รอคน คอยเคียว เกี่ยวข้าวงาม

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

รอคน คอยเคียว เกี่ยวข้าวงาม

ฝนสุดท้ายปลายฝนสิ้นหล่นแล้ว
หยาดเพชรแก้วแห่งเวลาชะตาฝน
หอมไอดินเฮือกสุดท้ายในกายตน
ก่อนเมฆหม่นคล้อยลาลับฟ้าไกล

อาทิตย์อุทัยเผยยิ้มปริ่มปริ่มโลก
ลมสิโบกยั่วล้อต่อดงไผ่
เหมือนค้นหาพระอาทิตย์วิจิตรอุทัย
อยู่หลังใบไผ่ทึบหนาจะเผยแจ้ง

หมอกกรุ่นกรุ่นอุ่นอุ่นเช้าหนาวอ่อนอ่อน
ตะวันซ่อนหลังใบไผ่ไหวไหวแสง
ล้อกิ่งไผ่ไหวร่ายร่ายส่ายแสดง
ก่อนเลิกแฝงดงไผ่หมายเมืองบน

มาเยือนยลแย้มโลกที่โชกชื่น
และลาคืนฝนสุดท้ายแห่งปลายฝน
น้อมรับขวัญวันระวีที่เยือนยล
น้อมรับต้นเหมันต์วันเวลา

ฟ้าถอนใจร้องบอกหล้าฝนลาล่วง
แสนเป็นห่วงฝนนักรักหนักหนา
เคยดื่มน้ำชายคาแฝกแรกฝนมา
คราวนี้ฟ้าเอิ้นสั่งดังลับไป

เยือกลมเย็นเป็นเวลาสิมาทัก
หนาวที่รักกลับมาหน้าที่ใหม่
หอบไอแล้งแห่งหล้าป่าทิ้งใบ
เป่าข้าวคลายความชื้นเคยรื่นริน

เหลืองข้าวรองรวงชอุ่มชุ่มกกกอ
หนาวแล้วหนอรอเคียวสิคืนถิ่น
รอหนุ่มสาวสิเริงรื่นผืนนาดิน
ปี่ข้าวสิ้นสิหวนร้องในท้องนา

เสียงลมลืออือชาว่าข่าวใหม่
สั่งคนไกลร้องเรียกเพรียกคำหา
ให้คืนคอนนอนทุ่งมุ่งกลับมา
ถึงเวลาวาดฝีมือชื่อคมเคียว

ควายบักตู้อยู่เดียวสิเทียวทุ่ง
รอคนกรุงห่างเลยบ่เคยเหลียว
รับคืนบ้านฐานถิ่นแผ่นดินเดียว
รอคอยเสี่ยวต่างเผ่าพันธุ์ผันคืนคอน

ดุสิตตาบานปลายฝนต้นหน้าหนาว
บัดนี้คราวหอมกลีบช่อลอออ่อน
น้ำเงินม่วงทวงสัญญาอยู่นาดอน
บานออดอ้อนหอมอวนนาคราคนคืน

ฝนสุดท้ายปลายฝนสิ้นหล่นแล้ว
หนาวสิแผ่วมาหาช่วงหล้าตื่น
คอยสิผิงอิงใครอุ่นไฟฟืน
คอยสิรื่นในลมหนาวเกี่ยวข้าวงาม.....

ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ