ลุ่มลึกอิสราวดี 25

แก้วประเสริฐ

                              ลุ่มลึกอิสราวดี  25
               เสียงแม่นางพรายแดง   เมื่อเข้ามาทำหน้าตื่นเต้นพลางกล่าวกับชายหนุ่มทันที
      “ ท่านพี่รีบไปเถอะจ๊ะ พวกค้างคาวดูดเลือดมันมากันเป็นแสนเห็นจะได้จ๊ะ
มันมากันเป็นทางยาวมากๆด้วยล่ะ  เห็นทีจะรับมือมันไม่ไหวแน่เชียวล่ะ”
        “อะไรนะ?????.... ค้างคาวดูดเลือดหรือ   อ้าวที่นี่พี่ยังเข้าใจว่าอาจจะเป็นที่
อยู่ของพวกสัตว์ประหลาดคล้ายๆกิ้งก่าเสียอีกล่ะ   สังเกตเห็นมูลมันเหมือนกันนึก
ว่าเป็นมูลของพวกกิ้งก่าเสียอีกที่หลงเหลืออยู่”   ชายหนุ่มตอบ
        และรีบชวนเจ้าขนทองขนขาวให้ออกนอกถ้ำเพื่อจะหลบหลีก  หากมันมาดังที่
กล่าวเห็นทีจะรับมือมันได้ยากเสียแล้วและรีบเก็บสัมภาระเพื่อจะออกจากนอกถ้ำทันที
แต่ทว่าช้าไปเสียแล้ว   ด้วยปรากฏร่างของค้างคาวพุ่งเข้ามายังที่มันอาศัยอยู่ด้วย  
ตะวันเริ่มจะขึ้นขอบฟ้ามากแล้ว     ร่างมันที่ชายหนุ่มเห็นมันใหญ่กว่าค้างคาวแม่ไก่เกือบ
สามเท่าตัวเห็นจะได้   ปีกมันกว้างใหญ่แต่ที่ปากมันซิมีเขี้ยวยาวแหลมล้นออกมาจากปาก
ของมันด้านล่างของมันอย่างชัดเจนสีออกขาวๆยาวใหญ่มาก  
         ยามเห็นที่อยู่ของพวกมันมีคนอาศัยอยู่มันร้องดังกังวานเหมือนจะแจ้งข่าวให้พวกๆ    
มันรู้     พวกค้างคาวมันก็ส่งเสียงร้องเป็นทอดๆไปยาวไปไกล   พวกที่เหลือต่างก็รีบบิน
มายังปากถ้ำทันที     ค้างคาวตัวแรกมันถลาบินเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีแต่แล้วมันก็หยุดชะงัก
บินวนเวียนไม่กล้าเข้าใกล้ชายหนุ่ม   ส่งเสียงร้องคล้ายหนูร้องไม่ผิดมันบินๆไปๆมาๆรอบๆ
ตัวของชายหนุ่ม    แล้วมันก็รีบพุ่งร่างเข้าหาเจ้าขนขาวทันทีด้วยสัญชาติฌานของสัตว์ด้วยกัน
เจ้าลิงขาวหาได้ย่นย่อไม่มันแยกเขี้ยวคำรามกระโจนงับร่างค้างคาวตัวแรกทันที  
ร่างเจ้าค้างคาวตัวแรกถูกเจ้าขนขาวขย้ำจนเหลวแหลกเลือดไหลนองไปทั่ว  
แต่มันมีหลายตัวนับไม่ถ้วนต่างเข้ารุมล้อมเจ้าขนขาว  ส่วนเจ้าขนทองนั้นก็รีบเข้าไปช่วยทันที
        ชายหนุ่มดึงมีดน้อยโยนส่งให้เจ้าขนทอง  และดึงไม้ที่ถูกชุบด้วยน้ำกายสิทธิ์ที่ส่งแสงแวววาว
ออกมาด้านหลังที่เสียบไว้ด้านหลังเขาโยนให้แก่เจ้าขนขาว    เมื่อลิงขนทองขนขาวเห็นเช่นนั้น
มันก็กระโดดเอามือมารับสิ่งที่ชายหนุ่มโยนให้   แล้วตวัดอาวุธเข้าจู่โจมพวกค้างคาว   คราวนี้
มันเมื่อยามมีอาวุธและได้รับการฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาอย่างเชี่ยวชาญแล้ว   มันแกว่งอาวุธเข้าโจม
ตีค้างคาวแทนจะเป็นฝ่ายรับ  กลับกลายเป็นฝ่ายรุกเข้าจู่โจมพวกค้างคาวกระเจิงแตกซ่านหลบหลีก
การถูกกิ่งไม้ที่แข็งแกร่ง บ้างถูกตีตกลงมาตาย บ้างส่งเสียร้องโหยหวนถลาปีกที่ถูกตีพุ่งเข้าชนผนังถ้ำ
ส่วนเจ้าขนทองก็ตวัดมีดเข้าเสียบแทงตวัดไปยังปีกของพวกค้างคาวตกมาตายนับไม่ถ้วน บ้างปีกขาด
บ้างลำตายขาดเป็นสองท่อน   แต่พวกมันมีมากตายก็ตายไปส่วนที่เหลือก็ยังเข้าโจมตีไม่หยุดหย่อน
   
        เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนี้ก็ชักดาบออกมาเข้าไปช่วยเจ้าลิงทั้งสอง   แต่พอร่างชายหนุ่มยามเข้าไป
พวกค้างคาวต่างแตกกระเจิงทันทีไม่ใช่ด้วยดาบที่เขาถือ    ไม่รู้ว่ามันเกรงกลัวสิ่งใดใน
ร่างกายเขาเมื่อเขาไปใกล้เจ้าลิงทั้งสองพวกมันก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้ทั้งสามนอกจากส่งเสียง
ร้องก้องแล้ววนเวียนดำมืดไปทั่วถ้ำ     เสียงลมกระพือส่งกลิ่นเหม็นสาบสางของเจ้าพวกค้างคาวที่
มากมายทำให้เขาเกิดวิงเวียนศีรษะทันที     ถ้าหากอยู่ภายในถ้ำเห็นที่จะต้องเป็นลมไปกับกลิ่นของ
พวกมันเป็นแน่      จึงเรียกเจ้าลิงทั้งสองอย่าให้ห่างกายเขาพลางค่อยๆเดินถอยหลังออกจากนอกถ้ำ
ภายในถ้ำและนอกถ้ำนั้นล้วนแล้วแต่พวกค้างคาวซึ่งมีจำนวนมากมายต่างรุมล้อมร่างชายหนุ่มไว้
         แต่มันไม่กล้าเข้าภายในรัศมีห่างประมาณสามวาเห็นจะได้    ทันใดนั้นชายหนุ่มก็นึกถึงคำ
ของท่านผู้เฒ่าที่กล่าว่า   เสื้อขนนกที่เขาสวมใส่นี้มีอานุภาพด้วยเป็นขนของนกวายุภักดิ์   เห็นจะจริง
เป็นเช่นนี้ที่สามารถป้องกันภัยอันตรายจากพวกวิหคทั้งหลายได้  มันจะเกรงกลัวต่ออำนาจของขน
นกวายุภักดิ์    เห็นจะจริงด้วยพวกเจ้าค้างคาวก็จัดอยู่ในจำพวกนกมีหูหนูมีปีกจัดได้ว่าเป็นพวกนก
ชนิดหนึ่งเหมือนกัน     หากเป็นเช่นนั้นถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าเจ้าค้างคาวมันก็ย่อมต้องเหนื่อยแรงมาก
จนอ่อนล้าได้  หรือหากจะใช้อำนาจของกระบองนาคราชซึ่งสามารถแยกร่างได้ก็ตามก็คงจะฆ่ามัน
ได้ก็จริงแต่ต้องใช้เวลานานนัก   พวกมันคงจะตายไม่หมดด้วยมีจำนวนมากมายนัก   
         ในเมื่อมันไม่กล้าเข้ามาทำอันตรายแก่พวกเขาก็ควรจะหลบหนีไปดีกว่า  นี่พระอาทิตย์ขึ้นสูง
แล้วเจ้าพวกค้างคาวไม่อาจจะต่อสู้กับแสงอาทิตย์ได้ย่อมจะเข้าไปพักอาศัยในที่มืดของถ้ำและคงจะ
ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวเขาเป็นแน่    ด้วยเขาตอนนี้อยู่นอกถ้ำแสงอาทิตย์กำลังจะพ้นขอบฟ้าแล้ว     
ดังนั้นเขาจึงค่อยๆถอยออกมา   เพื่อรอเวลาให้พระอาทิตย์พ้นขอบฟ้าเสียก่อนแต่ก็ยังมีบางตัวพุ่งร่าง
เข้ามาวนเวียนรอบๆตัวเขา    พวกมันทั้งหมดต่างหนีเข้าภายในถ้ำจนเกือบหมดเหลือเพียงไม่ถึงสิบตัว
เห็นจะได้    สงสัยจะเป็นพวกหัวหน้ามันพยายามวนเวียนสกัดกั้นคล้ายๆจะต้อนพวกเขาให้เข้าไปยัง
ภายในถ้ำอีก   มันบินเฉี่ยวไปเฉี่ยวมาด้านหลังที่เขาถอยหลัง       เมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้นเห็นที่จะเอา
ไว้ไม่ได้เสียแล้วเจ้าพวกนี้   จึงเอ่ยปากเรียกกระบองนาคราชทันที
         ทันใดนั้นลำแสงได้พุ่งออกมาจากร่างเจ้าขนทองมาสู่ยังมือเขาทันที   เขาสั่งให้กระบองนาคราช
เข้าทำลายล้างพวกค้างคาวดูดเลือดที่พยายามสกัดกั้นเขาไว้    พลันกระบองนาคราชได้แยกร่างออกจาก
กันเท่ากับจำนวนของพวกค้างคาวทันทีแล้วพุ่งเข้าไปไล่ตีพวกค้างคาวที่ยังคอยวนเวียนอยู่   มันเมื่อเห็น
กระบองนาคราชที่ส่งประกายแสงไฟพวยพุ่งออกจากกระบองมันต่างกลัวรีบบินหนีเพื่อจะเข้าไปยังถ้ำ
แต่ไม่ทันการเสียแล้ว   ลำแสงได้พุ่งเข้าไปกระทบร่างมันทั้งหมดแล้วร่วงหล่นสู่พื้นดินพร้อมกับกระบอง
ได้หวดกระหน่ำบนร่างมันซ้ำอีกจนมันถึงแก่ความตายทันที   
         ครั้นกระบองนาคราชฆ่าเจ้าพวกค้างคาวได้แล้วก็รวมตัวกัน   พุ่งกลับมายังอุ้งมือของชายหนุ่มทันที 
ชายหนุ่มจึงกล่าวให้กระบองกลับไปที่อยู่ดังเดิมได้   กระบองนาคราชก็กลายเป็นลำแสงพุ่งไปยังร่างเจ้า
ขนทองแล้วเข้าไปเสียบยังเอ็นที่หุ้มดวงแก้วของงูยักษ์        เขาเดินก้าวไปดูร่างของเจ้าค้างคาวดูดเลือด
ที่ร่างมันเหลวแหลกไปเกือบสิ้นแต่ด้านหัวบางตัวยังอยู่ครบ   มันคล้ายๆกับค้างคาวแม่ไก่ทั่วๆไปแต่เพียง
มันดูน่ากลัวและน่าเกลียดมากว่า   เขี้ยวมันยาวออกมรจรดเกือบจมูกมัน   บางตัวที่อ้าปากภายในแลเห็น
ฟันที่แหลมคมเรียงรายกัน   บางตัวลิ้นมันยาวออกมามากดวงตามันเหลือกถลนแทบปลิ้นออกจากเบ้าตา
        ครั้นชายหนุ่มพิจารณาดูแล้ว  เห็นมีตัวหนึ่งซึ่งตัวใหญ่มากกว่าตัวอื่นๆร่างมันเกือบเท่าโอ่งน้ำใบเล็กๆ
แต่เขี้ยวมันยาวมากผิดปกติ    ชายหนุ่มคิดได้ว่าหากจะตัดเขี้ยวมันทั้งสองออกมามอบให้เจ้าขนทองและ
เจ้าขนขาวใช้เป็นอาวุธประจำตัวก็คงจะดีโดยให้เก็บไว้ในย่ามของมันที่ห้อยติดตัวมันตลอดนับแต่เขา
แสดงความจำนงแก่มันแล้ว    หากได้เขี้ยวค้างคาวที่แลดูใหญ่แข็งแรงขาวแหลมคมด้วยเป็นอาวุธของ
เจ้าทั้งสองก็คงจะเหมาะกับรูปร่างของมัน    ดังนั้นเขาจึงนำมีดน้อยออกมาแซะไปยังร่องของเขี้ยวเจ้า
ค้างคาวดูดเลือดจนถึงโคนแล้วก็ตัดมันดึงออกมาทั้งสองเขี้ยว   เขานำมาทดลองกับต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นอยู่
ข้างๆ   ผลปรากฏว่าต้นไม้ใหญ่ฉีกขาดเขาแทงและตวัดไปยังกลางลำต้นไม้ทันที    
        พลันต้นไม้ใหญ่ก็ล้มครืนลงหักแยกจากกัน  เมื่อทดลองกับต้นไม้แล้วก็นำไปยังก้อนหินใหญ่
ที่มีมากมายแล้วนำเขี้ยวเจ้าค้างคาว    แทงเข้าใส่ยังก้อนหินก้อนใหญ่นั้นทันที   
ผลหินก้อนนั้นแตกแยกกัน      ถ้าหากมันไม่เกรงกลัวต่ออำนาจของเสื้อขนนกวายุภักดิ์แล้ว
เห็นทีว่าพวกเขาหากเจอกับมันก็ยากจะป้องกันตัวเองได้และอาจจะเสียชีวิต
ไปกันหมดด้วยมันมีมากมายนัก  ส่วนตัวอื่นๆที่ตายล้วนแล้วแต่มีเขี้ยว
เหมือนกันแต่ไม่ใหญ่โตเท่าตัวหัวหน้ามัน
    
        ดังนั้นเขาจึงทยอยตัดเขี้ยวมันทั้งหมดมาเก็บไว้ในย่ามเพื่ออาจจะจำเป็นใช้ในโอกาสข้างหน้าซึ่ง
เขาเองก็ยังไม่รู้ชะตากรรมแต่อย่างไรแต่หาสิ่งป้องกันตัวไว้ก็เห็นจะดี   ครั้นจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเรียก
เจ้าลิงทั้งสองทำสัญญาณบอกให้มันรู้แล้วมอบเขี้ยวอันใหญ่ที่เป็นหัวหน้าค้างคาวดูดเลือดมอบให้แก่
มันคนละเขี้ยว   เมื่อเจ้าลิงทั้งสองรับมาแล้วมันเบิ่งตามองและทดลองดังที่เขากระทำด้วยที่มันเห็น
แล้วนำมาฝึกพร้อมกับวิชาที่เขาอบรมสั่งสอนซึ่งมันใช้แทนอาวุธสั้นได้เป็นอย่างดีคล่องแคล่ว  
      ชายหนุ่มนั่งลงมองดูการใช้อาวุธที่เป็นเขี้ยวของเจ้าค้างคาวยักษ์  พลางอมยิ้มนึกถึงว่ามันทั้งสองนี้
ช่างชาญฉลาดผิดกับลิงทั่วๆไป  สมแล้วที่เจ้าลิงขาวเป็นจ่าฝูงปกครองลิงทั้งปวง  
ถึงแม้ว่าเจ้าขนทองมันจะยังไม่เคยเป็นจ่าฝูงก็ตาม   แต่ความกล้าหาญไม่กลัวตายอนาคต
มันคงจะได้เป็นผู้นำแน่นอนชายหนุ่มคิด  
          นี่ขนาดมันยังตัวเล็กยังสู้มิยอมถอยจนตัวจะตาย   ถ้าหากเขาไม่เข้าไปช่วยมันก่อน
และนำมาอุปถัมภ์ไว้    และบัดนี้ยิ่งเขาอบรมสั่งสอนจนเข้าใจกันและกันได้ดี
เพียงบางครั้งเขากล่าวแค่ฟังเสียงเท่านั้นมันก็ทำตาม  แสดงว่ามันชักจะฟังภาษาของเขาได้บ้างแล้ว 
 ส่วนเจ้าลิงขาวคงอาจจะต้องอีกนานกว่าจะฟังเสียงเขาเข้าใจได้  
 แต่เขาคิดว่ามันเป็นถึงจ่าฝูงย่อมมีอะไรที่พิเศษในตัวมันอยู่แล้วคงจะไม่ยากนัก
อีกประการหนึ่งมันอาศัยกับท่านผู้เฒ่าที่ชาญฉลาดย่อมอาจจะเรียนรู้คำพูดของท่านได้  เมื่อคิดได้เช่นนี้
เขาก็จะเริ่มใช้เสียงกับพวกมันก่อนนอกเสียจากไม่เข้าใจ   นั่นแหละถึงจะใช้สัญญาณมือซึ่งมันรับรู้ได้เป็น
อย่างดีเพื่อเป็นการฝึกฝนมันให้รับรู้ภาษาไปอีกทางหนึ่งในระยะเวลาการเดินทาง   เขาจำเป็นต้องพูดทั้งๆ
ที่เขาเองไม่ค่อยจะเป็นคนพูดมากก็ตามที   แต่จำเป็นแล้วต้องกระทำเช่นนี้
       เขามาคิดถึงแม่นางพรายทั้งสองว่าหากในเวลาที่นางสามารถปรากฏตัวได้ก็จะฝีกฝนวิชาความรู้เวทมนต์
ตลอดจนอาวุธที่เขาร่ำเรียนมาในตำราและผสมผสานกับวิชาของท่านผู้เฒ่าให้แก่นางทั้งสองด้วย   เนื่องจาก
นางเคยกล่าวว่าอาจจะกลับคืนสู่ร่างได้อีกครั้ง   เพื่อจะได้มีวิชาความรู้ด้านนี้ไว้ป้องกันตัวเองหรือบางทีอาจ
จะช่วยเหลือเขาได้เมื่อถึงคราวจำเป็น    เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วก็มองหาหนทางเพื่อจะเลาะลัดข้ามเขาลูกนี้ไปซึ่ง
เจ้าลิงขาวเองก็หมดปัญญาด้วยมันไม่สามารถรอบรู้หนทางหมด   เพียงแค่รู้และจำจดในสิ่งผ่านมาได้เท่านั้น
เอง  ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องหาทางเอาเอง
        เขามองเห็นทางเดินที่เป็นแหง่หินยื่นออกมาเรียงรายรอบๆภูเขาหลังจากเดินค้นหาทางออกไปไม่พบทาง
ที่จะออกไปได้เลย       จึงได้พักผ่อนยังเหลี่ยมเขาที่ต่อเนื่องกันซึ่งไม่สูงชันนักคิดว่าพรุ่งนี้คงจะต้องปีนเขา
เพื่อข้ามไปเสียแล้ว      จวบจนพระอาทิตย์ได้ใกล้ค่ำๆจึงหาบริเวณพักผ่อนแต่คราวนี้ไม่สามารถจะอาศัยยังคา
คบไม้ได้อีก  เพราะที่นี่ล้วนแล้วแต่ลานหินทั้งสิ้น  จึงมองไปที่เป็นเหลือบหินพอจะบังลมและน้ำค้างได้
     จึงได้จัดการปูหนังเสือเพื่อใช้พักผ่อน ส่วนหนังกระทิงก็ปูให้เจ้าลิงทั้งสองนอนเพื่อคลายความเย็นที่กำลัง
เพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วย    เขาคิดว่าสถานที่นี้เต็มไปด้วยหินผาต่างๆคงจะเยือกเย็นกว่าที่ผ่านมาแน่นอน     
           ครั้นเวลาค่ำย่างกรายมาถึง     แม่นางพรายทั้งสองก็ออกมาปรากฏกาย  เขาจึงได้แจ้งให้แม่นางทราบ
เมื่อนางพรายทั้งสองทราบความคิดอ่านของเขาเช่นนี้ต่างก็ดีใจต่างโผเข้ามากอดเขาและจูบที่แก้มเขาทั้งสองข้าง
เล่นเอาชายหนุ่มตกตลึงหน้าแดงฉานทันที   ร่างกายนางพรายทั้งสองช่างหอมหวนอะไรเช่นนี้ยิ่งปทุมเธอมาสัมผัส
ทำให้ชายหนุ่มถึงกับร้อนวูบๆวาบๆทันที    แต่ด้วยความที่เคยฝึกสมาธิไว้จึงข่มอารมณ์ลงได้อย่างรวดเร็ว  แล้ว
ค่อยๆดึงร่างนางออกกล่าวว่า
         “ตั้งแต่นี้พี่จะเริ่มฝึกอาวุธตลอดเวทมนต์ต่างๆให้น้องทั้งสองไว้ ยามใดที่น้องคืนร่างได้จะได้เป็นวิชาป้องกันตัวจ๊ะ”
          “เพียงแค่พี่กล่าวเช่นนี้น้องทั้งสองก็แสนจะดีใจ  อันที่จริงน้องไม่มีความรอบรู้ในเรื่องอาวุธเลยจ๊ะ
นอกจากมองดูพี่ฝึกและเห็นการต่อสู้   ครั้นจะไปช่วยเหลือก็ไม่ได้  หากวันใดน้องคืนร่างได้ตามบุญวาสนาแล้ว
ก็จะขอร่วมรบคู่เคียงกับพี่ท่านจ๊ะ”   นางพรายทั้งสองกล่าวพร้อมๆกัน
          “ได้ยินแม่นางกล่าวเช่นนี้พี่เองก็แสนจะปลาบปลื้มยินดีเป็นยิ่งนักแล้ว”  ชายหนุ่มกล่าว
           “จริงๆอยู่การร่ำเรียนจบน้องก็เข้าไปยังเมือง นอกจากร่ำเรียนวิชาการทำอาหารและร้อยถักปักร้อยที่แม่
สอนไว้เท่านั้นเองจ๊ะ”   แม่นายประกายแดงกล่าว
            “ส่วนน้องไม่เป็นอะไรเลยนอกจากช่วยทางบ้านเท่านั้น และทำอาหารพื้นบ้านป่าเท่านั้นเองแหละจ๊ะ”
แม่นางประกายเขียวกล่าวเช่นกัน
         “ไม่เป็นหรอกจ้า เราทั้งหมดร่วมเป็นร่วมตายกันมาก็มากแล้ว   เรื่องอื่นพี่ไม่คำนึงถึงหรอกจ้า  แล้วพี่
เองก็เลิกทานอาหารอื่นนอกจากผลไม้เท่านั้นมานานแสนนานแล้วล่ะ”   ชายหนุ่มกล่าวบ้าง
             “แต่ว่าเป็นหน้าที่ของลูกผู้หญิงนะพี่ท่าน  ที่จำเป็นต้องเรียนรู้  อ้อๆ ตอนนี้น้องเองได้สอนการอ่าน
เขียนให้แก่น้องประกายเขียวแล้ว จนนางสามารถอ่านออกเขียนได้ดี  น้องประกายเขียวฉลาดมากจ๊ะพี่ท่าน
สอนไม่เท่าไหร่ก็เรียนรู้สามารถอ่านออกเขียนได้คล่องแคล้วยังกับเรียนมาเป็นปีๆแหละจ้า”
นางพรายแดงกล่าว
             “อืมมๆๆๆก็ดีซิจ๊ะ  พี่เองก็ยังอาศัยร่ำเรียนจากน้องในภาษาถิ่นนี้เลย ด้วยพี่เรียนหนังสือมามันคนละ
แบบกันจ๊ะไม่เหมือนกันเลย”   ชายหนุ่มกล่าว
         “แล้วภาษาที่พี่เรียนมานั้นยากไหม  หากจะสอนให้พวกน้องๆบ้างจะได้ไหมจ๊ะ”  คราวนี้นางพรายเริ่ม
กระตือรือร้นเสียแล้ว
           “ได้ซิจ๊ะน้องยังสอนให้พี่ได้  ทำไมพี่จะสอนให้น้องทั้งสองไม่ได้  เอาล่ะเราเมื่อฝึกอาวุธต่างๆจนน้อง
เชี่ยวชาญคล่องแคล้วดีแล้ว  พี่จะสอนหนังสือเมืองพี่ให้น้องทราบหลังจากการฝึกอาวุธจบไปพร้อมๆกันจ๊ะ”
ชายหนุ่มกล่าวพร้อมอมยิ้ม
            “จ๊ะแล้วพี่ท่านจะเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะจ๊ะ”   นางพรายทั้งสองกล่าว
             “เดี๋ยวนี้เลยจ๊ะจะได้ไม่ต้องเสียเวลา   ยามพักคืนใดพี่จะสอนให้ต่อเนื่องกันไปจ๊ะ”   ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
           
          พลางเขาก็ไปคัดเลือกก้อนหินและกิ่งไม้แห้งที่แข็งแรงกะว่าพอกำมือหญิงสาวมาสองกิ่งแล้วนำมามอบ
ให้แก่หญิงสาว   เริ่มแรกเขาก็เริ่มฝึกฝนการขว้างก้อนหินก่อน............
                     *  แก้วประเสริฐ.  *