ลุ่มลึกอิสราวดี 8

แก้วประเสริฐ

             ลุ่มลึกอิสราวดี  8
      ฟ้าเริ่มสาง...เสียงไก่ป่าขันเจื่อนแจ้ว    เหล่านกทั้งหลายเริ่ม
ต้นชีวิตใหม่ออกหากินภายในป่าเขา  เสียงกร๊อบแกร๊บของใบไม้
แห้งเป็นระยะๆ    ซึ่งสัตว์ต่างๆกำลังค้นหาอาหารเพื่อเลี้ยงชีพ
ล้อมๆรอบเต็มไปด้วยหมอกที่ปกคลุมพื้นที่ภายในป่าจนแทบมองไม่เห็น  
       อากาศเย็นชื่นฉ่ำ..เสียงลมพลิ้วไหวอย่างรุนแรงกระทบกับกิ่งก้าน
ใบไม้เกิดสำเนียงหวีดหวิวร่ำๆไป     ร่างชายหนุ่มนอน กกกอด
เจ้าลิงขนสีทองยังหลับใหลอยู่     นางพรายทั้งสองก็นั่งอยู่ข้าง
เคียงคอยไล่แมลงที่จะมารบกวน   
        สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือบรรดาเหล่าหมอกต่างๆหาได้เข้า
มาในบริเวณที่ร่างชายหนุ่มนอนอยู่สักนิดก็หาไม่ กับแลดูคล้าย
เป็นม่านปกคลุมร่างของเขา 
       
        จวบจนแสงทองของอาทิตย์เริ่มสูงลอยขึ้น   พระอาทิตย์ยาม
รุ่งอรุณลอยเป็นดวงใหญ่กลมโตสีแดง  ทำให้เมฆหมอกที่ล้อม
รอบทอประกายสีสดใสเหนือบริเวณขุนเขาทั้งหลายที่รายล้อม
รอบเป็นอาณาบริเวณกว้าง  แต่ก็หาได้ลบล้างหมอกทั้งหลายให้
หมดสิ้นไปได้ไม่
       ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวทรงร่างขึ้นอย่างช้าๆพลางบิดความเมื่อย
ขบที่เขาได้นอนคุดคู้ด้วยอากาศหนาวของอากาศประกอบด้วยหมอก
และความชื้นของน้ำค้าง   ที่ยังจับอยู่ตามใบไม้ทั้งหลายยามกระทบ
กับแสงส่งประกายแววหลากหลายสีดุจอัญมณีวูบวาบไปทั่ว
        เขาหันกลับมามองร่างน้อย  ที่จะว่าน้อยก็ไม่เชิงบัดนี้ร่างของเจ้า
ลิงนั้นเขารู้สึกว่ามันเติบโตขึ้นมากกว่าเดิมนัก ที่ยังพลิกร่างไปๆมาๆ
เหมือนชายหนุ่มจะนึกอะไรได้  จึงรีบหันไปดูรอบข้างก็แลเห็นนาง
พรายทั้งสองส่งยิ้มมาให้เขา   หรือว่านางมิได้หลับนอนนั่งเฝ้าเขา
ตลอดทั้งคืนกระมัง       เขาหันไปยิ้มให้กับหล่อนพร้อมกล่าวว่า
        “น้องของพี่เจ้ามิได้หลับนอนเลยหรือ”
ได้ยินเสียงแผ่วเบาตอบกลับมาจากแม่ประกายแดง
         “ยังหรอกพี่ท่าน   พวกข้าจะหลับก็ตอนพระอาทิตย์ส่งแสงแรง
เท่านั้น    จึงนั่งคอยเฝ้าดูแลพี่ท่านอยู่จ้าค่ะ”
         “อ้อๆๆงั้นหรือ...”  
เขารำพึงเบาๆด้วยนึกได้ว่ากลางคืนเป็นเวลาของเหล่าภูตทั้งหลาย 
          “นี่ก็พระอาทิตย์ทอแสง รำไรเช่นนี้  เห็นทีน้องเราจะไป
พักผ่อนได้แล้ว  ส่วนทางนี้พี่จะดูแลเอง ด้วยพี่คิดว่าหากเราได้
หนังเสือสมิงตัวนี้มาใช้ประโยชน์ก็คงจะดีไม่น้อง  น้องเราว่ากระไร”
      พรายประกายเขียวก็ตอบว่า
         “อันหนังสือสมิงนี้  มีคุณประโยชน์มากนักด้วยมันสะสมอาถรรพ์
ไว้มากมาย  ย่อมมีประโยชน์และให้คุณมาก  ด้วยมันสามารถต้านทาน
อาวุธต่างได้เจ้าค่ะ”
          “ อ้าวๆๆ...แล้วทำไมมันถึงได้สิ้นชีพไม่อาจทนทานอาวุธดาบของพี่
ได้ล่ะน้องนาง”
          “เหตุที่เป็นเช่นนี้  ด้วยอำนาจดาบนี้สร้างด้วยพุทธคุณและมวลสารโลหะ
อันปลุกเสกแล้ว ตลอดจนว่านต่างๆที่มีคุณสมบัติขจัดลบล้างอาถรรพ์ต่างๆได้
รวมถึงอาวุธมีดน้อยนี้ด้วย   ซึ่งเป็นธาตุกายสิทธิ์ยากยิ่งที่จะหา 
 คนสร้าง    ต้องแก่กล้าวิทยาคมจึงสามารถหล่อหลอมดาบเล่มนี้ได้  
ไม่มีอำนาจร้ายและสิ่งใดจะต้านทานอำนาจวิเศษของดาบนี้ได้เลย  
            ถึงแม้ว่าเสือสมิงตัวนี้ไม่ว่าอาวุธใดยากจะทำลายมันได้ 
ด้วยมันจะคงกระพันชาตรี    สร้างพละกำลังให้มันอย่างมหาศาล 
ตลอดจนสามารถควบคุมวิญญาณที่มันฆ่าแล้วให้จำยอมต้อง
ตกอยู่ในอำนาจของมันได้เจ้าค่ะ”       ประกายแดงตอบชายหนุ่ม
       “ นั่นซิน้องเรา  พี่ถึงสงสัยนักทำไมถึงฆ่ามันอย่างง่ายดายนัก
อ้อๆๆ....ด้วยเหตุนี้นี่เองกระมัง”     ชายหนุ่มรำพึงตอบไป
          “น้องทั้งสองรู้คุณค่าอาวุธที่ส่งประกายกำราบภูติต่างๆได้  และอาวุธนี้มัน
จะเลือกนายของมันเอง  แสดงถึงว่าผู้ที่ครอบครองเป็นคนมีบุญวาสนาเท่านั้น
ดังนั้นน้องจึงปรึกษากันแล้วหวนกลับมาเพื่อคอยรับใช้พี่ท่าน   ก็ด้วยเหตุนี้นี่เองเจ้าค่ะ”
           “เอาล่ะน้องเรา  เธอไปพักผ่อนได้แล้ว   เดี๋ยวพี่หลังจากไปชำระล้างร่างกาย
ที่ยังลำธารข้างๆเนินโน้นแล้วก็จะกลับมาถลกหนังเสือสมิงเก็บไว้จ๊ะ”
            “งั้นน้องไปพักก่อนนะพี่ท่าน”
            “ตามสบายเถอะน้อง  ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์คอยเฝ้าดูแลพี่ทั้งคืน”
             “เป็นหน้าที่ของน้องอยู่แล้วพี่ท่าน   น้องไปก่อนนะ”
         พอนางพรายทั้งสองกล่าวจบ ชายหนุ่มแลเห็นแสงวูบพุ่งมายังฝักดาบทั้งสอง
จึงทราบแน่แก่ใจว่าหล่อนคงจะอาศัยอยู่ที่ฝักดาบและมีดแน่นอน       ดังนั้นจึงหัน
มาทางเจ้าลิงขนทอง  ซึ่งมันตื่นขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้นั่งมองเขาสนทนากับนางพรายอยู่
       พอหมอกเริ่มจางเห็นสภาพต่างๆได้แล้ว   เขาจึงส่งสัญญาณทำมือไม้ประกอบ
เพื่อจะให้มันไปหาอาหารผลไม้ก่อน       
         เจ้าขนทองนั้นรับรู้อากัปกิริยาของชายหนุ่ม พลางร้องเจี๊ยกๆๆตอบรับ
แล้วตีลังกาพุ่งตัวโหนเถาวัลย์ละลิ่วหายไปทันที     
เขารวบรวมภาระบางอย่างที่มีไม่มากไต่เถาวัลย์ลงมาจากต้นไม้ใหญ่
แล้ววางกองไว้ใกล้ๆกับ  ซากของเจ้าเสือร้ายแล้วจึงไปชำระ
ร่างกายให้สะอาดและเก็บน้ำใส่ให้เต็มกระบอกด้วย
          หลังจากเขาอาบน้ำชะระกายดีแล้ว   จึงนำมีดเล็กออกมาตรงไปยังร่างซากของ
เสือร้ายพร้อมลงมือชำแหละแยกสิ้นส่วน   เขาเอาเพียงแค่หนังที่ออกสีขาวนวลมีลาย
สีเหลือจางๆสอดสลับเป็นทาง    เมื่อได้ตามความต้องการแล้วส่วนเหลือเขาก็นำกลบฝัง
ตามแต่สามารถทำได้
         ในระหว่างที่เขาชำหละนั้นก็คิดไปพลางว่าจะทำอย่างไรไม่ให้หนังนี้เน่าเปื่อยไป
ครั้นแล้วก็ให้นึกถึงยายของเขา   เมื่อเขายังเด็กรู้ความนั้น  เห็นยายเอาขมิ้นผงมาโรยของ
สิ่งหนึ่ง  เขาถามยายว่าทำไมถึงใช้ขมิ้นผงโรยเนื้อสดๆล่ะ   
         ยายเขาตอบว่าเพื่อรักษาเนื้อไม่ให้เน่าและมันจะแห้งเร็ว  
นี่อะไรหรือเขาชี้ไปยังกองเนื้อเล็กๆสดๆ  ยายตอบว่านี่คือ
รกแมว  ที่มีทนสิทธิ์ในตัวสร้างความร่มเย็นและความเจริญ  และบอกว่าแมวมันไม่ให้
ใครๆง่ายๆนะ   นอกจากมันจะให้เองหากเราไปไล่มันเพื่อเอารกมันก็ไม่มีผลอะไรเลย
ส่วนใหญ่แล้วแมวมันจะกินรกมันจนหมด ยกเว้นมันให้คุณเท่านั้นถึงจะยอมมอบให้
         ชายหนุ่มนึกได้ว่าจะรักษาสภาพหนังเสือสมิงตัวนี้ได้อย่างไร   เมื่อเขานำมันไป
ล้างที่ยังลำธารให้สะอาดแล้ว   ก็เดินไปตามทางที่เขาไปตัดต้นไม้ไผ่พบกอขมิ้น เมื่อ
พบแล้วจึงขุดมา  หัวขมิ้นมันช่างใหญ่มากนักเขานึก  แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเขานำมันไป
เท่าที่ต้องการเท่านั้น   เมื่อได้หัวขมิ้นแล้ว จึงหันไปตัดไม้รวกและปล้องไผ่เพื่อนำมา
มาใส่ลูกธนูที่เขาจะคิดทำมันขึ้น
         เมื่อได้ครบถ้วนตามที่คิดไว้ก็กลับมายัง  ที่เก็บสัมภาระโคนไม้แล้วนำหนังสือ
คลี่ออกเอาหัวขมิ้นออกมาทุบแถวลำธารผสมกับน้ำมาทายังหนังสดของหนังสือแล้ว
ก็นำมันไปตากแดด  โดยคลี่แผ่แล้วหาก้อนหินใหญ่มาทับมุมของหนังเสือมิให้ม้วน
         ระหว่างการรอคอยให้หนังเสือแห้งนั้น  เขาก็เริ่มเหลากิ่งไม้รวกทำคันธนูและลูก
ดอก   ใช้เอ็นของลิงขนดำทำเป็นสายธนู  เขาทดลองความเหนี่ยวของคันธนู
ซึ่งหักไปหลายๆครั้ง  ในที่สุดเขาก็ได้คันธนูพร้อมลูกดอก
    แล้วนำลูกดอกไปใส่ยังกระบอกซึ่งใช้เอ็นลิงพันเป็นที่สะพาย 
  เศษหนังเสืออีกส่วนหนึ่งเขานำมาทำเป็นย่ามไว้เพื่อใช้เก็บสัมภาระจำเป็น
เพื่อเดินทางต่อไป
         สักครู่ใหญ่ๆเจ้าลิงขนทองก็กลับมาพร้อมด้วยผลไม้มากมายหลาย ชนิดเขาและลิง
ต่างกินผลไม้  แต่เขาไม่วายเรียกนางพรายงามทั้งสองให้มาร่วมกินด้วย เขารู้อาการตอบ
รับด้วยฝักดาบและมีดที่เหน็บเอวและสะพายบนบ่ายกระดุกกระดิกเล็กน้อย  เมื่อกินผลไม้
อิ่มแล้ว  เขาก็เริ่มฝึกหัดเจ้าขนทองทันที สอนด้วยวิธีขว้างก้อนหินก่อน
        จนกระทั่งเจ้าขนทองสามารถขว้างก้อนหินได้แม่นยำแล้ว  ก็เริ่มตัดไม้รวกมาทำเป็น
กระบองและสอนท่าทางการใช้กระบอกทั้งวิธีรับและตอบโต้รวมถึงแทนดาบได้ด้วย
เนื่องจากเจ้าขนทอง  มีความเฉลียวฉลาดจำได้แม่นยำและรวดเร็วเพียงไม่กี่วันนักมันก็สามารถ
ใช้อาวุธที่เขาสอนได้เป็นอย่างดี
        เมื่อเขาสอนเจ้าขนทองได้เป็นผลสำเร็จแล้ว  ก็ทอดถอนใจเห็นที่จะต้องมุ่งหน้าออกเดินทาง
เสียแล้ว  เขาคิดว่าคงจะเป็นวันพรุ่งนี้ก็จะเริ่มออกเดินทางค้นหาทางกลับยังที่พักเดิม  แต่ก็คิดไป
ว่าไม่รู้จะพบทางหรือไม่  หรือว่าเราจะต้องวนเวียนค้นหาอยู่ในถิ่นแถวนี้อีกนานสักเท่าไหร่หนอ
พลางรำพึงรำพันกับตนเอง   ซึ่งยังไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรพบอะไรกันแน่......
จึงทอดถอนใจกล่าวในสิ่งที่เขาต้องการออกมาด้วยน้ำเสียงแฝงเศร้าสร้อยนิดๆ
  * ดวงตะวันลอยลับจับทิวฟ้า
แสงนภาแวววาวพราวสดใส
หัวอกร้าวรันทดหมดหัวใจ
สิ่งเคยไสวอติกาลไร้ผ่านมา
     มีลิงน้อยคอยอยู่คู่พรายเจ้า
ที่คอยเฝ้ายั่วยวนชวนหรรษา
มีอนาคตต่อไปกรายเยื้องมา
โอ้วาสนาฉันท์ใดให้หวั่นเกรง
     ฝากระทมแฝงไว้ในป่าลึก
ห้วงใจนึกระบมข่มโฉงเฉง
ดุจดั่งสัตว์สอดทิ่มปิ่มอลเวง
แม้นมีเพลงพฤกษาลัดดาวัลย์
     กลิ่นหอมเอยไม้ป่าดารดาษ
ที่เคล้าพาดนาสิกจนพลิกขวัญ
มิอาจชื่นดวงจิตแทบปลิดชีวัน
โอ้ทางนั้นยากสุขเฝ้าปลุกหทัย......*
        ยิ่งคิดไปชายหนุ่มก็ให้หมองไหม้รันจวนจิตยิ่งนัก  เขาแหงนมองฟ้า
ที่ฉาบไปด้วยเมฆต่างๆ ลอยละล่องดุจท้องทะเลคลื่น  ใยจึงเหมือนตัวเขา
ทำให้เขาอดหดหู่ใจเสียมิได้   แต่ช่างเถอะในเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว
ใยเลยจะแก้ไขได้ คงต้องปล่อยไปตามบุญเพรงวาสนาเสียแล้วหนอเรา
        เพลาค่ำย่ำเหยีอดย่างเข้ามาอีกวาระหนึ่ง   นางพรายทั้งสองก็ออกมา
เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มหมองเศร้า  ก็พลอยเศร้าใจไปด้วย ถึงแม้ว่า
นางจะมาอยู่กับชายหนุ่มได้ไม่กี่เวลาก็ตามที  
          แต่อากัปกิริยาที่อ่อนโยนมิเคยเลยจะรังเกียจเดียดฉันท์
หรือสร้างความหนักใจให้แก่นางทั้งสองได้  กับแสดงถึง
ความรักอย่างจริงใจจนหมดให้แก่นางอย่างไร้เล่ห์เพทุบายตลอดจน  
ความห่วงใยมากกว่าตัวเขาเสียอีก
         ด้วยเหตุฉะนี้นางถึงกลับหลั่งน้ำตา  ยากที่จะเข้าไปช่วยเหลือเขาได้
นอกจากมาปลอบใจสร้างความหฤหรรษ์ต่างๆ
เพื่อให้เขาได้ลดทอนสิ่งเหล่านี้เพลาๆเสียบ้าง   
แต่ก็เพียงแค่สร้างหัวร่อให้แก่เขาได้นิดๆหน่อยเท่านั้น
         เขาจึงกล่าวกับนางทั้งสองว่า
       “น้องรักเรา   เห็นทีเมื่อดวงตะวันขึ้นเราทั้งหมดจะต้องออกเดินทางเสีย
แล้ว  แต่พี่จิตกังขาไม่รู้จบสิ่งหนึ่งนะ”
         “อะไรหรือ  พอจะให้น้องช่วยท่านพี่ได้บ้างไหม”  นางพรายเขียวถาม
         “พี่กังวลคือ ไม่สามารถอ่านเขียนภาษาที่บันทึกไว้ในหนังสือได้เลย
และไม่รู้ว่าจะไปเล่าเรียนได้ที่ใดนะน้องเรา”
          “ท่านพี่น้องเองก็ผ่านการศึกษามาก็มาก เมื่อกลับมาเยี่ยมบ้านป่าก็ออก
เดินชมดอกไม้ที่ขึ้นในป่า  แล้วก็มาจบชีวิตเสียก่อนที่จะได้กลับไปในเมืองจ๊ะ”
           “หรือน้องรักเรา  หากน้องอ่านภาษานี้ได้ช่วยสอนพี่จะได้ไหมจ๊ะ”
ชายหนุ่มดีใจ  ที่แม่นางพรายแดงแจ้งว่าสามารถร่ำเรียนการเขียนอ่านได้
จึงล้วงไปในอกเสื้อ  พลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาซึ่งเขาพกติดตัวตลอด
เพียงหวังว่าถ้าหากวันใดมีโอกาสพบชาวบ้าน
ก็ขอจะพึ่งพาอาศัยช่วยแปลหนังสือเล่มนี้  เพื่อที่เขาจะได้รับรู้ความลับสักที
         แต่ในเมื่อนางพรายแดงสามารถอ่านได้ก็ดี  เพื่อเขาจะได้อาศัยนางใน
การช่วยแปลและช่วยสอนการเขียนอ่านภาษาที่เขาอ่านไม่ออกเอาเสียเลย
         แล้วก็ยื่นหนังสือเล่มนั้นให้แก่นางพรายแดง  นางพรายแดงก็รับหนังสือ
มาพลิกอ่านดู   พลางกล่าวว่า
       “พี่ท่านหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ว่าด้วยการวางกลยุทธ์ต่างๆคิดว่าคง
จะเป็นตำราพิชัยสงครามมากกว่า   เอ๊ะ!!!????.... แต่ตอนท้ายๆนั้นกลับบันทึก
เกี่ยวกับเวทย์มนต์ต่างๆไว้ด้วย   อุ๋ย!!!!???.....”   นางอุทานเบาๆ
       “อะไรหรือน้องเรา  มีอะไรหรือถึงได้ร้องแบบหน้าตื่นเช่นนี้เล่า???”
ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
       “ ดีจังเลยๆ....”  พรายสาวอุทานพร้อมใบหน้าแช่มชื่นทันที
        “บันทึกนี้..ไม่เพียงแค่เวทย์มนต์เท่านั้นยังกล่าวถึงวิญญาณที่ไม่ถึงฆาต
จะคืนกลับมีร่างได้อีก  หากทำถูกต้องพิธีโดยอาศัยร่างที่คนถึงฆาตเข้าไป
อาศัยอยู่   แต่ทว่า????...”
         “แต่ทว่าอะไรหรือน้องเรา”   ชายหนุ่มยิ่งสงสัย
          “เพียงแต่คนที่จะทำได้ต้องเป็นผู้ที่ถือศีลตลอดเจ็ดวันและต้องเป็นคน
ที่มีบุญวาสนาบารมีที่สร้างสมมาก่อนเท่านั้นจ๊ะ”     พรายสาวตอบชายหนุ่ม.......
                 *  แก้วประเสริฐ.  *