5 มิถุนายน 2550 22:31 น.
เทพระวี
(1) แดดที่เผาร่างร้อน ลึกใน
เท้าฝ่าก้าวไปใน แดดร้อน
ภาระบรรทุกของจิตใจ แน่นหนัก
เหงื่อที่อาบซ้ำซ้อน เกรอะแห้งเป็นเกลือ
(2) แดดที่สอนสั่งข้า กายดำ
แต่ละหน้าจงจำ จดไว้
งานหนักไม่เคยทำ ใครดับ
เหนื่อยย่อมเหนื่อยแรงใช้ พั กแล้วฟื้นแรง
(3) จอบที่สอนสั่งข้ า เส้นเอ็น
โปนปูดให้แลเห็น เ ลือดข้น
ขุดดินลึกกระเด็น แรงจอบ
มือสั่นสะท้านท้น ขุด สู้ แรงดิน
(4) น้ำที่สอนสั่งข้า ชุ่มเย็น
พรมรดเมื่อยามเย็น ค่ำแล้ว
เหนื่อยหนอเหนื่อยทุกข์เข็ญ คนทุกข์
เมื่อดับด้วยน้ำแก้ว ร สร้อนพอคลาย
(5) ค่ำลงวงน้ำล้อม วงคน
ล้อมดื่มสาโทจน อ่อนเคลิ้ม
ร้องรำทำเพลงชน แก้วดื่ม
ได้ที่ตาหวานเยิ้ม ออกเกี้ยวจีบสาว
(6) พิณแคนแว่วกล่อมฟ้า ดินเพลิน
แว่วว่ายากแค้นเกิน ทุ กข์ท้น
คนจนที่จนเงิน เอื้อนเอ่ย
รอพรุ่งนี้หรือจะพ้น สลัดทิ้งความจน
(7) นาแล้วยิ้มเศร้าอยู่ เ ดียวดาย
นาล่มจมน้ำตาย ทับซ้อน
ข้าวเปลือกถูกเมื่อขาย ข้าวถูก
ข้าวที่แพงแรงร้อน อยู่ล้นโรงสี
4 มิถุนายน 2550 21:17 น.
เทพระวี
(๑) ดื่นดาวดื่มด่ำฟ้า ...............ดอมดาว
พรายพร่างวิบวอมวาว ............ระยิบระย้า
ล้ำลึกลับเรื่องราว..................... ซ้อนซับ
สรรพสิ่งเหนือฟากฟ้า ...............อัศจรรย์
(๒) ดวงดาวคราวหม่นล้า ..........ราโรย
ดับแผ่นดินระโหย ......................หื่นไห้
โคจรจุดเปลี่ยนโดย .....................กาละ
สรรพชีพลิขิตไว้ใต้ .......................ตำหนักดาว ฤาดาว
(๓) ดาวตาวาวเจิดจ้า ....................ท้าทาย
อุปสรรคชีวิตราย ...........................ทักท้า
หนทางอีกมากมาย...................... ให้เลือก
เพียงหนึ่งต้องก้าวกล้า .........เดี่ยวเดิน
(๔) ดวงตาพร่าฝุ่นฟุ้ง ...........เฟือนตา
หมอกมืดดั่งมายา................... หยอกล้อ
ทางฝันแห่งศรัทธา................. เปล่าเปลี่ยว
หลอนหลอกท้อแท้ท้อ............... ท่องฝัน
(๕) ดวงใจเลือนเลื่อนแล้ว ........ล่องลอย
สู่หุบผาดงดอย........................... ลุ่มน้ำ
ไหวไหวอ่อนแอคอย................... แพ้พ่าย
หลายเรื่องราวย้ำซ้ำ ......................หลอกหลอน
(๖) ดวงใจไฟกรุ่นไหม้ ..................โลมแรง
หลอมหล่อละลายกำแพง................. ทิฐิร้าย
ข้องขุ่นคิดแคบแคลง........................ ทางสว่าง
ความอ่อนแอแท้คล้าย........................ คุกขัง
***************************
3 มิถุนายน 2550 23:59 น.
เทพระวี
จันทร์กระจ่างฟ้า
แผ่นดินสุกไสว
พลันเมฆทมึนคลุม
ฝอยฝนหยาดโรยริน
จันทร์อับอาย
ปล่อยให้หิ่งห้อย
อวดแสงวอมแวม
เทียวทาง...................
ในพายุกล้า
โบกพัดโคมไฟแหงศรัทธา
มือน้อย ๆ ค่อยๆ ประคองขวัญ
เหน็บหนาวในคืนวัน
เพียรก้าวเดินไปยังที่หมาย
ปลายรุ่งตะวันฝัน.............
***************
3 มิถุนายน 2550 21:29 น.
เทพระวี
รัติกาลโรยหม่นหล้า อาลัย
เย็นย่ำเยือนฟ้าบัง บดแก้ว
สนธยาห่มหัวใจ แห่งโลก
ตะวันผ่อนอ่อนล้าแล้ว ล่วงจร
แพรพันธุ์พฤกษ์โบกพริ้ว ลมพรม
ระบายระอุตะวันรอน รุ่มเร้า
เพียรภาวะที่สะสม สรรพสิ่ง
สรรพชีพทนเท้าก้าว เสาะแสวง
เทียวทางเปลี่ยวยิ่งร้าง รางเลือน
ละครหมอกมายาแสดง หยอกล้อ
วิญญาณถกปรัชญาเยือน ย้ำสติ
ยามทุกข์ทนแท้ท้อ ฟั่นเฟือน
พลันพายุสิคลุ้ม คลั่งคะนอง
ตวาดกวาดดาวและเดือน ดับด้าว
มืดกว่ามืดมั่นมอง ชีวิต
ปลอบจิตที่เร้าร้าว ลุกรน
ม่านมายาปิดฟ้า ลวงตา
แสงวิบวอมเวียนวน วาบท้า
เพียงตะเกียงแห่งปัญญา ปรากฎ
ส่องประกายให้ก้าวกล้า ดุ่มเดิน
แม้ตะวันรันทดแล้ว โรยลา
แสงแห่งตะเกียงเผชิญ รับใช้
เปลวประทีปแห่งศรัทธา มวลมนุษย์
ส่องจิตส่องสร้างไว้ ฝากตะวัน
***************************************
(ในราตรีที่ต้องมนต์ " นกเถื่อน " ของท่าน ระพินทรนาถ)
หน้าส่วนตัว
1422
