ลุ่มลึกอิสราวดี 47

แก้วประเสริฐ

             ลุ่มลึกอิสราวดี  47
      ครั้นใกล้วันที่ชายหนุ่มจะออกเดินทางไปยังเมืองซิตเว  แม่ทัพใหญ่ท่านอลองพญาก็ขอเข้าพบ
เมื่อ ท่านอลองพญามาพบชายหนุ่มในค่ายที่พักแล้ว  ชายหนุ่มก็เรียกให้นั่งพลางกล่าวว่า
      “ท่านแม่ทัพใหญ่มีเรื่องอะไรจะแจ้งให้เราทราบหรือ”
       “บัดนี้ข้าพระองค์นำทหารที่ได้จัดรวบรวมทหารฝีมือดีทั้งแม่ทัพนายกอง รวมไพร่พลได้จำนวนห้าหมื่น
นายมาแล้วพระเจ้าข้า”  แม่ทัพใหญ่รายงานด้านทหารแก่ชายหนุ่ม
    เมื่อชายหนุ่มทราบเช่นนั้นก็ยินดีเป็นยิ่งนัก พลางกล่าวขึ้นว่า
         “ที่ท่านแม่ทัพใหญ่กล่าวเช่นนี้เราขอขอบใจท่านยิ่งนัก  ทั้งหมดนี้ขอให้ท่านเป็นคนบัญชาการ
เองเมื่อเราสั่ง  อ้อๆ ท่านนำแผนที่ในเมืองและบริเวณเมืองซิตเวมาด้วยหรือเปล่าล่ะ”
         “นำมาด้วยพระเจ้าข้า”   พลางล้วงไปในอกเสื้อนำแผนที่ดังกล่าวมาส่งให้ชายหนุ่มทันที
         “ท่านได้คัดลอกไว้ด้วยนะ  ด้วยต่อไปในเบื้องหน้าจะเป็นประโยชน์แก่เมืองหงสามาก”
         “พะย่ะค่ะ  กระหม่อมได้ทำขึ้นสองฉบับเนื้อหาเหมือนกันพระองค์ทรงทอดพระเนตรเถอะ
พระเจ้าค่ะ”   แม่ทัพใหญ่กล่าว
           ชายหนุ่มรับมากางพิจารณาเพียงเดี๋ยวเดียวก็ยื่นฉบับหนึ่งมอบให้แก่ทัพใหญ่ทันที แล้วเอ่ยว่า
        “เดี๋ยวเราจะติดตามท่านไปยังเมืองหงสา เพื่อลาพระแม่เจ้าพร้อมกับเจ้าด้วย  หลังจากนั้นก็จะกลับ
มาพร้อมๆกันเพื่อเดินทางไปยังเมืองซิตเวด้วยกัน”
        “พระย่ะค่ะ  เกล้ากระหม่อมไม่มีอะไรนอกจากมาทูลแก่พระองค์พร้อมแผนที่  แล้วพระองค์จะเสด็จ
ไปจากหงสาเมื่อไหร่ล่ะพระเจ้าข้า”  แม่ทัพใหญ่กล่าว
         “เดี๋ยวนี้เลยล่ะ   อ้อให้ท่านจัดคนที่ท่านไว้ใจได้เรื่องอำนาจนั้นมันไม่เข้าใครออกใคร  เมืองหงสานั้น
ข้าเองก็หวังเพียงแต่เจ้าเท่านั้นจะเป็นหลักในการปกครองไว้เท่านั้น บอกตรงๆคนอื่นข้าหาได้ไว้วางใจนัก
ยิ่งพวกอำมาตย์นั้นยิ่งไปกันใหญ่  เดี๋ยวข้าจะไปเจรจากับพระแม่เจ้าเอง   งั้นเราออกเดินทางได้แล้วล่ะ”
        กล่าวแล้วชายหนุ่มก็หันไปแจ้งแก่แม่นางทั้งสามว่าให้คอยดูแลค่ายทหารทั้งหมด เราจะเข้าเมืองไป
คนเดียวพร้อมกับเจ้าขนทอง  ส่วนเจ้าขนขาวเราจะไม่นำไปหากมีปัญหาให้เจ้าขนขาวไปส่งข่าวแก่เราก็
แล้วกัน
        หญิงสาวทั้งสามก็รับคำ  ดังนั้นชายหนุ่มจึงแจ้งแก่แม่ทัพใหญ่ว่าบรรดาทหารที่เจ้านำมานั้นให้พักรอ
คอยไว้หากเราและเจ้ากลับมาก็จะออกเดินทางต่อไปทันที     แม่ทัพใหญ่อลองพญาครั้นได้รับคำพระบัญชา
แล้วก็รีบไปสั่งรองแม่ทัพให้คอยควบคุมแจ้งแก่ทหารทั้งหลายให้เตรียมพร้อมไว้อย่าได้คลาดเคลื่อน
สักครู่ใหญ่ชายหนุ่มก็ได้รับรายงานว่าอาวุธที่ให้จัดสร้างนั้นได้ส่งมาถึงแล้วมากมายนักจะทำฉันท์ใดดี  
ชายหนุ่มก็ให้นายแม่ทัพผู้นั้นไปจัดที่เก็บไว้และให้ไปแจ้งแก่แม่ทัพนายกองทั้งหลายว่าให้รื้อค่ายต่างๆออก
เสีย  หากเรากลับมาก็จะออกเดินทางไปเมืองซิตเวทันใด   แม่ทัพก็ถวายบังคมลาออกไปจัดการตามคำสั่ง
ชายหนุ่มทันที   แล้วชายหนุ่มก็เดินออกนอกค่ายพร้อมกับเจ้าขนทองและม้าสีเทาร่วมเดินทางเข้าเมืองหงสา
          เมื่อชายหนุ่มเข้าเฝ้าแม่นางเจ้าเมืองหงสาแล้วก็ถวายความเคารพต่อเจ้าเมือง  แล้วขอเวลาพบเป็นการ
ส่วนตัว  ทำเอาแม่นางสิริสาอลงกรณ์แปลกพระหทัยนัก   ดังนั้นจึงจูงมือชายหนุ่มเข้าไปยังด้านในห้องลับ
ทันที   และสั่งทหารและเหล่าสนมกำนัลห้ามบุคคลใดเข้าเป็นอันขาดหากไม่ได้รับเรียกพร้อมให้รีบนำอาหาร
มาด้วย    ครั้นนางกำนัลได้รับคำสั่งแล้วก็ไปเตรียมอาหารพร้อมจัดวางยังโต๊ะไว้แล้วก็ออกไป และสั่งทหาร
หน้าห้องให้ไปยืนรักษาการณ์ที่ไกลกว่าจะได้ยินคำสนทนาของเจ้าเมืองและท่านมหาอุปราช
          ครั้นเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มและเจ้าเมืองนั่งโต๊ะอาหารพลางสนทนาวิสาสะพอสมควร
ชายหนุ่มก็ล้วงหยิบหนังสือขึ้นมาสองฉบับพลางกล่าวขึ้นว่า
         “ข้าเองเป็นห่วงเมืองหงสานักก่อนเดินทางหนึ่งเพื่อมาลาพระแม่เจ้า สองเมื่อสั่งการบางอย่าง สามเพื่อ
มอบหนังสือไว้ให้เปิดอ่านยามที่ข้าได้ออกเดินทางไปแล้ว   การปกครองเมืองนั้นหากเป็นหญิงมักจะไม่ค่อย
ได้รับความเชื่อถือมากนัก อาจจะมีเหตุไม่สมควรเกิดขึ้น   ด้วยข้าพเจ้าดูลักษณะของท่านอลองพญาแล้วเป็น
คนมีความสัตย์ซื่อและประกอบด้วยสติปัญญาความละเอียดรอบรู้งานทั้งด้านทหารและด้านการเมืองนักด้วย
ข้าเองได้ส่งสายสืบไปตรวจสอบที่บ้านของอลองพญาแล้ว  หาสิ่งมีค่าใดไม่  ไม่สมกับเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แสดง
ถึงความไม่โลภรักเมืองยิ่งกว่าชีวิต  ก่อนที่ข้าจำนำเขาไปร่วมทัพก็เพื่อจะให้เขามีประสบการณ์ด้านต่างๆเพิ่ม
มากยิ่งขึ้น  ดังนั้นวันนี้จึงใคร่ขอพระแม่เจ้าซึ่งไม่มีพระโอรสสืบสายโลหิตเพื่อจะครองเมืองได้ในอนาคต
        
        ก่อนจะไปจึงขอให้พระแม่เจ้าเรียกประชุมเหล่าขุนนางทหารทั้งปวงด้วยเพื่อแต่งตั้งให้ท่านอลองพญา
ขึ้นเป็นอุปราชครองเมืองต่อจากพระแม่เจ้าด้วย  หากแต่งตั้งแล้วจะทำให้บรรดาขุนนางเหล่าอำมาตย์ทหาร
ซึ่งต่างเกรงกลัวในอำนาจของท่านอลองพญาจะได้มิกล้าฮึกเหิมทำการลุล่วงแก่พระแม่เจ้าได้ อีกประการหนึ่ง
ข้าเองก็ศึกษาตำราเกี่ยวกับลักษณะคนเห็นว่า ท่านอลองพญาคนนี้นี่แหละจะทำให้เมืองหงสายิ่งใหญ่ในภาค
พื้นนี้ตลอดจนแว่นแคว้นต่างๆได้  ข้าจึงสนับสนุนเขาด้วยเมื่อสมควรแก่เวลาพระแม่เจ้าจะมอบเมืองให้เขา
ครองก็อยู่ที่พระแม่เจ้า  แต่ข้าอยากขอร้องท่านไว้ว่าอย่าคิดแต่งตั้งใครขึ้นเป็นรัชทายาทเด็ดขาดจะทำให้เกิด
การปั่นป่วนในเมืองหงสา  เหล่าทหารหาญก็จะถูกแบ่งแยกออกจากกันทันที   หาใช่ว่าข้าเองจะเอ็นดูท่าน
อลองพญาก็หาไม่  แต่ตามตำราบ่งบอกเช่นนั้นจึงคิดแจ้งแก่พระแม่เจ้าโดยลำพัง”
       “เมื่อเป็นพระประสงค์ของท่านมหาอุปราชเช่นนี้ใยข้าจะกล้าขัดขืนใดได้  ด้วยข้าเองคิดว่าท่านคือราชบุตร
ของข้าคนหนึ่ง  เมื่อโอรสต้องการสิ่งใดผู้เป็นแม่ก็ย่อมตามใจลูกอยู่แล้วล่ะ” กล่าวจบก็นำร่างชายหนุ่มมาโอบ
กอดทันที อันที่จริงในใจข้าคิดว่าจะรอเวลาเสร็จศึกเมื่อใดก็จะคืนบัลลังก์ให้แก่ลูกเราครองต่อไป”
        ครั้นชายหนุ่มได้ยินเช่นนี้ก็ก้มลงกราบยังพระแม่เจ้าเมืองหงสาทันที พลางทูลขึ้นว่า
        “จะด้วยเหตุใดมิอาจทราบได้ ข้าเองก็ให้นึกรักท่านเปรียบประดุจญาติสนิทคนหนึ่ง   ดังนั้นเสด็จแม่
ขอจงดำเนินตามลูกกล่าวไว้ด้วยเถิด  ส่วนหนังสือสองฉบับนี้หากถึงในกรณีฉุกเฉินจนปัญญาแก่เสด็จแม่
แล้วก็จงเปิดอ่านฉบับที่หนึ่งก่อน  ส่วนฉบับที่สองนั้นใช้ยามคับขันจริงๆพระเจ้าข้า”
        “อ้อๆ....อีกประการหนึ่งขอให้เสด็จแม่จงทรงจัดตั้งกองกำลังพลไว้นอกเมืองให้เป็นความลับขึ้น และ
ห้ามเขาเข้ามายังเมืองเด็ดขาด  จัดหาคนที่เสด็จแม่ไว้ใจด้วยเป็นหัวหน้าคุมกองกำลัง  ที่ดีควรเป็นในป่าลึกที่มี
หุบเขาซับซ้อนนั่นแหละดีพระเจ้าข้า”
        “โอรสเราแม่ได้ยินความห่วงใยของเจ้าเช่นนี้ยิ่งทำให้ข้าอดที่จะให้เจ้าครองบัลลังก์ยิ่งนัก แต่ด้วยเจตนา
อันแน่วแน่ยากจะหาสิ่งใดมาเปลี่ยนแปรความคิดอ่านนี้ได้แล้ว  แม่จะคอยเจ้ากลับมาเยี่ยมแม่อีก ให้เจ้าระวัง
เนื้อระวังตัว  แม่อยากจะได้ปรนนิบัติลูกแม่ทำหน้าที่เป็นแม่ของเจ้า”
       “ข้าให้สัญญาแก่เสด็จแม่ว่า หากมาดแม้นว่าการณ์ครั้งนี้สำเร็จตามความคิดอ่านแล้วจะมาเยี่ยมเสด็จแม่
แน่นอน  ขอเสด็จแม่อย่าเป็นห่วงประการใดเลยรังแต่ทำให้สุขภาพเสียไปพระเจ้าข้า”  ชายหนุ่มกล่าว
        ดังนั้นพระนางสิริสาอลงกรณ์ก็มีคำสั่งให้เหล่าอำมาตย์ข้าราชบริพารเข้าประชุมด้วยด่วน ณ ท้องพระโรง
ทำให้บังเกิดความสงสัยในการรับสั่งด่วนของเจ้าเมืองครั้งนี้ยิ่งนั่ง  ต่างก็รีบเข้ามาเฝ้าเจ้าเมืองพร้อมเพรียงกัน
ทันที   ครั้นพระแม่เจ้าเมืองนั่งบัลลังก์ออกว่าราชการแล้วก็ให้อาลักษณ์อ่านคำประกาศแจ้งแก่เหล่าอำมาตย์
น้อยใหญ่ตลอดจนแม่ทัพนายกองทั้งหลายให้ทราบทันที   ส่วนชายหนุ่มนั้นก็อยู่ในพระสูตรด้านหลังมิได้
ออกไปนั่งเคียงข้างยังบัลลังก์คอยฟังและสำรวจพวกเหล่ามหาอำมาตย์ขุนทัพนายกองทั้งหลาย
         ครั้นอาลักษณ์นำพระราชสาสน์จากพระแม่เจ้าเหนือหัวแล้ว  ก็นำมาอ่านให้บรรดาอำมาตย์แม่ทัพนายกอง
สรุปความว่าบ้านเมืองยังไม่อยู่ในสภาวะปลอดภัยจึงใคร่แต่งตั้งมหาอุปราชรัชทายาทเพื่อครองเมืองต่อจากเรา
ด้วยเราเองก็มีอายุมากแล้ว  ปราศจากหน่อเนื้อเชื้อไขกษัตริย์พระองค์เดิมจึงจะให้แม่ทัพใหญ่ คือท่านอลองพญา
ขึ้นดำรงตำแหน่งมหาอุปราชเมืองหงสานับแต่บัดนี้เป็นต้นไป  ให้ท่านอลองพญาเข้ามารับการแต่งตั้งพร้อมด้วย
เครื่องอิสริยยศจากเรา ณ บัดนี้ เป็นต้นไป
         การอ่านพระราชสาสน์โดยอาลักษณ์จบลง  ทำให้บรรดาอำมาตย์น้อยใหญ่และเหล่าทหาร โดยเฉพาะทหาร
ต่างพากันโห่ร้องแสดงความยินดี  ส่วนท่านมหาอำมาตย์ใหญ่ถึงกับใบหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยแต่ก็แสดงความ
ยินดีในการครั้งนี้ด้วย  แต่หาได้ลอดพ้นจากสายตาชายหนุ่มไปก็หาไม่   ดังนั้นจึงเขียนสาสน์ขึ้นมาอีกแล้วให้นาง
สนมไปรีบยืนมอบให้พระแม่เจ้าทันที   ครั้นพระแม่เจ้าเมืองหงสาได้รับอ่านสาสน์จบก็แจ้งแก่อาลักษณ์ให้นำ
หมายตราแผ่นดินพร้อมที่เขียนหนังสือมาโดยด่วน เมื่อฝ่ายอาลักษณ์ทราบดังนั้นก็หันไปให้รองไปรีบนำตรา
ประจำแผ่นดินพร้อมที่เขียนหนังสือมาด้วย     
        เมื่อท่านแม่ทัพใหญ่เข้ามาถวายบังคมทูลน้อมกายถวายคำสัตย์ปฏิญาณตนต่อเจ้าเหนือหัวแล้วก็น้อมรับ
เครื่องราชอิสริยาภรณ์ พระแม่เจ้าก็ทรงลุกจากพระราชบัลลังก์นำเสื้อประจำตัวมหาอุปราชคลุมสวมให้แก่ท่าน
อลองพญาแม่ทัพใหญ่  พร้อมของประกอบยศต่างๆ   ครั้นเสร็จก็ดำเนินไปนั่งยังราชบัลลังก์ต่อไปหลังจากรับ
ตราประจำเมืองพร้อมแล้วก็ ทรงประทับบนพระราชสาสน์ของชายหนุ่มลงพระนามกำกับไว้ได้ แล้วให้หัวหน้า
อาลักษณ์อ่านต่อไป
       หัวหน้าอาลักษณ์น้อมกายถวายบังคมน้อมรับมาแล้วก็อ่านด้วยเสียงอันดังสรุปว่า แม่ทัพใหญ่เมืองหงสา
ในเมื่อท่านอลองพญาได้เลื่อนเป็นท่านมหาอุปราชแล้วจึงแต่งตั้งท่านรองแม่ทัพใหญ่ คือท่าน พญาสีหอลองขึ้น
ดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่มีอำนาจเด็ดขาดทางทหารเมืองหงสา บรรดาตำแหน่งรองลงมาให้เลื่อนสูงขึ้นไป
ตามลำดับชั้นหน่วยทหารนั้นๆด้วย  ส่วนท่านมหาอำมาตย์ใหญ่นั้นอายุชราภาพมากแล้วให้ปลดออกจากตำแหน่ง ตลอดจนบรรดาอำมาตย์บางคน   แล้วแต่งตั้งให้ เหนี่ยวสุรินทราขึ้นเป็นมหาอำมาตย์ใหญ่แทน
  และให้เลื่อนจากรองต่างๆให้ทดแทนตำแหน่งว่างลงทันที  และให้ท่านมหาอำมาตย์ใหญ่เก่าได้รับเบี้ยหวัดประจำปีต่อไป    บัดดลก็เกิดความวุ่นวายฝ่ายด้านปกครองการเมืองทันทีแต่
      เมื่อพระแม่เจ้าทรงตรัสว่าหากผู้ใดมิเห็นชอบต่อคำสั่งเราให้ลุกขึ้นเดินแยกไปทางขวามือทันที  
 เสียงนั้นถึงได้เงียบลงแต่หามีผู้ใดเดินออกไปไม่  แล้วพระแม่เมืองหงสาก็มอบตำแหน่งมหาอำมาตย์ใหญ่พร้อม
เครื่องอิสริยยศแก่เหนี่ยวสุรินทราทันที   เมื่อเสร็จแล้วทรงรับสั่ง
       ให้ผู้ที่ได้รับแต่งตั้งใหม่ด้านมหาอำมาตย์และทหารสองนายให้คอยอยู่ก่อน  นอกนั้นให้กลับไปได้
ทำให้เกิดความยินดีแก่เหล่าอำมาตย์และทหารทั้งหลายที่ได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นโดยไม่คาดคิดมาก่อน
ต่างถวายบังคมลาแล้วรีบกลับไปฉลองกันเป็นที่เอิกเกริกและเล่าขานสืบๆกันไป  
ต่างชมเชยพระแม่เจ้าเหนือหัวว่าช่างเด็ดขาดนัก    แม้นเป็นหญิงก็ตามแต่บริหารราชการแผ่นดิน
ถูกต้องมิคำนึงด้วยความเด็ดขาดยิ่งนัก   มิเห็นแก่หน้าผู้ใดคนที่คิดไม่ยินยอมในใจต่างก็พากันชื่นชมยินยอมด้วย
ได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นตามลำดับ
         พวกที่เคยเชื่อฟังมหาอำมาตย์เก่าพากันหันเหทางลมใหม่แต่อำนาจที่ได้รับเลื่อนขึ้นทำให้คลายศรัทธาลงไป
 ด้วยท่านมหาอำมาตย์ใหญ่เก่าไร้ซึ้งอำนาจวาสนาสิ้นแล้วย่อมไม่อาจจะบัญชาเกี่ยวกับตำแหน่งใดๆได้อีกต่อไปแล้วกลับถูกปลดร่วมด้วยบรรดาพรรคพวกบางคน ที่ประจบสอพลอและวางอำนาจเขื่องใหญ่โตนัก 
       เมื่อเหล่าขุนนางทหารกลับไปแล้วก็คงเหลือพระแม่เจ้าและเหล่ากำนัล ท่านอุปราชใหม่และมหาอำมาตย์ใหม่
ชายหนุ่มจึงก้าวออกมาจากม่านพระสูตรทันที   พลางก้าวไปถวายคาราวะแก่พระแม่เจ้าแห่งหงสาทันที
  พระนางเจ้าจึงเอ่ยขึ้นว่า   โอรสเรามามะมาๆมานั่งใกล้ๆแม่นะ   เหล่าท่านอลองพญามหาอุปราชใหม่แห่งหงสา
และมหาอำมาตย์และแม่ทัพใหญ่ซึ่งได้รับการแต่งตั้ง ครั้นแลเห็นท่านมหาอุปราชแห่งศิระสุริยันต์เช่นนั้นก็ล้วนต่างเข้าใจเหตุการณ์ทั้งสิ้นว่า  การจัดบ้านเมืองนี้คงเป็นคำสั่งของท่านมหาอุปราชแห่งศิระสุริยันต์นั่นเอง
 พร้อมน้อมถวายคาราวะแก่ชายหนุ่มด้วยความซาบซึ้งยิ่งนัก
        ครั้นทุกๆอย่างเป็นไปตามแผนการที่ชายหนุ่มวางไว้แก่เมืองหงสา  ก็กล่าวทูลลาพระแม่เจ้าทันที
       “เสด็จแม่  ข้าค่อยคลายความกังวลใจต่อเสด็จแม่ในเมืองหงสาแล้ว  ขอให้เสด็จแม่คอยการกลับมาของลูก
ก็แล้วกันลูกจะเอาแว่นแคว้นต่างๆมาฝากเสด็จแม่ด้วยพระย่ะค่ะ”   ชายหนุ่มกล่าว
        พระนางสิริสาอลงกรณ์ก็พลันโอบกอดชายหนุ่มพร้อมจุมพิตทั้งซ้ายขวาด้วยความรักใคร่ พร้อมทั้งกล่าวว่า
      “แม่ขออวยพรให้ลูกแม่จงแคล้วคลาดปลอดภัยประสบแต่ชัยชนะแก่การศึกครั้งนี้ รักษาเนื้อรักษาตัวนะลูก
แม่จะคอยวันคอยคืนการกลับมาของลูกรักของแม่”   เจ้าเหนือหัวแห่งหงสากล่าวกับชายหนุ่มทันที  แล้วหันไป
กำชับมหาอุปราชท่านอลองพญาว่า  
      “ข้าขอให้เจ้าจงคอยดูแลปกป้องลูกรักข้าด้วยนะ  หากลูกข้าเป็นอะไรไปเจ้าคนแรกที่จะถูกลงโทษอย่าง
แสนสาหัส จงจำคำข้าให้ขึ้นใจไว้นะเจ้ามหาอุปราช”
        “พะย่ะค่ะ หากพระแม่เจ้าไม่สั่งข้าเองก็พร้อมที่จะสละชีพแทนเจ้าชายอยู่แล้วพระเจ้าข้า”
        “ดีแล้วข้าเองจะได้สบายใจเมื่อได้ยินเจ้ากล่าวเช่นนี้ ด้วยเชื่อมั่นต่อเจ้ายิ่งนัก” พระแม่เจ้ากล่าวขึ้น
      ดังนั้นชายหนุ่มและมหาอุปราชแห่งหงสาก็ทูลลาแล้วออกเดินทางออกจากตัวเมืองหงสาทันที เมื่อเดินทาง
ถึงเหล่าบรรดาทั้งหลาย  ท่านอลองพญาก็ลงจากหลังมาพร้อมทั้งกราบไปยังชายหนุ่มทันทีพลางกล่าวขึ้นว่า
      “ในชั่วชีวิตนี้ข้าพระองค์จะไม่ลืมเลือนพระองค์เป็นอันขาด หากมาดแม้นไม่ได้พระองค์ ข้าพระพุทธเจ้า
คงมิได้เป็นถึงมหาอุปราชแห่งหงสาได้ ที่เป็นก็ ด้วยพระบารมีปกเกล้าพระเจ้าข้า”  แล้วพลางกราบกับพื้นทันที
     ชายหนุ่มลงจากหลังม้าพยุงร่างให้ยืนขึ้นพร้อมกล่าวว่า
       “ขอเพียงท่านต่อไปเป็นกษัตริย์ทำนุบำรุงชาวอาณาประชาราษฎร์ให้อยู่เย็นเป็นสุขปกครองด้วยทศพิศราช
ธรรม  ช่วยเหลือแว่นแคว้นต่างด้วยพระคุณอย่าใช้พระเดชก็จะทำให้ท่านเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทิศาแล้วล่ะ”
       “ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมรับไว้เหนือเกล้าพระเจ้าข้า”
       “ไปเถอะไพร่พลคงจะรอพวกเราอยู่แล้ว”    ครั้นชายหนุ่มและมหาอุปราชแห่งหงสาเดินทางมาถึงกองทัพก็
สั่งให้เคลื่อนพลเข้าสู่ดินแดนซิตเว  จวบทัพทั้งหมดถึงยังค่ายที่รายล้อมตรงไปยังกองบัญชาการที่ท่านที่ปรึกษา
ใหญ่อยู่   ท่านมหาอุปราชแห่งหงสาครั้นแลเห็นเหล่าทหารของท่านมหาอุปราช
เช่นนี้ก็ตกตลึงนึกในใจว่า  หากหงสาเป็นเป้าหมายอันแท้จริงแล้วบัดนี้เมืองหงสาเห็นทีจะล่มสลายไปในชั่ว
พริบตา  ด้วยกำลังพลไม่รวมแม่ทัพนายกองแล้วคงราวๆเกือบหนึ่งล้านคน  อย่างนี้หรือเมืองซิตเวถึงแม้จะมี
ขุนเขาเป็นชัยภูมิที่ดีก็มิอาจจะต้านรับได้แน่นอน..............
             * แก้วประเสริฐ. *