23 ธันวาคม 2551 11:40 น.
มาเรียณัฐ
หนึ่งชีวิตเกิดมาเพื่อหาฝัน
เก็บเกี่ยวเสี้ยวหนึ่งนั้นสรรหา
ร้องเรียกเพรียกพร่ำพรรณา
สิ่งที่ดวงใจข้าติดตาม
เชยอรุณรุ่งมุ่งหมายหมั่น
หนึ่งวาดความนั้นทั่วทั้งเขตขาม
ดินแดนใดไหนเล่าเฝ้าฟ้าคราม
และงดงามเพียงเพื่อได้เชยขม
ใครใครบอก ณ ที่นั่นฝันใฝ่
ที่ซึ่งใคร ใคร ใฝ่สุขสม
เขากล่าวนามแดนดินถิ่นภิรมณ์
ข้าจึงชื่นชมนักจักหาเจอ
วันนี้เวลานี้ที่ได้เห็น
มิยากเย็นเพียงเพียรสม่ำเสมอ
ทำคุณงามความดีเคียงคู่เธอ
ฝันฝันนี้มิใช่ละเมอแต่เป็นจริง
สองเราจึงมาพบกันสวรรค์สร้าง
ร่วมหนทางกวากหนามแล้วทุกสิ่ง
สองความฝันของเราได้เป็นจริง
และแน่นิ่ง ณ วันนี้ที่มีกัน
22 ธันวาคม 2551 22:40 น.
มาเรียณัฐ
หัวใจดวงน้อยคอยคิดถึง
เฝ้ารำพึงถึงพี่ไม่ห่างหาย
อยู่แสนแดนไกลรักไม่เว้นวาย
ตัวอยู่ไกลแต่ใจใกล้ชิดสนิทนาน
รักเริ่มผลิดอกงอกงาม
เรารถน้ำพรวนดินกลิ่นกล่าวขาน
ประคองรู้คู่ชื่นและเบิกบาน
แม้ว่ากาลเวลาจะยังรอ
เพียงรักเข้าใจในรักมั่น
สองเราต่างสร้างสรรค์สุขหนอ
วันเวลาที่เราต่างเฝ้าพะเน้าพนอ
เรามิย่อท้อใจในรักเดียว
บุเพสันนิวาสขอบฟ้า
กั้นไกลไหนรักยังแน่นเหนียว
รวามดวงใจไว้เพียงหนึ่งเดียว
แสนกลมเกลียวเหนี่ยวรั้งใจให้เพียงเธอ....
21 ธันวาคม 2551 20:05 น.
มาเรียณัฐ
ลมเอยช่วยหอบรักไปให้
ฝากความในห่วงและหวงเสมอ
ถึงแม้นานวันไม่ได้เจอ
แต่คิดถึงเธออยู่ทุกครา
หนาวนี้เคยมีเธอเคียงข้าง
แอบอุ่นไอรักไม่ร้างห่างหา
แสนสดชื่นรื่นรมณ์สมชีวา
สองดวงตาประสานใจให้สองเรา
ลมหนาวแผ่วมาหนาวนิด
ให้หวลคิดถึงเธอทั้งที่เหงา
อยากวอนลมรักพัดเบาเบา
ฝากดวงใจข้าเจ้าไปให้เธอ...
21 ธันวาคม 2551 09:10 น.
มาเรียณัฐ
บางครั้งการอยู่เงียบๆคนเดียวก็ช่วยให้เราคิดอะไรๆได้ดี
มีคำถามเกิดขึ้นในใจเสมอๆบางครั้งตอบเองได้แต่บางทีก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ด้วยตนเอง อย่างวันนี้ทะเลาะกันหรือไม่กับคนที่แสนดี..ก็ไม่ได้ทะเลาะแต่ไม่พอใจนิดๆ ที่ขาดความใส่ใจ..ไม่ซินะต้องบอกว่าใส่ใจน้อยลงทุกทีๆจนดูเหมือนไม่สำคัญ...ความน้อยใจมันขึ้นมาคับแน่นจนน้ำตารินไหล...บ่อน้ำตาแสนตื้น..
อยากเข้มแข็ง..แต่ก็ไม่รู้ทำไม...ขีวิตยังต้องก้าวเดินไปอีกไกล...และในชีวิตต้องพบเจออะไรๆมากมาย...การพบใครคนหนึ่งที่ไม่จำเป็นต้องมานั่งอยู่ในใจตลอดเวลา...มันก็บอกไม่ถูกนะว่าทำไมต้องตามติดทุกที่ที่ก้าวไป...น่าจะลืมๆไปบ้าง...
บางครั้งรูสึกดีมากๆ แต่บางทีก็รู้สึกแย่มากมากๆในใจเราเอง...มีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่าอย่าเอาเขามาผูกใจเราไว้ มันจะเป็นทุกข์...จริงๆด้วย..แล้วจะทำยังไง
คงต้องปล่อยให้เวลารักษาความในใจอันนี้...ก็เป็นความสวยงามอยู่หรอกนะที่ได้คิดถึงคนของความรัก...แล้วก็อยู่เงียบๆคนเดียวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
ความสุขอยู่ที่ใจไม่ใช่หรอ..
20 ธันวาคม 2551 11:03 น.
มาเรียณัฐ
ท่ามกลางป่าเขาแสนหนาวเหน็บ
เราเคยได้มาเก็บดอกไม่ป่า
พักบ้านริมธารธารา
มีดอกไม้ป่าหอมส่งกลิ่ยอบอวล
อากาศหนาวเย็นมองเห็นหมอก
กลิ่นน้ำค้างกลางบอกความในให้หวล
ป่าแห่งนี้มีพร้อมสรรพมวล
เราเคยชวนเพื่อนพ้องฉลองกัน
นั่นเป็นกาลเวลาที่ผ่านพ้น
เพื่อนทุกคนสุขนักรักสร้างสรรค์
ต่อต่อมามีเรา มาเร้ารัน
หาสรวงสวรรค์ที่นี่นี้สวยงาม
บ้านน้อยหลังนี้ที่เราพัก
ครั้งเมื่อรักเราเริ่มรี่มีคำถาม
เธอเคยบอกดวงใจอันงดงาม
ส่งติดตามไปทั่วที่ฉันไป
มาวันนี้..มี่ที่รัก ในป่าสวย
แวดล้อมด้วยดอกไม่ป่าน่าสดใส
อยากจะอยู่ที่แห่งนี้ตลอดไป
แต่มิวายอยากมีเธออยู่ด้วยกัน
จะสร้างบ้านหลังน้อยน้อย
เพียงรอคอยเวลาพาสร้าสรรค์
คงไม่นานนักหรอกดวงชีวัน
ป่าสวรรค์แห่งนี้จะมีเรา...ตลอดกาล..
หน้าส่วนตัว
895
