8 มีนาคม 2547 23:14 น.
พระอาทิตย์เจ้าเอย
ฝากใจไปให้บางคน
อ้อนวานจนน้ำตาไหล
ฝากสายลมพัดใจไป
บอกใครคนนั้นว่าฉันคิดถึง
อ้อนวอนคนเดียวเปลี่ยวใจนัก
หยิบยอดผักเหมาะเหม็งเซังหนักกนา
รู้มั้ยอยู่คนเดียวเหนื่อยอุรา
ไม่มีใครมาเรียงเคียงข้างกาย
พอตอนสายยังไม่รีบหนีบหนดปัง
เสียงระฆังเร่งเร้า เอาใจหมาย
รีบตบึงออกไปไม่ดูดาย
โถ่ ไอ้ควาย เหยียบตีน กูดูสิวะ
ระเร่งเร้าระเร่งรีบบีบหัวใจ
จะไปไหนมาไหนไม่อยากถาม
จะไม่ใส่ใจมีใครตาม
มือถือคร้าม ครามปิดนักชักลำคาญ
8 มีนาคม 2547 22:38 น.
พระอาทิตย์เจ้าเอย
หนึ่งใจบอบช้ำสำนึกความผิดเคยคิดก่อ
หนึ่งใจชูช่อชื่นชมสมสำราญ
หนึ่งใจเปี่ยมทุกข์ไร้สุขทุกคราบคราน
สองใจมิรนรานซ่อนไว้ในกายเดียว
8 มีนาคม 2547 18:21 น.
พระอาทิตย์เจ้าเอย
ขอบคุณ...
ทุกแรงใจที่ให้มา
ทุกหยดน้ำตาที่หลั่งไหล
ความหวังดีที่มีให้
เป็นมาลัย ร้อยถ้อย คำขอบคุณ
แม้หนทางข้างหน้าจักยาวไกล
สักเพียงไรปลอบใจไม่ไหวหวั่น
ก้าวต่อก้าวเดินลุยเพื่อฝ่าฟัน
ทยานฝัน เป็นยอด เหนือยอด เอย
ขอบพระคุณสำหรับการต้อนรัยที่อบอุ่นของพี่ๆ ที่ไทยโพเอ็ม
เขียนบกกลอนแทนคำขอบคุณที่มี พระเจ้าเสริมกำลังนะครับ
7 มีนาคม 2547 21:12 น.
พระอาทิตย์เจ้าเอย
พระอาทิตย์อรุโนทัยทอแสงแรงกล้า
จิตใจข้าร้อนทรทนไฟเผา
คิดถึงนางที่เคยเอ่ยเผนา
อยากแหงนเอาดาราไขว่คว้าไป
จันทราเพี้ยงเอียงเอื่อมเหลื่อมเมฆา
รำพึงรำพันแต่ดาราเป็นไฉน
เก็บของขวัญเป็นความเศร้าไว้ที่ใจ
ถึงผลักใสยอมรับจำทนเอา....
หน้าส่วนตัว
856
