16 กันยายน 2547 04:05 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
แว่นแก้ววววววววว
เสียงเรียกมาแต่ไกล จนเจ้าของชื่อสะดุ้ง นึกเคืองเพื่อนที่เรียกตัวเองนัก...
แว่นแก้วววววววววววววว
แหน่ะ!! ยังจะเรียกอีก เสียงดังเชียว แว่นแก้วคว้ามะขามฝักยาวที่ห้อยโตงเตงข้างหน้าตัวเอง แล้วโยนลงมา
ตุ๊บ!!!
อัลล้า!!! เจ๊บง่าว ไผ๋บ่ะ แสงเดือนมองซ้ายมองขวา
กลางหัวเป๊ะ ๆ แว่นแก้วหัวเราะคิกคักอยู่บนต้นมะขาม แสงเดือนเงยหน้ามองข้างบนพร้อมกับส่งสายตาเคือง ๆ ไปทางแว่นแก้ว ตั้งท่าอ้าปาก ขอด่าหน่อยเหอะ!! แว่นแก้วเอามือปิดปาก เป็นเชิงบอกให้เพื่อนเงียบ แล้วปีนลงมาจากต้นมะขาม พอถึงกิ่งใกล้ ๆ พื้นก็ทิ้งตัวตุ๊บลงมาตรงหน้าของเพื่อนพอดิบพอดี
ฮ้องเสียงดัง กำเดียวแม่ผินก่ะหัน หัวเปิ้นจะแตกเอา ฮ้องก่อย ๆ บ่อได้ก๊า
แว่นแก้วกระซิบกระซาบเพื่อน แต่ดูเหมือนจะช้าไปซะแล้ว
แว่นแก้ว!! แสงเดือน!! ละอ่อนสองคนนี่มันเป๋นจะไดห๊า!! ขอกั๋นกิ๋นดี ๆ ไผ๋จะไปด่า เหยี๊ยะตั๋วหยั่งกะขะโมยขะโจ๋น มันม่วนนักแกก๋าห๊า!!..
แว่นแก้วคว้าข้อมือเพื่อนออกวิ่งตั้งแต่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแล้ว วิ่งมาไกลจนเสียงที่ได้ยินค่อย ๆ เบาลง เด็กสาวทั้งสองลดฝีเท้าจนกลายเป็นเดิน พร้อมหัวเราะคิกคัก ก็แค่อยากมีอะไรเล่น ถ้าขอกันเฉย ๆ ก็ไม่ได้วิ่งแบบนี้สิ...
ตั๋วเซาะโตยหาเปิ้นหย่ะหยั๋งก๋า แว่นแก้วถามแสงเดือนเหมือนนึกขึ้นได้
แม่ตั๋ว หื้อเปิ้นโตยหา มีไผ๋บ่ะฮู้มาตี้บ้าน รถกันจ๊าดหยั่ย ง๊ามงาม
ไผ๋มา
แว่นแก้วถามอย่างสงสัย เพื่อนแม่มีรถคันใหญ่ด้วยเหรอเนี่ย..... แสงเดือนส่ายหน้า แว่นแก้วไม่รู้แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงเนี่ย
บ่ะได้เรื่อง บ่ะฮู้สักอย่าง แว่นแก้วบ่นเพื่อน อย่างน้อยน่าจะถามว่าเป็นใคร ชื่ออะไร
บ้านตั๋ว บ่อแม่นบ้านเปิ้น จะฮู้ไปหย่ะหยั๋ง
แว่นแก้วชะงักฝีเท้า มองไปที่รถคันสวย ง๊ามงาม อย่างแสงเดือนว่าจิง ๆ รถสปอร์ต 5 ประตูคันโต ราคาคงจะแพงน่าดู รถคันนั้นจอดอยู่หน้าบ้านเธอ บนบ้านที่เป็นชานออกมา มีชายแปลกหน้าสองคนนั่งอยู่.... คนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้ดูสูงสง่า รูปร่างหน้าตาคมคาย อายุคงประมาณ 40 แก่ ๆ ส่วนอีกคนนั่งข้างล่างใกล้ ๆ กัน ดูหนุ่มแน่นกว่า ท่าทางเหมือนเกรง ๆ คนที่นั่งบนเก้าอี้ เด็กสาวมองหน้ากันและกัน ตั้งใจจะเดินออกไปเพราะดูท่าทางที่ผู้ชายสง่าพูดกับแม่เธอจริงจังเหลือเกิน สองสาวกำลังเดินหันหลังกลับ
แว่นแก้ว มานี่ จะไปไหน
เสียงหวานของแม่พิกุลเรียกแว่นแก้ว เด็กสาวหันหลังกลับ และเดินขึ้นบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้
มีอะหยั๋งก๊ะแม่
มาไหว้ป้อก่อนเวย ๆ
แว่นแก้วนิ่งชะงัก ป้อ เด็กสาวหันไปทางชายวัยกลางคนที่นั่งเก้าอี้สง่าน่าเกรงขาม แล้วมองหน้าแม่ของตัวเองอีกที เหมือนกับถามว่าคนนี้เหรอ พิกุลพยักหน้าช้า ๆ
เด็กสาวหันไปหาเพื่อน ทำหน้าบอกไม่ถูก แสงเดือนส่ายหน้าช้า ๆ ตัวเธอเองก็งงไม่แพ้แว่นแก้วเช่นกัน.
แว่นแก้วยกมือไหว้ชายวัยกลางคน เขายิ้มอย่างอ่อนโยน เด็กสาวรับรู้ถึงแววตานั้น แต่ ตลอดเวลาเธอรับรู้แค่ว่าพ่ออยู่ไกล ไม่มีเวลามาหา คำว่าอยู่ไกลของแม่พิกุล มันคืออะไร คำว่าไม่มีเวลา มันคืออะไร เด็กสาวเดินไปนั่งข้าง ๆ มารดา แล้วมองอย่างเฉยเมยไปทางชายคนนั้นที่ยังคงยิ้มมาให้เธอ.
เปิ้นเป๋นป้อแว่นแก้ว
แว่นแก้วมีป้อเหมือนแสงเดือนโตยก๋าแม่
แว่นแก้วพูดแล้วเดินจากไป ชิ!! หายไป 15 ปี แล้วมาประกาศตัวว่าเป็นพ่อ ไม่ชอบสักนิด และไหนจะสายตาของแม่พิกุล ที่มองเหมือนห่วงใยคน ๆ นั้นนักหนาอีกเล่า ไม่ชอบเลย ไม่ชอบจริง ๆ
แว่นแก้ว!!
แสงเดือนคว้าแขนเล็กของเพื่อนไว้ แล้วรั้งตัวให้หันหน้ามาหาตัวเอง แว่นแก้วได้แต่ก้มหน้า แสงเดือนดันหน้าของแว่นแก้วให้มองตัวเอง แล้วก็ส่ายหน้า เธอคว้าร่างบางของเพื่อนที่สะอื้นตัวโยนมากอดไว้...
ไห้หย่ะหยั๋ง โอ๋ๆๆๆๆ จะไปไห้เน่อ... คนเก่งของแสงเดือน บ่อเกยไห้หื้อไผ๋ เป๋นจะไดมาไห้นิ ไข้ฮู้ ไหนบอกเปื้อนมาหล่ะ แสงเดือนลูบผมสั้นระบ่าของแว่นแก้ว
บ่อฮู้แสงเดือน แว่นแก้วบ่อฮู้ แว่นแก้วพูดปนสะอื้น
แล้วเป๋นอะหยั๋งเนี่ย ผ่อหล่ะ ไห้จ๋นหน้าตาบ่อผ่องใส เปื้อนแสงเดือนบ่องามไปเหียหล่ะ
เปิ้นบ่ะไห้ละแสงเดือน แว่นแก้วเช็ดน้ำตา
บอกได้ก่อว่าไห้หย่ะหยั๋ง
ป้อ. แสงเดือน แว่นแก้วมีป้อ ร้อยวันปันปี๋ แม่บ่อเกยบอก แล้วจู่ ๆ ก่ะบอกว่ามี ป้อเป๋นไผ๋หยะหยั๋งแม่บ่ะบอกตั้งตะเก้า ปล่อยจ๋นเปิ้นหยั่ย 15 ปีก่อนเน่อแสงเดือน บ่อเกยอู้ถึง
แม่พิกุล เปิ้นก่ะถ้าจะมีเหตุผลของเปิ้น เหตุผลของคนหยั่ย ละอ่อนอย่างเฮาบ่อฮู้หรอกแว่นแก้ว กึดนักไปก่ะเต่าอั้น เฮามาม่วนกั๋นดีกว่า แล้วก่อยไปถามเหตุผลของแม่พิกุล เน๊อะ!!
พร้อมรอยยิ้มที่จริงใจของแสงเดือน แว่นแก้วพยักหน้าแล้วลุกขึ้น.... นั่นสินะ คิดไปก็เท่านั้น เหตุผลของแม่คงดีพอที่เธอจะรับฟังได้
แสงเดือนฉุดแขนแว่นแก้วเดินไปตามทางดินลูกรังเล็ก ๆ รอบด้านเต็มไปด้วยสีเขียวของหญ้าและต้นไม้ที่ขึ้นตามธรรมชาติและอยู่ไม่ห่างกันนัก พอเป็นร่มเงาให้เดินสบาย ๆ เส้นทางนั้นดิ่งตรงไปที่ลำห้วยเล็ก ๆ เด็กสาวทั้งสองมักจะมาเล่นน้ำที่นี่ในเวลาเย็น ๆ และเด็กหนุ่มสาว รวมไปถึงเด็กตัวน้อย ๆ ก็มักจะมาเล่นเหมือนกัน เหมือนเป็นที่นัดพบของเด็กในหมู่บ้านแถบนี้อย่างไงอย่างนั้น ค่อย ๆ เดินไปตามทาง คุยเล่นหัวเราะร่าเริง จนไปถึงสถานที่เย็นฉ่ำ ไม่พูดพร่ามทำเพลง แว่นแก้วและแสงเดือนกระโดดลงน้ำอย่างไม่คอยท่า
หย่ะหยั๋งมาจ้า แว่นแก้ว แสงเดือน
เมาก่ะไห้ แสงเดือนตะโกนบอกเพื่อนที่ถามมา
แว่นแก้วมองเพื่อนเคือง ๆ แล้วสาดน้ำใส่แสงเดือนอย่างสนุก
..
นั่นลูกสาวของฉันเหรอ
เชษฐาเอ่ยถามกับพิกุล ถึงเด็กสาวที่ไหว้เขา และคำที่พิกุลแนะนำ พ่อ คำ ๆ นี้ช่างจับจิตเขายิ่งนัก
ค่ะ คุณเชษฐ์ พิกุลตอบแล้วยิ้ม
ขอโทษนะคะ ที่แกทำกิริยาไม่สุภาพ
เธอไม่เคยบอกแว่นแก้วเหรอว่าพ่อเป็นใคร
.
ไม่เป็นไร ก็สมควรแหละนะ ฉันบกพร่องหลายอย่าง
พิกุลเข้าใจคุณค่ะ
เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอทวงสัญญาคืน
คำ ๆ นี้ทำเอาพิกุลเงียบนาน สัญญา อย่างนั้นเหรอ เธอกล้าพอที่จะทำตามสัญญานั้นหรือเปล่านะ
..
5 กันยายน 2547 03:36 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
พรุ่งนี้สิน่ะที่มณีจะพาเธอไปหาหมอจริง ๆ สะที เพราะตามใจเธอไม่ได้แล้ว
อาการมันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ...ที่จริงนุกเองก็ไม่อยากไปเช่นเคย แต่มณี
บังคับให้ไป ถ้าไม่ไปจะลากขึ้นรถไปอย่างไปอายใครเลย
พรุ่งนี้จะมารับนุกแต่เช้าเพื่อนไปโรงพยาบาลกัน....
"นุก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับแกแต่เช้าน่ะ แต่งตัวให้เรียบร้อยเลยน่ะ"
"จ้าาาาา...." นุกลากเสียงด้วยความอ่อนล้า
"ไปล่ะน่ะ ยายแก ฮิๆๆ" คงรู้น่ะว่าตอนนี้สภาพของเธอเป็นยังไงมณีถึงว่ายายแกได้
"ใคร แก่ ยัยมณี เดี๋ยวเถอะ หายเมื่อไหร่แกตายแน่"
"ก็แหง...ล่ะ หน้าแกอ่ะตอนนี้แก่มากกกกกกกกก..." มณีลากยาววววววว....มาก
"ไปเลย ๆ เดี๋ยวแม่จะเตะเข้าให้เลยยัยบ้า"
"ฮิ ๆ ๆไปล่ะจ้าๆๆๆๆ คุณแม่"
มณีได้กลับไปแล้วเธอก็ต้องอยู่คนเดียวอีกเช่นเคย นุกพลางลุกเดินขึ้นไปที่กระจก
"อุ้ย...นี่หน้าฉันหรอเนี้ย" เธอก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าที่เคยหวาน ตอนนี้มันดู
เหมือนคนแก่ไม่ผิดเลย นุกล้มตัวลงที่เตียงนอนแระคล้อยหลับไป มันเหมือนว่าตัว
ของเธอลอยได้ ลอยไปในที่ที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่เคยคุ้นตามาก่อนเลย แต่คนที่เธอไม่
คิดว่าจะเจอเธออีกแล้วนั้นก็คือ หญิงสาวแสนสวยคนนั้นนั่นเอง เธอดีใจมากที่ได้
เจอกับเธอคนนี้ เพราะเธอรอวันที่เธอจะพ้นจากความเศร้าที่แสนจะทรมานในวันคืนนี้
"คุณ นั่นเอง คุณจะมาทำให้ฉันพ้นจากความเศร้าแล้วใช่ไหม"
"ใช่ เรามาแล้ว เราจะมารับเจ้ามาอยู่กับเรา ถ้าเจ้ามาอยู่กับเรา เจ้าก็จะพ้นจาก
ความเศร้า หรือทุกข์ทุกอย่าง"
"ไปสิ ฉันจะไปอยู่กับคุณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง..."
"มันเป็นไปได้ถ้าเจ้ามากับเรา ไปกันได้แล้วล่ะ"
" แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกัน"
"อยู่ที่โลกของเรา ที่ที่เจ้าอยากรู้มาตลอดไง"
นุกยังงง ๆ อยู่ กับคำพูดของหญิงสาวคนนี้ แต่เธอก็เดินตามเขาไปเรื่อย ๆ
นุกเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้วิณญานของเธอได้ออกจากร่างตั้งแต่เธอได้เดินตามหญิงสาว
มาแล้ว
รุ่งเช้าวันต่อมา...ถึงเวลาแล้วที่มณีจะมารับนุกไปโรงพยาบาลด้วยกัน
มณีจะเป็นยังไง ถ้าได้รู้ว่านุกได้เสียชีวิตไปแล้ว..เธอจะเสียใจแค่ไหน
"นุก... แก อยู่ไหน ฉันมาแล้ว อยู่ไหนของเขาน่ะ.." มณีวิ่งตามหานุกทั่วบ้านแล้วยังไม่เจอ
"สงสัยจะอยู่ในห้องนอน ลองไปดูดีกว่า" มณีค่อย ๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ
"จ๊ะ เอ๋ นี่ไปกันได้แล้ว" มณีปลุกนุกอยู่นาน แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาว่านุกจะตื่น
"นุก..นุก นุกกก แกเป็นไร" มณีตะโกนเรียกเท่าไรนุกก็ยังไม่ตื่น..
"นุก...ฮื่อออออออออ ยัยบ้าๆๆๆๆ มันไม่ใช่เวลามาล้อเล่นน่ะ" มณีเขยาแล้วเขยาอีก
ก็เฉย จนมณีเองต้องยอมรับว่านุกเพื่อนสุดที่รักของเธอ ได้ตายไปแล้ว
ทุกคนเสียใจมาก โดยเฉพาะแม่ของนุกคนที่รักเธอมากมากกว่าใครๆทั้งสิ้น
มณีเองก็เสียใจมากมากอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องเสียเพื่อนอันที่รักไป มณีเป็นแค่เพื่อน
ยังเสียใจขนาดนี้ แล้วป้ากัลยาล่ะท่านเป็นแม่จะเสียใจขนาดไหน เรื่องที่นุกตายนั้น
รู้กันทุกคน แต่มีสองคนที่เขาไม่รู้ นั้นก็คือ เอก แระ แก้ว เพราะไม่มีใครบอกสองคนนี้เลย
มณีอยากจะไปบอกกับเอกหลายครั้ง เพื่อให้เอกมาเยี่ยมศพของนุกสักครั้งก็ยังดี
แต่มณีก็ทำไม่ได้ ทุกวันมณีเฝ้าแต่ร้องไห้...เพราะไม่คิดว่าอยู่ ๆ เธอจะต้องมาเสียเพื่อนไป
แบบกระทันหัน...โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเตรียมใจอะไรเลย
เวลาผ่านไป..เดือนกว่า ๆ แล้วมณีจะมาเยี่ยมหลุมศพของนุกทุก ๆ อาทิตย์ พร้อมกับป้ากัลยา
+ถึงเวลาแล้วสิน่ะ ที่ฉันจะต้องไปบอกกับพี่เอกสะที+...มณีก็ไม่รู้ว่าถ้าเธอไปบอกเอกแล้ว เอกจะมา
เยี่ยมนุกหรือไม่แต่เธอก็จะไป
"นุก ฉันคิดถึงแกหว่ะ ฮื่อๆๆๆ" มณีนั่งลงที่หน้าหลุมศพของนุก น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด
แม้มณีจะรู้ว่า...ถึงเธอร้องไห้ไป นุกก็ไม่กลับมา แต่เธอก็จะร้อง เพราะเธอเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้
ที่จะหยุดร้องไห้
มณีเดินทางไปที่บ้านของเขาคนสองคน ที่ย้ายออกไปอยู่อีกจังหวัดนึงที่ไกลจากกรุงเทพนัก
เมื่อมณีไปถึงเธอเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี จะบอกดีไหม หรือไม่บอกดี ..เธอหยุดที่หน้าประตู
ไม่กล้าที่จะเข้าไปกดกริ้งบ้านของเอก......
"อ้าว...นั้นใครนะน่ะ มายื่นทำไรลับ ๆ ล้อ ๆ ...เฮ้อ !!! มณี.." พอเอกเปิดประตูออกก็ต้องตกใจ
เพราะคนที่ยืนอยู่นั้นเป็น มณี
"ค่ะ มณีเอง ตกใจมากหรอค่ะพี่เอก"
"ปะ....ปล่าวครับ" เอกเองก็ไม่รู้ว่า ที่มณีมาหาเขาถึงที่นี่ เพราะมีเรื่องอะไร มณีถึงต้องมาถึงนี่
"พี่เอกว่างไหมค่ะ มณีอยากจะพาพี่เอกไปที่ที่นึงค่ะ"
"ว่างครับ แล้วมณีจะพาพี่ไปไหน"
"พี่เอกไปถึงก็จะรู้เองล่ะ"
" อืมๆๆ ได้ๆๆ เดี๋ยวรอพี่ก่อนน่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนน่ะ"
มณีขับรถพาเอกไปที่ที่เธอตั้งใจไว้ ว่าจะต้องพาเขามาให้ได้ แต่เธอก็ไม่ได้บอกเอกว่า
เธอจะพาเขาไปที่ไหน ... ตลอดการเดินทางมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไร
ต่างคนก็ต่างเงียบ จนกระทั้งถึงที่หมายของมณี...มณีหาที่จอดรถเอกก็งงเลยเอ่ยถามว่า
"มณีพาพี่มาที่ทำไม.." เอกหน้าเงี้ยวคิ้วขมวด...
"มณีจะพาพี่มาหาใครบอกคนค่ะ..." มณีเดินนำทางไป เอกเองก็เดินตาม
"ใครน่ะ...แล้วทำไมต้องมาที่นี้ด้วยล่ะ" เอกยังคงถามไม่หยุด พอถึงหลุดศพของนุกมณีก็พูดว่า
"มณีพาพี่เอกมาหานุกค่ะ..." มณีน้ำตาเริ่มจะไหลอีกแล้ว ทำไมต้องมาไหลตอนนี้ด้วยน่ะ....!!
"นุก แล้วทำไมตต้อ..."เอกต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นชื่อของหลุดข้างหน้า "นุกชะดา อ่อนละมุล"
เอกถึงกับอึ้งเมื่อเห็นชื่ออยู่ด้านหน้าของเขา
"ค่ะพี่เอก ตลอดเวลาที่พี่เอกมีความสุขกับพี่แก้ว แต่พี่เอกไม่เคยรู้เลยว่านุกมันต้องทนปวดร้าวสักแค่ไหน
พี่เอกไม่เคยแม้แต่จะโทรมาถามทุกข์สุขของนุกมันเลย ครั้งเดียวก็ไม่เคย ทุกวันนุกมันอยู่
อย่างเดียวดาย..นับวันก็เริ่มโทรมลงเรื่อย ๆ ในขณะที่พี่เอกมีความสุขกับเขาคนนั้น
มันแตกต่างกันมากเลยน่ะค่ะ ที่คนที่เขาไม่ผิดกับต้องไปฝ่ายไปแระเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียว
ทุกวันนุกมันไม่เคยคิดว่าพี่เอกผิด แต่มันกลับคิดว่ามันเองที่ผิด..นุก..."
"พอเถอะมณี..." มณีต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเอกเอ่ยคำนี้แหละเสียงสะอื้นเล็กน้อย
"ทุกวันนี้พี่ก็ไม่เคยลืมว่าพี่เคยทำอะไรไว้กับนุก แระตลอดเวลาที่พี่อยู่กัยแก้ว
พี่ก็ยังคิดถึงนุก นุกเป็นคนที่พ่รักมากที่สุด แต่เราต้องมาแยกกันเพราะความผิดของพี่
แต่เราก็โทษอะไรใครไม่ได้อีกแล้วเพราะมันจบไปแล้ว นุกได้ตายไปแล้ววว...พี่เสียใจ"
เอกพูดคำนี้และก็กลับหลังเดินออกไปจากที่ตรงนี้ทันที "มณี มันจบไปนานแล้ว"
เอกหันกลับมาบอกมณี เอกก็เสียใจเช่นกันที่นุกต้องมาตายเพราะเขา เพราะผู้ชายที่
เห็นแก่ได้ ไม่เอาความรักเป็นเหตุ กลัวแต่คนที่สามจะเสียชื่อเสียง ผู้ชายที่แคร์ความรู้สึก
คนที่สามมากกว่าคนที่รักแระอยู่กันมากเป็นปี ๆ มณีก็เสียใจที่เห็นเอกไม่รู้สึกรู้สมอะไรเลย
เธออุส่าพาเขามาที่นี่ ที่ที่เราไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็กลับไปเหมือนไม่อยากรู้ไม่อยากเห็น
"นุก แก ตื่นสิหว่ะ แกนอนไปนานแล้วน่ะ เมื่อไหร่แกจะตื่นสักทีหว่ะ..ฮื่อออออออ...
แกเห็นไหม พี่เอกเขามาแล้วฉันพาพี่เอกเขามาหาแกแล้ว เห็นเห็นไหมยัยนุก แกเห็นไหม ฮื้อออออๆๆๆ"
มณีล้มตัวลงที่สวยดอกไม้หน้าหลุมศพนุก.....ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือไม่ยอมรับว่านุกได้ตายไปแล้ว
บางครั้งมณีเองก็ลิมตัวไม่ยอมรับว่านุกตายแล้ว มณีคุยกับรูปภาพของนุกแล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว...
จบ....
" เพื่อนที่จะยอมเป็นยอมตายเพื่อนเรานั้น ร้อยทั้งร้อย มีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น
แหละคนที่จะมาอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข พร้อมที่จะฝ่าสิ่งเลวร้ายไปพร้อมๆ กัน
นั้นหาได้ยาก...แม้ขนาดคนที่เราคิดว่าใช่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ใช่อยู่ดี ในโลกนี้
คนที่เราต้องการอยู่กับเขาตลอดไปจนถึงวันที่เราแก่...นั้นจะมีไหม
แต่ถ้ามีก็กว่าเราจะเจอ หัวใจดวงที่เราพร้อมที่จะมอยให้เขา เขาคนที่พร้อมจะอยู่กับเรา
ตลอดไปมันคงต้องเจ็บไปครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง"
4 กันยายน 2547 04:31 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
สวัสดีค่ะทุกคน..วันนี้หมูน้อยมีเรื่องของใครบางคน
ที่อยากจะระบายมาให้อ่านกันน่ะค่ะ แต่หมู้น้อยไม่ขอบอก
น่ะค่ะว่าเขาเป็นใคร มานเปงฟามลับจ๊ะ หุหุ
" เวลาช่างมุนเปลี่ยนเคลื่อนไปอย่างไม่ย้อนกลับ
ถ้าฉันย้อนเวลาได้ ฉันคงย้อนกลับไปวันนั้น
วันที่ฉันกับเขาคนนั้น ที่เราสองต่างก็รักกัน
แต่ฉันก็รู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะถ้าทำได้ฉันคงย้อน
กลับไปนานแล้ว ก่อนที่หัวใจดวงน้อยๆ ดวงนี้มันจะเจ็บจนเกินจะทนไหว
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันพูดไปได้ยังไง ที่ขอเขาเป็นน้องสาว
อาจเป็นเพราะความเสียใจมากมาย และผิดหวังที่ความรักของฉันมันไม่มีค่า
มากพอที่จะยั้งให้เขารักฉันเพียงคนเดียว...ผิดหวังที่ความรักของฉันที่ทุ่มเท
ไปหมดทั้งใจ แต่ได้สิ่งตอบแทนกลับมาคือ น้ำตา
เวลาทำให้เขามาเจอฉัน ทำให้ฉันมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับเขา
นานวันเข้าก็ทำให้ฉันรักเขามาก มากจนเกินจะห้ามได้ เวลาทำให้ฉันมีเขา
ฉันมีความสุขมาก อยากจะขอบคุณเวลาเหลือเกินที่ทำให้เราได้รู้จักกัน
แต่ไม่นาน ทำไมเวลาถึงทำให้ความรักของฉันต้องเป็นแบบนี้ วันที่เคยมีความสุข
ตอนนี้มันหายไปไหน เหลือแต่ความผิดหวัง ความเสียใจ ทำไมเวลาถึงไม่ทำให้เรา
มีกันและกันต่อไป ... เวลาไม่ยุติธรรมเลย ที่ทำให้เขาเข้ามาในใจฉัน
แล้วเวลาก็ทำให้เขาต้องมาจากใจของฉันไป เวลาจะรู้หรือไม่ว่าฉันเจ็บปวดสักแค่ไหน
กับการที่เขาได้จากใจของฉันไป ... ความรักของฉันที่ทุ่มเทไปทั้งใจมันไม่มีความหมาย
เลยหรือ เขาถึงไม่แคร์ เขาถึงได้ทำเช่นนี้...แต่มันคงสายไปแล้วที่จะมาพ่ำเพ้อถึงวันที่ผ่านมา
เพราะฉันย้อนเวลากลับไปไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อความรักของฉันครั้งนี้มันผิดหวังหรือไม่มีค่าพอ
สำหรับเขาคนนั้น ฉันก็คงไม่ใส่ใจอีกแล้ว หมดเวลาแล้วที่จะมาเศร้าเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา
ฉันคิดดูอีกที ถึงแม้ฐานะของฉันกับเขาจะเปลี่ยนไป แต่ความรู้สึกของฉันก็ยังคงเหมือนเดิม
ยังคงรัก ยังคงห่วงใยเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง...เพราะตอนนี้ฉันเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วว่า
"ความรักไม่จำเป็นต้องได้เขามาครอบครอง" แค่เห็นเขามีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วย
และต่อไป..ถ้าฉันคิดจะมีความรัก คิดที่จะรักใคร ฉันก็จะดูแล และ ถนุถนอมความรักของฉันให้อย่างดี
จะไม่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป เพราะมันอาจจะมีส่วนที่เขาเบื่อฉันที่ชอบทำตัวเป็น
เด็ก...แต่ถ้ามันจะผิดหวังอีกหรือไม่ ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปในวันข้างหน้า.."
แล้วความรักของ ทุกคนล่ะ เป็นยังไงกัน จะเป็นอย่างเขาคนนี้หรือเปล่า
คงจะส่วนน้อยใช่ไหมค่ะ ที่ผิดหวังในเรื่องของความรัก หนึ่งในนั้น
คงไม่มีหมูน้อยแน่ๆ ค่ะ หุหุ (( กัดฟันพิมพ์อ่ะเป่าเนี้ย)) หุหุ ไม่เอา ไม่ฟังค่ะ
แต่ก็ว่าแระเนาะความรักมันไม่เข้าใครออกใคร ...เฮ่ย..เศร้าจัง
+++++++++++**********+++++++++++
3 กันยายน 2547 05:07 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
ตอนนี้นุกเหมือนกับอยู่บนสวรรค์เลย ... มองไปรอบ ๆ มีแต่ก้อนเมฆ มันช่างสวยอะไรอย่างนี้
เธอมองไปรอบ ๆสักพักก็เห็นคนเยอะแยะมากมายไม่รู้ใครเป็นใคร แต่หนึ่งคนที่เธอจำได้ไม่
เคยลืมนั้นก็คือ เอก เธอเห็นเอกยืนร้องอยู่ที่แห่งไหนแห่งหนึ่ง *เอ้ะ..นั้นพี่แก้ว แม่ของเธอ และ
แม่ของเอก ทุกคนมาทำอะไรกัน มีมณีกับแม่ของมณีด้วย มณีกำลังต่อว่าพี่เอกอยู่นิ เขามีอะไร
กันหรือ เฮ้อ..!!* นุกร้องอุทานออกมาเมื่อเห็นผู้หญิงมายื่นอยู่ต่อหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นเธอสวยมาก
"คุณเป็นใครนะ " นุกเอ่ยถามหญิงสาวแสนสวยที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ
"เราเป็นใครไม่สำคัญหรอกน่ะ แต่เราจะมาช่วยให้เจ้ามีความสุขกับคนที่เจ้ารัก"
นุกทำหน้างง ๆ " แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนคนรักของเรา"
"คนนี้ใช่ไหม.."เธอไม่พูดเปล่า เธอชี้ไปที่เอก ที่กำลังร้องไห้อยู่
"คุณรู้ได้ไงยัง.." นุกพูดพลางนั่งลงกับพื้น น้ำตามิอาจห้ามไม่ให้มันไหลได้ น้ำตาที่ไหลมาอาบแก้ม
ของนุก เธอนึกภาพเอกกับแก้วอยู่บนเตียงนอนด้วยกัน มันยิ่งทำให้เธอร้องมากขึ้น ๆ โดยไม่อายคน
ที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ
"เราจะไม่บอกว่า ห้ามร้องไห้ เพราะน้ำตาไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย เรารู้ว่าความรู้สึกของเจ้าเป็นยังไง
แต่เราไม่รู้ว่าเจ้าจะทำยังต่อไปกับตัวเจ้า และคนที่เจ้ารักทั้งสองคน"
"เขาสองคนรักกัน สองคนนั้นคือคนที่ฉันรักมาก ถ้าหากฉันอยากจะได้พี่เอกให้กลับมาหาฉัน
แต่พี่แก้วก็เป็นพี่สาวของฉัน เขาก็จะต้องเจ็บปวดอย่างที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ พี่เอกเขาคงไม่รัก
ฉันแล้ว เขาคงรักพี่แก้วที่ดีกว่าฉีนทุกอย่าง ไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้น ฉันมันไม่ดีพอที่จะดึงเขาให้
หลับมาหาฉันได้ มีทางเดียว ฉันขอไปเอง เพื่อพี่สาวและคนที่ฉันรัก ฉันยอมเจ็บฝ่ายเดียว
ดีกว่า ฉันไปแย่งพี่เอกกลับคืนมาโดยที่เขาไม่เต็มใจ มันก็จะมีคนเจ็บเพิ่มขึ้นมาอีกคน ฉัน..ฉันขอไปเอง"
"แล้วเจ้าจะทนเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้หรือ..."
"ใช่ ... เพื่อคนที่ฉันรัก ฉันทำได้ทุกอย่าง ถึงแม้....." เธอก้มหน้าลง น้ำตามันยิ่งไหล ๆ มาเรื่อย
"ถึงแม้...อันใด.." นุกเงยหน้ามองหญิงสาวแล้วพูดว่า "ถึงมันจะทำให้ฉันเจ็บมากสักเพียงใดก็ตาม.."
"เจ้าต้องการเช่นนี้หรือ.." นุกเงียบไม่ตอบหญิงสาวคนนั้น แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกที
เขาหายไปแล้ว หญิงสาวผู้นั้นหายไปไหนแล้วล่ะ...แสงสว่างจากที่ไหนก็ไม่รู้ส่องมาที่หน้าเธอ
มีเสียงเรียกจากใครบางคน นั้นก็คือ มณี นั้นเอง.....
" นุก...นุก.." มณี และ ใครอีกหลายคนยืนร้องไห้อยู่ข้างตัวเธอ
" นี่ฉันอยู่ที่ไหนอ่ะมณี ทำไมทุกคนร้องไห้กันหมดเลยล่ะ " นุกจะยกตัวขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอไม่มี
แรงพอ..." โรงพยาบาล แกอยู่ที่โรงพยาบาล แกไม่ต้องลุกก็ได้ นอนลงไปเหอะ" มณีค่อยๆ จับนุกนอน
ลงเช่นเดิม " นุก ...นุกลูกแม่ ลูกไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม.." กัลยา ผู้เป็นแม่ของเธอเดินเข้ามากอดด้วยความรัก
เธอนึกว่านุกจะไม่ฟื้นสะแล้ว " แม่ แม่มาได้ยังค่ะ ใครพอมาค่ะ"
"มณีเขาไปรับแม่มาบอกว่านุกไม่สบายมาก แม่เป็นห่วงนุกมากเลยน่ะ"
" โธ๋...แม่ค่ะ นุกก็ไม่เป็นอะไรแล้วนิค่ะ เห็นไหมนุกไม่ได้เป็นอะไรเลย..อย่าร้องไห้น่ะค่ะ"
" ป้ากัลยาค่ะ มณีว่า นุกคงจะเพลียมาก ให้นุกพักผ่อนดีกว่าน่ะค่ะป้ากัล"
" จ๊ะ ได้ จ๊ะ ...นุกเดี๋ยววันหลังแม่จะมาเยี่ยมใหม่น่ะลูก "
" แม่ไม่ต้องมาก็ได้นิค่ะ มันไกล การเดินทางมันไม่ค่อยดี เดี๋ยวอีกหน่อยแม่จะไม่สบายแทนนุกน่ะค่ะ"
" ใช่ค่ะ ป้ากัล อืม แล้วเดี๋ยวไงมณีไปส่งป้ากัลกลับบ้านน่ะค่ะ"
"มณี เดี๋ยวอยู่กับฉันที่นี่ก่อน จะได้ไหม"
" มีอะไรหรือเปล่า อ๋อ...ได้ๆ แม่ค่ะ ช่วยไปส่งป้ากัลด้วยน่ะค่ะ"
"ได้ ป่ะ กัล ไป กันดีกว่า ป้าไปก่อนน่ะหนูนุก"
"แม่ไปก่อนน่ะนุก หายไวๆ น่ะ ลูก "
"สวัสดีค่ะ ป้าสายใจ แม่ ขับรถดีๆน่ะค่ะ"
มณีเดินไปปิดประตูแล้วก็เดินกลับมานั่งมองนุก " แล้วแกจะทำยังไงกับพี่เอกหว่ะ"
นุกหันมามองมณี น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว.."ฉันมาที่นี่ได้ยังไงมณี"
" ฉันเห็นแกตัวร้อนมาก เกรงตัวละเมออะไรก็ไม่รู้..ฉันเห็นไม่ค่อยดีเลยพาแกมาส่งโรงบาลอ่ะ"
"แล้วฉันเป็นอะไรหรอ..มณี" ตาลองเธอมันดูเลื่อนลอย เหมอมองออกไปทางนอกหน้าต่าง
" แก เป็นปอดบวมแนะ ..แกรู้ไหมแกหลับไปนานมาก มากจนฉันใจหายเลยอ่ะ"
" แต่ตอนนี้ฉันก็ตื่นแล้วนิ แกจะกลัวไปไม...แล้วที่นานนี่ นานแค่ไหนล่ะ"
" สามวันสามคืน นี่แกยังว่าไม่นานอีกหรอหว่ะ..."
"แล้วพี่เอก กับ พี่แก้ว เขามาด้วยหรือเปล่า" มณีมองหน้านุก แต่นุกไม่ได้มองที่มณี นุกยังคงมอง
ไปที่หน้าอยู่เหมือนเดิม...
"มา แต่มาแค่วันเดียว แล้วก็หายไปเลยทั้งสองคน และก็ไม่เคยมาอีกเลย.."
" ทำไมเขาถึงไม่มาล่ะ...." สีหน้าเย็นชามีน้ำใสๆ ไหลลงอาบแก้มอย่างมิขาดสาย
" ก็ .... วันนั้น แม่แกกะฉัน ..."
~
"แก้ว ทำไมลูกถึงทำแบบนี้ เอกเขาเป็นสามีของนุก นุกเป็นน้องสาวของหนูน่ะ หนูทำได้ยังไง
แม่ไม่เข้าใจจริง ๆ แม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นแบบนี้เลยน่ะ แม่เสียใจมาก ถ้าน้องเป็นอะไรไป
แม่จะไม่ให้อภัยแก้วเลย.." กัลยาเป็นแม่ของนุกและแก้ว เธอเสียใจกับสิ่งที่ลูกสาวคนโตของเธอได้กระทำ....
" แต่แม่ค่ะ.." แก้ววิ่งเข้าไปหาแม่ของเธอ แต่แม่ของเธอหันหลังให้ นั้นก็แสดงว่าแม่ของเธอนั้นผิดหวัง
ในตัวเธอมาก " แม่ครับ ผมผิดเอง อย่าไปโทษแก้วเขาเลยครับ ผมขอรับผิดชอบทุกอย่างเพียง
ผู้เดียวครับ" เอก ก้มลงไหว้กัลยา ทั้งๆ ที่เธอยังคงหันหลังให้แก้วและเอกอยู่
"พี่เอก...มณีขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมค่ะ" มณีเดินเข้ามาหาเอกแล้วก็พาไปในที่ที่หนึ่งที่ปลอดคน
" พี่เอกรักนุกมันไหม..ทำไมพี่เอกทำแบบนี้ พี่เคยคิดถึงหัวอกของนุกมันบ้างไหม
นุกมันไม่เคยนอกใจพี่ ไม่เคยทำในสิ่งที่พี่เอกกำลังทำอยู่พี่ก็รู้ว่าพี่แก้วเป็นพี่สาวของนุกมัน แล้ว
ทำไมพี่ถึง..." น้ำตาของมณีมันทำให้เอกรู้สึกผิด ๆ มากในการกระทำของเขา แต่เขาก็ต้องรับผิดชอบ
"พี่ ไม่รู้ พี่มารู้ตัวอีกที มันก็เกิดขึ้นมาแล้ว พี่เสียใจ"
"พี่พูดได้แค่นี้เองหรอ แล้วนุกล่ะ มันจะเป็นยังไงพี่เคยรู้สึกบ้างไหม พี่เคยแคร์ความรู้สึกของนุกมันบ้างไหม"
" พี่ผิด พี่รู้ แต่พี่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำกับแก้วเขา"
" นี่...แสดงว่าพี่เอกจะเลือกพี่แก้วอย่างนั้นหรอค่ะ"
เอกไม่พูดได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว.."พี่เอก พี่มันไม่ใช่ผู้ชาย เสีบดายที่คิดว่าพี่เป็นคนดี"
มณีวิ่งไปสักพักก็หยุดแล้วหันกลับมาพูดกับเอกว่า "ต่อไปนี้ พี่ไม่ต้องมายุ่งกับนุกมันเลยน่ะ พี่ก็ไปทางของพี่
ไปรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ..."
~
"นุก...นุก.." มณีเรียกนุกตั้งหลายครั้งแต่ก็เธอก็ไม่ได้ยิน
"ฮือ..." นุกเองก็กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ ก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสีบงเรียกของมณี
" คิดอะไรอยู่หรอ ฉันเรียกตั้งหลายทีแนะ"
"อ๋อ....เปล่าหรอก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแระ ไม่มีอะไรหรอก"
"จริงอ่ะ ... ไม่ได้คิดถึงใครบางคนหรอกหร๊อออ...." มณีลากเสียง
" บ้าาา...แกน่ะเป็นงี้ทุกที" เสียงค่อย ๆเบาลง นุกก้มหน้าลงพร้มกับหยดน้ำตาที่ตกลงใส่ผ้า
ที่เธอสวมใส่อยู่
" นี่แก เป็นไร ฉันขอโทษก็ได้ เอ้ย...นุกร้องไห้ไมหว่ะ" มณีลุกถามอย่างเร็วเมื่อเห็นหยดน้ำตา
" ถึงฉันจะคิดถึงเขา แต่จะคิดถึงฉันหรือเปล่าล่ะ เขาคงมีความสุขไปแล้วล่ะมั่งตอนนี้"
"อืม..ฉันว่าแกนอนก่อนดีกว่าน่ะ ฉันเป็นห่วงแกมาก ๆเลยน่ะ เด่วอาการไม่ดีกว่าเดิมอ่ะ"
มณีเห็นท่าไม่ เพราะเห็นเลือดที่สายน้ำเกลือไหลดันขึ้นแข่งกับน้ำเกลือที่ไหลลงมา
สงสัยนุกคงจะเกรงตัวมาเกินไป เลือดเลยไหลขึ้นตามสวยน้ำเกลือ
"เด๋วฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่น่ะ"
"มณีฉันอยากกลับบ้านอ่ะ พร่งนี้เลยได้ไหม" เธออยากกลับไปบ้าน บ้านที่เธอเคยอยู่
กับใครคนนึง มันอาจจะดีกว่าอยู่ที่โรงพยาบาลนี่...
"เฮ้ย...ได้ไงหว่ะ แกยังไม่หายดีเลยน่ะ"
"แต่ฉันอยากกลับบ้านมากกว่าน่ะ อยู่ที่นี่มันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ"
"อืม..ๆ แระ เด๋วจะลองปรึกษาหมอเขาให้น่ะ แต่ตอนนี้ฉันว่าแกพักผ่อนก่อนดีกว่าน่ะ"
"จ๊ะ ขอบคุณมาก ๆเลยน่ะ"
" เอ้ย...ขอบใจอะไรกัน ฉันเป็นเพื่อนแกน่ะ ฉันน่ะรักแกมากกว่าเพื่อนคนไหนเลยน่ะ
รักเหมือนแกเป็นพี่สาวน้องฉันเลยน่ะ"
"จริงหรอ มณี" น้ำตาของนุกครอเต็มตาซึ้งที่เธอยังมีเพื่อนอย่างมณีอยู่เคียงข้าง
"แหม...ไม่ต้องมาทำตาซึ้งหรอกแก..ฉันไปก่อนน่ะ พักผ่อนล่ะแก"
"อืมหน่า..." แป่ววววว....คนเขาซึ้งจริงจังและมาทำเป็นเล่นอีก เฮ้ย...เพื่อนคนนี้จริงๆเลย
"เฮ่ยยย...." เธอถอนหายใจฟอดใหญ่..แต่เหมือนมีอะไรก็ไม่รู้ทำให้เธอง่วงมากเลย
ตามันจะปิดลงให้ได้...
"หลับแล้วสิน่ะ สาวน้อยของเรา" หญิงสาวแสนสวยคนนั้นนั่นเอง หรือเธอจะเป็นคนที่ทำ
ให้นุกหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
"คุณนั่นเอง เมื่อกี้คุณไปไหนมาอ่ะ ฉันมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ"
"เจ้าไม่ต้องเราหรอก เราจะมาเองเมื่อเราต้องการ"
" แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะมาเมื่อไหร่ "
"เมื่อไหร่ที่เรามาเจ้าก็จะรู้เอง เรื่องที่เจ้าต้องให้คนรักของเจ้าทั้งสองมีความสุขนั้น
เราให้เจ้าได้ แต่ตัวของเจ้าเอง จะไม่มีความสุขเลยจะมีแต่ความเศร้าอยู่ตลอดเวลา
เราไม่อยากให้เจ้าทรมาน...เจ้าจะพ้นจากความเศร้าเสียใจนั้นในไม่ช้านี้
เราเลือกสิ่งที่ดีให้แกเจ้าแล้ว...."
"พ้นจากความเศร้า ด้วยวิธีไหนล่ะ บอกฉันได้ไหม"
"เราบอกเจ้าไม่ได้ ... แต่เจ้าจะเสียใจหรือไม่ ถ้าเจ้าจะไปอยู่ในที่อีกที่นึง"
"ที่ไหนล่ะ บอกฉันได้ไหม คุณ....คุณ เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป คุณ...."
"เราจะมา ในเมื่อเราต้องการ เจ้าจงจำไว้"
"เดี๋ยว...คุณ ๆ โอ้ยย....แสงอะไรเนี้ย"
นุกสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที + นี่มันเป็นความฝันหรือนี่ หญิงคนนั้นจะให้เราไปที่ที่ไหนกัน+
"นุก เป็นอะไร แหม...ป่วยแระนอนขี้เซาจังเลยน่ะแก" มณีนี่เอง เธอมาเมื่อไหร่กัน
แล้วทำไมเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้ เธอเพิ่งหลับไปได้ไม่นานนี่เองนี่นา...
" มณี มาเมื่อไหร่อ่ะ ทำไมไม่ปลุกเลยล่ะ"
"แหม...ฉันปลุกแกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแระย่ะ"
"หรอ ไม่เห็นได้ยินเลยอ่ะ"
"ช่างเหอะ นี่หมอบอกว่าแกน่ะกลับบ้านได้ เดี่ยวหมอจะจัดยาให้น่ะ อาการแกดีขึ้นแล้ว"
" หรอก็ดีเหมือนกัน อยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว"
"อืม...นี่ ไปเปลี่ยนเสิ้อผ้าซะ เปลี่ยนได้ป่ะ ให้ฉันช่วยม๊ะ" มณียักคิ้วยิ้มนิดหน่อย
"ไม่ต้องอ่ะ ฉันเปลี่ยนเองได้" + ยายนี่ตลกได้เวลาเลย เฮ่ยยยย.....+
+ กลับมาแล้วสิน่ะ บ้านของเรา เฮ้ยย..ไม่มีเขาแล้วมันคงไม่ใช่บ้านของเราแล้วล่ะ
มันคงเป็นบ้านของฉันมากกว่า +
เอกได้ขนของที่เป็นของเขาออกไปหมดแล้ว ตอนนี้ห้องที่เคยดูสดใส ตอนนี้
มันมีแต่ความว่างเปล่า มองไปทางไหนก็มีแต่เงาของเขา มองไปตรงไหน ๆ
ก็เจอเงาที่กำลังยืนยิ้มอยู่ ทุก ๆ ที ในบ้านหลังนี้ เอกกับนุกได้ทำการอย่า
เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เอกกับแก้วก็คงจะมีความสุขกันไปแล้ว ผิดจากเธอนัก
ที่วัน ๆ มีแต่ความเศร้า
นุกนั่งคิดถึงคำพูดของหญิงสาวแสนสวยคนนั้น
ที่เธอเคยบอกว่าจะทำให้เธอพ้นจากความเศร้า แต่แล้วทำไมเธอถึงยังไม่พ้นสักที
ร่างกายของเธอก็อ่อนแอลงทุกวัน ๆ นุกกับมณียังคงไปไหนมาไหนด้วยกันเช่นเคย
มณีชอบพานุกไปเที่ยวแถว ๆต่างจังหวัดดูมันน่าสนุกมาก ๆ ถึงมันจะสนุกแค่ไหน
ความเศร้าที่เธอมีมันก็ไม่หายไปไหน มันยังคงอยู่ในใจของเธอตลอดมา
ถึงวันนี้นุกดูโทรมไปมาก มากจนใคร ๆ ก็ ตกใจ มณีก็ยังคงมาหาเธอเรื่อย ๆ
มณีอยากจะพานุกไปหาหมอแต่เธอไม่อยากไป เพราะเหตุนี้จึงทำให้อาการ
ของเธอทรุดลงเรื่อย ๆ ...
หน้าส่วนตัว
1078
