5 มิถุนายน 2549 21:58 น.
อัสสุ
ถามฉันหน่อยทักทายให้หายเหงา
พูดหยอกเย้าฉันหน่อยอยากย้อยยิ้ม
มองฉันหน่อยให้คลายใจสนิม
ใจที่ไม่อาบอิ่มต้องการแล
ฉันหงอยเหงาหดหู่เธอรู้ไหม
ไม่มีใครเห็นใจคอยแยแส
ฉันโดดเดี่ยวเปี่ยวใจไร้คนแคร์
ความอ่อนแอคอยเยือนเป็นเพื่อนฉัน
เธอไร้ฉันคนเดียวไม่เป็นไร
แต่ว่าฉันไร้เธอชั่งเพ้อศัลย์
เจอใครใครหัวใจไม่สำคัญ
เท่าเธอนั้นที่ฉันหวั่นไหวตาม
ฉันไม่เคยหวั่นไหวให้ใครมาก
พอเจอเธอฉันยากถากไถ่ถาม
อยากให้เธอสนใจในครายาม
เมื่อใจมีความเหงาย่างเข้ามา
ปลอบฉันหน่อยอยากให้เอาใจบ้าง
อย่าทำห่างวางหยิ่งให้ยิ่งล้า
โกหกฉันก็ได้ฉันไม่ว่า
ถ้าอุราข้างในไม่มีใจ
ลำบากใจมากไหมที่ขอนี้
หากรู้สึกไม่ดีไม่ก็ได้
ฉันจะยอมเสียใจไม่เป็นไร
แค่รู้ไว้อยากวอนให้เห็นใจกัน
4 มิถุนายน 2549 22:46 น.
อัสสุ
ลมเริ่มต้นและหยุดที่จุดไหน
มีอะไรหลากหลายภายในหนึ่ง
อยู่เพียงใกล้แต่ว่าคว้าไม่ถึง
ไม่รำพึงแต่อยากแค่รู้จัก
ฉันเริ่มต้นชีวิตคิดไม่ถูก
จะปั้นปลูกแต่งเติมเพิ่มตวงตัก
ฉันไม่รู้ทำยังไงให้คนรัก
อุปสรรคน้อยใหญ่ใครสร้างมา
ทำไมหนอคนเราเอาแต่ใจ
จะมีใครไม่เคยเมื่อยเหนื่อยล้า
ลมหายใจทุกชีวิตมีเวลา
ใครกำหนดชะตาให้ฝ่าฟัน
ฉันคิดต่างไม่คล้ายผู้ให้เกิด
ใครจะเลิศทำเป็นสำเร็จพลัน
โลกเกิดมาใครหรือปั้นสร้างสรรค์
ปัจจุบันมันมีถึงเท่าไหร่
เธอช่วยตอบฉันหน่อยจะคอยฟัง
อยู่คนเดียวรำพังชั่งหวั่นไหว
แค่ลมพัดอยากจะรู้พัดทำไม
ฟ้ากว้างใหญ่ตรงไหนคือแก่นแกน
ความคิดคนซ้ำกันมันบ้างไหม
อยากเข้าใจรู้ไว้ให้แน่นแฟ้น
คนเราแยกฟ้าต่างแผ่นดินแดน
รู้หมื่นแสนแต่ไม่รู้ใจตัวเอง
3 มิถุนายน 2549 12:41 น.
อัสสุ
ฉันต้องเสียน้ำตาไปเท่าไหร่
จึงหยุดใหลน้ำตาไม่ให้มี
ในสองตาที่ใหลออกง่ายปรี่
หมดชีวีฉันมีที่เคยใหล
ไม่อยากเสียใจเช่นแล้วแล้วมา
ไม่อยากมีน้ำตาร่ำร้องไห้
ไม่อยากเจออีกคราว่าเสียใจ
ขอร้องไห้น้ำตาหลั่งครั้งสุดท้าย
ฉันอ่อนแองอแงมากไปไหม
ที่ร้องไห้เอาแต่ใจหน้าไม่อาย
ขอโทษทีถ้าลำบากหากเบื่อหน่าย
มันกั้นน้ำตาที่ใหลไม่ได้เลย
ไม่ตั้งใจร้องไห้ให้เธอเห็น
ที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะเธอเอ่ย
รับไม่ได้วจีที่เธอเผย
ไม่คิดเลยว่าจะลาแยกจากกัน
เธอไม่ต้องหนักใจให้เหนื่อยเหน็ด
น้ำตาเล็ดจะเช็ดซับของฉัน
ดูตัวเองพอได้ขอยืนยัน
ไม่นานวันคงหายสบายดี
เมื่อเราจากไม่อยากให้กังวล
เราต่างคนจึงไม่ต้องมีราคี
ต่างคนต่างทางไปให้โชคดี
ต่อแต่นี้เราอย่าได้มาเจอกัน
19 พฤษภาคม 2549 21:38 น.
อัสสุ
กระดาษแผ่นแข็งหนา
เป็นสัญญามหาลัย
เรียนมาตั้งนานไกล
เพื่อรับใบกระดาษเปล่า
ความรู้เขาจดไว้
เอาไว้ในกระดาษเล่า
เพียงนั้นเขารู้เรา
เก่งหรือเขลาความคิดคน
พรุ่งนี้สมถวิล
รับปริญญาที่เฝ้าทน
เรียนมาอย่างหมองหม่น
เพราะอยากยลปริญญา
ใบกระดาษประกาศ
สิ่งชี้ขาดมีคุณค่า
ตัวเองมีหน้าตา
ปริญญาบ่งชี้ภูมิ
ขอมอบดอกไม้ให้
แทนหัวใจที่ฟูฟูม
เรียนมาคงสมภูมิ
ที่โอมอุ้มปริญญา
กระดาษประกาศนี้
สมแล้วที่จะได้มา
ขอยกยอคำว่า
เก่งนักหนาเธอทำได้
18 พฤษภาคม 2549 09:53 น.
อัสสุ
อะไรกันนี่ช่วงนี้ชุวู้บชุว้าบ
มันกระนี้กระน้าบในหัวใจ
ยิ้มคนเดียวมีนัยคล้ายหลงใหล
เป็นอะไรใครถามก็ไม่ตอบ
ขอโทษทีที่ไม่บอกให้รู้
เก็บไว้อยู่ในใจอย่างรอบคอบ
บอกไม่ได้เรื่องใจมันเกินขอบ
เดี๋ยวเขารู้จะตอบบอกผิดหวัง
อย่าขุดเค้นเรียงร้อยบ่อยนักสิ
เดี๋ยวเผลอปริความลับจะหมดขลัง
ขอปิดไว้ที่ใจในกำบัง
ตอนนี้ยังไม่อาจประกาศกล่าว
ยังไม่แน่ไม่นอนจึ่งอ้อนอยู่
ก็ดูดูหนทางที่วางก้าว
ถ้าเดินไปสะดุดต้องหยุดยาว
เลยบอกกล่าวไม่ได้มันแค่ไหน
ให้เก็บไว้อย่างนี้จะดีกว่า
ใจไม่กล้าเปิดเผยบอกใครได้
เป็นอย่างนี้รู้สึกดีสบายใจ
ไม่ต้องมีใครใครเดือดร้อนตาม
แค่รู้สึกดีดีก็มีหวังแล้ว
ไม่ต้องหวานแว๋วกมลจนวาบหวาม
ถนัดคิดเอาเองไม่เก่งตาม
ขอบ้าพล่ามในใจนั้นก็พอ
หน้าส่วนตัว
839
