8 มกราคม 2551 02:26 น.
ว่าที่กวี
ในวันที่ใจเหงา
ไร้คนเข้าใจในตัวฉัน
มีเพียงกลิ่นแอลกอฮอล์...
ที่ยังพอพึ่งพาได้
...
กรุ่นกลิ่นบางเบา
หากแต่รสชาติ...ยังคงเดิมเสมอ
น้ำสีอำพันในแก้วใส-ใส
น้ำแข็งสักก้อนสองก้อน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
...
หรือฉันเข้าใจผิด
ที่คิดว่าไร้ซึ่งคนเข้าใจ
แท้จริงแล้ว
อาจเป็นตัวฉันเอง
ที่ไม่เคยเข้าใจผู้คนที่อยู่รอบข้าง
...
แต่อย่างน้อย-น้อย...
ฉันก็ยังเข้าใจตัวฉันเอง
...ฉันเป็นใคร
...ฉันต้องการอะไร
...
คนอื่น...ไม่ต้องมาเข้าใจฉันก็ได้
แต่ฉันจะพยายามทำความเข้าใจ
ถึงแม้มันต้องใช้ระยะเวลา
...
หากแต่สักวันหนึ่ง
ฉันอาจจะได้เข้าใจอะไร-อะไร...
...ได้มากขึ้น
ทำความเข้าใจใครต่อใคร
ที่ฉันคิดว่าไม่เคยเข้าใจฉัน
ไม่นาน...คงจะถึงวันนั้น
...
แต่ในวันนี้...
แว่วเสียงเพลงบางเบา
กรุ่นกลิ่นน้ำสีอำพัน
ห้วงเวลาหยุดนิ่ง
เหลือเพียงฉัน...
...กับอีกแก้วที่อยู่ตรงหน้า
4 ธันวาคม 2550 15:31 น.
ว่าที่กวี
ฉันอยู่กับความเหงา
ที่ไม่รู้จะจบสิ้นลงเมื่อใด
ฉันอยู่กับความเหว่ว้า
ที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงตรงไหน
ฉันอยู่กับความโดดเดี่ยว
ที่ไม่รู้ว่าเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
อย่างน้อย...
คืนนี้...
พระจันทร์สีนวลตา
ก็ยังคงส่งยิ้มให้ฉัน
ฉันคงจะนอนหลับฝันดี
..ซักคืน...
3 ธันวาคม 2550 12:53 น.
ว่าที่กวี
คนที่เคยมีเวลาให้ฉัน...ตอนนี้ก็มีคนอื่นแทรกเข้ามา
คนที่ไม่ใช่ของฉัน...มันก็ไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ
เสียงหัวเราะจางหายไป
เหลือเพียงรอยยิ้มฝืด-ฝืด แห้ง-แห้ง
ไว้ให้กับตัวเอง
สิ่งต่าง-ต่างที่ผ่านเข้ามา
ก็ผ่านมา...เพียงเพื่อผ่านไป
เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ความทรงจำ
ที่คอยปลอบโยน
บางครั้งกลับหลอกหลอน
...
ฉันมีบ้านไว้พักผ่อนหลับนอน
หากแต่ขาดซึ่งที่พึ่งทางใจ
ฉันมีเพื่อนไว้คอยพูดคุยหยอกล้อ
หากแต่ขาดคนซึ่งคอยให้คำปรึกษาช่วยแก้ปัญหา
ฉันยังคงได้กินอาหารอยู่ทุกวัน
หากแต่พร่องซึ่งโภชนาการ
...
ตอนนี้ฉันอยากดื่ม...ฉันอยากเมา
เพราะมันทำให้ฉันได้หลุดพ้น
จากเรื่องราวที่สับสนวุ่นวาย
ดื่มท่ามกลางแสงจันทร์และหมู่ดาวระยิบระยับ
ที่คอยรับฟังความรู้สึกของฉัน
โดยที่มิเคยปริปากบ่นด่า...ต่อว่า...หรือถากถางฉัน
แม้แต่เพียงครั้งเดียว
14 พฤศจิกายน 2550 11:41 น.
ว่าที่กวี
ด้วยใจสองใจที่อยู่ไกลห่าง
บางครั้งจึงเข้าใจกันคนละทาง...ใจหวั่นไหว
เธอมีโลกของเธอ...ฉันก็พอเข้าใจ
โลกของฉันที่กำลังหมุนไป...
...ฉันก็อยากให้เธอเข้าใจเหมือนกัน
บางครั้ง...สิ่งต่าง-ต่างที่เกิดขึ้น...ที่มีให้เห็น
มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจเราฝัน
ถึงแม้ว่าเราจะยังคงพูดคุยกันอยู่ทุกวัน
แต่เธอและฉันก็ยังคงอยู่ในองศาเดิม...
...ที่ห่างกันไกล
สายใยบาง-บางทียังคงส่งผ่าน
ก็ยังเป็นสะพานเชื่อมใจเราถึงกันได้
ถึงแม้เป็นเพียงสายสัมพันธ์บางเบา...
...ที่ไม่รู้ว่าจะขาดลงเมื่อไร
หากแต่มันก็เป็นสายใย...
...ที่ผูกใจเราไว้ด้วยกันตลอดมา
ด้วยใจสองใจที่อยู่ไกลห่าง
ก็มีบ้างที่ใจรู้สึกเหนื่อยล้า
แต่กำลังใจดี-ดีก็ยังคงมีให้กันได้ทุกที่ทุกเวลา
และยังคงหวังว่าเราจะมีกันและกัน...
...เช่นนี้ตลอดไป
8 พฤศจิกายน 2550 12:29 น.
ว่าที่กวี
ซักผ้าหลังบ้าน
เทน้ำไปจ้าน
น้ำยังนองพ่าน
ท่อน้ำหลังบ้านมันตัน
เอาไม้ไปเขี่ย
เศษหยะจังเสีย
เห็นแล้วมันเพลีย
ไซคนบ้านนี้นิสัยเสียพรรนั้น
มาซักผ้าต่อ
เทน้ำลงท่อ
ยังเขี่ยไม่พอ
ท่อน้ำหลังบ้านมันยังตัน
ท่อน้ำแคบจ้าน
กำแพงติดฝาบ้าน
เห็นแล้วรำคาญ
บนกำแพงนั้นเดินขึ้นไปแล
เดินบนกำแพง
หลาว-หลาวอย่างแรง
เลือดไหลแดง-แดง
ตะปูบนกำแพงแทงตีน
เอาน้ำล้างแผล
เห็นดาวแค่-แค่
เป็นลมแล้วแน่
ลงไปนอนแผ่อยู่กลางบ้าน
ผู้ชายคนนี้
ไซเป็นพรรนี้
มันน่าบัดสี
ทั้งน้องทั้งพี่เต็มบ้าน
...
นิทานเรื่องนี้
ข้อคิดที่มี
ซักผ้าทั้งที
อย่าขึ้นไปเดินบนกำแพงบ้าน
***
จ้าน...เยอะ,มาก
พ่าน...เพ่นพ่าน
หยะ...ขยะ
ไซ...ทำไม
พรรนั้น...แบบนั้น
หลาว-หลาว...ซุมซ่าม,ไม่ระมัดระวัง
หน้าส่วนตัว
1666
