หากฉัน...ไม่มีเธออีกต่อไป

เบนนี่

ฉันเองอยากให้เธอมีคนอื่น หรือรักคนอื่นมากกว่าฉัน ฉันทั้งผลักไสเธอให้กับคนอื่น ทั้งเพื่อน และก็ผู้หญิงอีกหลายๆคนที่มีชอบเธอ เพราะฉันเจียมตัวเองดีว่าฉันไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิดเดียว เธออยู่สูงเกินไปที่คนอย่างฉันจะไขว้คว้าเธอมาครอบครอง เพียงแค่คิด ฉันก็หมดสิทธิแล้ว
	ฉันเจียมตัวอยู่เสมอ ทุกครั้งฉันไม่อยากแม้แต่จะคุยกับเธอ ไม่อยากให้เธอหันมามองฉัน หรือเห็นว่าฉันยังอยู่ใกล้ๆเธอ ไม่อยากให้คนข้างๆเธอรู้ว่าเราสองคนนั้นรู้จักกัน
	ฉันห้ามไม่ให้ฉันนั้นนึกถึงเธอ ตลอดเวลาที่เธอห่างไป ปีกว่า ฉันพยายามคิดว่าคงไม่มีวันที่เราสองคนจะได้มาพบกันอีก เพราะเราห่างกันมาก เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนฉันก็ยังคงอยู่ตรงที่เดิม

เราสองคนรู้จักกันมาเกือบหกปี ตั้งแต่วันที่ฉันนั้นไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ฯ ส่วนเธอเรียนอยู่เมืองนอกแต่มาเยี่ยมเพื่อน เราสองคนก็เลยมาเจอกัน ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แถวๆรังสิต วันนั้นฉันพาเพื่อนไปสมัครเรียน แต่เธอมากับเพื่อนที่เคยเรียนอยู่ที่นั่น ทุกวันนี้เพื่อนของฉันกับเพื่อของเธอก็ยังคบกันอยู่ละอีกไม่นานก็จะแต่งงานกัน
	ส่วนฉันกับเธอเจอกันทีแรกก็ไม่ค่อยถูกชะตากันสักเท่าไหร่ เพราะท่าทางกวนๆของเธอ คำพูดของเธอมันทำให้ฉันหมั่นไส้ และคิดเสมอว่าขออย่าให้ฉันพบเจอตาคนนี้อีกเลย ทั้งๆที่เวลาเธอเดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ เพราะทั้งบุคลิก รูปร่างหน้าตาของเธอไม่มีผู้หญิงคนไหนเห็นแล้วไม่สนใจแม้แต่ฉันเห็นแว็บ!แรกก็ยังคิดว่าตาคนนี้หน้าตาดีเหมือนกันนะ แต่พอได้พูดคุยกัน ฉันเลยคิดว่าคงไม่ไหวมั้ง คนแบบนี้ต่างกับเรา ราวฟ้ากับเหว เธอทั้งหัวสูง ทั้งการศึกษา ฐานะ ชาติตระกูล นามสกุลก็ค่อนข้างจะมีชื่อเสียง ฉันเองไม่มีวี่แววว่าเราสองคนจะมาเป็นเพื่อนกันได้เลย

พอเวลาผ่านมาได้ 2 ปีเธอเองก็ถูกแฟนคนที่อยู่เมืองนอกทิ้ง ไปแต่งงานกับคนอื่น เลยทิ้งเธอ ต่อจากนั้นมาฉันได้ข่าวว่าเธอนั้นทำตัวเหลวไหล คบผู้หญิงอีกมากมาย ยิ่งทำให้ฉันเกลียดเธอมาก แต่การเรียนเธอไม่เคยทิ้ง จนเรียนจบโทกลับมา เธอก็ยังทำตัวเหมือนเดิมเที่ยวไปวันๆจนฉันทนไม่ได้ เลยพูดว่าเธอต่างๆนานา มีประโยคหนึ่งที่ฉันจำได้เสมอทุกวันนี้ที่เคยพูดกับเธอคือ
การที่เรารักใครสักคน มันจำเป็นด้วยหรือที่เราต้องเอาเขามาเป็นของเรา ถ้าความรักของพี่มันเป็นแบบนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่เห็นแก่ตัว มันเป็นการผูกมัดให้เขามารักเราเหมือนที่เรารักเขาก็แค่นั้น
	เคยคิดบ้างไหม การที่พี่ทำตัวแย่ๆแบบนี้ พี่ทำร้ายใครบ้าง ทั้งพ่อ แม่ พี่น้องของพี่ การศึกษาก็สูง น่าจะใช้สมองได้มากกว่านี้

ฉันเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่พูดออกไปแบบนั้น คิดว่ายังไงๆเธอต้องเกลียดฉันแน่นอน หลังจากนั้นมาไม่นาน เธอมีปัญหาอะไร เธอก็จะมาหาฉันเป็นคนแรก เธอไม่เคยคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีก เพราะผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอทุกคนคิดว่าอยากควงเธอ เพราะหน้าตา และเธอมีเงิน เธอเองหมดเพราะผู้หญิงเหล่านั้นมามากเธอเลยไม่คิดจะคบใครอีกนอกจากฉัน ยายเฉิ่ม เปิ่น คนหนึ่งที่เธอไม่เคยมองว่าฉันเป็นผู้หญิงเลย ไม่เคยมองเห็นความเป็นผู้หญิงในตัวฉัน จนวันหนึ่ง มีคนแซวว่าฉันเป็นแฟนเธอ เธอเองไม่ปฏิเสธ แต่ฉันเองที่เป็นฝ่ายคอยปฏิเสธตลอด ฉันเองอายมากที่ใครๆมาพูดแบบนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะคิดว่าฉันชอบเธอ ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันรู้สึกกับเธอยังไงกันแน่
พยายามหลบหน้า คอยแกล้ง ไม่ให้เธอมาสนใจฉัน แต่งตัวปอนด์ๆแต่ตัวเธอเองนี้เนี้ยบมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน ฉันตั้งใจจะทำให้เธออาย แต่เธอกลับไม่อายสุดท้ายคนที่อายกลับเป็นฉัน 
	เธอไม่เคยนั่งรถเมล์ ฉันก็แกล้งให้เธอขึ้นไปโหนรถเมล์สีเขียวคันเล็ก ขึ้นไปบนรถตัวเธอสูงมากจนต้องก้มหัวตลอดเวลา ฉันเองก็อดขำไม่ได้อากาศก็ร้อน ฉันนึกในใจดีสมน้ำหน้าอยากตามดีนัก อยากเกิดมาสบายทำไม เป็นพวกคุณหนูก็ต้องเจอแบบี้แหล่ะ แม้แต่ค่ารถ เธอก็ไม่รู้หยิบแบงค์ห้าร้อยให้เขาจนกระเป๋ารถเขาตระโกนซะเสียงดังจนคนหันมาทั้งคัน ฉันยิ่งอายหนัก สุดท้ายวันนั้นฉันต้องออกค่ารถให้เธอ จนขากลับต้องนั่งแท็กซี่ ทุกวันนี้ฉันนึกถึงก็ยังอดขำไม่ได้

พอมาวันหนึ่งฉันได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวของเธอ มาขอร้องฉันให้ช่วยพูดกับเธอให้กลับไปเรียนต่อ เพราะเธอได้ทุนเรียนต่อปริญญาเอก พอฉันได้ยินแบบนั้น ฉันทั้งรู้สึกดีใจ โล่งใจ ที่เธอจะออกไปจากชีวิตฉันสักที คนรอบข้างจะได้เลิกคิดว่าฉันอยากตกถังข้างสารสักที แต่อีกใจหนึ่งฉันก็ใจหายไม่น้อย พี่สาวเธอบอกกับฉันว่าเธอไม่อยากไปไหนอีก ถ้าเธอจะไปเรียนต่อเธอต้องเอาฉันไปด้วย ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หลอก เพราะฉันรักที่นี่ พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูงของฉันอยู่ที่นี่ แล้วฉันก็ไม่อยากเป็นภาระให้กับเธอ ฉันอยากไปต่างประเทศเหมือนกันนะ แต่ฉันต้องไปด้วยเงินที่ฉันหามาได้ด้วยตัวของฉันเอง ฉันถึงจะไป สุดท้ายฉันก็พูดจนเธอยอมที่จะไปเรียนต่อจนได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน เมื่อเธอเรียนจบกลับมา เธอจะมารับฉันไปอยู่ด้วย เธอต้องการให้ฉันดูแล และอยากฝากชีวิตไว้กับฉัน ฉันจำได้ดี วันนั้น เป็นวันที่ฉันต้องไปรับประกาศนียบัตรที่อิมแพ็คอารีน่า เธอพาฉันไปส่ง เพื่อนๆเห็นเธอมีแต่คนมอง และถามว่าใคร ฉันเองอายมากบอกใครๆว่าเธอเป็นญาติ เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมากนัก เพราะฉันคิดว่าถ้าเธอไปแล้วเราคงห่างกันเราสองคนก็คงจะลืมกันไปเอง
     แต่มันกลับไม่เป็นดังที่ฉันคิด ขนาดเราอยู่ไกลกันแบบนี้นะ เธอยังเอาเวลาที่ไม่ค่อยมีกลับมาหากันเรื่อยเลย จนฉันเองเริ่มอ่อนใจเหมือนกันถ้าไม่เคยมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้ฉันโกรธเธอ ฉันก็อาจจะรักเธอไปแล้ว เรื่องนั้นมันทำให้ฉันจำฝังใจเสมอมาเลย.....
เมื่อมีคนมาเล่าให้ฉันฟังเรื่องราวเกี่ยวกับเธอ มันทำให้ฉันเสียใจมากนัก เพราะเธอกลับมีอะไรกับคนที่ฉันเรียกว่าเพื่อน มันทำให้ฉันเจ็บปวดมาก ตัวเธอเองก็บอกว่าเสียใจ แต่มันสายเกินไป ฉันไม่สามารถคบกับคนหลอกลวงกัน ถึงแม้เธอจะพูดว่าไม่ได้ตั้งใจ ตบมือข้างเดียวมันไม่สามารถดังได้ ไม่ใช่ว่าฉันเสียใจเพราะว่าฉันนั้นรักเธอ หวงเธอ แต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าระหว่างฉันกับเพื่อนของฉันมันทำให้ระหว่างเราสองคนห่างกัน มันทำให้ฉันเกลียดเธอ ถึงแม้เธอเองจะพยายามพิสูจน์ตั้งหลายครั้งหลายหน ว่าเธอไม่ได้รักเพื่อนฉันเลย และเพื่อนของฉันก็แค่อยากได้ใครสักคนที่สามารถดูแลเขาได้ ทั้งเรื่องการเงิน และเรื่องการเข้าสังคม ฉันเข้าใจ ฉันพยายามหลีกทางให้ แต่มันกลับยิ่งทำให้เพื่อนฉันเกลียดฉันมากขึ้น คิดว่าเพราะอะไร เธอถึงเลือกฉัน ทั้งๆที่เพื่อนฉันมีทุกสิ่งทุกอย่างเหนือฉัน ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะคู่ควรกับเธอมากกว่าฉัน แต่เธอคือคนที่เพื่อนฉันเลือกแล้ว แม้ว่าเพื่อนฉันจะมีคนมารัก มาชอบมากมาย แต่เขาเคยบอกกับฉันว่าอยากให้เธอเป็นคนสุดท้ายของเขา ฉันจึงได้พยายามหลีก ไม่พบหน้าเธอ จนวันที่เธอเดินทางไปเรียนต่อพร้อมกับคำสัญญาว่าถ้าเธอเรียนจบกับมา ฉันจะเก็บเธอไว้พิจารณาอีกสักครั้ง เพราะว่าเธอเคยพิสูจน์แล้วว่ารักฉันมากแค่ไหน ยอมแม้ที่จะเจ็บตัว เพื่อปกป้องฉัน ไม่ให้ใครมาดูถูก จนตัวเธอเองถูกทำร้ายจนเจ็บปางตาย เธอรู้ไหม ? ฉันรู้สึกผิดมากๆกับเหตุการณ์นั้น ที่เพื่อนคนที่ฉันรักเขากลับทำร้ายฉัน
ฉันสับสนมาก จนวันนี้ เธอจากฉันไปจริงๆ โดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว และไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าวันนี้จะมีจริง ไม่มีเธอบนโลกใบนี้อีกต่อไป ? เพราะอะไร ? ทำไม่ถึงโหดร้ายกันอย่างนี้ พรากเธอไปจากฉัน ลมหายใจของเธอหมดลง เมื่อวันหนึ่งเธอกลับมาเพื่อทวงถามคำสัญญา จากฉันที่เคยให้ไว้ แหวนวงนั้นเธอยังเก็บมันไว้เสมอ วงที่จะมอบให้กับฉันเมื่อวันทีเธอเรียนจบกับมา เกือบปีแล้วที่เธอเก็บรักษามันอย่างดี ถึงจะราคาไม่มาก แต่เธอจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนตอนที่ฉันเข้ามาเรียนในกรุงเทพใหม่ๆ มันก็ผ่านมา เกือบ6 ปีแล้ว เธอยังไม่เคยลืม ฉันประทับใจตรงนี้
	ฉันเอารูปของเธอมาดูทุกครั้งมันทำให้น้ำตาของฉันนั้นไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ มันรู้สึกเหงามาก เมื่อนึกถึงเธอมันก็ทำให้ฉันมีความสุขมากนะ...แต่ความสุขที่ฉันมีมันก็ทำให้ฉันเจ็บปวด เมื่อฉันตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน ฉันจะไม่มีเธออีกต่อไป ฉันไม่สามารถสัมผัสเธอด้วยร่างกายอีก ไม่อาจเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธออีก วันสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ เธอกลับไม่ลืมตาขึ้นมามองฉัน เธอหลับไปอย่างที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีก ก่อนที่ร่างกายของเธอจะถูกเผาไฟมอดไหม้ไปไม่เหลืออีก...แล้ว

โรคร้ายมันก้าวเข้ามาหากันง่ายเหลือเกิน ไม่มีสัญญาณเตือนภัยมาก่อนหน้าเลยว่าเธอจะเป็นโรคร้าย ทั้งๆที่คนที่ควรจะเป็นคือฉัน เธอพยายามที่จะหาทุกวิถีทาง ที่จะรักษาโรคปวดหัวเรื้อรัง เธอให้ฉันไปทำพาสปอร์ต เพื่อที่จะไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ แต่เธอเองกลับตาย เพราะว่าเป็นมะเร็งในสมอง ระยะสุดท้าย ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีวี่แวว ฉันเสียใจที่สุด เมื่อรู้วันที่เธอเข้าผ่าตัดก้อนนี้ที่สมอง ซึ่งใกล้เส้นเลือดใหญ่ ถ้าหายก็ไม่สามารถกลับมาดีดังเดิม มีโอกาสแค่ 10 % ที่จะมีชีวิต ฉันเองทำอะไรไม่ถูก ฉันจำถ้อยคำสุดท้ายที่เธอเอ่ยกับฉันว่า เธอสักวันถ้าเธอไม่สามารถดูแลฉันได้ ขอให้ฉันเข้มแข็ง อย่ามองใครแง่ดีเกินไป เพราะไม่ใครจริงใจกับเราจริง เท่าพ่อกับแม่อีกแล้ว...แม้แต่คนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนรักก็ตาม...
ฉันเสียเธอแล้ว ทุกวันนี้ฉันตื่นขึ้นมา พร้อมกับคำถามว่าฉันจะอยู่อย่างไรได้ เมื่อขาดคนที่เป็นทั้งพี่ชาย เป็นเพื่อนที่รักฉันมาก ฉันไม่สามารถรู้ว่าวันข้างหน้า จะมีใครที่รักฉันเท่าเธอหรือเปล่า ฉันสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ไปแล้ว ฉันไม่มีคำใดที่จะเอ่ยกับเธอในตอนนี้ ฉันรู้ว่าทุกวันนี้เธอก็ยืนอยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน เธอจะคอยดูแลและคุ้มครองฉัน อย่างที่เธอเคยทำ...ฉันรักเธอนะ...พี่ชายคนดีของฉัน


ภาพใบนี้คือภาพใบเดียว และใบสุดท้ายที่เธอเคยให้กัน ก่อนที่เพื่อนของฉันจะเอามันไปหมด และที่เหลือฉันทำลายมันไปนาน แล้ว ก่อนที่เธอจะไปเมืองนอกนะ ขอโทษที่ทำแบบนั้น..