21 มิถุนายน 2551 12:01 น.
"เพชรสังคีต"
....สุนทรคำ สุนทรคุณ สุนทรภู่
บรรจงกานท์จารกลอนสุนทรสร้อย
เป็นมาลัยเรียงร้อยถ้อยคำหวาน
รำลึกคุณ "สุนทรภู่" ครูอาจารย์
ด้วยใจรักถักสานผลงานกลอน
พระสุนทรโวหารกล่าวขานชื่อ
ยังเลื่องลือรสคำที่ร่ำสอน
สุภาษิตสามเรื่องเรืองบวร
ได้อ่าน-ฟังสังวรมิคลอนคลา
ยังสำราญบานใจมิได้ขาด
ในนิราศเก้าเรื่องเปรื่องภาษา
นิทานห้าเสภาสองคล่องตำรา
สี่เห่กล่อมเห่ช้าหนึ่งละคร
อ้าครูกวีศรีสยามนามกระเดื่อง
ศิษย์ปราชญ์เปรื่องด้วยคำครูร่ำสอน
แม้พ้นผ่านกาลเวลาครูอาทร
ฝากคำกลอนสอนศิษย์นิจนิรันดร์
21 มิถุนายน 2551 11:53 น.
"เพชรสังคีต"
....อันกลอนไทยใช่จะไร้ในคุณค่า
จำเรียงถ้อยร้อยกานท์สำราญรื่น
รวยระรินกลิ่นเกสรเมื่อค่อนคืน
ปานดื่มกลืนชื่นทิพวารี
อันกลอนไทยใช่จะไร้ในคุณค่า
ด้วยงามกว่ามรกตที่สดศรี
ดังบุหลันทรงกลดหมดราคี
ราวมณียอดมงกุฏผุดพริ้งเพรา
ชโลธรกลอนกานท์เข้าซ่านฝั่ง
ระลอกแก้วแววหวังครั้งเงียบเหงา
พลันสะท้านสุขสันต์ไม่บรรเทา
สรรพสิ่งโศกเศร้ากลับเย้ายวน
อารมณ์รักหักอารมณ์อาลัยหาย
ร้อยกรองกลายความช้ำเคยกำศรวล
แปรเปลี่ยนปิ้มปางตายคลายคร่ำครวญ
สุขสำรวลยวนเย้าเข้าฉับพลัน
เพียงพิมานผ่านฟ้าจินดารัตน์
เพียงประภัสสร์อักษราค่าสวรรค์
เพียงอมฤตอิศราธาราจันทร์
เพียงแดนฝันอันสมรมณีย์
เพียงเจ้าฟ้าสุราฤทธิ์ประสิทธิสุข
เพียงดวงมุขเม็ดงามอร่ามศรี
เพียงหิ่งห้อยร้อยผองคล้องฤดี
เพียงนวรัตนามณีทวีแวม
อันกลอนไทยใช่จะไร้ในคุณค่า
งามยิ่งกว่าเพชรพรรณสรรแต่งแต้ม
งามยิ่งกว่าดาราคราเดือนแรม
เชิญเถิดท่านจารแจร่มจำเรียงกานท์ ฯ
15 มิถุนายน 2551 11:02 น.
"เพชรสังคีต"
....เหงา
โอ้อาลัยใจเหงาเศร้ากำสรวล
แสนทุกข์ทนหม่นไหม้พิไรครวญ
รักรัญจวนหวนหาทุกราตรี
ดาราเคลื่อนเดือนก็คล้อยร่วงลอยดับ
ดุเหว่าขับสำเนียงดังเสียงผี
ชะเง้อแง้แลป่าพนาลี
ไหวระรัวตัวชะนีขึ้นขี่ไม้
ไร้ลมพัดสงัดเงียบยะเยียบเย็น
เหมือนปีศาจซ่อนเร้นอยู่ใกล้ใกล้
เรือนเคยครื้นมโหรีทุกที่ไป
ยังแว่วเสียงปีในให้เวทนา
ต้อยตะตริดติดตี่ยินปี่ครวญ
สุดไห้หวนป่วนห้วงเสน่หา
ต้อยตะริดติดตอดยอดใจยา
สร้อยภาษาปี่เตรียมเหมือนเรียมตรอม
โอ้อกเอ๋ยไหนเคยชื่นเชยชิด
กลิ่นเนื้อนางพรางติดนาสาหอม
แสนลำเค็ญเห็นเขนยเคยดมดอม
มาสูญกลิ่นเกศพยอมนี่อย่างไร
ทั้งที่นอนหมอนฟูกสะอาดเอี่ยม
แท่นบรรทมหรือเทียมของพี่ได้
นี่มาทิ้งเตียงเราเจ้าห่างไป
เหลือไว้แต่รอยไรให้รกร้าง
ดอกลำดวนกิ่งย้อยลอยประทิ่น
กระไรหนอยุพินมาเหินห่าง
หอมซ่อนกลิ่นซ่อนรักหักใจพลาง
หรือซ่อนชู้แนบข้างไปแล้วน้อง
ระทมครวญหวนไห้ไม่วายโศก
รักอาภัพอับโชควิโยคหมอง
กอระกำงามเหลือเจ้าเนื้อทอง
จนต้นรักพี่-น้องต้องเฉาตาย ฯ
14 มิถุนายน 2551 13:48 น.
"เพชรสังคีต"
ลมรำเพยเชยกลิ่นประทินหอม
รื่นสุคันธ์ลั่นทมพอดมดอม
ชวนให้อกเรียมตรอมในราตรี
สกุณาจากรังเคยฟังเสียง
เหมือนจากเตียงขวัญตายอดยาหยี
จักจั่นไห้หวนครวญพาที
เหมือนน้องวอนอ้อนพี่ให้แนบชิด
ศศิธรจรแจ่มกระจ่างจับ
ก็แลลับดับสลัวมัวสนิท
เมฆาเคลื่อนเดือนตรมไม่สมคิด
มามืดมิดเฝ้าแลชะแง้คอย
ต้นลั่นทมร่มรอบเขตเคหา
ยิ่งจะพาคร่ำครวญหวนละห้อย
น้องจากจรวอนว่าน้ำตาย้อย
เหลือเพียงรอยเราสองประคองเคียง
มะลิลายาใจเคยได้เก็บ
เจ้ากรีดเล็บกรองมาลัยพิไรเสียง
จะเอาวางพานทองรองรายเรียง
ไว้ข้างเตียงยามพี่นี้นิทรา
โอ้ว่าป่านฉะนี้น้องที่รัก
อกจะหักเสียแล้วโอ้แก้วจ๋า
ด้วยขวัญตายาใจไม่คืนมา
แทบจะมรณาเสียแล้วเอย ฯ
13 มิถุนายน 2551 18:29 น.
"เพชรสังคีต"
บนร้านดอกไม้
พอเย็นย่ำคำหวานประสานเสียง
ประสมขิมริมระเบียงเฉลียงร่ม
แม้น้องอยู่พี่จะคู่ประคองชม
ตระกองกอดสอดสมภิรมยา
มวลดอกไม้กลางชานร้านดอกไม้
ยังหวนไห้ยุพินถวิลหา
กิ่งจำปาระย้าย้อยคอยขวัญตา
จรุงกลิ่นโศกาชวนอาลัย
ยินพวกสาวคราวขับลำนำหวาน
เป็นเพลงกานท์รันทดสลดไฉน
ว่าระเด่นบุษบามาจากไกล
องค์อิเหนาเศร้าฤทัยในไพรวัลย์
พระรัญจวนหวนไห้ไม่วายโศก
บุษบาวิปโยคแทบอาสัญ
นางอยู่ถ้ำสุวรรณากลางอารัญ
องค์อิเหนาจรจรัลเข้าเวียงชัย
ด้วยบิดาว่าลักนารีหนี
จึงทำทีแน่วแน่แก้สงสัย
ฝ่ายระเด่นบุษบายอดยาใจ
ถูกลมหอบกลางไพรไปไกลกัน
พระจะแสนเศร้าสร้อยละห้อยหา
องค์ระเด่นบุษบาเจียนอาสัญ
จะกลับมาคูหาพนาวัน
มิพบน้องประคองขวัญยิ่งหวั่นใจ
โอ้ว่าทำฉันใดจึงได้รู้
ว่าลมลอบหอบชู้ไปหนไหน
ตกอยู่ในประมอตันพรั่นฤทัย
จะได้ใครทูลแถลงแจ้งคดี
แม้ระเด่นมนตรีนั้นได้รู้
ว่าน้องอยู่ประมอตันกรุงศรี
คงมิปล่อยน้องหงอเพราะรอรี
พระเห็นทีจะตามมาด้วยอาลัย
ลำนำกลอนซ้อนเพลงบรรเลงเสนาะ
แสนไพเราะรสโศกวิโยคไฉน
เป็นความเหมือนตัวพี่นี้จากไกล
ห่างขวัญตายาใจอาลัยเอย ฯ
หน้าส่วนตัว
1419
