20 สิงหาคม 2549 19:53 น.
ลุงรอง
เปลวแห่งความศิวิไรซ์
เปลวเทียน สีแสด
เปลวแก๊ซ สีส้ม
ฝุ่นคว้าง ที่พร่างพรม
คือฝุ่นควัน ปนสารพิษ
อุตสาหกรรม นำหน้า
หลงเงินตรา ผลผลิต
เกริกไกร ในสารทิศ
แลกกับสิทธิ ประชาชน
อ้างความ รับผิดชอบ
อ้างกรอบเหตุผล
อ้างหลักการ..สากล
เวลาพ้น.ก็เปลี่ยนแปลง
ในน้ำ ก็ดำด่าง
ในฟ้ากว้าง มีฝุ่นแฝง
น้ำฝน ปนสีแดง
ดั่งสีเลือด.แห่งผู้คน
ฟ้าร้อง อยู่ก้องกึก
ทั้งดื่นดึก โกลาหล
เปลวไฟ ที่พุ่งพ่น
จะไหม้ฟ้า อยู่ฟอนฟาย
ฟ้าร้อน ก็ร้อนฟ้า
เป็นฟ้าผ่า เส้นแสงสาย
ร้อนรน ทุรนทุราย
มหันตภัยในสายลม
ฐปกรณ์ โสธนะ
13 พฤษภ. 49
17 สิงหาคม 2549 10:50 น.
ลุงรอง
ชวนชม
ชวนชมชวนภู่เคล้า คลึงคลอ
แตกกิ่งแกมลอดกอ ต่อก้าน
งามเอยงามเอี่ยมละออ เหลืออด ใจแฮ
กลีบผ่องสวยระทวยสะท้าน แจ่มแท้ ชวนเชย
เปรียบสตรีที่แย้ม วัยสาว
นวลจะเหนี่ยวใจน้าว นิ่มน้อง
เปรียบเป็นเช่นดวงดาว ผุดผ่อง
ประดาชายต่างหมายจ้อง เหนี่ยวโน้มชมเชย
ฐปกรณ์ โสธนะ
9 สิงหาคม 2549 21:01 น.
ลุงรอง
พระคุณแม่
ให้แผ่นฟ้า สุดฟ้า มหาศาล
ให้สายธาร มหาสมุทร สุดยิ่งใหญ่
ให้ร้อยพัน หมื่นแสน ดินแดนใด
มิเทียบได้ กับคุณแม่ อย่างแน่นอน
พระคุณแม่ ใหญ่ยิ่ง กว่าสิ่งไหน
เปี่ยมน้ำใจ ในน้ำคำ แม่พร่ำสอน
แม่เหนื่อยยาก หนักหนา ไม่อาทร
ลูกหลับนอน แม่ระวัง นั่งพัดวี
คิดถึงแม่ ทุกครั้ง ยังเป็นสุข
ให้ร้อยทุกข์ ก็พ้นทุกข์ ก็สุขศรี
แม่ช่วยเหลือ ทุกอย่าง แนะทางดี
ในโลกนี้ ไม่มีใคร เทียบได้เลย
โอ้คุณแม่ ของลูก พันผูกจิต
ให้ชีวิต ชี้นำทาง อย่างเปิดเผย
จะเติบใหญ่ แม่สอนสั่ง เหมือนดั่งเคย
สุดเอื้อนเอ่ย ถ้อยคำ ล้ำเลิศคุณ
หากเกิดมา ชาตินี้ ไม่มีแม่
ใครจะแล ใครจะรัก ให้ตักหนุน
ใครจะโอบ จะเอื้อ จะเจือจุน
ใครจะรัก ศักดิ์สกุล ให้อุ่นไอ
ขอเทิดบุญ คุณแม่ แผ่ไพศาล
นานเท่านาน รักแม่ยิ่ง กว่าสิ่งไหน
ต่อให้ดิน กลบหน้า ฟ้าเปลี่ยนไป
แต่หัวใจ ลูกรักแม่ ยังแน่นอน
ฐปกรณ์ โสธนะ
๙ สิงหาคม ๔๙
4 สิงหาคม 2549 10:57 น.
ลุงรอง
แม่พิม
แหลมแม่พิม พิมพ์ใจ ไม่รู้สร่าง
ดูพราวพร่าง ซับซาบ ภาพอาถรรพ์
จากฟ้าคราม น้ำเขียว เกี่ยวผูกพัน
สุดเสกสรร สร้างคำ น้อมนำใจ
ละลอกคลื่น ครืนคลั่ง มิว่างเว้น
ระริกริ้ว พริ้วเต้น กระเซ็นใส
กระทบหาด สาดทราย กลืนหายไป
แล้วคลื่นใหม่ ถูกกำหนด มาทดแทน
ลูกแล้วลูกเล่า คลุกเคล้าคละ
เว้นระยะ ยลแยบ ตามแบบแผน
จะเรียบแรง ด้วยลมร่ำ มาฉ่ำแดน
นับหมื่นแสน มิสิ้นสุด หยุดลงเลย
ในคืนค่ำ ด่ำดื่ม มิลืมหลง
น้ำค้างลง เหน็บหนาว โอ้เราเอ๋ย
ฝากหัวใจ กับสายลม พรมรำเพย
ไปชื่นเชย ชมนาง ยามห่างไกล
ตราบคลื่นยัง พรั่งพราย สาดทรายซับ
ทะเลไม่ เคยหลับ ลับธารใส
เปรียบรักหลอม ระรินทราย มิคลายไป
ยังหวานไหว คู่แม่พิม อยู่ริมธาร
หาดแม่พิม ยังพริ้มพราย ด้วยทรายขาว
ลูกรักร้าว โปรดจง ได้สงสาร
วอนแม่พิม เมตตา อย่าทรมาน
ช่วยถักสาน รักใหม่ ให้ลูกที
อาจารย์ฐปกรณ์ โสธนะ (ลุงรอง)
31 กรกฎาคม 2549 20:03 น.
ลุงรอง
กูอยากเป็น .เทวดา
กูอยากเป็น ..เทวดา
ไม่ต้องอยู่ฟ้า อยู่สวรรค์
มีจมูกหูตา กว่าร้อย กว่าพัน
รู้เห็นคน ทุกชนชั้น ทุกย่านบาง
กูอยากเป็น..เทวดา
ใช่ว่า กูอยากรู้ ไปทุกอย่าง
อยากรู้เพียง ใครจัญไร ใครอำพราง
ใครสรรค์สร้าง ใครทำลาย ใครน่ากลัว
กูอยากเป็นเทวดา
มีวาจา หากด่าใคร ต้องหายหัว
คนกินปูน กินดิน กินบ้านตัว
คนชั่ว คอรัปชั่น อันตราย
กูอยากเป็นเทวดา
คนที่ปล่อยกลิ่น/ควันขึ้นฟ้า พาฉิบหาย
โครงการใหญ่ จ้องเขมือบ ดั่งเหลือบควาย
จะชี้หน้า ด่าให้ตาย จากโลกันต์
.กูอยากเป็น .เทวดา
จะสร้างดิน สร้างฟ้า สร้างสวรรค์
ให้ธรรมชาติ คืนกลับ นับย้อนวัน
มีป่าปรก นกหมื่นพันธุ์ มีคันนา
กูอยากเป็น..เทวดา (จริงโว้ย)
คนกอบโกย โกงเมืองไทย จะไปฆ่า
สอนคนให้รู้ อัตตา อนัตตา
เนกขัมมะ ปรมา ปฏิปทาน
โอมเพี้ยง??? จงบังเกิด.
ให้ฟ้าเปิด แสงธรรม นำไพศาล
ให้ผู้คน รู้รัก จักรวาล
เพื่อสืบสาน ศิวิไลซ์ ในใจคน
ฐปกรณ์ โสธนะ (ลุงรอง) / ๓๐ กันย์ ๔๙
หน้าส่วนตัว
1244
