15 ธันวาคม 2551 10:25 น.
เทพธัญญ์
เธอเปลี่ยนไป ไม่เหมือนก่อน ตอนแรกรัก
หวั่นใจนัก รักจะล้าง จางสลาย
ใจสับสน จนเจ็บแปลบ แทบวางวาย
กลัวสุดท้าย กลายเป็นเรา เศร้าหัวใจ
หลายหลายอย่าง ระหว่างเรา เค้าเริ่มเปลี่ยน
หวานเริ่มเลี่ยน เปลี่ยนเป็นขม อมไม่ไหว
ความสัมพันธ์ มันเปราะบาง ระหว่างใจ
ฉันหรือเธอที่เผลอไป ใครละเลย
เพราะอะไร ให้บอกมา อย่าปกปิด
หรือฉันผิด ติดตรงไหน ให้เปิดเผย
โปรดบอกมา อย่าให้เป็น เช่นนี้เลย
วานเธอเอ่ย เผยออกมา อย่าปิดบัง
ที่ผ่านมา ถ้าตัวฉัน นั้นบกพร่อง
ไม่ขัดข้อง ต้องทำไง ให้เสนอ
ให้ทำไง ใจก็พร้อม ยอมเพื่อเธอ
จะยินยอมพร้อมเสมอ เธอบอกมา
โปรดอย่าเดิน เหินห่างไป ในตอนนี้
วอนคนดี อย่าหนีไกล ใจผวา
เพียงคิดว่า เธอลาจาก พรากอุรา
ใจก็รนจนเหว่ว้า น้ำตานอง
กลับมาเป็น เช่นวันเก่า เราเริ่มรัก
ผูกสมัคร ถักสายใย ใจเราสอง
ไม่หวั่นไหว ไม่เผลอใจ ให้ใครครอง
รวมใจสอง ปองใจมั่น นิรันดร
8 ธันวาคม 2551 13:17 น.
เทพธัญญ์
หนาวครานี้ ที่หวังไว้ สมใจแน่
หวังรักแท้ แม่ฮ่องสอน วอนเถิดหนา
หอบใจเปลี่ยว เดียวดาย หลายเวลา
แล้วมุ่งหน้า มาเที่ยวปาย หมายรักจริง
สมดั่งใจ ได้พบสาว ราวมนต์ต้อง
โอ้นวลน้อง ผ่องวิไล ใจโดนสิง
หนุ่มบ้านไกล ใจสมัคร รักเจ้าจริง
แม่คะนิ้ง สิงสู่ใจ ให้เพ้อครวญ
ได้พบรัก ปักสัมพันธ์ เหมันต์นี้
เจอคนดี ที่เมืองปาย สายลมหวน
ลมหนาวพา มาบรรจบ พบเนื้อนวล
ให้ค่ำครวญ ชวนดวงจิต ติดตรึงใจ
จากต่างแดน แสนห่างไกล ได้มาพบ
สองตาสบ พบเนื้อเย็น เป็นหวั่นไหว
โอ้นวลจ๋า มาจากแคว้น แดนแห่งใด
หนุ่มเมืองไกล ใจต้องมนต์ น้องคนงาม
ฟังสำเนียง เสียงวาจา คราเอื้อนเอ่ย
แม่ทรามเชย เผยวจี พี่เอ่ยถาม
น้องแหล่งว่า มาจากแคว้น แดนฟ้าคราม
ถิ่นคนงาม นามเมืองคอน ดอนสำราญ
จึงเอื้อนเอ่ย เผยถ้อยคำ ลำนำว่า
พี่หนุ่มนา มาจากแคว้น แดนอีสาน
หอบใจเปลี่ยว มาเที่ยวปาย หมายเบิกบาน
ใจซมซาน ผ่านหนาวมา อย่าตัดรอน
โปรดเห็นใจ ให้เมตตา อย่าลวงหลอก
ถ้อยคำบอก ออกจากใจ ใช่หลอกหลอน
หนุ่มอีสาน วานกล่าว สาวเมืองคอน
หนุ่มอุดร วอนขอรัก ปักฤดี
อยากบอกรัก ประจักษ์แจ้ง แหล่งคำใต้
รักอย่างแรงแหล่งจากใจ ไม่หน่ายหนี
แหล่งไม่ชัด แต่หัดแหล่ง แจ้งวจี
สาวคอนศรี พี่สมัคร รักเม็ดใจ
หวังสองใจ ได้เคียงคู่ อยู่เคียงข้าง
เดินร่วมทาง สร้างไมตรี ที่สดใส
รวมกันแน่น แผ่นดินทอง สองสายใย
เป็นหนึ่งใจ ใต้อีสาน ผ่านสองเรา
ขอขอบใจ ไมตรี ที่มีให้
ที่มอบใจ ให้พี่มา คราใจเหงา
พร้อมหยิบยื่น คืนรักแท้ แก่นงเยาว์
พี่คนเศร้า เอาทั้งใจ ให้คนดี
หนุ่มอุดร สาวคอนศรี มีใจมั่น
สัญญากัน จันทร์ดวงเด่น เป็นสักขี
ผูกสองใจ ไม่มีวัน ผันวจี
ผ่านพ้นปี กี่เหมันต์ ไม่ปันใจ
เหมันต์หน้า สัญญาไว้ จะไปขอ
สาวสะตอ รอหนุ่มนา อย่าหวั่นไหว
แห่ขันหมาก จากอีสาน บ้านพงไพร
มุ่งทักษิณถิ่นขวานไทย ไปแต่งนาง
26 พฤศจิกายน 2551 10:40 น.
เทพธัญญ์
แอบมองเธอ เสมอมา คราได้พบ
ไม่กล้าสบ หลบสายตา เวลาเห็น
ลองเผยใจ ให้เธอดู อยู่เช้าเย็น
เธอกลับเห็น เป็นแค่ใจ ไม่สำคัญ
ยิ่งเดินไป ยิ่งไกลห่าง ทางความรัก
เหนื่อยใจนัก รักแค่ไหน ได้เพียงฝัน
แม้สุดท้าย กลายเป็นเรา เฝ้ารอวัน
คอยเธอนั้น หันมามอง ลองเปิดใจ
คนนอกใจ ไม่มีสิทธิ์ คิดเกินนั้น
หยุดเพ้อฝัน หันกลับมา อย่าหวั่นไหว
ทุกคืนวัน นั้นแค่ดู อยู่นอกใจ
ไม่มีสิทธิ์ชิดเคียงใกล้ ในใจเธอ
จะคอยดู อยู่นอกใจ ไม่เหินห่าง
แม้หนทาง ระหว่างเรา เศร้าเสมอ
ไม่เคยท้อ ขอเพียงได้ ห่วงใยเธอ
แค่ได้เจอ เธอทุกวัน ฉันพอใจ
คนนอกใจ ไม่เคยท้อ รอวันนั้น
ยังเฝ้าฝัน ถึงวันนี้ ที่สดใส
เฝ้ารอวัน ฉันได้คู่ อยู่ในใจ
นานเท่าใด ไม่เคยท้อ รอรักเธอ
หากวันใด ใครเขาทำ เธอช้ำหนัก
โดนพิษรัก ปักทรวงใน ให้พลั้งเผลอ
อย่าท้อนะ จะคอยดู อยู่ข้างเธอ
คนนอกใจห่วงใยเสมอ เธออย่าตรม
18 พฤศจิกายน 2551 11:38 น.
เทพธัญญ์
ฝากความรัก สลักใจ ไว้ตรงนี้
เก็บอย่างดี ที่หัวใจ ไว้เสมอ
ยามห่างไกล ใจยังคู่ อยู่เคียงเธอ
จากหรือเจอ เธอไม่พราก จากอุรา
บางค่ำคืน ฝืนข่มใจ ให้นอนหลับ
แต่ใจกลับ หลับไม่ลง คงห่วงหา
เย็นถึงเช้า เฝ้ารำพึง ถึงแก้วตา
ทุกเวลา นาทีล่วง เฝ้าห่วงใย
แค่ห่างไกล ไปเพียง สิ้นเสียงอ้อน
ก็อาวรณ์ ถอนอุรา น้ำตาไหล
ห่างเพียงวัน มันเหมือนนาน ผ่านปีไป
หากต้องพรากจากเธอไกล ใจคงตรม
ทุกค่ำคืน ยืนมองดาว คราวไกลห่าง
ฟ้าสว่าง กระจ่างใส แต่ใจขม
ลึกลงไป ใจบางเบา เหงาอารมณ์
อกระทม ตรมในทรวง ห่วงมิคลาย
อยู่แห่งไหน ใกล้หรือไกล ให้เธอรู้
ยังเฝ้าดู อยู่เคียงข้าง ไม่ห่างหาย
แม้เราสอง ต้องลาร้าง ห่างใจกาย
ยังมิคลาย สลายรัก หักไมตรี
ความห่วงใย ไม่ลดลง ยังคงมั่น
แม้คืนวัน ผันแปรไป ไม่หน่ายหนี
นานเพียงใด ใจผูกพัน นั้นยังมี
ทุกนาที มีเธอ เสมอมา
ฝากกับฟ้า คราเธอเศร้า เฝ้าเป็นเพื่อน
ฝากดาวเดือน เลื่อนลอย คอยห่วงหา
ฝากสายลม ห่มไออุ่น กรุ่นอุรา
บอกผ่านฟ้า ว่าหัวใจ ห่วงใย..เหลือเกิน
17 พฤศจิกายน 2551 10:43 น.
เทพธัญญ์
เธอเปลี่ยนไป ไม่เคยเป็น เช่นวันก่อน
เคยอาทร ตอนอยู่ใกล้ ใจห่วงหา
เคยอ้อนออด พลอดคำหวาน ซ่านอุรา
กลับเฉยชา คราพบกัน ฉันหวั่นใจ
ดูแววตา เวลาเห็น เย็นชานัก
นี่นะหรือคือคนรัก ชักหวั่นไหว
ก่อนเคยถาม ยามห่างตา คราห่างไกล
เดี๋ยวนี้ใย ไม่เหมือนเดิม เริ่มเฉยชา
ยังเหลือไหม ใจรักมั่น เหมือนวันเก่า
หรือรักเรา เก่าเกิน จะเดินหา
ไม่ฉ่ำหวาน ปานน้ำผึ้ง ซึ้งอุรา
กลัวสัญญา สาบานไว้ ไม่ลงเอย
ไม่แน่ใจ ในรักนี้ ที่เคยให้
แม้โทรไป ไม่เคยรับ กลับวางเฉย
ใจเริ่มเบลอ เธอเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเคย
โอ้อกเอ๋ย เลยหวั่นใจ ในสัมพันธ์
ถ้าหมดใจ ให้บอกมา อย่าลวงหลอก
ขอให้บอก ออกจากใจ ใช่หลอกฉัน
หรือคนดี มีรักใหม่ ให้บอกกัน
ส่วนตัวฉัน นั้นก็พร้อม ยอมตัดใจ
เจ็บวันนี้ ดีกว่าทำ ช้ำวันหน้า
ถึงแม้ว่า น้ำตาฉัน นั้นต้องไหล
พร้อมเสมอ ให้เธอเมิน เดินจากไป
จากหัวใจ ใครคนนี้ ที่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
811
