3 กุมภาพันธ์ 2552 20:48 น.
มาเรียณัฐ
ไม่เคยคิดและล่วงรู้มาก่อน
โชคชะตาย้อนยอกให้ได้พบ
ทั้งที่ไม่เคยประสบ
และมาคบกับคนที่หลายใจ
คนที่รักเขารักมากแค่ไหนใจก็รู้
เขาอุ้มชูดูแลเป็นไหนไหน
ใจต่างหากมาหลงรักคนที่เราไม่เข้าใจ
เขาทำอะไรก็ยอมแทบทุกที
คนหนาคนแปลกแยกไม่ถูก
มีใครปลูกรักด้วยดูแลแคร์เรานี่
ใจเจ้ากรรมถลำไม่รักพี่
กลับผูกดวงฤดีไว้ที่คุณ
จะโกหก..จะหลอก..จะบอกแบบไหน
ยอมเชื่อใจเชื่อเธอทั้งใจวุ่น
เพียงไม่พูดไม่เพ้อไม่พร่ำคำรุน
ทำเป็นเชื่อเจือจุนจนคุ้นเคย
ความแตกต่างระหว่างเราน่าเศร้านัก
ฉันมีคนที่รักอยู่แสนไกลใส่ใจไม่นิ่งเฉย
ทุก..ทุกวันโทรมาถาม..อย่างที่เคย
สบายดีหรือเปล่าเอยคิดถึงจัง
แต่ใจกลับแปลกแยกไม่ออก
พบเธอบอกแรกรักสดใสใจฝัง
แต่ตอนนี้เธอยิ่งเปลี่ยนไปไม่จริงจัง
ได้แต่นั่งรอ...รอ..เธอโทรมา...
เปรียบชีวิต..ที่ต่างแตก
พบครั้งแรกเธอเอาใจใส่สรรหา
ผ่านไปแล้ว..ล่วงและเวลา
จึงรู้ว่า...เจ็บเพราะใจไม่รักดี...
2 กุมภาพันธ์ 2552 21:00 น.
มาเรียณัฐ
เหนื่อยหล้าอาการสาหัส
ไม่รู้จะจัดการอย่างไรให้สาสม
ต้องเจ็บต้องทุกข์ระทม
ความขื่นขมเต็มอยู่ในใจ
หมดแรงหมดแรงเหนื่อยหน่าย
ปวดใจปวดร้าวจะทำไฉน
ต้องทนต้องทุกข์เพราะเธออีกนานเท่าใด
ในเมื่อหัวใจมันรักเธอ
ป่วยกายไม่เท่าไรหรอกบอกให้รู้
ป่วยใจนี่ซิสู้ไม่ไหว..เหมือนคนเพ้อเจ้อ
หมดแรงแล้วปัญหาที่มาเจอ
เป็นเพราะเธอ...คนดีที่ทำ..
รอสักวันหนึ่งจะหมดแรงกาย
รอสักวันหนึ่งจะหมดแรงใจที่ถลำ
รอว่าวันหนึ่งวันนั้นฉันได้แต่จดจำ
แล้วกล้าก้าวล้ำออกไปจากใจเธอ....
29 มกราคม 2552 22:16 น.
มาเรียณัฐ
น้ำคำเชื่อไม่ได้
เชื่อไม่ได้จริง จริง..
นับวันก็ยิ่งเปลี่ยนแปลง
ทำเอาอะไรไม่ได้
มีแต่ความเจ็บใจที่อยู่กับตัวเอง
อยู่กับตัวเองดีกว่า...อย่ารับฟังคำใด ใดอีกเลย
อยู่กับตัวเองอย่างไม่ผูกใจไว้กับใคร
มันสบายใจดีกว่า
ที่จะต้องรับฟังแล้วก็ไม่มีน้ำคำที่เชื่อถือได้
เจ็บให้พอ
ทนให้ได้
จบ...อยู่ที่ใจเรา
อยู่กับตัวเอง....
(เขียนกลอนเปล่าที่เป็นจริง)
27 มกราคม 2552 23:07 น.
มาเรียณัฐ
เลิกงานกลับบ้านนั่งพัก
ไม่นานนักใจให้หวนคิดถึง
อดีตในวัยเด็กเป็นนักเรียนเคยรำพึง
ว่าวันหนึ่งจะเป็นผู้ใหญ่ใจดีมีงาน
ตั้งใจพากเพียรเรียนหนังสือ
จนได้ชื่อเด็กเรียนเพียรเล่าขาน
เป็นตัวอย่างที่ดีทั้งเรียนและเบิกบาน
เพื่อนเพื่อนขานนามให้ขวัญใจเรา
เรียนจบทำงานทุกอย่างเปลี่ยน
ต้องพากเพียรตั้งใจให้งานเล่า
บางครั้งเครียดบางครั้งทนไม่เบา
ต้องทำทั้งที่เราขัดใจตน
เปรียบการเรียนตอนเป็นเด็ก
ไม่ต้องเช็คตารางงานจนหมองหม่น
มีเวลาทำอะไรตามใจตน
เลิกเรียนก็ร่นปนเพื่อนสนุกกัน
ออกกำลังกายตอนเย็นแสนสนุก
ไม่ต้องทุกข์ต้องเครียดอย่างนั้น
ถึงเวลาขอตังส์แม่แค่ไปเรียนสุขสรรค์
มาวันนี้ต้องรับผิดชอบงานกัน
ไม่สนุกเหมือนคืนวันวัยเรียน
บางวันยุ่งยุ่งจนปวดหัว
บางคนบ่นกลัวเจ้านายเพี้ยน
ออกปากวัยเรียนดีกว่า...วัยงานปานหน้ามือ
26 มกราคม 2552 12:26 น.
มาเรียณัฐ
กาลเวลาเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่ง
อย่างยอดหญิงอย่างฉันนั้นหนา
แอบแอบร้องไห้เสียใจเรื่อยเรื่อยมา
เป็นเพราะว่ารักคนผิดคิดมาลวง
เคยทำร้ายตนเองกี่หนแล้ว
แต่ไม่แคล้วมีใครหมายชิงช่วง
มาช่วยเหลือให้ข้อคิดจิตผ่องแผ้ว
แม่เราแล้วคนรักหนักกว่าใคร
ผูกใจไว้ทำไมกับคนสิ้นคิด
เราไม่ผิดคิดทำร้ายทำร้ายใครไหน
รังแต่ทำให้กายและใจ
เจ็บซ้ำข้ำกว่าใครคนที่ทำ
เขาไม่สนเขาไม่แคร์แยแสหรอก
ใครจะช้ำจะชอกจะบอกไม่สนร่ำ
ปล่อยให้เจ็บเจ็บไปตามเวรกรรม
เขาคงขำน่าดูที่คิดสั้นด้วยฉันเอง
ต่อแต่นี้มีแม่คอยเตือนเสมือนรัก
ดวงใจจักไม่ทำซ้ำ...ย้ำเป็นเปล่ง
และดูแลตนจนได้ใจนักเลง
ไม่ใช่เก่งแต่เรียนรู้จะอยู่มัน
ใครทำช้ำสุดแสน
คงได้รับผลตอบแทนแสนขัน
ทุกข์ระทมขื่นขมอาจมนั้น
ต้องสักวันสนองคืนชื่นใจเธอ
ยามเธอรักแสนดีนะพี่ชาย
แต่ยามเธอร้ายเธอไม่สนคนเหม่อเหม่อ
เคยคิดไหมใครกันทำฉันฝันละเมอ
เคยไหมที่ต้องเจอ...ใจจะขาดรอน...
หน้าส่วนตัว
1601
