25 มกราคม 2552 21:42 น.
มาเรียณัฐ
เพียงเพราะรักคำคำเดียวคำนี้
ทำให้มีอารมณ์อ่อนไหวหวั่น
เธอเอ่ยคำรักรำพัน
บอกกับฉัน..ฉันรักเธอ
รักคำเดียวสั้นสั้น
คำคำนั้นแสนรู้สึกซึ้งเสมอ
จึงได้ปักดวงใจให้เธอ
หลงหลงเพ้อฝันหวานสานรักเธอ
หัวใจเอยทำไมอ่อนหวิว
เพียงลมปากพลิ้วพลิ้วรักเสนอ
ลมรักจากปากเพ้อเจ้อ
ลมรักที่เธอ...ปล่อยลมลวง
รักแล้วเอาคืนมาไม่ได้
จึงเจ็บดวงใจที่แสนห่วงหวง
มาวันนี้ลมรักของเธอแค่ลมลวง
เห็นเธอควงคนอื่นสะอื้นทรวง...
25 มกราคม 2552 21:27 น.
มาเรียณัฐ
มีอะไรสะกิดใจทนไม่ได้
เอาแต่ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า
เพราะไม่เคยมีใครทำช้ำอุรา
จึงไม่อาจเก็บน้ำตาไว้ในใจ
เจ็บเจ็บเพราะผูกใจไว้ที่เขา
จึงไม่แปลกที่ปัญญาเบากว่าใครไหน
หลงลมปากบอกรักจนหมดใจ
และสุดท้ายร้องไห้อยู่กับตนเอง
ใจเอยเคยแข็งแรงก่อนนั้น
ทำไมมันจึงชอกช้ำมิมีแม้เสียงเปล่ง
กดเก็บเอาไว้ให้ใครเขาย้ำเกรง
แท้เราไม่ได้เก่งอย่างที่เขามอง
เจ็บปวดกับความรักครั้งนี้
เจ็บปวดกับคนที่ไม่ใส่ใจเราสอง
ทั้งที่เขาเคยเฝ้าใฝ่ปอง
แต่ตอนนี้เขาสนองให้นองน้ำตา
แข็งแรงเถิดนะใจเจ้า
อย่าโง่เขลาอีกเลยหนา
ปล่อยเขาไป..ไปไกลไกล..คนเจ้าน้ำตา
สักวันนั้นหนาใจเราจะแข็งแรง
23 มกราคม 2552 23:23 น.
มาเรียณัฐ
สองปีมาแล้วที่เราไปที่นั่น
ดังภาพฝันงามงดสดใส
ธรรมชาติบนเขาใหญ่
งามเพียงใดใจรู้ดี
ทิวทัศน์สูงสวยสุดฟ้า
มองเห็นโค้งขอบอ้อมแขนพี่
สองเราเที่ยวป่าเขาแสนเปรมปรี
บ้านน้อยหลังนี้...เคยมีเรา
วันนี้ฉันมาคนเดียว
หลบเธอมาเที่ยวเปลี่ยวเหงา
ไม่รู้สึกสุขแสนขาดอ้อมแขนเขา
ฉันจึงเศร้าเหงาทรวงดวงฤดี
ไม่เป็นไรหรอกที่มาที่นี่
เพื่อทบทวนครั้งที่มีเธอรักล้นปรี่
ด้วยระยะทางห่างกันไปทุกที
เธอจึงมีใครคนใหม่...ไม่ใส่ใจเรา
คิดทบทวนวันหนึ่งซึ่งมีเธอ
สองเราเจอธรรมชาติสวยเคล้า
ดอกไม้งามสดใสหวิวไหวเบาเบา
และสองเรานั่งมองหมู่ดาว
เธอดื่มเบียร์เคลียร์เพลงเพราะ
แสนไพเราะยามรักหวานหวาว
อ้อมแขนอุ่นละมุลโอบมองดูดาว
รักยามหนาวอุ่นไอใจจากเธอ
คืนนี้ฉันมีเพียงผ้าห่ม
นอนสมสมคนเดียวเปลี่ยวละเหนอ
เพราะน้อยใจในรักทำขื่นขม
ฉันจึงซมซานมา....ข้าคนเดียว....
23 มกราคม 2552 12:21 น.
มาเรียณัฐ
ตอบครับ ครับ ทุกคำย้ำอยู่นั่น
บอกทุกวันแต่ไม่เคยทำได้
รู้แล้ว รู้แล้วรู้หมดอดไหมใจ
บอกอะไรครับ ครับ รับฟัง
สามนาทีที่เหมือนเดิม
แล้วยังเพิ่มความเข้มข้นจนทนไม่หวัง
อย่ามาตอบอีกเลยเฉลยว่ายัง
เหมือนกับครั้งก่อนเก่าที่เล่ามา
เลิกแล้วครับ ไม่เจ้าชู้ประตูดิน
เลิกแล้วชินชาสัญญาอีกครั้งหน้า
ไม่แล้วไม่เจ้าชู้และเลิกลา
ผมจะดอกฟ้าเพียงคนเดียว
และแล้วก็เหมือนเดิม
ซ้ำยังเพิ่มผู้หญิงยิ่งเป็นเหลียว
มองทางไหนตาหวานฉ่ำใส่หญิงเชียว
บอกเลิกเที่ยวแต่เจ้าชู้ประตู....บาน...
22 มกราคม 2552 23:05 น.
มาเรียณัฐ
สายลมแรงพัดสาดคลื่น
ลมระรื่นแรงร่าน่าพิศวง
ทะเลนี้มิเคยเป็นเช่นนี้ชม
มีสายลมแรงจริงยิ่งหนาวกาย
หลบผู้คนหลบงานมาฟังเสียง
ทะเลเคียงขอบฟ้าที่โค้งสาย
เตียงผ้าใบ หนังสือถือข้างมิห่างกราย
นอนฟังเสียงคล้าย คล้ายทะเลโกรธคน
เหมือนฉันคนนี้ที่หนีมา
หอบเสื้อผ้า หนังสือ ภู่กัน ระบายสีข้น
วาดภาพรักเกาะเกี่ยวแขนคู่คน
เดินเวียนวนบนชายหาด...ไม่คลาดกัน
ฉันหลบเธอมาคนเดียวที่นี่
ไม่อยากมีเธอมาให้ใจเจ็บนั้น
และต้องขอขอบคุณสวรรค์
เธอห่างฉัน...คงสบายดังสายลม
นอนฟังเสียงคลื่นระรื่นนัก
อยากลมคนรักที่หลบหน้าพาขื่นขม
ไม่อยากอยู่ใกล้ใจระทม
จึงต้องข่มดวงใจให้คลาย...คลาย..
ไม่อยากกลับบ้านแล้วตอนนี้
อยากอยู่ที่นี่...มีความสุขไม่หน่าย
ห่างเพียงเคียงเธอเคยข้างกาย
แสนสบาย...มีหนังสืออ่านทั้งวัน...
หน้าส่วนตัว
976
