1 เมษายน 2548 12:10 น.

พักใจ

อีก2เดือน เพื่อกลับไปเผชิญหน้า
และยอมรับกับความเป็นจริง ที่ฉันได้แต่หลบเลี่ยงมันในตอนนี้
วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน
บางครั้งก็รู้สึกว่า....เร็ว..จนน่าใจหาย
มีกี่คนแล้วนะที่เข้ามาทักทายกับความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนที่สุดของหัวใจ
แต่ไม่ว่าจะมีซักกี่คน
สุดท้าย..ก็ไม่มีใครหลงเหลือให้ได้จดจำเช่นเดิม
คำว่ารักในวันนี้ จะไม่ใช่แค่รักอีกต่อไป
มันไม่ได้มาจากหัวใจและความรู้สึกล้วนๆอีกแล้วล่ะ
แต่มันรวามเข้ากับเหตุผลและสมองประกอบกัน
ก่อนจะรักใคร..ต้องคิดให้ดี..ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน
"ใช่เค้าแล้วหรือ คนที่เราจะเอาหัวใจไปฝากไว้"
เพื่อว่าต่อไป..หัวใจจะได้ไม่เจ็บหนัก
บางที..การหยุดรัก เพื่อให้หัวใจได้พักผ่อนบ้างก็เป็นเรื่องที่ควรทำ
"สงสารหัวใจ" ที่บ่อยครั้ง มันถูกผลักไสจากคนที่ไม่สนใจไยดี
หัวใจที่มีรักอันแสนบริสุทธิ์ กลับถูกทำลายจากใครที่ไม่เห็นค่าของมัน
สมควรแล้วหรือ
จะสนใจไปไย....ว่าใครจะรักเราหรือไม่
ขอวันนี้มีแค่พ่อ แม่ที่น่ารัก พี่ชายพี่สาวที่คอยดูแล
เพื่อนที่แสนดี และ รักตัวเองให้ดีที่สุดก็น่าจะพอ