ลุ่มลึกอิสราวดี 18

แก้วประเสริฐ

          ลุ่มลึกอิสราวดี  18
     หลังจากที่กำจัดต้นไม้ยักษ์กินคนแล้ว   ทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทางไปตามไหล่เขาซึ่ง
เชื่อมกันระหว่างยอดเขาทั้งสองเป็นซอกพอจะเดินเป็นทางแคบๆ    แต่ที่ทำให้ชายหนุ่ม
ต้องตกตลึง       ด้วยภูเขา เขาทั้งสองนั้นเดี๋ยวก็แยกจากกัน  เดี๋ยวก็มากระทบรวมกัน
ซึ่งแปลกที่เขาไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนว่าเขาทั้งสองลูกนี้จะกระทบกันแยกกันได้     
     แต่นี่เขากับมาเจอนับว่าตั้งแต่เขาเดินทางมาในป่าดงดิบนี้   อะไรๆมัน
ก็ช่างแปลกประหลาดไปหมดสิ้น   ต้นไม้เอย  สัตว์ต่างๆเอยมันช่างใหญ่โต
ไปเสียสิ้น  ทำให้เขาคิดว่าคงจะหลงมาในดินแดนมหัศจรรย์เป็นแน่แท้     แต่เมื่อมาแล้ว
ก็หาทางแก้ไขกันเท่าที่เขาจะทำได้จนกว่าจะล่วงพ้นดินแดนเหล่านี้ไป   
     ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมากนอกจากเพียงแค่จะเอาตัวรอดพร้อมกับเจ้าเพื่อนยากเท่านั้น
ที่ฝ่าดั้นด้นต่อไป    เขาพร้อมเจ้าลิงขนทองซึ่งบัดนี้มันทั้งสูงใหญ่หัวมันเกือบถึงไหลของเขา
ร่างกายล่ำสันแขนขากำยำเป็นมัดๆแต่ความคล่องแคล่วมันกับมากขึ้นกว่าเดิม
          ชายหนุ่มยืนมองดูเห็นว่าการเข้ากระทบกันนั้นมันไม่รวดเร็วนักค่อยๆเป็นค่อยๆไปและ
ใช้เวลานานพอสมควร    แต่ลมที่พัดผ่านมากลับรุนแรงมาก    เสียงสายลมดังอู้ๆตลอดเวลา
เข้ามาปะทะหน้าแล้วรู้สึกชาและสะท้าน    
 หากเขายืนไม่มั่นคงก็เห็นทีจะปลิวไปได้     เขาคอยจับระยะเวลาการ
ที่ภูเขาทั้งสองลูกกระทบกันและค่อยๆแยกห่างจากกัน       ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาและ
เจ้าขนทองจะแทรกตัวผ่านไปได้     เพียงแต่ติดที่สายลมแรงจัดมากเท่านั้นที่จะชะลอร่างเขา
ทั้งสองยามปะทะฝ่าสายลมไปคงต้องใช้เวลานานพอควร
          เมื่อชายหนุ่มกำหนดและทดลองฝ่าสายลมที่หน้าช่องหินก่อนฝ่าเข้าไปได้สักพักเพื่อ
ความแน่นอน   เขาจึงทดลองให้เจ้าขนทองเกาะขี่หลังเขาเพื่อตัดปัญหาในการถูกสายลมพัด
แยกจากกัน  ทดลองน้ำหนักเจ้าขนทองดูแต่ด้วยเขาได้ดื่มน้ำดีของงูยักษ์ทำให้เขามีพละกำลัง
มากมายจึงสามารถแบกเจ้าขนทองได้อย่างสบายๆดังกับเจ้าขนทองเป็นลูกลิงฉะนี้     เมื่อเขา
มั่นใจตนเองได้แล้ว     ครั้นรอจนสายลมในช่องเบาบางลงและช่องแคบภูเขาค่อยๆแยกจากกัน
เขาก็รีบออกเดินทางฝ่าซอกหินไปทันที     ก่อนที่ซอกหินจะมากระทบกันอีก
         
         ในไม่ช้านักเขาฝ่ากระแสลมยามช่องหินแยกจากกัน   โดยแบกเจ้าขนทองและสัมภาระ
ฝ่าสายลมออกมาได้  จนกระทั่งเขาสองลูกกลับมากระทบกันอีกแต่ทว่าเขาได้หลุดรอดเข้าไปข้าง
ในได้เรียบร้อยแล้ว  เขาหันไปมองดูเห็นเศษหินหล่นกระจายเป็นควันฝุ่นฟุ้งไปหมด
         ทั่วทัศนียภาพเบื้องหน้าเขาช่างงดงามยิ่งนักเป็นที่กว้างมีต้นไม้ขึ้นประมาณเกือบหน้าแข้ง
แลดูประหนึ่งคล้ายพรมสีเขียวปูเต็มบริเวณ   ด้วยเขายืนอยู่บนที่สูงบรรดาลานทุ่งกว้างนั้นอยู่
ต่ำกว่าเขา     มีต้นไม้ใหญ่คล้าเคล้ากับต้นไม้เล็ก   มีธารน้ำไหลมาจากซอกไหลเขาที่เกือบสุด
สายตาเขาแลเห็นบ้านหลายๆหลังปลูกห่างๆกัน  
        เขามองไปทั่วบริเวณนั้นแปลกเขาคิดด้วยไม่เห็นมีการเพาะปลูกแต่ประการใดไม่  
 แล้วบ้านเหล่านี้ทำมาหากินอะไรหรือว่าเป็นบ้านของพวกพราน   
หากเป็นบ้านพวกพรานก็ย่อมจะมีบริเวณที่จะเพาะปลูกสิ่งจำเป็นไว้   แต่นี่ไม่มีเลย
  เท่าที่สายตาเขาเห็นกับไม่มีด้วยปลูกบ้านใต้ต้นไม้ใหญ่เกือบทุกๆหลัง
        เมื่อเห็นดังนี้ก็ออกเดินทางเป้าหมายคือหมู่บ้านบางทีอาจจะขอพักพิงอาศัยชั่วคราวได้
บ้าง   จึงจูงมือเจ้าลิงขนทองออกเดินทางต่อไป     ครั้นใกล้ๆจะถึงบ้านเหล่านี้ก็ได้ยินเสียง
แม่นางพรายกระซิบว่า
         “พี่ท่านให้ระวังตัวไว้ด้วย  นั่นเป็นภาพลวงตาของพวกผีโขมดและพวกผีกองก๋อยหา
ใช่เป็นที่อยู่ของมนุษย์ไม่จ๊ะ”
       
ร่างชายหนุ่มชะงักทันที   ยามเมื่อได้ยินเสียงร้องเตือนของแม่นางพรายมากล่าวเตือน
        “มันเพียงเพียงแค่กิ่งไม้ที่คลุมไว้ด้วยหญ้าแห้งเท่านั้นจ๊ะ”   นางพรายกล่าวเตือนอีก
         “หรือน้องรักแต่พี่กลับเห็นเป็นเรือนแต่ละหลังจ๊ะ”    ชายหนุ่มตอบหญิงสาว
          “จ๊ะมันใช้อำนาจบังตาคนสัตว์ให้เข้าไปหามันเพื่อจะได้กัดกินสูบเลือดเป็นอาหาร”
          “แล้วเราจะทำอย่างไรดี  หรือว่าเราจะต้องหนีมันอีก  แต่มันเป็นทางที่เราต้องไปนะ”
          “จ๊ะๆ...เบื้องหลังเขาลูกโน้นจะเป็นซากของปราสาท   ซึ่งก่อนเจริญรุ่งเรืองมากแต่
มาบัดนี้ได้ล่มสลายแล้ว”   นางพรายตอบให้ชายหนุ่มเข้าใจ
            “แล้วมันมีจำนวนเท่าไหร่ล่ะ แม่น้องรัก”
            “ราวประมาณที่น้องรู้นะ ว่าสักหกเจ็ดตนได้จ๊ะ   ด้านซ้ายมือเป็นพวกผีโขมด  ส่วน
ด้านขวามือ ห่างไปไม่มากนักเป็นพวกผีกองก๋อย  แต่ว่ามันแปลงกายได้นะพี่ท่าน”
          “เท่าที่พี่เห็นนะน้อง  รู้สึกว่ามันจะไม่มีใครอยู่สักตนเลยนี่นา”  ชายหนุ่มถามด้วยสงสัย
             “กลางวันมันจะหายตัวไปหมด  มันจะออกมาเฉพาะกลางคืนเท่านั้นจ๊ะ เหมือนน้องแหละ”
             “เห็นทีเราคงจะหลีกเลี่ยงมันไม่ได้เสียแล้ว   ด้วยมันขวางทางที่เราจะผ่านไปเสียด้วย”
ชายหนุ่มรำพึงพอได้ยิน
              “หากพี่จะคิดปราบมันต้องรอจนกว่าจะค่ำมืดถึงจะสามารถกำราบมันได้  ด้วยมันซ่อนตัว
อยู่ตามต้นไม้ต่างๆจ๊ะ นอกจากเหยื่อเข้ามาในบ้านนั่นแหละมันถึงจะออกมา”   นางพรายสาวตอบ
           “นี่ก็บ่ายคล้อยมากแล้วเห็นทีเราจะต้องหาที่อาศัยหลับนอนเอาแรงแล้วค่อยออกมากำราบมัน”
            “ให้พี่ท่านรีบหาที่พักผ่อนเอาแรงก่อนดีกว่าก่อนจะค่ำลง   ด้านซ้ายมือมีต้นไม้ใหญ่มีคาคบ
พอที่จะอาศัยได้จ๊ะ”
             ชายหนุ่มเหลียวมองไปด้านซ้ายมือทันทีเห็น ต้นไม้ใหญ่สูงชะลูดอยู่สองสามต้นขึ้นห่างกัน
ไม่มากนัก  จึงชวนกันเดินทางตรงไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดและมีคาคบพอที่จะอาศัยได้
             เขาส่งสัญญาณให้เจ้าขนทอง   ทันใดเจ้าขนทองก็พุ่งร่างทะยานขึ้นไปยังต้นไม้ใหญ่ทันที
เมื่อมันสำรวจดูเห็นดีแล้ว    มันจึงไต่ลงมาชายหนุ่มปลดเถาวัลย์ที่คล้องใหญ่อยู่ส่งให้มันทันที
พอมันได้รับก็เลียนแบบชายหนุ่มนำมาคล้องแขนไหล่มันบ้างแล้วไต่ขึ้นไปพลางผูกเถาวัลย์ดัง
ที่มันเคยทำมา    หย่อนปลายเถาวัลย์มาให้ชายหนุ่มทันที   ชายหนุ่มได้รับปลายเถาวัลย์ก็ไต่ขึ้นไป
บนต้นไม้แล้วนอนรอเวลาให้ใกล้ๆค่ำที่ใกล้ๆจะมา
          ยามสนธยาดวงตะวันคล้อยลับเหลี่ยมภูเขาทอแสงบรรเจิดจับท้องฟ้าเขานอนมองดูมันช่าง
สวยงามยามแสงจับก้อนเมฆ  เขานึกถึงตอนที่ยังเด็กๆว่าเคยมองภาพก้อนเมฆแล้วนึกภาพที่กำลัง
ลอยทอแสงเป็นวิมานของเทพยดา  ปราสาทต่างๆที่ทอแสงระยิบบ้างสีส้ม แดง เหลือง ฟ้าแวววาว
งดงามนัก    มาบัดนี้เขานอนมองท้องฟ้าและก็ให้นึกภาพต่างๆไปด้วย   นางประกายแดงและนาง
ประกายเขียวมานั่งข้างๆเขาเมื่อไหร่เขาไม่รู้สึกตัวเลย  มัวแต่มองภาพสวยงามของบรรดาก้อนเมฆ
ที่แยกแตกตัวเป็นภาพที่เขาจินตนาการสร้างไว้
            หล่อนคงจะทราบอารมณ์ของชายหนุ่มจึงมิได้กล่าวอะไรขึ้น  นางเองก็ยังมองภาพสวยงาม
ต่างๆเหล่านี้เหมือนกัน จวบจนอากาศมืดสลัวๆบ่งบอกว่าค่ำแล้วนั่นแหละ  เขาจึงลดสายตาและพบ
ว่าแม่นางคนสวยทั้งสองมานั่งเคียงคู่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ  จึงกล่าวขึ้นว่า
           “อ้าวๆๆๆ????....น้องเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่พี่ไม่รู้ตัวเลย”
           “น้องทั้งสองเห็นพี่ท่านมองก้อนเมฆและนึกภาพต่างๆ  น้องเองก็ยังมองช่างงดงามนักนะ
มันประดับประดาเป็นรูปภาพสัตว์ต่างๆสอดแทรกด้วยสีสันต่างๆด้วยเหมือนกันจ๊ะ” นางพรายกล่าว
           “นั่นซีน้องรัก....พี่เองก็ยังอดนึกถึงวัยเด็กๆเวลาพระอาทิตย์ลับฟ้ามักจะออกมานั่งและมอง
ภาพก้อนเมฆต่างๆนึกไปต่างๆนาๆพร้อมแสงที่สอดแทรกเสมอๆแหละจ้า”    ชายหนุ่มกล่าวบ้าง
          “นี่ก็มืดค่ำแล้ว   รอบข้างพี่มองอะไรไม่เห็นเลย  เดือนหรือก็มืดค่ำมีแค่แสงดาวต่างๆเท่านั้น”
           “ใกล้แล้วท่านพี่    ท่านพี่สังเกตไปด้านที่มีบ้านต่างๆที่เห็นในตอนบ่ายๆซิ   ท่านพี่จะเห็นแสง
คบเพลิงมันจัดเรียงรายไปทั่ว   แม้แต่ในบ้านก็สว่างไสวจ้า”  นางพรายตอบ
    ถึงตอนนี้ชายหนุ่มนึกขึ้นได้จึงหันไปมองดู    จริงดังที่น้องนางพรายทั้งสองกล่าว
 เขามองเห็นแสงไฟเรียงราย    บ้างก็มีแสงไฟระยิบระยับมุ่งตรงมาทางที่เขาอาศัยอยู่
             “พวกมันมาแล้วพี่ท่าน   มันรู้แล้วว่าพี่ท่านกับเจ้าน้องขนทองอาศัยอยู่ที่นี้แล้วจ๊ะ”  นางพรายตอบ
            “เพียงมันสงสัยว่าเหตุใดจึงมีพวกน้องอาศัยอยู่ด้วยเท่านั้นเอง   หากกล่าวไปฤทธิ์เดชแล้วมันสู้
พวกน้องไม่ได้หรอกจ๊ะ   มันถึงกล้าๆกลัวๆ แต่ความหิวมันทำให้มันต้องกระทำจ๊ะ” 
            “หรือ???...น้องรักดังนั้นเห็นทีต้องอาศัยน้องเราเสียแล้วล่ะจ๊ะ”  ชายหนุ่มกล่าว
         “ถึงน้องจะมีฤทธิ์เดชมากว่ามันก็จริงแต่ น้องมีแค่สองคน มันมีสิบกว่าตนยากจะป้องกันพี่และน้อง
ขนทองได้สะดวกจ๊ะ”
             “ไม่เป็นไรหรอกน้องรัก   น้องเท่าที่จะช่วยได้ก็แล้วกัน ส่วนตัวพี่และเจ้าขนทองไม่ต้องห่วงหรอก
พี่เองคิดว่าสามารถปราบมันได้จ๊ะ”
              “แต่ท่านพี่ต้องระวังหน่อยนะด้วยความเป็นห่วง...มันจะมาในรูป?????.....” 
 พรายสาวหน้าแดงไม่กล้าตอบมากกว่านี้
              “อะไรหรือ????...ทำไมถึงไม่กล่าวต่อล่ะ”    ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
              “อ้าๆๆๆ????.....มันรู้ว่าพี่เป็นหนุ่มโสด มันๆ????...จะมาในรูปร่างลักษณะที่ๆ...อุ๊ยๆ... ท่านพี่ดูเอง
ก็แล้วกัน น้องกระดากปากจ๊ะ”   หญิงสาวตอบ
          บัดดลแสงไฟหลายๆดวงได้ใกล้มาแถวบริเวณโคนต้นไม้ใหญ่   ภาพที่ชายหนุ่มเห็นถึงกับตะลึงหน้าแดง
ทันที     ด้วยผู้ที่ถือคบไฟนั้นล้วนแล้วแต่เป็นหญิงสาวสวยๆทั้งสิ้น แต่การแต่งกายหล่อนซิ  ช่างยั่วอารมณ์คน
หนุ่มยิ่งนัก  ท่อนบนเปลือยเปล่า ถันตั้งชูชันขาวผ่อง ท่อนร่างนั้นนุ่งผ้าปิดเพียงน้อยนิดเท่านั้นวับๆวอมแวมๆ 
        ร่างที่เห็นขาวโพลนในท่ามกลางแสงไฟและความมึดตัดกับร่างที่อรชรอ้อนแอ้นยิ่งนัก
   มารู้สึกตัวเมื่อเขาถูกนางพรายหยิกเอาจึงทำให้ชายหนุ่มสะดุ้ง  คืนกลับสู่สภาพเดิมได้
ว่านั่นเป็นแค่ภาพหลอกหลอนเท่านั้นหาใช่ตัวตนใดจริงไม่
        เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วชายหนุ่ม  ก็เข้าสมาธิทันทีเมื่อจิตสงบก็ร่ายพระเวทย์ที่จารึกในหนังสือที่เขาพกติดตัว
มาตลอดศึกษาจนช่ำชอง    พลางเป่าไปยังบรรดาร่างนางงามที่เห็นทั้งหลายทันที
        บัดดลเสียงร้องกรีดอย่างโหยหวนก็ดังสะท้านป่า   ร่างที่สวยงามนั้นหายวับไปทันทีกลับเป็นร่างของชาย
หญิงที่แห้งเหี่ยวหนังหุ้มกระดูก    รูปร่างน่าเกลียดน่ากลัว   บางตัวคล้ายๆลิงร้องเสียงดังกร๊อกๆๆ  บางตัวร้องเสียงดังก๋อยๆๆ  ไปทั่วบริเวณ   เล็บมือมันยาวงุ้มบางตัวพลางตะกายปีนขึ้นมาบนต้นไม้
       ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ชักมีดดาบออกมาถือ  ตัวใดที่ปีนป่ายขึ้นมาได้ก็จะถูกชายหนุ่มฟันจนร่างมัน มือ
ที่ตะกายเข้ามาขาดสะบั้น  เสียงร้องอย่างโหยหวนน่าสะพึงสยองไปทั่วร่างมันหายวับไปทันใด   ชายหนุ่ม
มองไปข้างล่างเห็นแม่นางพรายทั้งสองต่างแยกย้าย กันเข้าตบทำลายร่างของเจ้าผีโขมดและกองก๋อยสิ้น
ไปหลายๆตน   เจ้าผีร้ายอีกตัวมาทางด้านหลังเขาก็ถูกเจ้าขนทองพุ่งร่างเข้าสกัดและฝังเขี้ยวแก้วมันลง
ไปเลือดมันสาดกระเซ็นคอขาดหายวับไปทันใด
          เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนี้ก็รีบไต่เถาวัลย์ลงมายังโคนต้นไม้แล้วเข้าช่วยเหลือแม่นางพรายทั้งสองทันที
เขาฟาดดาบไปถึงที่ใดก็ดับสิ้นหายไป     เสียงร้องก้องอย่างโหยหวนดังและมีเสียงตอบรับก้องเข้ามาอีก
ทันใดนั้นภายใต้ต้นไม้ใหญ่ก็เรียงรายไปด้วยผีโขมดซึ่งรูปร่างมันคล้ายๆลิงสีดำแต่หัวเป็นคน 
        เจ้ากองก๋อยนั้นร่างมันเป็นคนที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกแต่พละกำลังมันมากมายนัก
ยามกระโจนเข้ามาปะทะเขานั้นช่างรุนแรงจนเขาต้องเซ   เขารีบดึงมีดน้อยออกมาช่วยอีกเล่มหนึ่ง 
 จนชุลมุนไปทั่ว  การต่อสู้แบ่งออกเป็นสามฝ่ายทันที   เสียงกรีดร้องก้องโหยหวนก้องกังวานป่า  
บรรดานกที่อาศัยต่างตกใจบินว่อนร้องลั่นด้วยความตกใจ
       นางพรายกล่าวว่ามันมีประมาณสิบกว่าตน   แต่บัดนี้หาใช่ไม่    ไม่รู้ว่ามันมาจากที่ใดอีกช่าง
มากมายนัก   เขามองกะคร่าวๆคงไม่ต่ำกว่าห้าสิบหรือมากกว่านั้นเสียอีก
         เขาไม่รอช้าทะยานร่างเข้าใส่ยังฝูงโขมดลักษณะคล้ายๆลิงซึ่งตัวใหญ่กว่า เจ้ากองก๋อยมากนัก
ทั้งสองมือชายหนุ่มทั้งฟาดทั้งแทงร่าง   ด้วยอาวุธของชายหนุ่มนั้นผ่านการปลุกเสกวิทยาคมแก่กล้า
สามารถทำลายพวกผีได้มันรู้สึกจะกริ่งเกรงกลัว   แต่กระนั้นเสื้อผ้าเขาก็ถูกฉีกขาดเสียแทบจะหมด
สิ้น  แต่แปลกร่างกายเขาหาได้มีรอยเล็บเป็นรอยข่วนก็หาไม่หรือจะเป็นด้วยอำนาจของเลือดงูยักษ์
ที่มีอายุนับพันๆปีนั่นเองทำให้ร่างกายเขาคงกระพันชาตรี  เล็บของเหล่าผีร้ายจึงไม่อาจจะทำลายผิว
หนังเขาได้
          การต่อสู้อย่างดุเดือดได้ผ่านไป  เสียงร้องก้องและโหยหวนดังไปทั่วบริเวณก็ยังไม่อาจจะปราบ
พวกผีร้ายได้หมด   จนกระทั่ง..........
                    *   แก้วประเสริฐ.  *