อทิสมานกาย ๓๓ หลังจากชายหนุ่ม เจ้าแสงสีและสินชัยได้กราบไหว้พระแล้ว ต่างเข้าพักผ่อน ยังที่อยู่ของตนเอง ในระหว่างเดินทางกลับนั้น ชายหนุ่มกล่าวว่า ระยะนี้ข้าจำเป็นต้องใช้งานเจ้าทั้งสองไปพลางๆก่อน จึงยังไม่อาจจะคืนสภาพให้แก่เจ้าได้ต้องคอยดูฤกษ์งามยามดีและหาคนเหมาะสม เจ้าทั้งสองพลางตอบว่า แล้วแต่นายเถอะ ใจข้าเองก็สับสนไปๆมาๆจนบอกไม่ถูก อยากจะรับใช้นายในสภาพเช่นนี้ และเป็นการสร้างบุญกุศลเพื่อชดใช้กรรมเก่า ลงได้บ้างนาย หากกลับคืนสภาพใหม่อาจจะทำงานได้ไม่เต็มที่ หุ่นทั้งสองตอบ ชายหนุ่มหัวร่อแต่ไม่ได้กล่าวอะไร ด้วยเวลานั้นก็จวนจะใกล้สว่างมากแล้ว นี่ก็ครบกำหนดที่พ่อเชียรและแม่เข็มได้กล่าวไว้แก่ ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านแจ่มและแม่แหล่มตลอดจนลูกบ้านชื่อฉลองกับแม่ช่วยไว้ว่า ให้มาดูลูกได้แล้ว ต่างก็พากันไปพักผ่อนทันที...... เสียงรถยนต์กระบะก็ดังอยู่หน้าบ้านด้วยประตูรั้วปิด หากสมัยก่อน เจ้าแกละจะต้องไปเปิดประตูให้ด้วยอิทธิฤทธิ์มัน แต่ตอนนี้สภาพได้เปลี่ยนไป เสียงแตรดังลั่นหน้าบ้านสามครั้ง........ แม่เข็มก็สั่งให้เจ้าแกละที่ได้เปลี่ยนชื่อใหม่ว่า เป็นชื่อ วีระชัย ให้รีบไปเปิดประตูรั้วให้ เด็กหนุ่มหน้าตาดีค่อนข้างหล่อเหลา ก็รีบวิ่งลงบันไดไปเปิดประตูรั้วให้กว้างๆเพื่อให้รถได้แล่นเข้ามาบ้าน ครั้นรถกะบะจอดเป็นที่เรียบร้อยทั้งหมดก็ก้าวลงจากรถพร้อมๆกัน ครั้นนายฉลองแม่ช้อยเห็นดังนั้นก็แสนจะดีอกดีใจตกใจไปพร้อมๆกัน ด้วยจำได้ว่าคือลูกชายของตนเอง พลางรีบลงจากรถเมื่อรถจอดเรียบร้อยแล้ว พร้อมตะโกนเรียกชื่อเจ้าแกละทันที ไอ้ชาติืลูกเองหรือ???....ทั้งนายหลองหรือฉลองและแม่ช้อย ต่างร้องเรียกพร้อมๆกัน เพียงแต่เห็นลูกชายตนไม่สนใจอะไรเลย คงเดินไปข้างหน้าเสมือนหนึ่งไม่ได้ยินเสียงเรียก ครั้นเจ้าแกละหันมามองแต่ไม่รู้จักพลางบอกว่า ผมชื่อวีระครับ ไม่ได้ชื่ออย่างที่น้าทั้งหมดเรียกหรอก โน่นๆๆ พ่อเชียรและแม่เข็มรออยู่บนบ้านแล้วขอเชิญทุกๆคน ขึ้นไปบ้านได้แล้วล่ะครับ???..... ด้วยความงุนงงสงสัยมันคิดในใจแปลกๆคนจริง ????.....เด็กหนุ่มรำพึง ทำเอาพ่อฉลองและแม่ช้อยต่างงุนงงไปตามกันแต่ไม่กล่าวอะไร ทั้งสองต่างมองหน้าตาเหลิกหลั๊กไปตามๆกัน พลางหันไปมองเจ้าแกละ ทันทีทางด้านหลัง ที่กำลังเดินนำหน้าไปก่อนล่วงหน้าแล้ว เมื่อผู้ช่วยแจ่มและแม่แหล่มเข้ามาสะกิดไว้ แต่ในใจชักสงสัยเหมือนกันพอนึกถึงคำพูดก่อนๆ ก็เลยเดินตามเจ้าแกละซึ่งเดินนำหน้าขึ้นเรือนทันที ครั้นทั้งหมดยกมือไหว้พ่อเชียรแม่เข็มแล้ว พ่อเชียรและแม่เข็มก็เชิญให้นั่งลง เมื่อทั้งหมดนั่ง ลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พ่อเชียรแม่เข็มต่างก็แจ้งแก่คนทั้งหมดว่า พวกแกจะได้ไม่ต้องพากันงุนงง ลูกทั้งหมดนั้นข้าตั้งชื่อให้ใหม่แล้วนะ พวกเอ็งจะได้ไม่ต้องสงสัยอะไรอีก???.....แล้วกล่าวว่า หญิงสาวข้าตั้งชื่อว่าชบาไพร ส่วนเด็กหนุ่มนั้นข้าตั้งชื่อ ใหม่ว่าเจ้าวีระชัยแต่พวกเราเรียกว่า ชบา หรือ วีระ ก็ได้ เดี๋ยวพวกแกมันจะงุนงง ทั้งหมดหันมามองหน้ากัน แต่ไม่ได้กล่าวว่าอะไร เพราะทั้งหมดได้ยกให้แก่พ่อเชียรแม่เข็ม ไปแล้วตอนเป็นศพอยู่ ดังนั้นเจ้าชบาหรือในนามใหม่ว่า ชบาไพร ครั้นเห็นผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นแขกบ้านนั่งเรียบร้อยกันแล้ว ก็ยกแก้วน้ำคลานมาเสริฟให้ทันที คราวนี้เล่นนเอาพ่อแจ่มและแม่แหล่มต่างอุทานออกมา เฮ้ย???.....อีผกามึงจำพ่อแม่มึงไม่ได้แล้วหรือทั้งหมดถาม อย่างลืมตัวไปชั่วขณะด้วยความดีใจ ที่แลเห็นลูกสาวตนเอง สาวชบาพลางมองหน้าคนทั้งหมดทันที แต่ไม่ตอบอะไร พร้อมกับหันไปมองทางพ่อเชียรแม่เข็มเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง........ ด้วยหล่อนไม่รู้ว่าเป็นใคร ทำไมมาทักว่าเป็นผกาไป มองมาทางพ่อเชียรแม่เข็มคล้ายๆจะถามเห็นท่านพยักหน้าหงึกๆ.... สาวชบาพลันพลางกล่าวกับคนทั้งสี่ว่า...... โน่นพ่อข้าและแม่ข้านั่งอยู่นั่นแล้วน้าเป็นใครกันล่ะ??...... เมื่อโดนคำถามประโยคนี้เล่นเอาพ่อแจ่มแม่แหล่มคนทั้งหมด ต่างงุนงงสงสัยไปตามๆกัน ไม่คิดว่าลูกของตนจะจำตนไม่ได้ ผู้ช่วยแจ่มในใจคิดว่าคงจะเหมือนไอ้หลองกับนางช้อยเสียแล้ว ก็ไม่กล่าวว่ากระไร ด้วยนึกถึงคำพูดของพ่อเชียรแม่เข็มขึ้นได้ พ่อเชียรแม่เข็มรู้และเห็นเช่นนั้นก็พลัน หันมาทางหญิงสาวเด็กหนุ่ม เรียกหญิงสาวชบาและเจ้าแกละทั้งสองมากระซิบเบาๆ เพียงแต่ ไม่ให้คนทั้งหมดรู้ ครั้นเห็นทั้งสองพยักหน้ารับ ก็หันไปทางคนทั้งสี่แล้วชี้มือพูดแนะนำว่า........ นี่คือผู้ช่วยแจ่มและแม่แหล่มตลอดจนพ่อฉลองและแม่ช้อย นั่นชื่อพ่อฉลองแม่ช้อย อยู่ในหมู่บ้านโคกอีแร้งเหมือนพวกเรานี่แหละ หญิงสาวและเด็กหนุ่มก็ขอตัวไปยังในครัวทันที พ่อเชียรก็พยักหน้าขึ้น ดังนั้นทั้งสองก็เดินลับหายเข้าไปในครัวทันที...... แล้วหันไปทางคนทั้งสี่กล่าวว่า ที่ข้าทำให้ฟื้นขึ้นมาใหม่ตามที่เคยพูด ที่ข้าเคยกล่าวกับพวกเอ็งไว้แล้วจำได้หรือเปล่านั้น อีกอย่างหนึ่งคือว่า พวกเขาคงจะจำพวกเอ็งไม่ได้แล้วหรอกว๊ะ???.... ครั้นทั้งสี่ได้ยินเช่นนั้นต่างพลางดีอกดีใจกันใหญ่ แล้วทั้งสี่ต่างพยักหน้ากัน พลางก้มลงกราบพ่อเชียรและแม่เข็มทันที จนพ่อเชียรแม่เข็มต้องยกมือห้าม แล้วกล่าวว่าเพียงเห็นเท่านี้ข้าก็ชื่นใจแล้วล่ะ พวกข้าดีใจจริงๆนะพี่ ถึงแม้ว่ามันจะจำข้าไม่ได้ก็ตามเถอะ.....ว่าเห็นมันยังอยู่ก็ดีใจแล้วล่ะ ข้านึกถึงคำพี่เชียรกล่าวไว้กับข้าได้แล้ว แต่ที่เรียกนั้นอดใจไม่ได้จริงๆพี่ ผู้ช่วยแจ่มเอ่ยขึ้น .........ส่วนแม่แหล่มก็เสริมสนันสนุนผัวด้วย พร้อมทั้งหมดก็กล่าวเหมือนกันว่า ข้าเองก็เหมือนๆกันแหละพี่ทั้งสอง แสนจะดีใจว่าลูกเราฟื้นได้ พี่นี่เก่งจริงๆนะทำให้มันฟื้นได้ทั้งๆที่ พวกข้าหมดหวังหมดปัญญากันไปแล้ว แม้แต่หมอยังช่วยมันไม่ได้ แต่พี่กับช่วยมันได้ เมื่อได้ลูกคืนมาก็แสนจะดีใจพวกข้าสบายใจกันแล้วล่ะ และพวกเอ็งอย่าไปบอกแก่ชาวบ้านอื่นๆเสียล่ะ ข้าช่วยได้เป็นบางคนเท่านั้น จะช่วยทุกๆคนไม่ได้ เดี๋ยวเมื่อเขารู้จะเกิดความวุ่นวายแก่พวกข้าน๊ะ จำไว้ด้วย และเอ็งก็อย่าลืมสัญญาที่จะโอนชื่อลูกและนามสกุล มาเปลี่ยนเป็นของข้าด้วยนะ พ่อเชียรแม่เข็มตอกย้ำขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ทุกๆคนรับปากกับพ่อเชียรและแม่เข็มว่าจะไม่บอกแก่ใครๆ เอ็งก็อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้แก่ข้าเสียล่ะ ข้าคิดว่าไว้พรุ่งนี้ข้าว่าง ก็แล้วกันพร้อมหรือเปล่าล่ะ???..... ตอนนี้นายอำเภอคนใหม่มา ทุกๆสิ่งคงจะง่ายๆขึ้นว๊ะ ????....ไม่ต้องล่าช้าจนเสียเงินเหมือนก่อนอีก ด้วยท่านนายอำเภอคนใหม่เปลี่ยนนโยบายการปกครองใหม่หมด ข้าเองได้ฟังข่าวเขาพูดกันที่ไปอำเภอมานะ ท่านเฮี้ยบกำชับพนักงานทุกๆคนไว้ด้วย และมักจะมาคอยออกมาคุม การทำงานลูกน้องเสมอๆ พนักงานมันล้วนแล้วแต่เกรงกลัวกันทั้งสิ้น ตกลงจ๊ะพรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ข้าจะได้เตรียมหลักฐานมาให้ครบ คนทั้งสี่ตอบพลางหันหน้าไปๆมาๆ มองทางโน้นทางนี้พลันเอ่ยว่า.... ไหนๆล่ะว่าจะแนะนำมันให้พวกข้ารู้จักไว้ ผู้ช่วยแจ่มกล่าวขึ้น.... ครั้นแล้วพ่อเชียรและแม่เข็มได้ฟังเช่นนี้ ก็ตะโกนเรียกหญิงสาว และเด็กหนุ่มทันที....... ชบาเอ๋ยและเจ้าวีระด้วยออกมา รู้จักพ่อแม่เขาหน่อยนะลูก???... ทันใดนั้น ร่างหญิงสาวและเด็กหนุ่มก็ค่อยๆเดินค้อมตัวเองพากัน ออกมาจากในครัวหลังบ้านตามคำเรียกของพ่อแม่ แล้วเดินผ่านไป ค้อมตัวให้แก่คนทั้งสี่ แล้วเข้ามานั่งขนาบข้างพ่อเชียรแม่เข็มทันที พลางหันไปมองหน้าคนทั้งสี่ด้วยความสงสัย หันไปมองลูกทั้งสองแล้วพลางกระซิบเบาๆ ทั้งสองพยักหน้ารับ ทราบพ่อแม่กล่าวว่าอะไรบ้าง จึงหันไปมองคนทั้งสี่ พ่อเชียรก็แนะนำทั้งสองทันทีพร้อมชี้มีไปยังร่างทั้งสี่คน หันไปทางชบาทันทีว่าพลางชี้ไปทางพ่อแจ่มและแม่แหล่ม สองคนนั้นเป็นพ่อที่ให้กำเนิดเจ้ามาตั้งแต่เอ็งเกิดมานั่นแหละ ผู้ชายคือผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านชื่อแจ่ม ส่วนแม่นั้นชื่อแหล่ม เอ็งไปกราบไว้ท่านเสียด้วยเลี้ยงดูเอ็งมาตั้งแต่ออกเจ้ามา และรักเอ็งมามากเสียด้วย แล้วหันไปทางเจ้าแกละหรือวีระชัยพลางชี้ไปยัง พ่อฉลองและแม่ช้อยพลางแนะนำตัวเหมือนๆกัน ครั้นทั้งสองได้ฟังพ่อเชียรและแม่เข็มกล่าวเช่นนั้นก็ ต่างก็แยกกันไปหาคนทั้งสี่ทันที พลางคลานเข้าไปกราบที่หน้าตักของคนทั้งสี่ทันที เสียงร้องไห้โฮก็ดังออกมาจากหญิงทั้งสองฝ่ายอย่างดีอกดีใจ พร้อมฝ่ายชายนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า พลางนำหญิงสาวและเด็กหนุ่ม เข้าไปสวดกอดหญิงสาวและเด็กหนุ่ม พลางจูบซ้ายจูบขวาแก้มทั้งสอง ตลอดจนยกมือขึ้นลูบศีรษะแต่ละคน ไม่ยอมปล่อยตัวได้แต่สวมกอดไว้ และยิ่งแลเห็นกิริยามารยาทนั้นเรียบร้อยอ่อนน้อมถ่อมตนรู้จักสัมคาราวะ ผิดเด็กในหมู่บ้านเป็นคนละคนอีกด้วย ก็ยิ่งให้แสนปลาบปลื้มยินดียิ่งนัก เมื่อเห็นการกระทำของลูกตนก็รู้ว่าได้รับการสั่งสอนที่ดีผิดจากเดิมไปหมด ซึ่งก่อนจะตายนั้นมักจะทำตัวเองเหมือนชาวบ้านทั่วๆไป พูดจาเอะอะโวยวาย ไม่ค่อยจะรู้จักมารยาทอะไรเลย แต่บัดนี้กับผิดแผกไป คงได้รับการอบรมอย่างมีมารยาทเช่นชาว กรุงเทพไม่ผิดก็พลอยปลาบปลื้มใจยิ่งขึ้น หญิงสาวและเด็กหนุ่มพลาง ร้องเรียกว่าพ่อแม่ด้วยยิ่งสร้างความปลาบปลื้มใจแก่คนทั้งสี่ยิ่งขึ้น พลางสวมกอดไม่ยอมปล่อยร่างไป จูบร่างของลูกไม่ยอมหยุด ครั้นเมื่อทั้งหมดเข้าใจกันดีแล้วแสดงความดีใจรู้จักกันแล้ว หญิงสาวและเด็กหนุ่มก็ขอตัว แล้วคลานมานั่งลงยังใกล้ๆ พ่อเชียรแม่เข็มทันที มิได้กล่าวอะไรเลยเพียงแค่จ้องมองดูคนทั้งสี่ บรรดาคนทั้งสี่เห็นว่าลูกของตนได้รับการอบรมสั่งสอนเช่นนี้ ก็สบายใจขึ้นไม่กังวลใดๆพร้อมตัดใจได้แล้วว่า หากอยู่กับพ่อเชียรแม่เข็ม แล้วลูกเขาคงจะได้ดีแน่นอน อีกอย่างก็จะได้เห็นลูกเรายังอยู่หากคิดถึง ก็สามารถเดินทางมาหาได้ ด้วยบัดนี้เด็กทั้งสองรู้จักว่าอะไรเป็นอะไรไปแล้ว พ่อเชียรแม่เข็มก็พลันกล่าวขึ้นอีกว่า.....เรื่องชบาและเจ้าวีระพวกเอ็งไม่ต้อง เป็นห่วงอะไรๆทั้งสิ้น ข้าก็รักเหมือนลูกของข้าเหมือนกันและยังคิดว่า กูจะส่งเสียให้พวกมันเรียนสูงๆไว้ให้มากๆว๊ะ....และจะมอบสมบัติต่างๆที่มีอยู่ ให้แก่มันด้วยตามที่กูเคยกล่าว มึงไม่ต้องห่วงอะไรหรอกว๊ะ...... ว่างๆกูก็จะให้มันไปเยี่ยมทางบ้านมึงด้วย และพี่น้องมันบ้างเพื่อให้ได้ รู้จักกันไว้ จะได้สนิทสนมกัน หากพบกันจะได้ทักทายกันถูก ข้าเห็นลูกข้าฟื้นก็แสนจะดีใจแล้ว ตามใจพ่อเชียรแม่เข็มจะทำอย่างไรก็ได้ ทั้งหมดเช็ดน้ำตาที่ปิติยินดีจนแห้งแล้วยิ้มแย้มแจ่มใส พลางกล่าวว่าพรุ่งนี้ ข้าจะไปโอนชื่อให้ก็แล้วกันเอาเป็นเวลาสักสิบโมงเช้าดีไหมพี่เชียรแม่เข็ม ตามแต่เอ็งสะดวกเถอะ ส่วนข้าก็จะรีบทำงานแล้วมาคอยเอ็งที่นี่แหละว๊ะ???..... พ่อเชียรกล่าวแก่ทั้งหมด แล้วทั้งหมดก็ต่างสนทนากันในเรื่องของหมู่บ้านกัน เจ้าชบาและเจ้าวีระก็ขอตัวเดินลับหายไปในครัว ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน เมื่อถึงในครัวต่างคนต่างซักถามว่าใครกันว๊ะมาตู่ๆว่าเราเป็นลูกเขา หญิงสาวชบาถามเจ้าวีระทันที ทางเจ้าวีระชัยหรือเจ้าแกละก็ตอบว่าไม่รู้เหมือนกันพี่หรือว่า????.... ลูกเขาจะเป็นร่างที่เราอยู่นี้กระมังพี่ชบา ไอ้แกละแสดงความคิดเห็น เออ?????......ถ้าจะจริงว๊ะอย่าพึงออกไปเสียล่ะคอยฟังและดูเหตุการณ์ก่อนนะ ถ้าแบบนั้นเราทั้งสองก็มีพ่อแม่สี่คนนะซิ ไอ้แกละเอ่ยขึ้น ใจข้านั้นจริงๆแล้วมีแค่พ่อเชียรแม่เข็มและพี่โชติเท่านั้นว๊ะ แต่เมื่อมีเหตุการณ์ เช่นนี้เกิดขึ้นก็ต้องตกกระไดพลอยโจนกันล่ะไอ้แกละ หญิงสาวเอ่ย ก็จริงดังที่พี่ชบาพูดไว้ ในใจข้าก็เหมือนพี่ชบาแหละแต่ช่างเถอะในเมื่อเราอาศัยอยู่ ก็ต้องเห็นแก่พ่อแม่เขาบ้างพี่ เราก็ทำตามเห็นควรแล้วกันนะพี่ ไอ้แกละตอบสาวชบา เออๆๆๆ....งั้นปล่อยไปตามลิขิตที่เขากำหนดมาก็แล้วกัน ดีเสียอีกจะได้มีคนคอย รักเอ็นดูพวกเรามากขึ้น ต่อไปเราต้องพยายามทำความรู้จักครอบครัวของ เขาไว้ด้วยก็แล้วกัน ข้าเองเชื่อพี่ชบามานานแล้วล่ะ พี่ว่าอย่างไรข้าว่าอย่างนั้นแหละ เจ้าแกละตอบ แล้วทั้งสองก็นั่งคอยเห็นเวลานาน การคุยกันยังไม่เสร็จเสียที ทั้งสองก็เลยเดินออกจากครัวเพื่อที่จะไปห้องของพวกตน เพื่อทำงานในห้องนอน ก่อนจะไปยังห้องของตน พลางหันไปกราบยังพ่อแม่ตนทั้งหมดก่อน พลางก้มตัวเดินผ่านพ่อแม่ทั้งหมด ต่างแยกย้ายกันไปยังห้องใครห้องมัน สาวชบาก็เดินไปยังห้องของแม่ทันที ซึ่งพ่อเชียรแม่เข็มจัดไว้ให้แล้ว ส่วนเจ้าวีระนั้นพักที่ห้องของพ่อเชียร ส่วนหญิงสาวชบาพักในห้องแม่เข็ม แล้วร่างทั้งสองก็หายลับไปในห้องพ่อแม่ตนทันทีเพราะไม่ใช่หน้าที่ของพวกเขา ที่จะรู้เรื่องราวของผู้ใหญ่คุยกันจะมานั่งรับฟัง ทั้งผู้ช่วยแจ่มแม่แหล่มพ่อฉลองและแม่ช้อยเห็นดังนั้นก็ปลาบปลื้มใจยิ่งนัก ด้วยเห็นลูกตนมีมารยาทยิ่งนักการคุยกันถึงเรื่องงานต่างๆ พ่อเชียรก็เอ่ยว่า.... ต่อไปนี้พวกเอ็งไม่ต้องห่วงเรื่องผีปีศาจได้แล้วล่ะว๊ะมีคนเขาไป จัดการกับพวกมันหมดแล้วล่ะ???..... หากมีอีกก็คงจะมีคนอื่นมาจัดการให้อีก ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรตอนนี้หรอกนะ ทั้งหมดก็มองหน้ากัน พลางถามด้วยความสงสัยว่า???.... แล้วพ่อเชียรรู้ได้อย่างไรล่ะ????....ด้วยมันอาละวาดเสียจนชาวบ้านเวลาค่ำไม่กล้า จะออกไปไหนกัน แม้จะซื้อของตามร้านค้าในหมู่บ้านก็ตาม เออๆๆพวกเอ็งไม่ต้องรู้หรอก ข้าบอกให้รู้ไว้ก็เท่านั้นเองและให้ช่วยไป บอกชาวบ้านด้วยก็แล้วกันทำตัวให้สบายเหมือนเดิมๆได้แล้ว...... แต่หากมีมาอีกคงจะไม่ใช่พวกเก่าๆหรอกอาจจะเป็นที่อื่นๆ แต่ก็ไม่ควรประมาทในระยะนี้ไม่ต้องห่วงว๊ะ... กลางค่ำกลางคืนสบายใจได้แล้วว๊ะ แต่อย่าลืมห้อยพระที่พวกเราไปทำบุญ ได้กันมานะโว้ย กูได้ข่าวมาว่าพวกพ่อค้ากรุงเทพมันย้อนกลับมาคว้านซื้ออีก รวมทั้งพวกกำนันมั่นและพรรคพวกจะมาแย่งให้พวกมึงบอกทุกๆคนเวลาไปเลี่ยม พระให้เอาผ้ายันต์อะไรที่มีได้ไว้กันจากหลวงพ่อทองหุ้มห่อไว้ก่อนแม้แต่คนเลี่ยมพระ ก็อย่าให้มันรู้ว่าเป็นพระที่ได้จากหลวงพ่อมาอย่าลืมบอกแก่ทุกๆคนด้วย ตอนนี้พระนี้กำลังดังมาก ข่าวลือไปในกรุงเทพฯด้วย ก็ด้วยการทดลองพวกมัน นั่นแหละ จึงเป็นที่ต้องการของคนในกรุงเทพฯและหมู่บ้านที่ทำงานผิดกฏหมายด้วย เนื่องจากมันทดลองยิงได้รับบาดเจ็บไปตามๆกัน แม้แต่คนในหมู่บ้านมันเองยังปฏิเสธ เก็บซุกซ่อนไว้แม้แต่ลูกมันเองยังไม่ยอมบอก ด้วยกลัวพระท่านจะหนีไปนะซิ ทั้งหมดรับคำพ่อเชียรแม่เข็ม ครั้นเห็นเวลาสมควรทั้งหมดก็กราบลาไป ทุกๆคนต่างปลาบปลื้มยินดียิ่งได้ ยิ่งได้รับการยืนยันว่าจะส่งเสียลูก ให้เรียนสูงๆตลอดจนจะมอบทรัพย์สินสมบัติให้อีกด้วย.... ก็หมดห่วงใย จวบจนกระทั่งเสียงรถวิ่งออกนอกบ้านเสียงหายไป...... ความเงียบก็กลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง สองคนตายายก็รีบออกไปไร่ทันที พลางเรียกเจ้าวีระให้ตามไปด้วยเพื่อจะได้ช่วยดูแลและฝึกไปในตัวด้วย เจ้าวีระก็รีบออกมา ติดตามไปช่วยพ่อแม่ทำงาน ก่อนจะออกจากบ้าน แม่เข็มก็หันมาเรียกสาวชบามาสั่งว่าหากพี่เขาตื่นก็ให้จัดหาอาหารให้เขาด้วยนะ หญิงสาวรับคำ แล้วทั้งสามก็ออกเดินทางไปไร่ทันที ซึ่งเป็นงานปกติประจำ ส่วนชบาเองก็ลงไปรดน้ำต้นไม้แล้วให้อาหารหมูแทนชายหนุ่มซึ่งยังไม่ตื่นนอน ครั้นเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นมาจัดเตรียมอาหารไว้รอชายหนุ่มต่อไป...... * แก้วประเสริฐ. *
แก้วประเสริฐ 30 พ.ย. 2553 19:13 น. - ID 11377 
1317
2
0
2 ธันวาคม 2553 16:02 น. - comment id 119670
มาติดตามต่อครับ ครู.. ตกลง ชบา กับวีระชัย เป็นพี่น้องกันแล้วใช่ไหมครับครู
30 พฤศจิกายน 2553 21:52 น. - comment id 120304
สงสารพ่อแม่ คนเดิมเหมือนกันเน๊าะ
1 ธันวาคม 2553 12:32 น. - comment id 120319
แก้วประเสริฐ.
2 ธันวาคม 2553 21:15 น. - comment id 120345
6 มีนาคม 2554 13:27 น. - comment id 122835
ตายแล้วฟื้นขึ้นมาแล้วเป็นคนดี.... การสั่งสอนที่ดีทำให้คนเป็นคนดี.... ดีค่ะ คาระวะคุณชายฯ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ