22 ธันวาคม 2549 17:04 น.
รวี นิชา
วันวิวาห์พาครวญกำสรวลเศร้า
หมดสิ้นแล้วรักเราที่เฝ้าหวัง
แสงแห่งจันทร์ทรงกลดถูกบดบัง
ด้วยความหวังซึ่งพังลงตรงหน้านั้น
ก่อนจะถึงวันรุ่งของพรุ่งนี้
ขอจงวางศักดิ์ศรีที่ถือมั่น
แม้ต้องสิ้นศักดิ์ไปเพราะใกล้กัน
เป็นเพราะฉันรักเธอใช่เผลอใจ
ทุกอณูเอื้อกายที่ถ่ายทอด
คืออ้อมกอดแห่งรักใช่หรือไม่
หากพรุ่งนี้ต้องกอดกกกับอกใคร
ทั้งหัวใจคงล้น.. ทรมา..
คืนสุดท้ายในอ้อมกอดของยอดรัก
มิอาจหักฝืนห้ามเสน่หา
อุ่นอกชายผู้พ่ายแพ้แก่ชะตา
คือของขวัญล้ำค่ากว่าสิ่งใด..
18 ธันวาคม 2549 20:00 น.
รวี นิชา
คืนเหงา..
นั่งมองดาวเวิ้งว้างที่กลางฟ้า
รินหลั่งไม่เคยหมดหยดน้ำตา
ยามอ้างว้างเหว่ว้าเข้าราวี
ความเศร้า..
ข้าชังเจ้าเสียนักในยามนี้
เสียงหัวใจบอกว่าล้าเต็มที
หยุดย่ำยีเถิดข้าล้าเต็มทน
มิรู้ว่า..
จักต้องรินน้ำตาอีกกี่หน
กับชีวิต - จิตใจ- คนหนึ่งคน
ที่อ่อนแอเหลือทนกับเส้นทาง
ขอดาว..
สุกสกาวพราวใสในฟ้ากว้าง
ได้โปรดช่วยส่องแสงชี้นำทาง
ให้ข้าพ้นความอ้างว้างได้สักที
...
ข้า.. วอน..
หน้าส่วนตัว
1202
