อทิสมานกาย ๘๒

แก้วประเสริฐ

                   อทิศมานกาย ๘๒
   ระหว่างที่ครอบครัวทั้งสองกำลังนั่งสนทนาปราศรัยกันด้วยอัธยายา
สัยแจ่มใสนั้น
ร่างของเจ้าสินชัยและแสงสีก็ปรากฏกายเดินออกจากห้องชายหนุ่ม
 พลางเข้าไปหา
ซึ่งทุกๆคนในที่นี้ไม่อาจจะแลเห็นร่างทั้งสองได้    หนุ่มโชติหันไป
มอง  เจ้าสินชัยก็เอ่ยรายงานขึ้นว่า
   “ นายเด็กมันบอกว่าอย่าให้พวกกำนันหวนกลับไปตอนนี้จะ
เกิดเรื่องใหญ่ ควรให้
พักที่นี่ก่อนแล้วตอนเช้าค่อยออกเดินทาง  ด้วยทางบ้านของกำนัน
มั่น เจ้าลูกชายและ
พวกกำลังคอยการกลับเพื่อจะฉุดลูกสาวกำนันหวนครับ ตอนนี้มัน
กำลังเตรียมการอยู่”
   ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วทำมือให้กลับไปได้ ด้วยเกรงว่าจะทำให้
เป็นที่สงสัยของ
ครอบครัวพ่อหวน หากเขาเอ่ยกับเจ้าสินชัยและเจ้าแสงสี
   ครั้นทราบดังนั้นแล้วทั้งสองก็เดินกลับเข้าห้องไปทันที  ชายหนุ่ม
พลางแสร้งเงยหน้า
ขึ้นมองท้องฟ้าแล้วปากเอ่ยขึ้นว่า
   “ผมดูฤกษ์ยามของพ่อหวนและแม่เย็นและน้องๆแล้วว่าวันนี้
เห็นสมควรจะพักผ่อน
ที่บ้านก่อนนี่ด้วยมืดค่ำ  อีกอย่างตามฤกษ์ยามกำหนดว่าหากออกเดิน
ทางในช่วงระหว่างนี้บางที
จะมีเรื่องร้ายแรงอันตรายมากๆด้วยครับ   
หากไม่รังเกียจบ้านผมก็อย่าพึ่งกลับไปนะครับ”
      พลางหันไปกระซิบกระพ่อเชียรแม่เย็นที่ทำหน้าสงสัย
ในการกล่าวของลูกชายยิ่งนัก
ครั้นทราบเรื่องราวทั้งหมดก็รีบ หันไปทางครอบครัวพ่อหวนทันที
   “ผมว่านี่ก็มืดแล้วทางหรือก็อันตรายมากจริงอยู่ถึงแม้ว่าพ่อ
หวนและเจ้าชวน
จะไม่เกรงกลัวก็ตามที  แต่เจ้าโชติเขามักจะทำนายไม่ค่อยผิดพลาด
อะไรนักหรอก
  ขอเชิญทั้งหมดพักที่นี่ด้วยกันนะ ถึงจะคับแคบหน่อยแต่ก็คงจะเพียง
พอ 
  กล่าวเสร็จไม่รอคำตอบหันไปสั่งเจ้าชัยและอนาคตสะไภ้  
ชบาด้วยไปช่วยจัดห้องหับที่ว่างอยู่สองสามห้องให้พ่อหวนและครอบ
ครัว
ได้พักนอนคืนนี้นะ”
   “จ๊ะพ่อเดี๋ยวหนูจะไปรีบทำความสะอาดให้เรียบร้อยคงไม่
นานหรอกจ้า”
  กล่าวเสร็จสาวชบาพร้อมเจ้าชัยก็ลุกขึ้นเดินออกไป
โดยมีเจ้าชัยเดินตามไปด้วยเพื่อไปจัดการตามคำสั่งพ่อทันที
   “ไม่ตัองก็ได้นี่นาน้องเชียรพี่เองและเจ้าชวนก็เคยผ่านไปๆ
มาๆ
ในเวลาค่ำคืนทางนี้บ่อยๆเกรงจะทำความลำบากให้น้อง
เปล่าๆ”
    พ่อหวนแม่เย็นเอ่ยขึ้นบ้าง
   “เชื่อน้องเถอะพี่ลองลูกโชติกล่าวเช่นนี้คงจะมีเรื่องอะไร
พิเศษเป็นแน่แท้ 
 เพราะปกติเขาจะไม่ค่อยจะกล่างอะไรแบบหนักแน่นเช่นนี้  น้องรู้
นิสัยลูกคนนี้ดี”
   “หากเป็นพ่อโชติเอ่ยเช่นนี้ และน้องเชียรแม่เย็นเห็นด้วย 
เอาล่ะเป็นอันตกลง
พวกเราจะได้คุยกันนานๆหน่อยๆ เกี่ยวกับเรื่องเจ้าบงกชเจ้าชัย
 และการบวชของพี่ด้วย  ให้พ่อโชติช่วยดูฤกษ์ผานาทีด้วยนะ
พี่เองก็เชื่อด้วย นับตั้งแต่เขาทำนายก่อนนั้นและการมอบสิ่งของไว้
ป้องกันตัว 
นี่พี่ก็คล้องติดตัวกันทุกๆคนด้วย”     พลางควักเอาพระมาให้
ทั้งหมดดู
   ชายหนุ่มยิ้มพลางขอตัวทั้งหมดเดินกลับเข้าห้องของเขาไปทันที
   “อ้าวไม่อยู่คุยกับลุงป้าและน้องๆด้วยหรือพ่อ
โชติ”     กำนันหวนท้วงติง
   “ผมมีเรื่องจะทำรายงานให้แก่ลูกน้องผมครับ   อ้อๆๆน้อง
ชวน
อย่าลืมที่พี่บอกไว้นะให้มาหาพี่พรุ่งนี้
ราวบ่ายๆทั้งหมดด้วยก็แล้วกัน  โดยเฉพาะนายเปล่งนั้นพี่อยากให้มา
พักที่บ้านพี่ด้วยเขามีปัญหาพันธะอะไรหรือเปล่าล่ะ????....”
   “ไอ้เปล่งมันเป็นโสดครับพี่  มันเป็นคนไม่ค่อยพูดเลยจีบ
สาวไม่เป็น
และค่อนข้างขี้อายด้วยผิดกับพวกทะโมนที่ปากมันเปราะ จีบสาว
เรื่อยๆเปื่อย
แต่ไม่มีใครสนใจ ทั้งหมดยังเป็นโสดทั้งสิ้นครับพี่”
   “ถ้าอย่างนั้นดีแล้วล่ะ  ให้ทุกๆคนยกเว้นเจ้าเปล่งอยู่ช่วยงาน
ที่บ้านน้องก็แล้วกัน 
ด้วยพ่อหวนก็จะไปบวช ไร่นาสวนหรือก็กว้างขวางคนเดียวทำไม่ได้
หรอก  
เอาพวกนี้มาพักจะได้ช่วยผ่อนแรงไปด้วย
อีกอย่างหนึ่งเวลาใช้งานก็จะสะดวกในการรวมพล   หากเรื่องนี้ตกลง
กัน
พี่ก็จะแนะนำคนของพี่ให้รู้จักด้วยจะได้ไม่ต้องกลัว”
   “ไอ้พวกนี้มันไม่กลัวอะไรหรอกพี่คนหรือผีก็ตามเห็นมัน
บอกผมอย่างนี้นะ
 จริงๆผมเองก็ไม่รู้เพียงแต่รู้ว่าเรื่องคนนั้นเชื่อใจได้ครับพี่” 
    ชวนตอบพี่ชาย
   ชายหนุ่มมองหน้าเจ้าชวนแล้วหัวร่อ ฮึๆๆๆแต่ไม่กล่าวอะไรอีก
  พลางลุกก้าวเดินเข้าห้องเขาไป
ดังนั้นทั้งหมดก็มานั่งสนทนากันในเรื่องต่างๆนาๆตลอดจนการทำมา
หากิน
แล้วก็วกกลับมาถึงงานที่กำหนดไว้ ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับงานแต่งงาน
และงานบวชที่จะเกิดขึ้นภายหลังได้ตบแต่งลูกสาวเรียบร้อยแล้ว
   ส่วนทางด้านกำนันมั่นนั้นหลังจากสร้างบ้านใหม่เรียบร้อยแล้วค่อน
ข้าง
จะใหญ่โตกว่าเก่ามากอีกทั้งยังมีที่ซ่อนสิ่งต่างๆไว้อีกรายล้อมรอบบ้าน
  หน้าบ้านใต้ต้นมะขามใหญ่ก็ยังเสริมแคร่ไว้สำหรับใช้เป็นที่พักผ่อน
ของเจ้าแม้นและบรรดาหญิงชายทั้งหลายอยู่  เสียงสนทนาปราศรัย
อวด
อ้างสรรพคุณ  ดังสนั่นลั่นไปทั่วบริเวณโดยเฉพาะเจ้าแม้นนั้นค่อนข้าง
จะเสียงดังมากกว่าใครๆทั้งหมด  ต่างหยอกล้อจับโน่นจับนี่แก่เหล่า
สาวๆ
ส่วนบรรดาสาวๆก็แสร้งทำเป็นระรี้ระริกวี๊ดว๊าด ด้วยมันเคยกันมาจนชิน
   ทันใดนั้นเจ้าเบี้ยวและนางสาวลัดดาก็ขับรถกลับมาพร้อมกับเสบียง
อาหาร
ที่ไปซื้อมาจากในเมืองล้วนแต่เป็นจำพวกกับแกล้มเหล้าและเหล้า
เป็นจำนวนมาก 
 เจ้าสนกับเจ้าแช่มก็รีบไปช่วยกันยกมายังบริเวณแคร่ใต้ต้นไม้ทันที
     ไอ้เบี้ยวก็กล่าวเสียงค่อนข้างดังว่า 
   “พี่แม้น  ข้าได้เห็นกำนันหวนกับครอบครัวมันต่างไปอยู่ที่
บ้านเจ้าเชียร
กำลังปรึกษากันอยู่   สืบได้ความว่ามันยกลูกสาวให้กับเจ้าชัย
ลูกเจ้าเชียรมันแล้วล่ะ???..พี่!!!!.....”
   “มึงพูดจริงหรือว๊ะไอ้เบี้ยว”   เสียงเจ้าแม้นลูกกำนัน
มั่นเอ่ยถามให้แน่ใจมัน
   “ไม่เชื่อพี่ก็ถามอีลัดดาได้นะว่าข้าจะไปโกหกพี่ทำไมกัน
  ข่าวลือนี้
มันดังไปทั่วหมู่บ้านโคกอีกแร้งกันแล้วล่ะพี่  มีแต่พวกเราที่ไม่รู้เท่านั้น
เอง”
   “จะใช้ได้หรือว๊ะอ้ายห่าราก!!!!?????....   กูอุตส่าห์ให้พ่อกู
ไปสู่ขอ
นางบงกชมัน แต่มันกับไม่ยอมยกให้แก่กู  แล้วตอนนี้มันอยู่ที่บ้านมัน
หรือเปล่าล่ะ???.....”
   “เปล่าหรอกพี่มันอยู่ที่บ้านไอ้เชียรแหละทั้งหมดเลย
ล่ะ”
   “จริงหรือว๊ะอีลัดดา”     มันหันไปถามอย่างไม่แน่ใจ
   “จริงจ๊ะพี่แม้น  มันกำลังปรึกษากันเรื่องแต่งงานอยู่แหละ
จ๊ะ”  
  ลัดดาตอบให้ให้แม้นฟัง
     ครั้นไอ้แม้นได้ฟังก็เกิดความโมโห ยกแก้วเหล้าเพียวๆที่ยกเทลง
เพิ่ม
ขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้ว  แล้วพลางหันไปสั่งไอ้สน ไอ้แช่ม และพวก
ทันที
   พวกมึงไปนำอาวุธมาค่ำนี้หากมันกลับมากู  กูจะไปฉุดอีนางบงกช
มันซะเลยแล้วอย่าเสือกไปให้พ่อกูรู้เสียล่ะ.....เดี๋ยวจะเสียการ
ว๊ะ”
   ไอ้สนก็หันไปสั่งพวกเด็กๆที่นั่งกินเหล้าอยู่ห่างๆสั่งให้ไปนำเอา
อาวุธปืนต่างๆมาทันทีพร้อมกำชับว่า
   “อย่าเสือกทำกระโตกกระตากเสียล่ะ  เอ๊าๆๆนี่กุญแจไปเปิด
ห้องเก็บของ
พวกมึงก็รู้นี่นาอยู่ที่ไหน???...”
     แล้วไอ้แม้นก็หันมาบอกพรรคพวกทันทีว่า   ให้แบ่งกำลังเป็นสอง
ฝ่าย
  ฝ่ายหนึ่งบุกไปที่บ้านบางโคบุกปล้นมันเสียเลย  
 อีกฝ่ายหนึ่งคอยดักที่ปากทางเลยบ้านกูก่อนจะถึง  ในระหว่างทางก็
เข้าชิงตัว
จี้มันแล้วฉุดอีกบงกช  หากต่อสู้ยิ่งแม่งให้ตายให้หมด
ยกเว้นอีกบงกชคนเดียวเท่านั้น ฝ่ายนี้กูจะนำไป
ส่วนทางบ้านบางโคให้ไอ้สนกับไอ้แช่มนำพาพวกไปกวาดมัน
ให้เสี้ยนเตียนเลยนะโว้ย  เลือกเอาสิ่งของมีค่ามาให้หมดนะ
หากเสร็จงานเรามาร่วมฉลองกัน  ไอ้สนกับไอ้แช่มนำ ไอ้เจี๊ยบ ไอ้
ผ่อง 
ไอ้เขียว และไอ้ดำไป 
 ส่วนข้ากับไอ้เบี้ยว ไอ้เข่ง ไอ้โจ๊ก ไอ้หาญ และไอ้ผ่อง
  ไปคอยดักฉุดอีกบงกช อีกทางหนึ่งก่อนจะถึงบ้านกูนะ
โว้ย!!!!!...”
         ฝ่าย นางสร้อย ช้อย นวล  ชบา และพลอย เอ่ยทัดทานขึ้นว่า
    “ อย่างนี้มันเท่ากับการปล้นนะพี่แม้นมันจะดีหรือคุ้มค่าหรือ
กับอีกบงกชคนเดียว”
   “มึงอย่าเสือกอีสาวๆ หรืออิจฉาอีบงกชมันหรือ  แล้วอย่า
เสือกปากหมา
ไปบอกกับพ่อกูเสียด้วยหากกูรู้เมื่อไหร่พวกมึงเจ็บตัวทุกๆคนแหละ
ว๊ะ”
   “อ้อๆๆๆหากพ่อกูถามว่าพวกกูไปไหน มึงก็แก้ตัวให้กูด้วยก็
แล้วกัน
 พวกมึงตอแหลเก่งอยู่แล้ว  แล้วพื้นที่ก็ล้วนชำนาญกันทั้งสิ้น
หากงานนี้สำเร็จ ต่อจากอีกบงกช ก็เห็นรางวัลสำหรับพวกมึงแหละ
ว๊ะ” 
 ไอ้แม้นกล่าวจบ   พลางหัวร่อส่งเสียงลั่นด้วยความครึ้มใจมันคิดว่าคืน
นี้
คงจะได้เปลี่ยนรสชาดใหม่ๆมึงเอ๋ยฟ้าไม่เหลืองกูไม่ยอมเลิกลา มัน
รำพึงในใจ   
   “ เอ้าๆๆๆ....พวกมึงรีบดื่มเข้าอย่าเสือกเมาเสียก่อน นี่ก็
สมควรเวลาได้แล้ว
  มึงเอารถกะบะไปให้เข็นไปก่อนนะโว้ย  พอเลยหน้าบ้านค่อยติด
เครื่อง 
 เดี๋ยวเสียงดังจะทำให้พ่อกูรู้เรื่อง”
   ดังนั้นพวกมันต่างก็รีบพากันดื่มกินเพื่อย้อมใจ  ส่งเสียงหัวร่อเฮฮา
กันลั่น
ไปทั่วบริเวณ  ครั้นได้เวลาพวกมันก็รีบทะยอยกันพวกอาวุธปืนออกมา
รอคอยยังนอกรั้วบ้าน  พอรถที่เข็นแบ่งแยกเป็นสองทางก็ออกรถไป
ทำงาน
กันทันที
   ไอ้สนกับไอ้แช่มกับพรรคก็ออกเดินทางไปคอยที่ปากทางบ้านบาง
โค
  เพื่อรอเวลาให้มืดคนในหมู่บ้านได้หลับนอนเสียก่อน  มันจอดรอไป
ไม่ไกล
บ้านอดีตกำนันหวนนัก  เห็นบ้านปิดเงียบสนิทจะมีไฟพลางบ้างก็เพียง
เล็กน้อย
    ครั้นได้เวลาพวกมันก็ล้วงหยิบไหมพรมคลุมหน้ากันถ้วนทั่ว ถืออาวุธ
ปืนต่าง
เข้าไปในบริเวณบ้านซึ่ง   มันรู้สึกไม่สังหรณ์ใจแต่อย่างไรเนื่องจาก
ทราบมาก่อน
แล้วว่าบ้านนี้ไม่มีใครอยู่ นอกจากพวกหญิงรับใช้เด็กเล็กๆบางคนเท่า
นั้น
     ดังนั้นมันจึงเดินเข้าไปกระจายหน้าแถวออกไปอย่างสง่าผ่าเผยไม่
ระวังตัวอะไร
เพื่อให้เป็นไปตามแผนการปล้น   ไอ้สนจึงร้องขึ้นว่า  
     “ไอ้เสือบุก  ใครขัดขืนตายรูปเดียว  ให้นอนลงเอามือกุม
หัวไว้จะได้ไม่ต้องตาย
นะโว้ย    ไปไอ้เสือเอาวา”
      แล้วร่างมันก็หัวร่อลั่นที่มันแกล้งพูดก็เพื่อให้พวกผู้หญิงเด็กตกใจ
เล่นเท่านั้นเอง
เมื่อพวกทั้งหมดเข้าสู่บริเวณลานหน้าบ้านซึ่งเป็นที่แจ้ง   ไอ้สนกำลัง
จะก้าวขึ้นบนบ้าน
และแล้วพวกมันก็ต่างตระหนกตกใจ ในสิ่งที่มันคาดคิดไม่ถึง......
    เสียงอาวุธปืนอาก้าซึ่งมีอานุภาพร้ายแรงกว่าของอาวุธที่มันนำติดตัว
มา
เพื่อใช้ในการข่มขู่เท่านั้น
    ร่างของไอ้สนก็เต้นเป็นผีเข้าเมื่อร่างมันเจอกระสุนเข้าที่ทรวงอก
อย่างจังและหลายๆ
ลูก  ร่างมันเต้นเร่าแล้วล้มฟุบลงยังตืนบันไดบ้านทันที   ส่วนบรรดา
พรรคพวกทั้งหลาย
ก็ต่างโดนกระสุนเข้าร่างกายกันเต้นเร่าๆกันทุกๆคน  จะมีเพียงแค่ไอ้
แช่มเท่านั้นที่ถลา
วิ่งเข้าไปยังต้นไม้ใหญ่ข้างๆรั้ว    ด้วยมันอยู่ท้ายสุดเพื่อควบคุมการทำ
งานครั้งนี้
     มันรีบทรุดตัวคลานซ้ายทีขวาทีตามวิสัยที่เคยผ่านการฝึกฝนจาก
การ
เป็นทหารมาแต่ร่างมันก็เลือดสาดเพียงแต่โดนที่ไม่สำคัญเท่านั้น 
 แต่สายตามันมองไปยังบรรดาพรรคพวกเห็นต่างล้มตายหมดสิ้น  
 แม้แต่ไอ้สนเองที่ตอนแรกเดินนำหน้าเก๋ไก๋ล้มฟุบตายสนิทคาบันได
บ้าน    
มันรีบคลานไปที่รั้วแล้วค่อยๆแหวกพอนำเอาตัวรอดออกมาได้เท่านั้น
เอง
  มันรู้สึกอ่อนเพลียมากด้วยเสียเลือดที่ไหล่ซ้ายและขวาแถวบริเวณ
น่อง
กับบั่นเอวด้านขวา
    แต่ความกลัวตายทำให้มันต้องอดทนกัดฟันข่มความเจ็บปวด
คลานไปหารถซึ่งยังมีกุญแจคาอยู่   มันคอยจนกว่าสิ้นเสียงปืนสงบ 
  จึงได้รีบสตาร์ทรถเครื่องรีบเร่งขับออกไปทันที  
 หนึ่งในที่ลอบยิงมันวิ่งมาทางถนนพร้อมสาดกระสุนใส่ไปยังล้อรถ
และกระจกด้านหลังแตกกระจุย  แต่ร่างไอ้แช่มรีบหมอบแนบพวง
มาลัย
รถแล้วเร่งคันเร่ง  มันเหยียบน้ำมันจนจม  รถกระชากสายไปๆมาๆแทบ
จะตกถนน   ด้วยความรักตัวกลัวตายคิดว่าอาจจะมีคนขับรถมอเตอร์
ไซค์
ตามมาด้วย  มันรีบปิดไฟเปิดเฉพาะไฟส่องทางเท่านั้น จนรถมันพ้น
เขต
พุ่มไม้ทางโค้งหลบหนีไปได้.............
              แก้วประเสริฐ.
( ตามคำเรียกร้อง ของคุณ " เอื้องอังกูร " ผมจะพยายามเขียนให้จบครับ เว้นเสียจากจะเขียนไม่ได้อีกแล้วครับ ขอบคุณที่เรียกร้องมาครับ)