ผู้ชายใต้เงาจันทร์ (ตอนที่ 3)

อาร์ม ภูบดินทร์

ตอนที่ 3  ดอกหญ้ากับพายุ
	
	แม้เหตุการณ์มันผ่านไปนานเกือบยี่สิบปีแล้ว เมื่อเทียบกับอายุของลูกชายฝาแฝดของคีรินและภูชิชย์ แต่เชื่อว่าทุกอย่างอยู่ในความทรงจำและความนึกคิดของทั้งสองอยู่ตลอดเวลา ทุกอณูแห่งความรู้สึกยังคงซ่านซึมด้วยอดีตที่ขมขื่น
	 อาร์ทจะรู้ไม่ได้ว่าเขามีแม่ และอาร์มก็จะไม่รู้ว่าเขามีพ่อ
	คำสัญญาที่ให้ไว้ต่อกันก่อนจะจาก .. เมื่อครั้งรับรู้ต่อพันธะที่ต้องโบกมือลา ยังคงดังก้องในโสตประสาทของคู่  คีรินอุ้มลูกชายฝาแฝดคนโต  
อทิตาทร กสินันท์ เอาไว้แนบอก เมื่อหล่อนรู้ว่าจะได้กอดลูกคนนี้
เป็นครั้งสุดท้าย  
	 อาร์ท เป็นเด็กดีนะลูก แม่ทำหน้าที่ของแม่ได้เพียงเท่านี้  
แม่รักลูกนะอาร์ท
	หล่อนก้มจูบหน้าผากของลูกน้อยด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม ความเจ็บปวดใดใดในโลกที่เคยได้รับ มันไม่โหดร้ายเท่ากับครั้งนี้ ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกที่เกี่ยวแน่นต้องพลัดพรากจากกันไปตลอดชีวิตที่ยังมีลมหายใจ
	เช่นกัน ภูชิชย์มองดูดวงหน้าน้อย ๆ ของลูกชายฝาแฝดคนเล็ก  อามรินทร์ กสินันท์  ด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าวไม่แพ้กัน
	 เราพบกันครึ่งทางนะ อาร์ทอยู่กับผม อาร์มอยู่กับคุณ ผมฝาก
ลูกด้วย  คุณจะโกหกลูกยังไงก็ได้ แต่อย่าลืมบอกเขาด้วย ว่าพ่อคนนี้ยังรักเขา
อยู่ทุกลมหายใจ 
	 เราคิดถูกแล้ว เราคงมีความสุขมากขึ้น จบแบบนี้ดีที่สุดแล้ว 
ให้ทุกอย่างมันอวสานไปกับเวลา
	คีรินเอื้อมมือไปแตะมือภูชิชย์เบา ๆ เขาก้มมองถึงสัมผัสนั้นด้วยความห่วงหายิ่ง รอยยิ้มบนดวงหน้าของคีรินที่เขาได้เห็นในขณะนี้ คงเหลือเพียงเป็นความทรงจำของเขาแค่ฝ่ายเดียว  ฝ่ายเดียวเท่านั้น
	คุณคงดูแลเขาให้เป็นคนดีได้ โชคดี   
	คำร่ำลาของคีรินประโยคนั้น มันคือการกล่าวลาครั้งสุดท้ายแล้ว 
ภูชิชย์ยังคงนิ่งเงียบและพยักหน้าแสดงการรับรู้  เพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไร 
ในเมื่อทุกอย่างมันจบแล้ว  อวสานไปกับเวลาแล้ว
	ประสบการณ์ที่สั่งสมในชีวิตที่ไม่สมหวัง สอนให้คีรินประคับ
ประคองชีวิตอีกชีวิตด้วยความระวังยิ่งก้าวที่พลาดและพลั้งไปเหมือนสัญญาณเตือน เตือนมิให้กลับหลัง ทุกอย่างจะเป็นไปไม่เหมือนก่อน
	 ฉันจะดับอดีต อดีตที่โชกโชนด้วยสมรภูมิแห่งความรักและ
ความหวัง 
  	หวังไว้สุดปลายฟ้า สุดปลายฝัน
 	ณ เบื้องบนแห่งบรรยากาศของกาลเวลา
	หากทว่า  มันหลุดลอยไปสุดมือคว้า
                      .. และจากสองสายตาที่แลเห็น
	มันคือความหยาบทั้งพฤติกรรมและความนึกคิด
	ผู้ชาย  เพศแห่งความหยาบ
	มุมมองนี้อาจสร้างความอยุติธรรมให้ชายทั้งโลก แต่สำหรับคีริน ทุกอย่างเป็นไปด้วยเหตุผลและประสบการณ์ เพราะไม่ใช่สิ่งเหล่านั้นหรอกหรือ ทุกวินาทีของวันนี้จึงเป็นไป หล่อนไม่ไว้ใจใครอีกเลยถ้าขึ้นชื่อว่า  ผู้ชาย   
	หล่อนเหมือน พายุร้า ย ที่พร้อมเสมอ ที่จะทำลายมิตรภาพของ
ชายทั้งโลก
		หล่อนเกลียด..ผู้ชาย
		แต่หล่อนมีลูกชาย 
	หลายครั้งที่แม่ของคีรินทักท้วงถึงความคิดนี้ 
	 ริน แม่ว่าปล่อยให้อาร์มไปสนุกกับเพื่อน ๆ บ้างสิลูก เห็นขลุกอยู่กับบ้านทั้งวัน อาร์มคงเหงา
	สนุกกับเพื่อน หมายความว่าไงคะ
	อาร์มเป็นเด็กผู้ชาย ออกไปเล่นฟุตบอลหรือออกกำลังกับเพื่อน ๆ บ้างสิลูก แม่เห็นรินให้อาร์มอยู่แต่ในบ้าน มันไม่ใช่วิสัยของเด็กชาย มันจะดีหรือลูก เด็กผู้ชายต้องผาดโผนบ้าง โน่นแน่ะ แม่เห็นพวกเจ้าโอ๊ด เจ้าเอก ลูกยายปิ่นข้างตลาด มันเล่นฟุตบอลที่สนามกันทุกเย็น ดีไหมลูก  
	 ไม่ค่ะ ไม่มีทาง รินจะไม่ยอมให้ลูกของรินไปเต้นแร้งเต้นกา 
กรำแดดกรำฝน แบบนั้นแน่ สกปรกปานนี้ เกเรออกปานนั้น ขืนให้เจ้าอาร์ม
ไปสุงสิงด้วย ไม่ช้าคงเสียคน ไม่มีวัน
	มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกลูก เด็กชายมันไม่เหมือนกับเด็กหญิง หากมันจะผาดโผนโจนทะยานยังไงมันก็เป็นวิสัยธรรมดาของเด็กชาย จะให้มันเรียบร้อยเหมือนผ้าที่พับไว้น่ะ มันคงไม่ได้ แม่เห็นใจและเข้าใจว่ารินเป็นห่วงลูก แต่ถ้ารินจะให้ทุกอย่างเป็นเหมือนที่รินคิดทุกอย่างมันคงไม่ได้ อาร์มน่ะ 
มันเหมือนดอกหญ้าในป่าใหญ่ อันตรายร้ายแรงรอบตัว ให้มันรู้จักบ้าง เรียนรู้ชีวิตบ้าง ดอกหญ้าดอกนี้ก็คงแข็งแกร่ง ที่การเรียนรู้นั้นเสมือนเกราะป้องกัน
ตัวเองได้ แม่อยากให้รินเข้าใจความรู้สึกลูกบ้าง
	คีรินนิ่งไปครู่หนึ่ง.
	แต่แม่คะ ในเมื่อทุกอย่างที่รินสอน รินให้อาร์ม คือสิ่งที่วิเศษสุด แล้วเราจะกลัวอะไรอีกล่ะคะ
	แม่กลัว  ว่ามันจะดีเกินไป เกินกว่า และไม่ถูกต้องนักกับเด็กผู้ชายอย่างอาร์ม
	*********************************************************
		
	กลิ่นหอมของข้าวต้มกุ้งยามเช้าโชยขึ้นไปยังห้องนอนของ
อามรินทร์ หนุ่มน้อยหน้าตาสดใสน่ารัก มีเสน่ห์ ผิวพรรณดูสะอาดสะอ้าน 
รูปร่างสูงโปร่งหากบางไปสักนิด  อาร์มรีบเดินลงมายังโต๊ะอาหารข้างล่าง
อย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายที่จะสำรวจความเรียบร้อยของห้องนอนและตัวเอง
จนมั่นใจก่อน
	คีรินเงยหน้ามองอาร์มเพื่อสำรวจความเรียบร้อยในการแต่งตัว
ครู่หนึ่ง ก่อนให้อาร์มนั่งลง หล่อนทำแบบนี้แทบทุกครั้ง ทุกเช้าที่ไปและทุกเย็น
ที่กลับถึงบ้าน ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาและกฎเกณฑ์ที่หล่อนกำหนดวางเป็นกิจวัตร  เพื่อความสบายใจของหล่อนเอง
	นอนดึกหรือลูก   หล่อนเอ่ยถามอาร์มเบา ๆ เมื่อสังเกตถึงความผิดปกติอะไรบางอย่างของลูก
	มีอะไรเหรอฮะ  อาร์มรีบสำรวจการแต่งตัวของเขาทันที 
	คีรินมองไปยังนาฬิกาไม้เรือนใหญ่ตรงฝาผนังบ้าน อาร์มจึงเข้าใจและรับรู้ถึงเหตุผลจากคำถามของแม่ในเช้านี้ เขาลงมาทานข้าวช้ากว่าเวลาที่แม่กำหนดไว้ในแต่ละวัน
	ไม่มีคำตอบจากคำถาม หากกิริยาที่แม่แสดงออกมันบ่งบอกว่าใช่
	อาร์มขอโทษฮะแม่
	อามรินทร์ นั่งนิ่งไม่มีคำอธิบายใดใดออกจากปากแม้สักนิด บรรยากาศบนโต๊ะอาหารในเช้านี้ ทำไมถึงได้เนิ่นนานนัก วินาทีของเวลา
เชื่องช้าเหมือนการลงโทษ อาร์มไม่กล้าสบสายตาของแม่
	การตรงต่อเวลาเป็นสมบัติของผู้ดี อาร์มควรฝึกเอาไว้ จะมัวให้ใครมารอแล้วรอเล่า มันน่าเกลียด จำเอาไว้
	อาร์มได้แต่พยักหน้ารับคำเหมือนทุกครั้ง ยายบอกให้รีบทานข้าว จะได้ไปเรียน
	อาร์มยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
	เดี๋ยวอาร์ม วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรือ แม่ได้ยินอาจารย์
ธัญญาบอกว่า วันนี้มีแค่สอบนักเรียนโควต้าของที่อื่น แล้ววันนี้อาร์มไปทำไม
	อาร์ม 
	อาร์มไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างที่แม่พูดคือ
ความจริงทั้งหมด ถูกแล้วที่แม่พูด วันนี้ที่โรงเรียนมีการสอบนักเรียนโควต้า
ของที่อื่นเพียงเท่านั้น
	แล้วอาร์ม  อาร์มไปทำไม
	ในเมื่อแม่รู้  อาร์มได้โควต้าเรียนของสถาบันภายในจังหวัดแล้ว
	อาร์ม  อาร์ม นัดแก้ไขรายงานกับเพื่อนฮะ
	อาร์มแสร้งทำเป็นปกติ แต่ไม่วายที่คีรินจะสังเกตเห็น อะไรบางอย่างผุดในความนึกคิดของหล่อน  หล่อนลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินมาหาลูกชาย ก่อนจะเอื้อมไปดึงกระเป๋านักเรียนจากมืออาร์ม
	หล่อนเปิดกระเป๋าและค้นทุกอย่างในกระเป๋าใบนั้น บัตรสีเหลี่ยมเล็กสีฟ้าติดรูปอาร์มไว้บนมุมขวาแสดงให้รู้ว่า นายอามรินทร์ กสินันท์ จะเข้ารับการทดสอบนักเรียนโควต้าเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ วันนี้ ถูกหยิบขึ้นมาดูอย่างช้า ๆ 		
	หมายความว่ายังไงอาร์ม ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย
	คีรินโกรธอาร์มนัก ตะคอกใส่อาร์มจนเสียงดัง จนยายต้องเข้ามาปลอบให้เบา ๆ 
	อาร์ม  อาร์มไม่อยากเรียนที่นี่
	ทำไมถึงไม่อยากเรียนที่นี่ เหตุผล  ไม่รู้หรือไงว่าแม่เสียใจนะที่อาร์มทำแบบนี้ อาร์มก็รู้ว่าแม่ไม่อยากให้อาร์มไปเรียนกรุงเทพฯ ทำไมอาร์ม
ไม่เชื่อแม่ แม่ผิดหวังในตัวของอาร์มเหลือเกิน
	อาร์มยังคงนิ่งเงียบ หากสายตาจดจ้องบัตรสีฟ้าในมือของแม่ตลอดเวลา
	อาร์มรู้ว่า แม่กำลังคิดอะไรในตอนนี้ ห้วงเวลาเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมาอาร์มไม่เคยขัดใจแม่สักครั้ง  ทุกอย่างยังคงเป็นไปดังที่แม่หวัง  หากครั้งนี้ .
	ในที่สุด อาร์มก็ไม่มีเหตุผลให้แม่ใช่ไหม
	แม่ฮะ อาร์มมีเหตุผลให้แม่เสมอ แต่แม่จะเข้าใจอาร์มหรือเปล่า อาร์ม  อาร์มขอบัตรนะแม่
	คำร้องขอของอาร์มเหมือนเชื้อไฟชั้นดีที่สุมให้ไฟในใจของคีริน
ลุกโชน
	อาร์มไม่เชื่อแม่ ทำไมอาร์มเป็นแบบนี้ อาร์มสอบได้ อาร์มต้องจากแม่ไป อาร์มไม่รักแม่แล้วเหรอ ไม่นะอาร์มต้องไม่ทำอย่างนั้น
	ขาดคำพูดของคีริน บัตรสีฟ้าสี่เหลี่ยมเล็กนั้น บัดนี้มันถูกแยกออกเป็นส่วน ๆ ก่อนหล่นลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว 
	แม่ .. อย่า
	อามรินทร์ร้องเสียงหลง เมื่อบัตรประจำตัวสอบของเขาถูกผู้เป็นแม่ฉีกต่อหน้าเป็นชิ้น ๆ ยายรู้สึกตกใจที่คีรินทำแบบนี้เหมือนกัน
	ภาพของอาร์มที่ก้มเก็บเศษของบัตรสีฟ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยนั้น มันเหมือนสภาพของคนที่กำลังสูญเสียของรักของหวงไปจากชีวิต สองมือเก็บกระดาษที่คือความหวังของลูก น้ำตาแห่งความเสียใจที่เริ่มไหลริน
	มันทำให้ผู้เป็นแม่เริ่มคิดและเริ่มรู้สึก
	อาร์มถือเศษกระดาษเหล่านั้นเอาไว้ในสองมือน้อยอย่างระวังที่สุด อาร์มมองไปยังแม่ด้วยความรู้สึกผิดหวังและเสียใจเป็นที่สุด ก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน
	แม่ทำให้อาร์มไม่มีความหวัง แม่ทำร้ายอาร์ม  อาร์มเสียใจ 
		
                                (โปรดติดตามตอนที่ 4 ต่อไปครับ)
                   *************************************************************