10 กุมภาพันธ์ 2547 00:23 น.
มัทนา
...หวังเป็นเพียง เศษเม็ดข้าว ที่เน่าเปื่อย
สลายเรื่อย ผุพัง จนหมดสิ้น
ทิ้งเศษซาก ฝากไว้ ในแดนดิน
เพื่อหวังถิ่น ที่พลีกาย ไม่อับจน
หวังให้เกิด ต้นกล้า ข้าวต้นใหม่
ที่มีใจ กร้าวแกร่ง ทั่วแห่งหน
ผลิออกรวง รวงทอง ของปวงชน
ให้ผู้คน เก็บเกี่ยว ทุกเสี้ยวกาย
8 กุมภาพันธ์ 2547 23:18 น.
มัทนา
...ชีวิตของกางเขนน้อยคอยบินโผ
เล็กจนโตปีกกล้า กระพือมั่น
ขริบริมขาว วาววับ ห่มดำพลัน
สองสีสัน เสน่ห์ซึ้ง ติดตรึงตรา
ทิ้งคอนนก ที่เคยอยู่ เช่นปัจเจก
สู่วิเวก เวิ้งว้าง กลางฟากฟ้า
หวังพบที่ ดำนักใหม่ ให้ชีวา
เหินเวหา ระร่อนลง โฉบผืนดิน
เริ่มเรียนรู้ สิ่งแปลกใหม่ ในชีวิต
เกินความคิด จินตนา กว่าบ้าบิ่น
รู้ทุกข์ร้อน รู้ผ่อนคลาย เป็นอาจิน
เที่ยวทั่วถิ่น พเนจน เร่ร่อนไป
อยู่ตัวเดียว เปลี่ยนภายใน ให้เหว่ว้า
รุ่งทิวา ตระการแสง สุขสดใส
คลอสายลม เคลียแสงแดด เคล้าดวงใจ
เกาะกิ่งไม้ บอกลา ตามริมทาง
ท่องชนบท เที่ยวเมือง เรื่องน่ารู้
ทนบินสู้ ถลาลม จนรุ่งสาง
หมอกสีดำ ไฟหลากสี พร่าเลือนลาง
วนอยู่กลาง นภากว้าง สุดวังเวง
เสียงเอะอะ จ้อกแจ้ก ลั่นไปทั่ว
นกน้อยกลัว จะมีใคร มาข่มเหง
กางเขนน้อย เจ้าเอย อย่าหวั่นเกรง
เจ้ายังมี บทเพลงป่า พนาไพร
จงคิดถึง วันเก่าเก่า เจ้าทนสู้
ผิดเป็นครู พลาดพลั้ง เจ้าเริ่มใหม่
แม้วันนี้ กายเจ้า อยู่แสนไกล
จากดงไพร ถิ่นกำเนิด บังเกิดมา
กางเขนน้อย คอยพัก พลังไว้
แล้วตั้งใจ จากเมือง เคืองลมท้า
พอกันที ขอคืนคอน ที่จากมา
จักคืนป่า บ้านนอก บอกหมอกดำ
ข้าคิดถึง เสียงดนตรี ที่ขับขาน
ก้องกังวาน หรีดหริ่งร้อง ชวนขวนขำ
ข้าคิดถึง คอนไม้เก่า ข้าเคยจำ
ทุกเข้าค่ำ โผผิน บินตามใจ
ขอกลับคืน ผืนบ้านนา ที่ข้ารัก
สายลมทัก คลอเสียงน้ำ ที่รินไหล
อยู่สันโดษ ตัวเดียว แม้เปลี่ยวใจ
ก็เพราะได้ กำลังใจ จากความจริง
26 มกราคม 2547 13:26 น.
มัทนา
...เราทุกคน ต่างเกิดมา ต้องมีฝัน
แม้คืนวัน ที่เหน็บหนาว เคล้าสั่นไหว
หวังเพียงอยู่ ในอ้อมรัก ที่พักใจ
หนาวเพียงไร ก็อุ่นใจ มิคลายคลา
ฝันของฉัน เป็นเพียงฝัน ของชีวิต
ที่เพิ่งคิด เติบโต เพียงยอดหญ้า
ย้อนคำนึง ถึงชีวิต ที่ผ่านมา
อยากขอฟ้า ให้ผองชน พ้นอบาย
แต่ความฝัน คงเป็นฝัน ก็เท่านี้
ถ้าไม่มี ใครช่วย ก็อาจสาย
เพียงความฝัน ฝืนทนอยู่ มิรู้คลาย
ใจสลาย เพราะแค่ฝัน วันจาง จาง....
26 มกราคม 2547 13:15 น.
มัทนา
...ในชีวิตเกิดมาเพียงครั้งหนึ่ง
ไม่ลึกซึ้งสัจธรรมอันล้ำเหลือ
ได้เพียงแค่มองฟ้า..น้ำตาเจือ
ฉันอยู่เพื่อ..ส่วนหนึ่ง ของโลกา
เมื่อพบใครได้รู้จัก..ก็ทักเข้า
คิดว่าเราคงพบกันเพื่อจากหนา
แต่เหตุใดมนุษย์เรา หลงมายา
เพียงเงินตรา เหรียญกล้า ก็สิ้นดี
คุณธรรมเลิศล้ำ อยู่หนไหน
อีกหัวใจตระหนักมั่น..ในวิถี
ยึดหลักธรรม นำใจ..ใจยอมพลี
ด้วยความดีจะสนองมิตรอมทน
ฉันเป็นเพียงหยดน้ำค้างเบาบางเม็ด
ต้องระเห็ดระเหินเผชิญฝน
อีกไม่นานแดดจ้าก็พาจน
คงร่วงหลน ลงดิน แล้วสิ้นไป
อยากฝากฝันฝากฟ้าฝากความคิด
ที่วิจิตร เพียงหยดน้ำ มิยิ่งใหญ่
หวังเพียงผอง ชนคนดี กล้าเดินไป
แม้มิได้ รับเกียรติ..ที่เยินยอ
22 มกราคม 2547 13:39 น.
มัทนา
_วันตรุษจีน ปีนี้ มีความสุข
ขอความทุกข์ อย่าได้ มากรายกล้ำ
ทั้งลูกหลาน เหลนโหลน ได้จดจำ
ทุกถ้อยคำ ผู้ใหญ่สอน วอนประวิง
รับแต๊ะเอีย อั่งเปา กันถี่ถ้วน
เด็กเด็กล้วน ยิ้มระรื่น เกินทุกสิ่ง
ปีใหม่จีน คนไทย ไม่ท้วงติง
ความเป็นจริง พี่น้องกัน ทั้งจีนไทย
โปรดรักษา ประเพณี กันไว้เถิด
ให้ก่อเกิด ความสัมพันธ์ อันผ่องใส
ทุกเชื้อชาติ ศาสนา เชื่อมหัวใจ
ผ่องอำไพ พี่น้อง ผองเพื่อนกัน..
หน้าส่วนตัว
907
