2 พฤศจิกายน 2552 07:53 น.
สุรศรี
อยากจะ.................
อยากจะกอดรัดสัมผัสร่าง
อยู่เคียงข้างเคลียคลอพนอเจ้า
อยากจุมพิตเชยชิดแนบนงเยาว์
อยากคลอดคล้าเช้าเย็นไม่เว้นวัน
อยากยินเสียงสำเนียงเจ้าพรอดพร่ำ
รสน้ำคำฉอเลาะเพราะไม่หาย
อยากจะเห็นรอยยิ้มเจ้าพริ้มพราย
อยากจะอยู่ใกล้กายไม่เว้นวัน
อยากจะ..........................
เพื่อน ๆ ช่วยต่อด้วยครับ
ผม ผมไม่ครอยมีเวลา คิดว่าร่วมสนุกครับ
คนละบทสองบท กวีน้อยเจ้าสำราญ
เจ้าอยู่ไหนเอ่ย ถึงตาคุณแล้วนะ
สุรศรี
2 พย.52
1 พฤศจิกายน 2552 10:02 น.
สุรศรี
สู้นะครับ
เจ็บมากปวดมากใช่ไหมนี่
มานี่สิฉันจะเยียวยาให้
สมานยารักษาแผลใจ
มีเรี่ยวแรงเมื่อไรค่อยจากจร
เจ็บปวดนั้นเป็นเช่นเพื่อน
ความทุกข์สิเหมือนครูผู้สั่งสอน
ไร้ญาติขาดเพื่อนร้าวรอน
ชุบใจให้ร้อนให้แข็งแรง
ไม่รู้จักปวดใจใยจะรู้
ถ้าไม่สู้แล้วใยใจจะแกร่ง
สู้ชีวิตอุปสรรคจักมีแรง
ยืนให้แข็งยิ้มสู้กับผู้คน
แม้วันนี้เหนื่อยล้าอย่าท้อแท้
วันพรุ่งนี้อย่ายอมแพ้อย่าสับสน
โลกใบนี้ไม่หยุดอยู่ดูผู้คน
ต้องดิ้นรนกำชัยให้ได้มา
หยดน้ำตาเสียงหัวเราะที่เยาะเย้ย
ทุกคนเคยประสบได้พบหน้า
โอกาสใครโอกาสมันกาลเวลา
ที่จะชี้ชะตาให้เป็นไป
ถ้าทุกคนได้ทุกอย่างดังที่คิด
ชั่วชีวิตจะเอาของกองไว้ไหน
ต้องได้อย่างเสียอย่างช่างกระไร
เรื่องของใครเรื่องของมันเท่านั้นเอง
คนที่ล้มแล้วลุกสู้ยืนอยู่ได้
และนำชัยให้ตนคนนั้นเก่ง
เช็ดน้ำตาแล้วแล้วหัวเราะเยาะเสียเอง
ข้านี่เก่งฉันนี้แน่ไม่แพ้ใคร
สุรศรี
1 พย.52
หน้าส่วนตัว
1353
