บุปผาชน

)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

ในกระท่อมหนึ่ง   ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความสงบสวยงามของธรรมชาติ   หมู่แมกไม้นานาชนิด   สัตว์ป่าที่สวยงามและหายาก   ยิ่งยามค่ำคืนเสียงจักจั่นเรไรส่งเสียงร่วมกันบรรเลงเพลงธรรมชาติ   นี่คือสิ่งที่ผมได้พบเห็น 
                     ในระหว่างที่หลงป่าเพราะกำลังเข้ามาหาล่าสัตว์ป่ามาเป็นอาหาร ผมจะทำเช่นนี้อยู่ประจำยามว่างจากงาน   แต่แปลกมากคืนนี้เดินจนหลงป่าจนได้ กระท่อมหลังนั้นที่ไม่น่าอยู่กลางป่าลึกเช่นนี้   ใจหนึ่งก็กลัวเพราะเห็นแสงไฟอยู่ภายในกระท่อม   อีกใจหนึ่งก็อยากรู้   
                      จึงตัดสินใจเข้าไปดู   ยิ่งเข้าไปใกล้ใกล้ก็ยิ่งเห็นชัดเข้าทุกที   สิ่งที่เห็นเป็นชายกลางคน   ผมยาวรุงรัง   หนวดเคราเหมือนผ่านการโกณมาแล้วเป็นสิบสิบปี   ที่มือกำลังถือกระบอกไม้ไผ่ที่เอามาประดิษฐ์ดัดแปลงเป็นบ้องกัญชาที่เรารู้จัก   เขาค่อยค่อยหยิบกัญชาที่ผสมแล้วมาใส่ตรงกรวยด้านข้างของกระบอกไม้ไผ่อันนั้น   แล้วบรรจงจุดด้วยไฟพร้อมกับสูบเอาควันของมันเข้าไปในปรอด   กระท่อมหลังนั้นก็เต็มไปด้วยควัน 
                     ระหว่างที่ผมแอบดูอยู่   ชายผู้นั้นก็ส่งเสียงเรียกให้เข้าไปด้านในกระท่อม   ผมตกใจมากถึงกลัวแต่ก็เข้าไป   คำถามแรกที่ชายผู้นั้นถาม    คุณมายิงเค้าทำไม ?    คำตอบก็ไม่พ้นจากความจริง   เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ   ได้แต่ส่งสิ่งที่เขาทำอยู่ให้กับเรา   ถึงแม้ว่าจะกลัวแต่ลึกลึกแล้วก็ดีใจที่ยังมีคนเป็นเพื่อน   แถมยังมีที่ให้ซุกหันนอน   ด้วยความเป็นลูกผู้ชายผมก็ไม่ปฏิเสธสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้ 
                      เมื่อผมได้ทำตามเขาอย่างทุกขั้นตอน  แล้วมันรู้สึกเคลิบเคลิ้ม อารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงนั้นไม่อยากจะไปไหนทั้งนั้น   อยากนอนฟังเสียงจักจั่นเรไรส่งเสียงร้องร่วมบรรเลง   มันเป็นเพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนผมฟังอย่างละเอียดจนเผลอหลับไป    ตื่นเช้าขึ้นมาได้ยินเสียงนกร้องปลุกแต่เช้า    ผมเดินตามเขาไปล้างหน้าล้างตาที่ลำธารใกล้ใกล้   เห็นดอกไม้เบ่งบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล   ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าประทับใจยิ่งนัก   เสร็จแล้วเข้าก็มาทำภาระกิจที่รู้สึกว่าจะขาดมันเสียไม่ได้เลย    ทำไมคุณจะต้องสูบมันด้วย    ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงที่แสดงความสงสัย    เพราะมันนี่แหละ..ที่ทำให้ผมอยู่ได้แบบไม่ต้องการอะไรอีกเลย    เขาตอบอย่างตรงไปตรงมาผมก็ยังงงอยู่   เขาก็ส่งให้ผมเหมือนเช่นเคย 
                       ในที่สุดผมก็เคลบเคลิ้มไปกลับธรรมชาติเหมือนราวกับว่ามันออกมาจากจิตใจในส่วนลึก   ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งดูงดงามยิ่งนัก   เขาถามว่า  หิวหรือยัง ?  ถ้าหิวก็ตามมา    ด้วยความสงสัยจะเดินเข้าไปหยิบปืนแล้วเดินตามเขาไป    เดี๋ยวก็มา..ไม่ต้องเอามันไปอยู่ที่นี่ไม่ต้องใช้มันหรอก    ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น   เดินไปไม่ใกล้นัก   เขาใช้ไม้ขุดหัวมันที่ขึ้นอยู่ตามธรรมชาติ   เราเผาให้สุกแล้วกินแทนอาหารที่ผมเคยกินผมอยู่ประจำ   หนึ่งอาทิตย์ต่อจากนั้นมาผมก็ยังอยู่กับเขา   ยังนึกแปลกใจตังเองเลยว่าทำถึงไม่คิดอยากที่กลับบ้าน   ยิ่งอยู่นานเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่ามันอบอุ่น   ผูกพันธ์กับสิ่งที่เป็นอยู่ จนลืมวันลืมคืนไปเลย   อยากจะอยู่กับมันให้นานที่สุด   ร่างกายของเราเปลี่ยนไปผมยาวรกรุงรัง   หนวดเคราไม่มีการสนใจที่จะตัดมัน   จนเวลาผ่านไปจนไม่รู้ว่าตัวเองอายุเท่าไร   อยู่มาเขาผู้ที่คอยให้แสงสว่างแกผมก็ได้จบชีวิตลงด้วยโรคชรา   ต้องเหลือผมคนเดียวที่อยู่กับทุกทุกอย่างที่เขาได้เป็นผู้ค้นพบ  ไม่อยากจะไปไหนอีกแล้วแค่พอมีพอกิน   ตื่นขึ้นมาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากเดินรอยตามเขาผู้นั้นมาตลอด    ในชีวิตนี้จะไม่มีการแก่งแย่ง   ไม่มีการเข่นฆ่าซึ่งกันและกัน   แวดล้อมด้วยสัตว์ป่าที่เคยตามล่า   บัดนี้เหลือแค่ความสงสารไม่อยากทำร้าย   รู้สึกรักและผูกพันธ์   ในที่สุดสิ่งที่เราเคยสงสัยมันก็รับรู้ด้วยตนเอง    ชาตินี้เราจะขออยู่กับเจ้าไปจนวันตาย