกริ่งเกรง
ตอนนี้ฉันเองจะต้องเป็นคนวอนขอ
คำขอโทษไม่รู้ซักเท่าไหร่จึงจะพอ
ที่ปล่อยเธอรอ...จนเกือบสายไป

ฉันอยากจะอยู่ใกล้
แต่ฉัน..ก็..กลัวความใกล้
จะทำให้เราไกลห่าง
จึงยอมทนอ้างว้าง
เพื่อไม่ให้เราไกลห่าง
....ระหว่างใจ.....

อย่าเอ่ยอะไรเลย...คนดี
ผู้หญิงคนนี้ยังยืนหยัดอยู่ได้
เมื่อเธอเลือกเขาก็ไม่ต้องพูดอะไร
เอาเป็นว่าฉันเข้าใจก็แล้วกัน
ไม่จำเป็นต้องอธิบาย
เป็นเรื่องง่าย--ง่าย อะไรก็ต้องแปรผัน
ฉันก็รู้ว่า...คงจะมีซักวัน
แม้ว่าฉันจะยังไม่ทัน...ทำใจ...