9 เมษายน 2551 20:22 น.
วรรธนภิโยกุล
อยากจะไปหาเธอ
แต่กลัวใจถ้าได้เจอเขา
กลัวเรื่องราวความลับระหว่างเรา
จะถูกเขารื้อฟื้นกลับคืนมา
กลัวว่าเขาจะรู้เรื่องราวในวันผ่าน
กลัวใจจะทรมานที่เห็นเธออยู่เคียงคู่เขา
กลัวกลั้นใจกายไม่ได้ต้องหึงเอา
กลัวเธอมีปัญหากับเขาเพราะเรื่องเราในวันวาน
เรื่องที่พลั้งใจกายในวันก่อน
เรื่องที่เป็นครูสอนหัวใจฉัน
ว่าเป็นมือที่3ต้องทนเศร้าอย่างไรกัน
ที่สอนให้ฉันได้เรียนรู้ว่าควรอยู่หรือจากลา
เรื่องราวของสองเราในอดีต
เปรียบดังคมมีดคอยกรีดใจฉัน
ปวดร้าวทรมานเมื่อนึกถึงมัน
แม้ว่าจะล่วงพ้นผ่านคืนวันนานเท่าไร
ตราบจนถึงในวันนี้
รู้ตัวเองดีว่าที่ของฉันอยู่ตรงใน
ทำได้เพียงรักษาตำแหน่งคนนอกหัวใจ
ไม่มีสิทธิ์คิดอะไรให้ไกลเกินจริง
แต่ขอให้เธอรับรู้เอาไว้
ถึงความในใจของใครคนนี้
ขอโทษที่เอาแต่ใจนิสัยไม่ดี
ขอโทษอีกทีที่แอบมีเธอในใจ
9 เมษายน 2551 20:09 น.
วรรธนภิโยกุล
ก็แค่ต้องการคนเข้าใจ
ไม่ต้องการให้ใครมาใส่ใจฉัน
แค่ใครสักคนที่พร้อมจะปลอบโยนกัน
ไม่ว่าเวลาจะเลยผ่านนานเท่าไร
คงมีเพียงแค่คนในความฝันเท่านั้น
ที่จะเป็นดังใจฉันปรารถนาได้
แค่เพียงภาพฝันที่ล่วงเลยผ่านลอยไป
ที่เหลืออยู่คือใจที่ไร้ความสำคัญ
มีเพียง1กายและ1ใจให้เหงา
จะสุขจะเศร้าก็มีเพียงตัวเราก็เท่านั้น
แล้วจะเรียกร้องอะไรกัน
ในเมื่อไม่อาจได้มันมาดังใจ
คนบนฟ้าช่างใจร้าย
ไม่เคยส่งใครให้เข้ามาดูแลหัวใจฉัน
ให้มีเพียงใจทีร้าวราน
เปรียบดังสายลมที่พัดผ่านแล้วผ่านเลย
หากต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้
หัวใจที่มีก็อาจต้องเศร้าหมอง
เมื่อไม่มีชายใดมาจับจอง
มีเพียงความเหงาที่ก้องในสมองตัวเอง
9 เมษายน 2551 17:32 น.
วรรธนภิโยกุล
นั่งถอนหายใจวันละหลายหน
เพราะสิ่งที่อยู่รอบกายไม่ได้ดังใจหวัง
อยากได้อยากดีแต่กลับมีแต่ต้องพัง
มันเหมือนความฝันถูกพังทลาย
เมื่อเรื่องรักก็เริ่มหนักหัว
เรื่องงานก็ไม่ชัวร์เพราะกลัวเขา
เรื่องอะไรก็ไม่ดีสักอย่างนะเรา
ยิ่งคิดยิ่งเศร้าเหงาๆจัง
ถ้ามีใครสักคนคอยปลอบใจ
ในยามที่ใจอ่อนล้าสับสน
ขอแค่กำลังใจจากใครสักคน
วอนฟ้าเบื้องบนช่วยส่งใครสักคนมารักฉันที
เห็นเค้าเดินผ่านเป็นคู่ๆ
ส่วนฉันหดหู่ไม่มีใครเคียงข้าง
ขับรถไปทางไหนก็เห็นแต่คนมีคู่อยู่ทุกทาง
เฮ้อ!มีใครโสดบ้างขอสักคน
แค่เป็นกำลังให้ในยามท้อ
เป็นคนคอยสานต่อเส้นทางฝัน
เป็นคนรักภักดีมีแต่กัน
เป็นคนไหนๆกันที่ฉันจะเจอ
เดียวดายบนเว็ปไซต์
หัวใจหวั่นไหวเมื่อได้อ่านกลอนรักหวาน
หัวใจเจ็บปวดร้าวราน
ทุกทีที่ได้อ่านกลอนรักหวานๆของใครๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ
ไม่รู้ต้องรอถึงวันไหน
ถึงจะมีคนมาให้รักมาสนใจ
จะต้องรอคอยถึงเมื่อไหร่ไม่รู้เลย
6 เมษายน 2551 11:23 น.
วรรธนภิโยกุล
รู้ตัวเองดี
ว่าใจเธอยังคงมีเขา
คนมาทีหลังอย่างเรา
ไม่มีสิทธิ์เอาชนะใคร
ไม่เคยคิดแย่งเธอมาจากใคร
ไม่คิดครอบครองสิ่งใดของใครเขา
เพียงเท่านี้ก็ดีพอกับใจเรา
แม้ไม่มีทางเทียบเท่าเขาเรายอมทน
เป็นเพียงแค่คนที่มาทีหลัง
ไม่ได้หวังให้เธอมาชิดใกล้
เพียงแค่เธอมีความห่วงใย
แค่เสี้ยวหนึ่งของเศษใจเธอให้กัน
ก็ทำได้เพียงแอบคิดถึง
ไม่มีสิทธิ์ทำซึ้งเท่าคนไหน
แค่แอบหวังเล็กๆในใจ
ว่าเธอคงเห็นค่าความจริงใจที่ให้กัน
เนที่เท่าไหร่ในใจเธอฉันไม่สน
ขอแค่ได้เป็นคนที่เธอเคยห่วงหา
แค่ให้เธอโทรหาบ้างบางเวลา
แค่คิดถึงเพียงช่วงหนึ่งที่หลับตาก็พอเพียง
ค่ำคืนนี้ช่างแสนเศร้า
เพราะรู้เธออยู่กับเขาคนนั้น
มีเพียงค่ำคืนที่เงียบงัน
ที่คอยปลอบใจฉันยามห่างเธอ
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
มีเพียงดาวที่พราวแสง
มีเพียงความเหงาเฝ้าคอยทิ่มแทง
ให้ใจอ่อนแรงเปลี่ยนแปลงเป็นอ่อนใจ
6 เมษายน 2551 11:12 น.
วรรธนภิโยกุล
ยังรอฉันอยู่รึเปล่า
ในวันที่เราเปล่าเปลี่ยวเดียวดายแบบนี้
ฉันยังนั่งนับวันเดือนที่เลื่อนผ่านมาเป็นปี
เฝ้ารอเธอทุกนาทีอยากให้คนดีกลับคืนมา
ยังเว้นที่ว่างไว้รอเธอ
อยู่เสมอไม่แปรผัน
แม้ระยะทางที่ห่างไกลกัน
ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจฉันที่มั่นคง
เธอไม่เคยจะอยู่ไกลจากใจฉัน
แม้จะผ่านคืนวันสักเพียงไหน
ความรักม่เคยอยู่ไกลใจ
ยังคงอบอุ่นละมุนละไมอยู่ในวันเวลา
ยังอยากได้ยินคำว่าคิดถึง
จากใครคนนึงซึ่งห่วงหา
ยังคงเฝ้ารอคอยเธอเสมอมา
แม้ไม่เคยรู้เลยว่าเมื่อไหร่เราจะได้มาพบกัน
แล้วเธอล่ะรู้สึกเช่นไร
ในวันที่เราห่างไกลกันอย่างนี้
คิดถึงกันบ้างไหมคนดี
ในทุกเสี้ยววินาทีที่ผ่านมา
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นเช่นไร
ขอเธอจงมั่นใจในทุกลมหายใจของฉัน
จะมีเพียงเธอเสมอทุกๆวัน
ไม่มีใครเปลี่ยนใจฉันไปจากเธอ
ถึงวันเวลาล่วงผ่านไปทุกวัน
ฉันยังคงเฝ้าฝันอยู่ที่นี่
อยู่กับความรักที่ยังมี
เฝ้ารอคอยคนดีกลับคืนมา
หน้าส่วนตัว
737
