31 กรกฎาคม 2548 20:40 น.
ลมรำเพย
.........น้ำตารินหลั่งแล้ว ซ้ำเล่า
ใจร่ำคิดถึงเจ้า ยิ่งฟ้า
ใจจะขาดอกเร่า ร้อนรุ่ม สุมทรวง
ลมแผ่วพัดโปรดเอื้อ อุ่นเคล้า ชโลมใจ
ใจสับสนวุ่นว้า วนใน จิตแฮ
เหตุแห่งรักป่วนใจ อกข้า
หวั่นไหววุ่นเวียนใย มิสงบ จบลง
รักป่วนปั่นมิเคยล้า เช่นนี้ มิเคย
รักหนอรักเกิดแล้ว ในทรวง
ดั่งบ่วงผูกจิตห่วง รุ่มร้อน
บางครั้งดั่งน้ำล่วง เย็นจิต ใจนา
รักในอกข้าย้อน ทำร้าย ใจตัว
17 กรกฎาคม 2548 21:48 น.
ลมรำเพย
รักพี่คงมั่นไว้..........ในจิต
รักพี่มิผันผิด...............แน่แท้
รักพี่มั่นมิคิด...............ผันเปลี่ยน แปรนา
รักพี่มิพ่ายแพ้...............แก่เค้าคนใด
ฟากฟ้าสูงสุดหล้า..........เป็นพยาน
หมายมั่นรักมิพาล...............คลาดแคล้ว
รักส่งสื่อทุกกาล...............แม้นเนิ่น นานแล
รักพี่มิเลื่อนแล้ว...............มั่นไว้ เช่นเดิม
รักพี่เทียบแผ่นฟ้า..........ใดเสมือน
รักพี่มิแชเชือน...............เลื่อนคล้อย
รักพี่ดั่งดวงเดือน...............งามเด่น แน่นา
รักพี่มิได้ด้อย...............เด่นหล้า ฟ้าใด
แม้นมีคู่อยู่แล้ว..........เคียงครอง
ใจมั่นรักหมายปอง...............คู่ฟ้า
มิผันเปลี่ยนเป็นสอง...............หนึ่งแน่ แท้นา
รักสุดถวิลถ้า...............รักแล้ว มั่นเอย
17 กรกฎาคม 2548 21:36 น.
ลมรำเพย
รักเธอเสมอแม้นเธอแสนไกลห่าง
เธออยู่กลางดวงหทัยเธอไม่เห็น
ยังคงรักล้นเสมออย่างที่เป็น
รักเหลือเช่นดวงดาวพราวนภา
รอสักคราจะได้มาบอกคำรัก
รอสักคราที่เธอจักหันมาหา
รอสักคราที่เธอจักตอบรักมา
รอสักคราที่ได้มาเดินเคียงครอง
รินน้ำตาเจ็บดวงจิตมิดมืดหม่น
เธอมีคนเคียงข้างอย่างเจ้าของ
โอ้อกเอ๋ยต้องมาเจ็บน้ำตานอง
ได้แต่มองเพ้อครวญหวนร่ำไป
อุตส่าห์รอเพียงขอได้พบหน้า
พอเธอมาอกก็สั่นหวั่นไหวไหว
แสนยินดีที่ได้พบดวงฤทัย
แล้วดวงใจก็สลายในฉับพลัน
เธอมีคู่เคียงครองในใจแล้ว
ดั่งดวงแก้วแตกยับดับใจฉัน
รักเอยรักกลับเป็นโทษเทียบอนันต์
ดั่งฟ้าพลันมืดมิดวันไร้แววดาว
กลับมานอนรินน้ำตาคราครวญคิด
หนทางมิดมืดหม่นจนเหน็บหนาว
รักเอยรักที่เคยเป็นเช่นดวงดาว
ทำร้ายราวฟ้าผ่ากลางหทัย
รักเสมอคงเช่นเดิมแม้นเจ็บเหลือ
รักมิเบื่อประดุจดาวเด่นดวงใส
ที่มิเคยทิ้งจันทร์เจ้าเปล่าเดียวดาย
รักมิคลายคงข้างกายมิหน่ายไป
รักเอยจงลอยตามลมเมื่อคิดถึง
ใจยังพึงพบพักตร์ยามหลับใหล
เทพเทวาบนฟ้าจงดลใจ
ให้เธอรู้ว่ามีใครเฝ้าคอยรอ
3 กรกฎาคม 2548 22:33 น.
ลมรำเพย
ไกลสุดฟ้า...จะมีสิ่งใดอยู่ไหม
อยากส่งหัวใจ...ล่องไปทุกแห่งหน
ลอยตามสายน้ำ...สายลมถึงใครสักคน
ฟ้าที่ไม่มืดมน...คงส่งใจให้พบเจอ
ตามหา...หัวใจที่ลอยหลุดหาย
รอคนที่จะคลาย...ความเหงายังรอเสมอ
หากความรัก...ที่ลอยไปไม่พบเจอ
คงต้องฝันละเมอ...เพ้อเป็นเรื่องเป็นราว
ล่องลอย...คล้อยไปกับสายลม
คิดถึงผ้าห่ม...เมื่อยามที่ใจเหน็บหนาว
มองบนฟ้า...ยังมีพระจันทร์กับดาว
งดงามส่องแสงสกาว...เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงาใจ
ฟากฟ้า...กว้างใหญ่ไม่มีเขตกั้น
เมื่อไรจะถึงสักวัน...ที่ใจจะไม่เหงาไหม
ความรัก...ไม่รู้อยู่แห่งหนใด
ใครรู้ว่าอยู่ที่ใด...ได้โปรดช่วยตอบฉันที
3 กรกฎาคม 2548 00:49 น.
ลมรำเพย
น้ำตาริน...ปริ่มใจ...ในดวงจิต
เหตุใดคิด...น้อยใจ...อยู่เสมอ
ยามเมื่อเห็น...ใครใคร...ได้ใกล้เธอ
เฝ้าแต่เพ้อ...เผลอพะวง...หลงแต่คอย
คอยสักวัน...เธอมองเห็น...รักนี้บ้าง
รักล้นเหลือ...มิจืดจาง...มิเดินถอย
จะไม่ยอม...ให้รัก...นั้นเลื่อนลอย
จะไม่ปล่อย...ได้แต่คอย...เสมอไป
ขอเพียงเธอ...ได้รับรู้...รักสักครั้ง
จะไม่หวัง...ได้ความรัก...ตอบกลับไหม
รู้ว่าเจ็บ...แต่มันรัก...สุดดวงใจ
ดีกว่ารัก...ล่องลอยไป...ไม่บอกเธอ
หน้าส่วนตัว
1080
