17 มีนาคม 2550 05:03 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
มองแหวนเก่า กลมเกลี้ยง แห่งความหลัง
ใจประดัง รุ่มเร้า หวลไห้ถึง
คิดถึงเธอ สุดที่รัก จิตตราตรึง
ใจคะนึง ถึงเธอ อยู่มิคลาย
เจอกันโดย วาสนา พาให้พบ
ได้บรรจบ คบกันเพราะ ต้องร่วมสาย
กิจกรรม ที่ชักนำ คนเดียวดาย
เจอสหาย และสาวงาม คู่ชิดใจ
เราเป็นแค่ รุ่นน้อง และเจ้าบ้าน
ตระเตรียมการ ต้อนรับด้วย หน้าที่ไกด์
ได้ดูแล นางรำ จากเมืองไกล
จึงมาได้ ใกล้ชิด กับคนดี
ยามเธอซ้อม ร่ายรำ กรีดกรายท่า
ดั่งเทวา มาประทับ ณ เธอนี่
ผิวผ่องแผ้ว ขาวอมเหลือง ทั่วอินทรีย์
อีกมณี ที่ขับเด่น กลางลานรำ
ยามโยกย้าย เยื้องย่าง ตามจังหวะ
ผมเรี่ยระ แถวใบหน้า ดูคมขำ
ทั้งสองนัย หวามหวาน ชวนจดจำ
อีกถ้อยคำ ที่เปล่ง คล้ายดนตรี
ได้ใกล้ชิด กับเธอ เพราะแรงบุญ
ที่ช่วยหนุน ให้ได้พบ กันครั้งนี้
ได้มีช่วง เวลา ที่ดีดี
ให้ฤดี มีคน ที่ควรจำ
แล้วถึงวัน สุดท้าย ที่ลาจาก
วันต้องพราก จากรัก แม่งามขำ
ก่อนจากลา ยืนมอง เธอฟ้อนรำ
เพื่อจดจำ ความรักที่ พลัดพรากไป
ท่วงทำนอง อ้อยอิ่ง ช่างหวานหู
ยอดพธู วันนี้งาม กว่าวันไหน
ชุดนางรำ สีทอง ผ่องอำไพ
ขับนวลใย ให้งาม กว่าดารา
ผมสีดำ มุ่นมวย แล้วปล่อยปลาย
ยาวสยาย พรายพริ้ว ลิ่วเกศา
ปักไม้ไหว สีทอง แลจุฑา
ยิ่งขับหน้า ให้งดงาม เกินนางใด
ยามลีลาศ พร้อมลำนำ ตามลีลา
เกินสรรหา คำใด เอื้อนเอ่ยได้
อาจเป็นเพราะ ยามนี้ ไปมีใจ
เลยทำให้ เธองดงาม กว่าใครใคร
และถึงครา เวลา ต้องพรากจาก
แม้ฝังราก ความรัก ห้ามหวลไห้
คำสุดท้าย ที่เธอมอบ ตอกในใจ
รักทางไกล ต้องทนทุกข์ ขอตัดลา
อันสิ่งของ อยากจะมอบ ไว้แทนจิต
ให้หวลคิด ถึงความรัก แน่นอกหนา
แม้วันนี้ จำต้องพราก และจากลา
ขอชะตา พาให้ สุขสมใจ
ในวันนี้ นั่งมองของ ที่เธอมอบ
พร้อมกับปลอบ ใจตน อย่าหวลไห้
เธอไปแล้ว เหลือเพียงแต่ แหวนแทนใจ
เธออยู่ไหน มิเคยได้ ยินข่าวคราว
15 มีนาคม 2550 06:49 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ฉันก็แค่ ปุถุชน คนธรรมดา
ไม่อาจพา เธอไป สู่ฝั่งฝัน
ไม่มีเงิน ไม่มีทอง ของกำนัล
ของพรรค์นั้น ฉันก็ยาก เธอรู้ดี
ในตอนนี้ ฉันมีเพียง แค่สองมือ
ที่ยึดถือ รักมั่น และศักดิ์ศรี
ขอเพียงเธอ เอื้อยเอ่ย ถ้อยวจี
ฉันยอมพลี เลือดเนื้อ ทั้งกายใจ
ทั้งสองมือ หนึ่งใจภักดิ์ มีให้เธอ
มิให้เก้อ รอคอย ด้วยหวั่นไหว
ลงมือทำ ปรนนิบัติ เพื่อเธอไง
แค่หวังให้ เธอตอบรัก ฉันกลับมา
แม้มือด้าน หยาบกระด้าง ผิดคุณหนู
เธอก็รู้ ว่ามือหยาบ ทั้งเริ่มหนา
มีไว้เพื่อ ปรนนิบัติ ภัสดา
อีกนำพา เธอสู่ จุดมุ่งหมาย
ทุกทุกสิ่ง ที่ฉันละ ก็เพื่อเธอ
กลายเป็นเพ้อ อยู่คนเดียว เธอกลับหาย
เธอไปเฝ้า แม่คุณหนู อยู่มิวาย
รักสลาย กลายเป็น เงินต่อเงิน
ฉันรู้แล้ว ว่ารัก ของบางคน
ช่างมืดหม่น เหมือนฉันที่ ระหกเหิร
เดินทางมา ไกลมาก ไกลเหลือเกิน
แล้วโดนเมิน เพียงพราะฉัน มีแต่ตัว
ซึ้งแล้วหนอ น้ำใจ ของคนเรา
ที่นำเอา ความรัก มาเล่นหัว
ไร้เงินตรา ไร้อำนาจ ให้เมามัว
ชายใจชั่ว เปลี่ยนที่เกาะ เหมือนแมงดา
ป.ล. คิดถึง..ทุกคน (สาวๆเท่านั้น) จุ๊บๆ
15 มีนาคม 2550 05:21 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ติ่มเอย ติ่มซำ
เจ้าได้นำ ความสุข มารู้ไหม
ทั้งฮะเก๋า ขนมจีบ กุ้งห่อไง
อีกเซี่ยงไฮ้ เกี๊ยวซ่า ซาลาเปา
มีมากมาย หลายหลาก ล้วนน่าทาน
เป็นอาหาร เลิศรส ขึ้นในเหลา
มีคุณค่า โภชนา มิมอมเมา
ดีกว่าเอา ของโทษแปะ ยี่ห้อดี
ทั้งกรุบกรอบ กรอบแกรบ เคี้ยวหนุบหนับ
ถุงวิบวับ หลอกล่อ หลากหลายสี
ดูเป็นเหมือน ของกิน มีดีกรี
แต่ความดี หาไม่ ในตัวตน
ถึงติ่มซำ เป็นอาหาร มาจากนอก
มิปอกลอก ความแต่ไทย ไม่พองขน
ยังสามารถ กลืมกลืน กับตัวตน
เข้ากับชน หมู่ไทย ได้อย่างดี
ติ่มซำ
ภาษาจีนกลางอ่านว่า เตี่ยนซิน
หรือที่คนไทยเราคุ้นเรียกกันตามภาษาจีนกวางตุ้งว่า ติ่มซำ แปลว่าขนม
การกินติ่มซำเป็นวัฒนธรรมเฉพาะของชาวจีนกวางตุ้ง
ซึ่งกำเนิดอาศัยในมณฑลกวางตุ้งทางใต้ของจีน
ปกติคนกวางตุ้งกินติ่มซำตอนเช้า แต่ถ้าช่วงบ่ายๆ มีแขกมา
ก็จะเอาติ่มซำเสิร์ฟเป็นอาหารว่างรับรองแขก ไม่ได้กินเพื่ออิ่ม
อีกด้านหนึ่ง ติ่มซำจึงเป็นวัฒนธรรมของชาวกวางตุ้งชนชั้นสูง
ที่มักจัดเตรียมติ่มซำไว้รับรองแขกผู้มีเกียรติ
ปัจจุบัน ติ่มซำยังเป็นเครื่องมือทางวัฒนธรรมจีนอย่างหนึ่ง
ในการรับรองต้อนรับ ไม่ว่าจะเป็นการเจรจาธุรกิจ เลี้ยงลูกค้า
และการจัดคู่นัดดูตัวระหว่างฝ่ายชายกับฝ่ายหญิง
การกินติ่มซำต้องใช้เวลา ค่อยๆ เลือก ค่อยๆ สั่ง ค่อยๆ คีบ..
ละเลียดเคล้าการจิบชา ทำให้การสนทนาไม่รีบร้อน มีเวลาพูดคุยถามไถ่ดูเชิงเรียนรู้ กันและกัน
ขอขอบคุณ http://www.ar-long.com และ www.manager.co.th/MetroLife
ป.ล. วันก่อนโน้นนนนนนน ได้ดูสารคดีช่องไหนจำไม่ได้ เขาไปเที่ยวเมืองจีน แล้วเค้าก็คุยกันเรื่องติ่มซำเนี่ยะแหละ เท่าที่จำได้เป็นอาหารอย่างหนึ่งที่ไว้ "เติมเต็ม" เพราะคนจีนเค้าจะล้อมวงมากินกันแกล้มน้ำชาตอนบ่ายๆ เป็นคำที่ดีมากเลยนะ "เติมเต็ม...."
15 มีนาคม 2550 05:18 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
โอ้พี่แก่ ของฉัน เป็นอะไร
ทำไฉน ให้พี่ฟิต อย่างเดิมเล่า
อยู่กันมา แค่เจ็ดปี คิดจากเรา
ทำเราเศร้า เหว่หว้า และเดียวดาย
แค่เจ็ดปี ดูแลพี่ มาก็นาน
พี่คิดพาล อยากไป อยากแว๊บหาย
เราก็รู้ ว่าเป็นคน อันตราย
เคยทำร้าย พี่แก่ ก็หลายครา
แต่ครั้งนี้ น้องวอน จะได้ไหม
ขอให้ได้ งานก่อน นะพี่จ๋า
จะงี่เง่า จอเสีย หรือแรมลา
ให้น้องยา มีตังค์ อัพเครื่องเลย
อาลัยแก่...
พี่แก่...คอมฯที่น่ารัก(รึเปล่า) 10 วินาที อาเมน
โห..... ยังไม่ได้งานทำเลย
มีแต่ฟรีแลนซ์พอยาไส้ไปวันๆ
นี่พี่แก่ร่ำร้องอีกแล้ว ตายๆๆๆๆ
2-3เดือนก่อนโอดโอยโมเด็มพัง
คราวนี้จอ กับอะไรสักอย่างที่เป็นโปรแกรมแน่ๆ
ดันเน่าในอีก โอ้ว....อยากจะทุบๆๆๆๆ
แต่ก็นะอยู่กันมา 7 ปีแล้ว จะอภัยให้ละกัน
ไว้มีตังค์ก่อนจะยกเครื่องในใหม่ยกชุดเลย 555+
ป.ล.(1) 1-2 วันนี้ พี่แก่เกิดอาเพส
ทำให้ไม่สามารถเข้าไปตอบกระทู้ใดๆได้เลย
ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะค่า
ป.ล.(2) พี่แก่ให้อภัยกับการใช้งานหนัก
(2พี่น้องช่วยกันทารุณ...สลับกันใช้เช้าเย็นแบบสลับวัน
แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรพี่แก่ เพราะสองพี่น้องได้พัก
แต่พี่แก่ยังทำงานตัวร้อนแทบระเบิด อย่าเจ๊งเลยสาธุ)
แบกรับข้อมูล(นิยายพี่ กลอนน้อง และรูปภาพบ้าบอ
อันมากมายหลายกิ๊กกะไบท์)
ป.ล. (3) มิสยูจุ๊บๆทุกคนเลย (เฉพาะผู้หญิงผู้ชายไม่จุ๊บ)
13 มีนาคม 2550 00:04 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อันความรัก นุ่มนวล ช่างหอมหวาน
แย้มผลิบาน กลางใจ ใครใฝ่ฝัน
หากเปรียบได้ จักเปรียบ สิ่งใดกัน
นิยามฉัน รักกับฝิ่น ช่างเหมือนกัน
ในยามแรก ไม่อยาก กล้าฝันใฝ่
กลัวหัวใจ เปลี่ยนแปลง กลับผกผัน
ใจหนึ่งกล้า ใจหนึ่งกลัว เอาไงกัน
แต่เมื่อครั้น ลองดู ถึงรู้ตัว
แรกลองเสพย์ ความรัก สักครั้งหนึ่ง
ติดตราตรึง หลงงมงาย ยากโงหัว
ประหนึ่งติด ฝิ่นพา ใจเมามัว
จิตระรัว หลงวังวน ในมายา
ไหนจะรส ละมุน กรุ่นหอมหวาน
ช่างซาบซ่าน ให้ใจ ให้ฝันหา
พอสักพัก เริ่มเคลิ้ม จิตนำพา
สุขอุรา ล่องลอย ฤทธิ์นำไป
พอหมดรัก หมดฤทธิ์ ฝิ่นนำพา
ให้อุรา หงุดหงิด คิดสงสัย
อยากได้อีก อยากกระหาย แทบขาดใจ
กระสันต์ได้ ความรัก มาครอบครอง
เมื่อต้องเลิก เพราะยาก มาเสพย์ไซร้
เหมือนดั่งได้ หักดิบ ยามไร้ของ
ปวดแปลบปลาบ ทั้งร่าง น้ำตานอง
ดวงใจพร่อง แห้งเหี่ยว เรี่ยวแรงโรย
หน้าส่วนตัว
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
710
