15 ธันวาคม 2555 10:07 น.

บทกวีแห่งความเหงา

บทกวีแห่งความเหงา...

เหงา....ฟ้าสีเทาหม่น
น้ำค้างอวลระคน..ปนไอหนาว
ทางชีวิต..ยังหยัด..ยืนยาว
จำต้องก้าว..ย่ำเิดิน...

เหงา..ฟ้าสีเทาหม่น
ใจคนบางคน..ยังระหก..ระเหิน
เหนื่อย..และล้าเหลือเกิน
ที่ต้อง..เผชิญ..ภาวะนานา..

เหงา...ฟ้าสีเทาหม่น
ใจคนบางคน.. ยัง..ปราถนา
กับคำบางคำ...และแววตา
เพื่อกำลังวังชา ทุกเช้าเย็น

เหงา..ฟ้าสีเทาหม่น
ใจคนบางคน..ไม่มีใครเห็น
มันเจ็บปวดจน....เกินจะเป็น
ที่สุด..ใจดวงเย็น...ก็ด้านชา

..เช้าวันที่เดียวดาย..ทิพย์โนราห์ พันดาว