
ความรักเปรียบเหมือนผึ้ง
มีน้ำหวานให้ชื่นใจ
มีเหล็กในให้เจ็บปวด
แล้วมีปีกบางๆ.......
เพื่อบินจากไป

มาบอกรักฉันทำไม
ถ้าหัวใจเธอหวั่นไหว
ไม่ได้คิดจริงจัง..จริงใจ
แกล้งหวง..ห่วงใย..ทำไมกัน
บอกให้ฉัน...รอ
ขอให้ฉันรักอย่าแปรผัน
พอฉันแบ่งปันความผูกพัน
เธอกลับทำฝันฉันขาดรอน
ถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนไป
ขอให้ฉันได้ทำใจก่อน
ไม่ใช่อยู่อยู่ก็มาตัดรอน
แล้วก็ซ่อนตัว..ซ่อนใจ
......หายไป.......

เป็นอย่างไรบ้าง
ยามที่ทุกสิ่งลางเลือนไกลคล้ายฝัน
ยามที่ไม่เหลือความผูกพัน
ยามที่วันหวาน..หวาน..ร้างลา
ไม่ได้มาตอกย้ำ
เห็นเธอชอกช้ำยิ่งเจ็บกว่า
เห็นเธอ...เสียน้ำตา
ฉันยิ่งปวดปร่ากว่าใคร
ร้องไห้เถอะนะ
ฉันจะซับน้ำตาให้
คอยเกื้อหนุนให้กำลังใจ
คอยห่วงใยทุกเวลา
ไม่ได้หวังสิ่งใด
เธออย่าหวั่นไหว..หวาดผวา
เพียงอยากเห็นเธอเข้มแข็ง
กว่าวันที่ผ่านมา
ถึงวันนั้น...ฉันจะลาไปเอง

หากว่าทุกข์หากว่าท้อ
ก็อยากขอให้คิดถึงกันบ้าง
เท่าที่มี...ฉันอาจช่วยไม่ได้สักอย่าง
แต่จะมานั่งอยู่ข้างๆ
นั่งเท้าคาง...เป็นเพื่อนเธอ

มีคำพูดมากมาย
แต่ฉันไม่อาจอธิบายออกมาได้
คำว่า..รัก..ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไร
มันไม่ง่ายและคงไม่สำคัญ
ฉันไม่รู้เลย.....
ว่ามันจะเคยมีความหมายเพียงนั้น
ฉันนึกว่าเพียงการกระทำคงเทียมทัน
คำสั้น..สั้น..ไม่รู้ว่าเธอนั้น..เฝ้ารอ
ฉันไม่รู้ว่าเธอกริ่งเกรง
ตอนนี้ฉันเองจะต้องเป็นคนวอนขอ
คำขอโทษไม่รู้ซักเท่าไหร่จึงจะพอ
ที่ปล่อยเธอรอ...จนเกือบสายไป