2 เมษายน 2546 22:17 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เจอเธอล้ม จึงคว้า
ดึงเธอออกมา จากคำว่าไร้ค่า คำนั้น
เธอทรมานหัวใจ จากใครที่ไปจากกัน
เจ็บลึก ปวดร้าว ไหวหวั่น มีเพียงฉันที่เข้าใจ
รักษาเธอด้วยความรัก
จากที่อาการหนัก จึงฟื้นไข้
เยียวยาด้วยความหวังดี เธอหายซะที ฉันดีใจ
แต่แล้วก็นึกความจริงบางอย่างขึ้นมาได้ ปวดใจสิ้นดี
เธอมีแรงยืนต่อ
ฉันจึงกลับท้อแล้วคราวนี้
รักษาเธอด้วยหัวใจ แต่เธอรักใครฉันรู้ดี
คงทำได้แค่พยาบาลรักษาใจที่มี พอหายดีแล้วเธอก็ไป
2 เมษายน 2546 21:38 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ที่เธอทิ้งกันไป
ฉันยังอยู่ได้ ยังมีแรงยืนตรงนี้
สองขายังขันแข็ง เรี่ยวแรงรับรู้ดี
ไม่เคยแสดงท่าที ว่าหัวใจถูกย่ำยีเมื่อเธอไป
ดวงตายังแห้งเหือด
น้ำตาไม่ไหลเป็นสายเลือดเหมือนคนไหน
เธอมาจากกัน ดูเหมือนฉันไม่เจ็บปวดอะไร
ใช่!!! ฉันยังมีลมหายใจ แต่เธอรู้จักคำนี้ไหมตายทั้งเป็น
2 เมษายน 2546 21:15 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
กับฉันคน-คนนี้
เธอทำท่า จงรักภักดี ว่าคนไหน-ไหน
รักฉัน แคร์ฉัน ห่วงกันกว่าใคร
รักสุดหัวใจ ไม่มีใครมาแทนกัน
แต่กลับคนอื่นมากมาย
เธอบอกว่าเป็นเรื่องงมงาย เธอไม่รักฉัน
เป็นไปไม่ได้ เธอไม่เคยใส่ใจ ฉันไม่สำคัญ
ไม่อยากพูดเรื่องฉัน รำคาญสิ้นดี
ขออะไรอย่างได้ไหม
เธอคิดอะไร บอกกับฉันคนนี้
พูดสิพูดมา รักเห็นค่า หรือไม่เคยใยดี
พูดสิ พูดซักที ฉันอยู่ตรงนี้ กลัวอะไร
ไม่ต้องกลัวว่าฉันเจ็บช้ำ
ถือซะว่าเป็นบาปกรรม ฉันรับได้
พูดสิว่าไม่เคยแคร์ ฉันจะไม่มาตอแยอีกต่อไป
บอกสิ ว่าเธอไม่มีใจ เลิกหลอกกันซะทีได้ไหม ฉันเหมือนตายทั้งเป็น
23 มีนาคม 2546 21:04 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ที่ร้องไห้เพราะอัดอั้น
ไม่ใช่เพราะว่ามันโศกเศร้า
หยิกเล็บกัดเนื้อ เบา-เบา
ให้ยังคงรู้ว่าเรา เคยเป็นใคร
เคยเป็นตัวของตัวเอง
หัวอกนักเลงจำได้ไหม
แล้วนักเลงเสียน้ำตาได้ไง
เคยเข้มแข็งมาได้ ตั้งหลายปี
คืนน้ำตา...ที่คลอเบ้า
ให้ไหลย้อนกลับทางเก่าซะคราวนี้
ฝังความอ่อนไหว ที่ใจเกิดมี
ก่อนที่ความอ่อนแอจะย่ำยี ทำลายใจ
23 มีนาคม 2546 20:47 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
พยามหักใจเอาไว้
ผู้ชายเชื่อถือไม่ได้..อย่าใจอ่อน
คำพูดบวกสายตา ที่ไม่เคยแน่นอน
จำเอาไว้เป็นอุทาหรณ์สอนหัวใจ
เคยเจ็บปวด....มาแล้วครั้งหนึ่ง
เป็นบทเรียนที่ลึกซึ้ง...นะจำไว้
เฝ้าบอกตัวเองอย่างนี้ทุกที..เรื่อยไป
เอาเข้าจริง..ก็กลับทำไม่ได้..ไม่เข้าใจตัวเอง
Lovers
0 คน เลิฟลูกเป็ดขี้เหร่
หน้าส่วนตัว
1629
