ตะวะนยังมีให้เห็น

พระอาทิตย์เจ้าเอย

 ภายในใจวนเวียนเฝ้าคิดถึงเพียงเธอ 
หลับตายังคงเจอเธอ เหมือนเดิมเสมอทุกวัน 
สัมผัส อบอุ่นที่เธอเคยมีให้กัน 
กับความทรงจำ ที่ฉันนั้นไม่ลืม 

เก็บไว้ จากวันที่ไกลห่างกัน 
เมื่อฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม ที่จะรักเธอ 
และมีเธออยู่กับฉันตลอด 
ไม่อยากต้องอยู่เพื่อมองเห็นเธอจากไป 

แต่วันนี้ ฉันรั้งตัวเธอต่อไปไม่ไหว
เมื่อเธอกับฉันต้องเดินแยกทางกันไป 
ไม่มีเธอแล้ว จะอยู่อย่างไร 
ไม่ให้รักก็ควรต้องลืมใช่ไหม 
ฝืนใจตัวเองทุกครั้ง 
และพรุ่งนี้ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง 
รู้เพียง ตะวันยังมีให้เห็นไกลไกล 
ทุกอย่าง นั้นยังมีแปรเปลี่ยนไป 
แต่ฉันจะมีแค่เธอในใจ เหมือนดวงตะวัน 

ทุกอย่าง จดจำขึ้นใจได้ดี 
เมื่อฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม 
ที่จะรักเธอ และมีเธออยู่กับฉันตลอด 
ไม่อยากต้องอยู่เพื่อมองเห็นเธอจากไป 

เธอจะเป็นคนเดียวอยู่ในใจฉัน 
และจะเป็นเหตุผลเดียวเท่านั้น 
ที่จะทำให้ฉันได้เดินต่อไป 

ทุกอย่าง นั้นยังมีแปรเปลี่ยนไป 
แต่ฉันจะมีแค่เธอในใจ 
มีแต่เธอในใจ เหมือนดวงตะวัน 


       เมื่อก่อนตอนผมเป็นเด็กผมไม่เคยเห็นพ่อกับแม่เคียงคู่กัน หลายคนซาบซึ้งกับความรัก ผมกับเป็นคนเดียว

ที่เห็นตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางความมืดและความเดียวดาย ผมสงสัยว่าเหตุใดผู้ชายจากทั่วโลกจึงแสวงหาผู้หญิงเพียง

คนเดียวที่ตนเองสามารถมอบโลกทั้งใบให้เธอได้ ถ้าการดำรงชีวิตอยู่ของมวลมนุษยชาตินั้นดำรงอยู่เพียงเท่านี้ การ

ได้มีความรักกับผู้หญิงคนนั้นคงเป็นสุภวจีอันเป็นพรประเสริฐของพระผู้เป็นเจ้า ผมรู้สึกว่าผมวิ่งไล่ตามเงาของตัวเอง

แสวงหาสิ่งที่ไร้ตัวตนเมื่อแสวงหาผมยิ่งเหนื่อยอ่อน และเมื่อผมอ่อนแรงผมมองรอบข้างที่มีแต่เสียงของอดีตที่ทิ่งแทง

และกล่าวหาผมว่าเป็นคนไร้วาสนาดุจดังทรราช ที่ทำความชั่วโสมมถูกเสกให้อยู่เพียงเดียวดาย ตกต่ำลงถึงดินรอบกาย

เต็มไปด้วยโคลนตม ในเวลาที่ผมหมดหวัง ก่อนที่ผมจากโลกนี้ไปเหมือนถูกปลิดชีพนั้นแสงอรุณจากเบื่องสูงก็สาดส่อง

ลงมา ผมเจอเธอคนที่สอนให้ผมรู้จักความหมายของสิ่งที่ผมมองหา สอนให้ผมซาบซึ้งกับสิ่งที่ผมเคยสงสัย นั่นคือความ

รัก หากความรักมีใจเมตตากับผมอีกสักหน่อย ให้เวลากับผมอีก ... ผมกับเธอเหตใดจึงต้องหลบซ่อน เหตใดไม่มีเวลา

ให้ผมอยู่ซาบซึ้งกับมัน เหตใดเมื่อทันทีที่ผมจะซาบซึ้งกับคำว่ารัก จึงมีคนมาดึงไปจากมือของผม .... คอยเอาเวลของ

ผมไป หรือว่าเป็นความสนุกของเบื่องบน เป็นความเพิลดเพลินที่จะมองดูผมเจ็บปวด และร้าวรานในจิตใจ หรือเป็นความ

บรรเทิง ... ผมคงเจ็บปวดน้อยไป ผมยังคงถูกทิ้งไว้ที่เดิมบนความเดียวดายความมืดและความทรมาน มวลมนุษยชาติ

และบรรพบุรุษของผมคงเจอสิ่งเดียวกันกับผม พ่อและแม่ของผมถูกพรากให้จากกัน ไม่ต่างจากผมเลย 

ขอขอบคุณกิฟท์เธอคนนั้นของผม เธอเป็นแรงบันดาลใจให้งานกวีของผมทุกชิ้นผมยังคงรักและรอเธอเหมือนทุกวัน

ผมมีความสุขที่สุดเมือเจอเธอแต่ผมก็ทุกข์ไปพร้อมกันเมื่อรู้ว่าผมไม่สามารถอยู่กับเธอได้ตลอด ....