เราไม่ได้ ไม่รักกัน (ซะหน่อย)

เที่ยนหยด

บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่ง 
แดดยามเย็นทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง 
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี 
นอนซม..อยู่บนเตียง 

เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว 
แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ 
เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา 
เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น 
แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม 

มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี 
ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี 
แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต 
เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด.. 
ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ 
มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง 

หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก 
เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ... 
เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก 
ฉันรู้ 
ชายชรา..พยักหน้ารับ 

เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ 
หญิงชรา..มองหน้าชายชรา 
ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ 
ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ 

ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น.. 
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.. 
เธอ..รำลึกความหลัง 
แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน 
ชายชราบอก 
ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน 
จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน 
หญิงชราพูดขึ้น 
สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป 
เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ 
ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ 
เธอเย้ายิ้มๆ 

แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... 
จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ 
ชายชรา..ทวนความหลัง 
เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ 

โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน 
ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน 
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม.. 

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ 
วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย 
เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ 
พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ .. 
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ... 
พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา 
กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ 
และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ 

เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ 
ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน 
มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน 
มัน..นอกใจเธอ 
เขาบอกเรียบๆ.. 
แต่..เธอไม่เชื่อ 

วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย 
เธอว่าเขา..ไปหลายคำ 
อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก 
เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา 
มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร 

เธอส่งจดหมายไปขอโทษ 
..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ 
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า 
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ" 

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น 
..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน.. 

เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า.. 
เธอจะแต่งงาน.. 
เขา..มองหน้าเธอ.. 
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร 
..ดีใจ? 
..เสียใจ? 
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า.. 
..เราใจหาย.. 

แต่ก่อนหน้านั้น.. 
ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี 
..และรักเธอจริง 
เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก 
ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก .. 

วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า.. 
ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง 
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ 
ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย 
..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า.. 
ฝากด้วยนะ.. 

เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา 
เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ 
มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป 
แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน 

เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี 
ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ 
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ 
น้อยกว่า..อยู่ใบนึง.. 
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน.. 

บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก 
หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย.. 
และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย 
..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ.. 

คิดอะไรอยู่? 
เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ 
เรา..กำลังนึกแปลกใจ 
เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด 
ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน? 
เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน 
เราสนิทกันมาก..มั้ง 
เขาว่า 
นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่ 
เธอว่า
เธอ..ถามยากไปนะ 

เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่ 
ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ? 
แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น 
อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย 
เขาพูดขึ้น 
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ.. 
ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน 

เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน 
แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ 
เขาเว้นช่วง 
ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย 

เธอหลับตาลง.. 
คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง 
นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย 
เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง 
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว 

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้ 
กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ.. 
และนั่น.. 
คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน