11 เมษายน 2546 18:47 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เทศกาลชื่นบานไปทั่วถิ่น
ฉันได้ยิน ยิ่งเจ็บช้ำ น้ำตาไหล
วันมหาสงกรานต์ สะท้านใจ
คนอื่นสาดน้ำกันไป ส่วนฉันรินไหลเพียงน้ำตา
ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าว
ยิ่งนึกมองตัวเรา ที่ไร้ค่า
สงกรานต์ปีนี้ ไม่มี เขาไม่กลับมา
เขาจากไป ไม่บอกลา ไม่มาเจอ
สงกรานต์ คนชื่นฉ่ำ
ต้องทนฝืน กลืนกล้ำ พร่ำและเพ้อ
สาดน้ำตาวันสงกรานต์ตาพร่าเบลอ
เดือนเมษาฯ น้ำตาเอ่อ เฮ้อ!..ปวดใจ
11 เมษายน 2546 18:17 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ฉันอยู่กับความไร้ค่า และเงียบเหงา
เดียวดายอ้างว้าง เลือนลางในใจเรา
เจ็บปวด รวดร้าว เหน็บหนาวกับเวลา
ร้องไห้กับตัวเอง
ฝืนทำตัวอวดเก่ง ทั้งที่ตัวเองอ่อนล้า
อยู่เพียงลำพัง ไร้รอยความหวังในสายตา
ต่อสู้กับอดีตที่ไร้ค่า ไร้คนเวทนา ปรานี
แล้วเธอก็กลับมา
เธอทวงถามคำสัญญา ในวันนี้
ความรักระหว่างเรา ฉันคงเข้าใจดี
เปล่า.. ฉันกลับจำไม่ได้ซักที ว่าเมื่อไร
เราเคยรักกันด้วยเหรอ
ตอบหน่อยสิเธอ ฉันจำไม่ได้
ที่ผ่านมา ฉันรู้เพียงว่า ฉันมีค่าแค่คนเดียวดาย
ตั้งแต่วันนั้นที่เธอจากไป โดยไม่บอกกัน
แล้ววันนี้จะกลับมาทวงถาม
ความทรงจำที่งดงาม ในวันนั้น
ฉันนึกไม่ออกเลยเธอ ว่าเราเคยรักกัน
นึกออกเพียง ฉันรำพึงรำพัน คนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่รึไง
เธอเองที่ตีจาก
หยิบยื่นความพลัดพราก มากองให้
เพิ่งรู้ คนที่เขารักกัน เขาทำกันเช่นไร
บอกฉันหน่อยเป็นไร เราเคยรักกันตอนไหน เมื่อไหร่หรือเธอ
ฉ...เคยรักกันรึเปล่า ยังจำไม่ได้
เรารักกันเมื่อไหร่ พูดมาซักคำ
เธอหายไปไม่บอก นี่หรือ..คนรักกัน
มันยากเกินจะทำใจ รับได้....ฉ
11 เมษายน 2546 18:04 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เธอจำได้ไหม
วันนั้น ที่เธอต้องการไป ไปจากฉัน
ฉันขอร้อง วิงวอนเธอ เห็นใจกัน
เธอกับปฏิเสธความสำคัญ แล้วจากไป
ฉันให้เธอหมดใจในวันนั้น
แต่เธอกับทิ้งขว้างฉัน ทำกันได้
หมดเลยใจฉัน หมดความสำคัญแม้เศษใจ
เพราะเธอไม่มีเยื่อใย แล้วฉันจะอยู่ไปทำไมกัน
ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน
น้ำตายังเอ่อล้น จากวันนั้น
เธอรู้ไหม ฉันใช้เวลานานเท่าไหร่ เพื่อลืมกัน
แล้ววันนี้ เธอก็กลับมาหาฉัน ต้องการอะไร
เธออยากให้เราเริ่มนับหนึ่ง
ผูกความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ขึ้นมาใหม่
จะเอาอะไรจากฉัน ในเมื่อมันไม่เหลืออะไร
มอบให้หมดแล้วนะหัวใจ ไม่เหลือแม้ผงธุลีนะรู้ไหม จะให้เธอ
ไม่ใช่ว่าฉันผูกใจเจ็บ
แต่หัวใจมันหนาวเหน็บ อยู่เสมอ
ก็ให้ไปแล้วหมดใจ ให้ไว้กับเธอ
มีเพียงดวงเดียวเท่านั้นนะเออ ที่เธอทิ้งไป
เมื่อเธอทิ้งมันไปแล้ว
เราคงไม่เหลือแม้วี่แวว จะเริ่มกันใหม่ได้
อย่ามารื้อฟื้น เธออย่าฝืนหัวใจ
พูดได้คำเดียว ฉันไม่เหลืออะไร ฉันเสียใจนะเธอ
.....จะเอาจากไหนให้เธอ ให้ไปแล้วหมดใจ หนึ่งคนก็มีหนึ่งใจ เท่านั้นที่มี จะเอาจากไหนให้เธอ เมื่อวันนั้นเธอไม่ใยดี บอกเธอได้เพียงเท่านี้ ฉันเสียใจ
10 เมษายน 2546 21:46 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อยากถามเธอมานานแล้ว
แต่ไม่เคยมีวี่แวว ได้ถามไถ่
วันนี้ ได้มาเจอ ขอถามเธอหน่อยเป็นไร
เห็นฉันมีค่าบ้างไหม เห็นฉันเป็นอะไรในสายตา
ยามที่เธอเจ็บปวด
เมื่อใจเธอร้าวรวด ก็ถ่อมาหา
ลืมไปแล้วหรือไง ฉันไม่ได้เปิดร้านขายยา
ไม่ได้เป็นหมอ คอยรักษา เวลาเธอช้ำใจ
ไม่ได้เป็นโฮเต็ล
ให้รอเธอเช้าเย็น ก็รอได้
ไม่ได้เป็นแม่ค้าหาบเร่ ทั่วไป
นึกจะมา จะหาย ฉันจะได้ไม่โศกา
จะเป็นก็เป็นได้แค่นี้
แค่ผู้หญิงมีศักดิ์ศรีและมีค่า
อยากให้เธอแคร์กัน ไม่ใช่เห็นฉันแค่ผ่านตา
รักเธอนะ รักเธอตลอดมา แต่จำไว้เลยว่า ฉันมีหัวใจ
10 เมษายน 2546 21:21 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อยากเอาเส้นใยยุ่ย--ยุ่ย จากปุยเมฆ
...มาถัก มาเสก เป็นผ้าผืนใหญ่
.....คืนนี้อากาศหนาว เดี๋ยวกายร้าว ไม่สบาย
.......มอบให้เธอห่มไว้ ก่อนหลับใหล ในราตรี
.......มองพระจันทร์นั้นทอแสง
.....จะไม่ขอข้าวขอแกง หรือวันนี้
...เปลี่ยนเป็นอวยพร ให้เธอนอนฝันดี
ส่วนฉันมีหน้าที่ ตามไปเซ้าซี้ ในฝันเธอ
ไม่พบหน้ามาเป็นปี
...คงทำได้เท่านี้ แม้รู้ดีว่าเพ้อเจ้อ
.....รู้แล้วใช่ไหม ไม่ว่านานเท่าไหร่ ยังรักเธอ
.......รักษาสุขภาพนะเออ คิดถึง เป็นห่วงเสมอ สุดหัวใจ
(วานท้องฟ้าห่มผ้าให้เธอด้วย
วานดาวสวยหอมแก้มเธอแทนฉัน
วานสายลมกระซิบมาว่าห่วงกัน
วานพระจันทร์กล่อมเธอหลับฝันดี
หน้าส่วนตัว
631
Lovers
0 คน เลิฟลูกเป็ดขี้เหร่
