7 สิงหาคม 2549 19:14 น.
น.นิรัติศัย
รัตติกาล
ดวงวิญญาณหลุดลอย
เดือนดาวเฝ้าคอย
โดนสอยด้วยโชคชะตา
เดือนดับสิ้นสุด
ราตรีพิรุศหยุดเจิดจ้า
ไร้แสงดวงจันทรา
เสมือนว่าฟ้าถอย
หนึ่งชีวิต
ใครลิขิตเรียงร้อย
เดินตามซ้ำรอย
เล็กน้อยเถอะโชคชะตา
เกิดมาเพื่อเติบโต
หยุดโม้โอ้อวดด่า
หยุดเหยียดซึ่งดวงชะตา
ล้วนเกิดมามีเวรกรรม
28 กรกฎาคม 2549 18:11 น.
น.นิรัติศัย
เมื่อคืนฝันว่าใจหาย
มันละลายเพราะฤทธิ์ยา
ด้วยเราเมาเหมือนหมา
พร้อมความบ้าด้วยเรี่ยวแรง
เหงื่อใหลย้อยหยาดเยิ้มหยด
มันสลดเพราะเคลือบแฝง
เพราะในฝันมันคลางแคลง
เหมือนน้องแทงเข้าหัวใจ
เครียดไปใจหดหู้
เธอมีชู้อยู่แห่งไหน
ฉันเป็นคนหลงไว้ใจ
แต่เหตุใดไม่ดีตาม
๒
ความเครียดเข้าครอบงำ
ด้วยความขำเพราะฤทธิ์ยา
เสพไปด้วยน้ำตา
ลบความบ้าที่ใจเรา
เครียดไปก็ปวดหัว
ไม่อยากมั่วเรื่องของเขา
โยนมันทิ้งด้วยมึนเมา
ดื่มความเศร้าเคล้าน้ำตา
เขียนไปมันตลก
หัวไม่รกขำหนักหนา
เรื่องไรใครจะบ้า
มัวแต่ล่าหาตัวตน
21 กรกฎาคม 2549 17:43 น.
น.นิรัติศัย
กดไปไม่โทกลับ
กดรับแล้ววางทิ้ง
กดไปไม่สุงสิง
กดทิ้งหัวใจเรา
ตามจิกตามจี้
ตามดีมีหรือเขา
ตามใจเอาแต่ใจเค้า
ตามเร้าตามเง้างอน
ขอโทษที่ทำผิด
จะไม่คิดให้ใจครอน
เชื่อใจเอาไว้ก่อน
หากเว้าวอนไม่ได้ความ
ขอบคุณที่สอนกัน
ให้ตัวฉันไม่คุกคาม
ต่อไปไม่ติดตาม
และไม่ถามอีกคำเลย
อดทนได้เท่านี้
กับเรื่องดีที่มอบให้
เมื่อเธอไม่สนใจ
โปรดทิ้งไปในความฝัน
เรื่องเราคงต้องจบ
เลิกคบแค่วานวัน
ต่อไปไม่มีฉัน
สองเรานั้นไม่มีทาง
ใจร้อนใครก็ว่า
หยุดด่าหยุดถากถาง
หยุดคิดหยุดเคียงข้าง
ปล่อยว่างภายในใจ...
21 กรกฎาคม 2549 17:39 น.
น.นิรัติศัย
แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า คอยหลับตาและลับหาย
นานนับหลายชั่วโมง
เสียงลมพัดวูเสียดหู เข้าสู่สมองตอนเหงาโดดเดี่ยว
วันหนึ่งเธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตฉัน
ฉับพลันเรื่องราวเกิดขึ้น ด้วยความดีและรอยยิ้มนับร้อยพันครั้ง
ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่เคยโดดเดี่ยว
ฉันมีเธออยู่ข้างกายและใจดวงเล็กๆ ดวงนี้เสมอ
วันหนึ่ง ความเหงากัดกินความรู้สึกที่มีต่อเธอ
มันหายไปแล้วนะ ฉันทรมาน
เธอรู้ใหมว่าใจดวงนี้บอบช้ำเพียงไร
กับการที่เธอหายไป
ฉันไม่รู้เลย...ว่าตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไร และอยู่ที่ไหนของโลก...ใบนี้
โลกที่เธออยู่...จะมีฉันอยู่หรือ
โลกที่เธออยู่...จะมีใจของฉันอยู่บ้างใหม
โลกที่เธออยู่...จะมีที่ว่างพอจะให้ฉันไปอยู่ด้วยบ้างใหม
แต่ตอนนี้...
โลกที่ฉันอยู่...มันไม่มีเธอ
โลกที่ฉันอยู่...มันไม่มีเธอ
มันไม่มีเธอ...เธอได้ยินใหม
ทำไมเธอถึงหายไปจาก...โลกที่ฉันอยู่
ทำไม...
วันหนึ่งเธอเคยหายไปแบบนี้
และวันนี้ตอนนี้เธอก็หายไป...อย่างวันนั้น
วันที่เรื่องของเราเป็นแค่...กลุ่มควันจับเป็นก้อนบนท้องฟ้า
ฉันหนาวเธอโอบกอดฉันให้อบอุ่น
ฉันสัมผัสถึงตอนนั้นได้ดี
แต่...ตอนนี้มันไม่มีแล้ว
ฉันโดดเดี่ยว...เพราะคืนนี้...ไม่มีเธอ
และโลกนี้...ไม่มีเธอ
เธอหายไปไหนบนโลกใบนี้
เธอหายไปพร้อมกับเขา...
เขาโอบกอดเธอด้วยแรงแห่งรัก
รักที่เกิดขึ้นจากความศรัทธาและเกิดจากความดีที่เธอกระทำ
รักที่ยิ่งใหญ่
แต่ทำไมรักนั้นไม่ฉุดเธอให้อยู่ตรงนี้
ตรงที่ที่ฉันอยู่...
ทำไมเขาจึงพรากรักที่ฉันมีต่อเธอไป
พร้อมกับเสียงอื้ออึง...
พร้อมกับเสียงเสียดสีของแผ่นหิน
ทางยาวโผล่ให้ฉันเห็น
แต่ทางนั้นเป็นทางไหม้
ดำสนิทและควันล่องลอยสู่เบื้องบน
เลือดเธอไหลนองเต็มพื้น
เลือดที่เธอเคยหลอมรวมกับฉันได้ไหลเอ่อล้นออกมา
และซึมผ่านแผ่นหิน...
เมื่อไร ฉันจะได้เจอเธออีก...
เมื่อไร...ที่นั่นจะยอมรับวิญญาณของฉัน
เพื่อเราจะได้พบกันอีกครั้ง
ท่ามกลางหมอกควันที่สวยงามอย่างคืนนี้...
17 กรกฎาคม 2549 19:05 น.
น.นิรัติศัย
สิ้นวันสิ้นเวลา
สิ้นใจใต้นที
สิ้นเรื่องสิ้นราวสร้างความดี
สิ้นสุดสิ้นชีวาวาย
ปลดปล่อยตัวฉันในวันนี้
ปลดปล่อยสิ่งที่มีความหมาย
ลบล้างลบเลือนให้มลาย
ปล่อยไปกับเวลา
ไม่มีอะไรต้องยึดติด
ปล่อยชีวิตเลื่อนไหลตามสาย
สู่อ่างน้ำยิ่งใหญ่มากมาย
หยิบจ่ายไม่อดสู
จำยอมรับสิ่งที่เกิด
ไม่เตลิดกล้ำกลายเฝ้ามองดู
ชั่วร้ายแสนหดหู่
ไร้ที่อยู่ไร้ตัวตน
"คืนสู่สรรพสิ่ง"
แอบอิงฟ้าฝน
โปรยปรายร่วงหล่น
มืนหม่นหนทาง...
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
หน้าส่วนตัว
864
