1 พฤศจิกายน 2549 09:44 น.
ฟา
เคยไหมบนทางก้าวไปว่างเปล่า
ไร้รอยเงาของใครดั่งใจหวัง
เลื่อนเท้าคล้ายคล้อยเคลื่อนสู่ภวังค์
เปี่ยมหวังพลังรักมาเติมใจ
ภาพคร่าวคราวครั้งเหมือนยังมีรัก
คือแรงผลักรุนหลังที่ยังไหว
หวาดหวั่นหวังรักจักเลือนไป
กลัวรักคลายไออุ่นอกตลบใจ
ทั้งกลัวแลกล้ากับเส้นทาง
อยากเปลี่ยนความอ้างว้างคลายสงสัย
มีรักสักครั้งใหญ่ยิ่งมากเพียงใด
ขอมีรักประดับในใจชั่วกาล
ก้าวต่อก้าวย่างไปสู่ประตูรัก
ใจทั้งดวงเต้นตึกตักดังส่งสาร
ใจตื่นเต้นกับรู้สึกที่เบ่งบาน
ยามก้าวผ่านเคลื่อนสู่อีกหนึ่งใจ
ช่างงดงามเกินกว่าความคิดหวัง
เกินกว่าห้วงภวังค์พาหวั่นไหว
เมื่อยอมรับยอมรักด้วยหัวใจ
เพิ่งเข้าใจความหมายหลังประตู
11 สิงหาคม 2549 16:42 น.
ฟา
เคยไขว่คว้าหาใจใครคนหนึ่ง
เฝ้าคนึงเฝ้าเพ้อละเมอหา
มีทั้งหวงและห่วงในดวงตา
วันเวลาก้าวไปพ้นวัยเยาว์
ยามอาทิตย์อับแสงอ่อนแรงล้า
มีดวงหน้าเธอคนนี้ให้คลายเหงา
ความอบอุ่นเกิดขึ้นได้ในใจเรา
เหมือนดังเงาติดตามเคียงข้างกาย
กำลังใจจากเธอ..เธอคนนี้
มอบสิ่งดีมีค่า มีความหมาย
เธอยอมพลีมอบให้ทั้งใจ..กาย
ยังไม่สายตอบแทนคุณอบอุ่นใจ
น้ำใสใสเอ่อล้นพ้นขอบตา
ไหลออกมาไม่หยุดสุดทนได้
เฝ้าเทิดทูนเฝ้ารักสมัครใจ
หาใช่ใครรักแท้คือแม่เรา
2 สิงหาคม 2549 18:26 น.
ฟา
หาใช่เพียงเห็นหน้าก็นึกรัก ที่สมัครเพียงเพราะน้ำใจใส
จากดวงหนึ่งสู่หนึ่งในดวงใจ ติดตรึงไว้ให้ซึ้งไม่รู้เลือน
มิมีหรอกแค่หน้าจะพาเคลิ้ม แต่เธอเริ่มสัมพันธ์จากฉันเพื่อน
ไมตรีน้อยก่อตามวันเป็นเดือน รู้สึกเตือนตอนเย็นจะต้องลา
หากวันพรุ่งรุ่งแจ้งอาทิตย์ส่อง เราทั้งสองห่างกันเกินพบหน้า
การติดต่อยาวนานจึงมีมา หัวใจข้าจะปวดปร่าสักเพียงใด
ปรารถนาล้นใจที่จะเอ่ย คำเฉลยว่ารักที่เก็บไว้
ก็เกรงกาลครั้งก่อนเคยปากไว บอกออกไปถึงอย่างไรก็ไม่รัก
แม้รู้ตัวรู้ใจว่าผิดแปลก ตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรกก่อนรู้จัก
อยากยืดเวลาเรียนให้ยาวนัก จนวันเธอร้องทักยิ่งหวั่นไหว
เคยคิดไม่ใส่ใจกับผู้หญิง ยิ่งดูนิ่งคงเชิดหยิ่งเกินคบได้
แต่กับเธอกฎเกณฑ์กับกลับกลาย เพราะจริงใจใสพิสุทธิ์ที่มอบมา
ใจละลายให้เธอไปทั้งหมด ไม่ต้องปดปิดตัวแต่กลัวว่า
หากเปิดเผยเอ่ยใจเป็นวาจา มิตรภาพอันล้ำค่าจะสูญไป
ที่กล้าชิดสนิทใกล้ในวันเก่า ก็ตัวเราคือเพื่อนไม่สงสัย
วางมาดเพื่อนทั้งที่ทุกห้องใจ ยอมให้เธออยู่ได้ไม่ต้านทาน
จนล่วงเลยวันพบถึงวันลา วันสุดท้ายที่พบหน้าตาประสาน
จึงบอกรักเพื่อนคนนี้มาเนิ่นนาน ก่อนผละโดยไม่ต้องการคำตอบใด
แค่ได้บอกเธอไปว่าฉันรัก แล้วจะหักใจเจียมตัวเองไว้
ไม่กล้ารอคำตอบในทันใด โปรดอภัยนะเพื่อนรักที่รักเธอ
๑ สิงหาคม ๒๕๔๙
หัวค่ำที่คิดถึงเธอในวันเก่า
1 สิงหาคม 2549 14:30 น.
ฟา
๑ สิงหา' ๒๕๔๙
เช้าวันฟ้าหม่น ฝนตกพรำ ๆ วันนี้
บรรยากาศก็ไม่เป็นใจที่จะให้รู้สึกสดชื่นอย่างไรเลย
แล้วเช้าที่มัวซัวก็ยิ่งหดหู่และเศร้าลึกไปกันใหญ่
เมื่อเจ้าตัวน้อยแสนซนของหม่ามี๊ต้องมาจากไป
รู้นะตาหวานของมี๊ว่าหนูไม่ได้อยากเห็นความเศร้าใด
ที่เกิดกับมี๊
แต่ว่ามี๊ทำใจไม่ได้ในทันทีหรอกลูกรัก มันกระทันหัน
กระทันหันเกิดไป
ไม่ว่าเวลานี้ดวงวิญญาณน้อย ๆ ของหนูจะอยู่ ณ แห่งใด
มี๊อยากให้หนูรับรู้ไว้ว่ามี๊จะไม่มีวันลืมหนูที่น่ารักของมี๊จ้ะ
มันเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ ของสิ่งมีชีวิตต้องจบลง
แต่...
หนูยังเด็กนัก เด็กเกินไป แต่จะทำไงได้เล่า
นอกจากทำใจให้เข้มแข็ง ไม่รู้เลยว่าจะทำได้แค่ไหน
ตะวันขึ้นขอบฟ้าเห็นแสงสลด
ชะตาเจ้าใครกำหนดให้ลดได้
ถึงแสนรักแสนเศร้าเกินทำใจ
จะเก็บได้เพียงร่างไร้วิญญา
15 กรกฎาคม 2549 14:54 น.
ฟา
ผู้ตาม
หนึ่งคู่ตาคอยแต่มองร่างหนึ่ง
เป็นเพียงซึ่งรอยเงาที่วูบไหว
อีกหนึ่งมิตรมองตามบนทางไกล
หวังเพียงให้ใครคนนั้นแค่หันมา
หลายหลากความคาดหวังกับการนี้
จักพอมีกี่คนสมปราถนา
ด้วยหนึ่งคนหนึ่งใจในมายา
ต่างติดตามถามหาคนไม่มี
ถึงเมื่อไรที่ใดจากจุดเริ่ม
จะมีคนมาแต่งเติมให้ตรงที่
เมื่อยังคงตามติดความไม่มี
แล้วเมื่อใดชีวิตนี้จะเติมเต็ม
ทุกวันเวียนหมุนเปลี่ยนรึคงที่
หาใจภักดิ์รักดีดั่งงมเข็ม
ยิ่งมองหาติดตามความปรีเปรม
ยิ่งลดความอิ่มเอมของหัวใจ
ด้วยยังเป็นผู้ตามของความรัก
ตามเพียงเงาเฝ้าสมัครแลรักใคร่
มิหันมองเบื้องหลังว่ามีใคร
คอยใส่ใจตามรักตามผูกพันธ์
จึงต่างเป็นเพียงผู้ตามกับผู้ตาม
ที่พร่ำถามหาความรักที่ฝัน
จึงลืมคิดถึงคนแต่ละวัน
เก็บแค่เพียงคนในฝันไม่มีจริง
หน้าส่วนตัว
1060
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
