7 พฤศจิกายน 2545 11:31 น.
บินทีละหลา
ค่ำคืนนี้สายฝนกระหน่ำพรำฝนตก
น้ำใสใสรินรดหกตกจากฟ้า
ฉันนั่งอยู่ ณ มุมหนึ่งของกาลเวลา
แล้วน้ำตาก็รินไหลจากใจเหงา
ฉันหยิบไดอารี่เปิดบันทึกหน้าเดิมเดิม
ความทรงจำก้เริ่มหววนคืนวันเก่าเก่า
หากทว่าภาพความจริงในวันนี้ไม่มีเรา
ฉันและเขาก็เพียงเงาของเส้นขนานคั่นเวลา
จดบันทึกลงไปว่าเราคงไม่พบเจอ
จดบันทึกให้ลืมเธอด้วยปลายปากกา
จดบันทึกบอกตัวเองให้ร่ำลา
จดบันทึกบอกตัวเองว่า....
อย่าเลยที่จะคิดถึงเธอแค่พอต่อลมหายใจให้หายทรมาน
3 พฤศจิกายน 2545 10:02 น.
บินทีละหลา
...................ฉัน ยังเป็น บินหลาน้อย
ที่กำลังทะยานถลาบินสู่โลกกว้าง
...................ฉัน ยังเป็น นักเดินทาง
ที่กำลังเดินทางรอนแรมท่องโลกใบใหญ่
....................ฉัน ยังเป็น ฉัน
และ เธอ ยังเป็น เธอ
ที่กำลังค้นหาคำตอบให้กับตัวเอง (เช่นกัน)
3 พฤศจิกายน 2545 09:54 น.
บินทีละหลา
เพียงแดดถึง.............บึงหญ้าก็สว่าง****
เพียงผลิยิ้ม.................รอยริมหัวใจก็กระจ่าง****
เพียงฟ้าหม่นเมฆครึ้ม..............ฝนพรึมพรำตก
น้ำตารดหกรินหลั่งริมหัวใจ
เพียงฟ้าจ้าเมฆกระจ่าง.............ฝนสร่างซา
รักเจ้านำพารอยยิ้มพิมพ์ดวงใจ
ปล.**** เป็นบทความจากใครคนหนึ่งซึ่งคือเสี้ยวส่วนที่งดงามของช่วงชีวิต
และ เป็นต้นความคิดสำหรับ 2 บทถัดมา
31 ตุลาคม 2545 13:49 น.
บินทีละหลา
นานมาแล้วที่ฉันท่องไปในโลกกว้าง
โลกที่สร้างบทเรียนบทละครให้ตัวฉัน
โลกที่เป็นเช่นเพื่อนกับตะวัน
โลกที่ปันสุขทุกข์ระคนปน
จวบจนวันนี้วันนที่ฉันคิดถึงบ้าน
วันที่ขานหาไออุ่นรักจากผู้คน
วันที่ใจฉันร้องไห้ยอมจำนน
วันที่ค้นหาตะวันมาฉายแสง
ดั่งวิหคปีกหักรักคืนรัง
อยู่ด้วยความหวังความรักในทุกแห่ง
อยู่ด้วยใจหนึ่งดวงที่อ่อนแรง
รอวันเข้มแข็งเหินกลับฟ้าถลาบิน
16 ตุลาคม 2545 02:04 น.
บินทีละหลา
โค้งทะเลเวิ้งฟ้ากว้างปลายทางไกล
ความฝันใฝ่ คือ จุดหมายหลายร้อยพัน
ดวงอาทิตย์จะลาลับทับตะวัน
หากแต่จันทร์ยังฉายแสงแข่งกับดาว
เฉกเช่นด่งไฟฝันของหัวใจที่โลดแล่น
เปรียบเหมือนเป็นพลังศรัทธาจากหนุ่มสาว
แสงสว่างลุกโชติช่วงพรูพรั่งพราว
คือเส้นทางที่ทอดยาวสู่ความจริง
หน้าส่วนตัว
1047
