15 พฤศจิกายน 2547 12:10 น.
ฟา
แม้จะรู้ว่าในทุกค่ำคืนที่ผ่าน
จะได้รับความอ่อนหวานจากคนนี้
คนที่ต่างมีรักและปรารถนาดี
มอบแด่คนที่เขาห่วงใย
กับความรักที่ยังคงมีอยู่เสมอ
ทำให้คนรับฟังไหวเพ้อไม่จากไปไหน
ยังคงยิ้มรื่นทุกคืนก่อนหลับไป
หัวใจอาจอ่อนไหวแต่เต็มใจจะรับมา
อาจไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ที่จะพบ
คุณอาจลบคำพูดที่พร่ำหา
กับความรักที่เคยมีตลอดเวลา
อาจเหือดหายเกินกว่าจะเรียกคืน
ช่างมันเถิดช่างมันถ้าเป็นไป
ถึงสั่นไหวหัวใจจะไม่รื้อฟื้น
เพียงสิ่งหนึ่งที่ขอเก็บไม่อาจคืน
คือความรักที่แช่มชื่นเคยมอบมา
แต่หากว่าความเป็นไปของชีวิต
จะลิขิตได้ตามใจปรารถนา
อยากให้รักโอบกอดเราแนบอุรา
เพื่อสัมผัสที่ล้ำค่าก่อนสิ้นใจ
3 พฤศจิกายน 2547 15:58 น.
ฟา
ใช้คำพูดจากปากเพื่อปกปิด
ในดวงจิตที่แสนรักแสนห่วงหา
แต่สุดท้ายต้องตรอมใจน้ำเต็มตา
เพราะยังรักคุณนักหนาไม่เคยคลาย
แอบเก็บไว้หัวใจที่เต็มรัก
แม้จะหนักก็ซ่อนไว้ไม่เบื่อหน่าย
ถึงวันนี้ที่ว่างเปล่าตรงข้างกาย
ก็ไม่หมายให้ใครได้มาครอง
จะปล่อยว่างเว้นไว้เตือนหัวใจ
ไม่สนเอาใจใครวางเป็นสอง
แม้ว่ารักที่ซ่อนไว้ไม่ตรึกตรอง
จะทำให้น้ำตานองก็สุขใจ
ก็รักแล้วรักเลยไม่ได้หรือ
อาจดูดื้ออาจซื่อบื่อไม่เอาไหน
มีรักอยู่ก็เก็บซ่อนไม่บอกไป
สุขอะไรแค่ได้ใกล้ประหลาดจริง
เท่านี้แหละหนอรักรักของฉัน
ขอทุกวันยังมีเธอเป็นทุกสิ่ง
แม้ไม่แนบชิดกันถึงแอบอิง
เพียงบางสิ่งส่งผ่านกันเท่านั้นพอ
ยังยินดีที่จะรักแบบซ่อนเก็บ
ใครจะเหน็บให้เจ็บใจไม่ร้องขอ
ช่างเขาเถอะก็หัวใจรักรู้พอ
นี่แหละหนอรักซ่อนในใจซ่อนรัก
3 พฤศจิกายน 2547 15:47 น.
ฟา
กี่แสนล้านหยดเลือดที่รินหลั่ง
กี่ความคลั่งที่ถาโถมอย่างดาหน้า
กี่หมื่นพันความฝันในแววตา
กลับสูญสิ้นไร้ค่าตราว่าเลว
ต่างฝ่ายต่างรุกกร้าวก้าวเข้าใส่
ต่างฝ่ายก็คนไทยที่แหลกเหลว
ต่างฝ่ายคิดดีแต่ก็คอยโหมเปลว
เพลิงแห่งเหวนรกร้ายทำลายกัน
ครั้งที่แล้วแล้วมาก็เลือดสาด
ครั้งนี้ก็มิอาจหยุดเลือดนั้น
ครั้งไหนหนอที่เลือดไทไทยด้วยกัน
จะมิต้องมาล้างกันให้บรรลัย
เมื่อเหตุเกิดก็แก้กันไปตามเหตุ
เมื่อจบเหตุก็กล่าวกันตามวิสัย
เมื่อวันผ่านไม่นานก็เลือนไป
แล้วเมื่อไหร่เหตุร้ายจะจบสิ้น
หยาดน้ำตากับความเสียใจนั้น
มันเกิดขึ้นหลังการณ์นั้นสร่างสิ้น
สิ่งทดแทนที่เคยมอบเป็นอาจินต์
มิอาจเทียบสิ่งสูญที่สิ้นไป
2 พฤศจิกายน 2547 14:56 น.
ฟา
ถ้าฉันบอกความนัยใจรู้สึก
ถึงส่วนลึกที่มีต่อคุณนั้น
จากนาทีที่เราได้ผูกพัน
ข้างในใจของฉันนั้นริรัก
อาจเป็นแค่ความงี่เง้า
แต่ก็เปล่าจะเหมาหรือทึกทัก
ว่าใจคุณคนดีที่ได้รู้จัก
มีหัวใจแห่งรักที่ตรงกัน
ณ วันนี้หัวใจจึงหวั่นไหว
แอบร้องไห้กลัวสิ่งที่ใจหวั่น
ว่าวันหนึ่งคนที่เคยซึ้งผูกพัน
จะพบใครที่เขานั้นยอมมอบใจ
อาจไม่ได้เป็นหนึ่งคนของความรัก
คงจะหักหัวใจจากไม่ได้
จึงขอรัก รักต่อไปถึงวันตาย
ร่างสลายรักไม่คลายไปจากคุณ
31 ตุลาคม 2547 17:14 น.
ฟา
อยากถามนิดไม่ได้หรือคนดี
ว่าความคิดถึงที่มีใช่ฉันไหม
คนที่คิดว่ารออยู่เป็นห่วงหัวใจ
จะขอรู้บ้างได้ไหมหัวใจคุณ
กับความคิดว่ามีใครสักคน
เขาคิดถึงเธอมากล้นอย่างอบอุ่น
คอยมองเสมอสิ่งดีดีที่เจือจุน
รอเสมอกับความคุ้นเคยที่มีมา
ก็เป็นแค่คนหนึ่งที่คิดถึง
ไม่กล้าหวังเธอจะซึ้งใจหนักหนา
ไม่เผยอให้ถูกหยามมีน้ำตา
ขอเพียงมีคุณค่าบ้างก็พอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
หน้าส่วนตัว
1709
