จดหมายจากบานเช้า..

รวี นิชา

คุณคนดี...

คุณว่า.. คุณสุขใจ
ที่แม้กายธรรมชาติเราไม่อาจสัมผัสกัน 
แหละแววตาก็ไม่อาจประสานได้ดั่งรักอื่นหมื่นพันล้านดวงใจ 
แต่คุณก็สุขใจ..
ที่ส่วนสัมผัสเราได้โอบกอดกันอย่างบริสุทธิ์และยุติในทุกความยึดมั่นเสมอเสมอ..

ไม่ต่างกันเลยคนดี..  กับรู้สึกที่มีของหัวใจอีกดวง....


คุณคนดี..

แต่กลัวเหลือเกินว่าความสวยงามเหล่านี้ จะมีได้ในโลกแห่งฝันเท่านั้น
ค ว า ม ฝั น อั น ห อ ม ห ว า น   ฤ ดี ก า ล แ ห่ ง ค ว า ม สุ ข
กลัวว่าเมื่อใดก็ตามที่เราก้าวผ่านล่วงล้ำเข้ามาในโลกแห่งความเป็นจริง...  
ความงดงามเหล่านั้น.. จักแปรเปลี่ยนไป

แล้วเมื่อวันนั้นมาถึงจะยังเหลือสิ่งใดให้ชื่นหัวใจ..  
หรือทำได้เพียง เ สี ย ด า ย กับทุกสิ่งที่ผ่านมา


จริงดั่งคำคุณ..
ไม่มีใครล่วงรู้ถึงกาลข้างหน้า
ไม่มีใครบอกใครได้..
ว่าเราจะยังได้โอบกอดความรู้สึกกันไปอีกนานแค่ไหน

*   เหมือนค่ำคืนที่เราไม่รู้ว่า จะผ่านไปถึงพรุ่งนี้ได้หรือเปล่า 
     และรุ่งเช้าที่กำลังมาเยือน เราต้องประสบพบสิ่งใด...

แ ต่ ต ร า บ ที่ ส า ย ล ม ยั ง ค ง พ ลิ้ ว ผ่ า น 
แ ส ง เ ที ย น ว อ ม แ ว ม เ ริ่ ม สั่ น ไ ห ว 
หั ว ใ จ ย่ อ ม ไ ห ว พ ลิ้ ว ไ ป ต า ม ก ร ะ แ ส รู้ สึ ก 


เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่..  คนดี


ตะแบกบาน
เธอเคยบอก...
จะเก็บให้.. สักวัน
ฉันรอคอย.. ชั่วชีวิต
แต่วันนั้น.. ไม่เคยมาถึง..


คุณคนดี...

คุณรู้หรือไม่ว่า.. 
วันนี้.. ดอกตะแบกบานสะพรั่งอยู่เต็มหัวใจแล้ว

ขอบคุณนะ ค ว า ม ห วั ง
 
ที่ทำให้มนุษย์คนหนึ่งมีพลังใจในการก้าวเดินต่อไป 
แม้นั่น..จะเป็นได้เพียงแค่  ค ว า ม ห วั ง ...


ด้วยหัวใจ...