12 กันยายน 2551 11:07 น.
เทพธัญญ์
จำได้ไหม ในกาลก่อน ย้อนรำลึก
ความรู้สึก นึกย้อนไป ให้เศร้าหมอง
เดือนตุลา สองคราเดือด เลือดหลั่งนอง
ไทยพี่น้อง ต้องเลือดหลั่ง ดั่งน้ำริน
เพราะการเมือง เรื่องจึงเกิด เปิดประวัติ
ผู้นำรัฐ ขัดกฎหมาย ฝ่ายกังฉิน
ปฏิวัติ ขัดครรลอง ของแผ่นดิน
เปลี่ยนไทยถิ่น แผ่นดินทอง นองน้ำตา
ต้องหลั่งเลือด เชือดชีวี กี่พันศพ
ต้องสู้รบ ปรบมือกัน ห้ำหั่นฆ่า
นักศึกษา ประชาชน คนตุลา
จึงได้มา ประชาธิปไตย
ผ่านตุลา มาไม่นาน ก็พาลพบ
ต้องประสพ พบกาลเดือด เลือดหลั่งไหล
พฤษภา ห้าสามห้า ฟ้าบรรลัย
แผ่นดินไทย ไฟลามลุก ทุกข์ทั่วกัน
พฤษภา ชีวาวาย ตายกี่ศพ
จึงได้พบ ประสบทาง อย่างสุขสันต์
เลือดที่หลั่ง ฝังร่างกาย วายชีวัน
ไทยทั้งนั้น บั่นชีวา ฆ่าชีวี
จนถึงวัน กันยานี้ ที่เป็นอยู่
เราต่างรู้ อยู่แก่ใจ ในวิถี
เกิดเหตุการณ์ บ้านเมืองไทย ไม่สู้ดี
ยังไม่มี ทีท่า ว่าจะคลาย
วอนผู้ใหญ่ ในบ้านเมือง ชำเรืองย้อน
ถึงกาลก่อน ตอนอาเพศ เหตุทั้งหลาย
เพราะเหตุใด ใยประชา ต้องมาตาย
ก่อนจะสาย หมายกันยา อย่าซ้ำรอย
10 กันยายน 2551 13:56 น.
เทพธัญญ์
พบไม้งาม ยามขวานบิ่น แทบสิ้นท่า
วาสนา ชะตาเรา เศร้าเหลือแสน
เจอคนใช่ ในวันที่ เขามีแฟน
เดินควงแขน แฟนเดินแอบ แนบชิดกาย
แต่ก่อนกาล ที่ผ่านมา หาไม่พบ
พึ่งประสบ พบเจอกัน ในวันสาย
ปลุกใจฟื้น ตื่นเถิดหนา อย่าเสียดาย
เก็บใจกาย คลายรักทิ้ง สิ่งลวงตา
ไม่เป็นไร ไม่เดินต่อ พอแค่นั้น
หยุดความฝัน อันเลื่อนลอย ปล่อยตัณหา
ถอยหัวใจ ไม่เผชิญ เดินกลับมา
บอกตัวว่า อย่าร่ำไร ในกรรมเวร
จะขอดู อยู่ไกลไกล คราได้พบ
จะยืนหลบ บังคบไม้ ให้แลเห็น
จะไม่แทรก แยกสองใจ ให้รำเค็ญ
จะยอมเป็น เช่นขวานบิ่น สิ้นความคม
เวรกรรมนี้ ที่ลิขิต ชีวิตคู่
ใครจะอยู่ คู่กับใคร ใช่เหมาะสม
บุญเคยทำ กรรมปางก่อน ย้อนมาชม
จะเศร้าตรม หรือสมรัก จักนำพา
8 กันยายน 2551 13:45 น.
เทพธัญญ์
ดั่งต้นไม้ ในดินแดน แสนลำบาก
ที่แผ่ราก ฝากกิ่งใบ ในป่าเขา
ตะง่านสู้ คู่พงไพร ให้ร่มเงา
บังแดดเผา ให้เงาร่ม ห่มป่าดอย
อยู่ชายแดน แสนลำบาก ตรากตรำนัก
อุปสรรค หนักปานใด ไม่ท้อถอย
สู้ฟันฝ่า มาเป็นครู อยู่บนดอย
เพื่อเด็กน้อย บนดอยใหญ่ ได้ตำรา
ทิ้งสีสัน อันรุ่งเรือง ในเมืองใหญ่
ทิ้งแสงไฟ ในเมืองกรุง มุ่งไปหา
อุดมการณ์ ผสานใจ ให้นำพา
ด้วยจรรยา วิชาครู อยู่เต็มใจ
ละทุกสิ่ง ทิ้งลาภยศ ลดทิฐิ
ด้วยไมตรี ที่คงมั่น ไม่หวั่นไหว
นำวิชา มาตอบแทน แผ่นดินไทย
ด้วยฝังใจ ในหน้าที่ นี่คือครู
จึงมุ่งหน้า มาแดนไกล ด้วยใจมั่น
มีความฝัน อันน้อยน้อย รอคอยอยู่
มีหลายคน อยู่บนดอย รอคอยครู
นำความรู้ สู่แดนไกล ให้พบพลัน
ขอเชิดชู ครูบนดอย ที่น้อยนิด
ทุ่มชีวิต จิตของครู ปูทางฝัน
ให้เด็กน้อย บนดอยใหญ่ ได้พบวัน
สานความฝัน อันยิ่งใหญ่ ให้ชาวดอย
1 กันยายน 2551 13:23 น.
เทพธัญญ์
บรรจงร้อย ถ้อยกวี ที่ออดอ้อน
กลั่นบทกลอน อักษรจิต พิสมัย
ร้อยถ้อยคำ ลำนำรัก สลักใจ
ส่งผ่านไป ให้ทั่วทิศ จิตหมายปอง
มีบ้างไหม คนใจเศร้า เหงาดวงจิต
อยากเป็นมิตร ชิดใกล้ ให้คลายหมอง
จะมีไหม ใครที่ขาด พลาดคู่ครอง
มาเกี่ยวดอง คล้องหัวใจ ไปด้วยกัน
มาเติมไฟ เพิ่มไออุ่น กรุ่นไอรัก
เข้ามาปัก ความรักไว้ ในใจฉัน
คอยปรึกษา ปัญหาใจ ให้แก่กัน
มาเติมฝัน ในวันล้า คราท้อใจ
อยู่คนเดียว ทนเปลี่ยวใจ ไม่ไหวแน่
คงต้องแพ้ แก่ชะตา ถ้าอ่อนไหว
จึงร่างกลอน วอนถ้อยคำ ลำนำใจ
ฝากเว็บไซต์ ให้ส่งสาสน์ ผ่านบทกลอน
แม้มีคู่ อยู่เคียงใจ ก็ไม่ว่า
แค่ผ่านมา ปรึกษาใจ ใช่เคียงหมอน
เป็นเพื่อนใจ ในยามท้อ ขอวิงวอน
มาต่อกลอน อักษรสาสน์ ผ่านเว็บมา
วอนน้องพี่ ที่ได้อ่าน ผ่านเว็บไซต์
ช่วยส่งใจ ให้คนเหงา เบาปัญหา
จงสมหวัง ที่ตั้งไว้ ถ้าใครมา
ร่วมพูดจา ภาษากลอน อักษรใจ
29 สิงหาคม 2551 13:12 น.
เทพธัญญ์
อย่าไปเลย เอ่ยคำวอน อ้อนเธอไว้
ถ้าเธอไป ใจคงแสบ แทบสลาย
คงอ่อนล้า ถ้าเธอไป ใจเดียวดาย
คงแทบตาย วายชีวา ถ้าตัดรอน
มีหลายครั้ง พลั้งเผลอไป ไม่เข้าถ้า
หลายปัญหา อย่าเก็บไว้ ให้ไถ่ถอน
โปรดหันหน้า มาคุยกัน ฉันขอวอน
อย่าตัดรอน ถอนไมตรี มีต่อกัน
รู้สึกไหม ในวันนี้ ที่ต้องจาก
เจ็บปวดมาก หากต้องแยก แตกความฝัน
ต้องทะเลาะ เพราะเรื่องนิด ผิดใจกัน
ทิ้งสัมพันธ์ ในวันเก่า เราสร้างมา
มองให้ซึ้ง ถึงปัญหา ที่คาใจ
อย่าหวั่นไหว ให้รักแท้ แก้ปัญหา
อย่าปล่อยผ่าน เนิ่นนานไป ใจด้านชา
ให้เวลา รักษาแผล แก้เงื่อนใจ
ให้นึกถึง คะนึงหา เวลาเก่า
ที่สองเรา เข้าใจกัน ไม่หวั่นไหว
ใช้เหตุผล บนอารมณ์ ข่มจิตใจ
ท้ดทานไว้ ใจอย่าร้อน ผ่อนอารมณ์
อยากทัดทาน ต้านเธอไว้ ไม่ให้จาก
คงลำบาก หากสองใจ ไม่ผสาน
ความเข้าใจ ในวันก่อน มันหย่อนยาน
รักเบ่งบาน ผ่านเลยล่วง ช่วงเวลา
โปรดเห็นใจ ใครคนนี้ ที่พลั้งผิด
ใช้ดวงจิต คิดไตร่ตรอง มองปัญหา
คงลำบาก หากทางเดิน เกินเยียวยา
จบปัญหา อย่าให้เดิน เกินทัดทาน
หน้าส่วนตัว
1231
