" เจ้ามอม " สุนัขผู้ซื่อสัตย์....................

)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

เจ้ามอม 
ความซื่อสัตย์ ความรัก และ การพลัดพราก
                เรื่องนี้ผมเคยอ่านเมื่อตอนเรียนหนังสืออยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่  5  ถ้าจำไม่ผิดนะครับ ด้วยความชอบ จึงนำมาเรียบเรียงผสมผสาน โดยการใหม่เอาเค้าโครงเรื่องที่จำได้มากล่อมเกลาใหม่
             ..เมื่อครั้งในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2  ยังมีบ้านเรือนสองชั้นที่ถูกปลูกสร้างขึ้นด้วยไม้ทั้งหลัง ชั้นล่างเป็นใต้ถุนโล่ง  ซึ่งเป็นที่อยู่ของเจ้าสุนัขผู้ซื่อสัตย์ ที่ชื่อว่า  เจ้ามอม ขนของมันฟูฟ่องสวยงามมาก ก่อนหน้านี้เคยมีคนหลายสิบคนมาขอ แต่ผู้เป็นเจ้าของไม่ให้ใคร  เพราะชอบในความสวยและแสนรู้ของมัน ฝ่ายเจ้ามอมรู้เพียงว่ามันมีนายผู้หญิงและนายผู้ชายที่มันรักมาก  เขาอาศัยบ้านหลังนี้เป็นเรือนหอหลังจากการแต่งงานได้ไม่นาน  เจ้ามอมเป็นสุนัขเพศผู้   
             ..เหตุการณ์ ณ. ช่วงเวลานั้น ไม่ค่อยดีซักเท่าไร พอเสียงหวอเตือนภัยดังขึ้นทีไรชาวบ้านต่างวิ่งกันโกลาหล  รวมทั้งนายผู้หญิงและนายผู้ชายด้วย ทั้งสองพาเจ้ามอมหนีลงไปอยู่ในหลุมหลบภัย  ที่นายผู้ชายและเจ้ามอมช่วยกันขุดไว้โดยมันใช้สองขาหน้าขุดคุ้ยเอาตามประสา  เงียบเสียงระเบิดเมื่อไรก็ค่อยค่อยแอบกันขึ้นมา 
               ..มีอยู่วันหนึ่ง  ระหว่างที่นายผู้ชายออกไปทำงานนอกบ้าน มีตาแปะปั่นจักรยานสองล้อผ่านเข้ามาหาซื้อถ้วยชามทั้งใหม่และเก่า   เสียงตาแป๊ะคุยกับนายผู้หญิงอยู่ครู่หนึ่ง เจ้ามอมพอเดาเหตุการณ์ได้ว่านายผู้หญิงของมันออกมาบอกว่าไม่ขาย  เจ้ามอมเห็นดังนั้นมันก็เห่าไล่ออกไป   นายผู้หญิงเห็นดังนั้นก็เอ็ดเชิงหัวเราะอย่างเอ็นดูเจ้ามอม  ส่วนตาแปะก็รีบปั่นจักรยานออกไป    ครั้นพอนายผู้ชายกลับจากทำงาน   มันก็ช่างประจบประแจงจนนายผู้ชายมีอารมณ์ขันต้องเล่นกับมัน
               หลายเดือนต่อมา...ประเทศไทยถูกญี่ปุ่นบุกหนัก จนกระทั่งนายผู้ชายต้องถูกทางการเรียกตัวไปเกณฑ์ทหาร    ก่อนที่นายผู้ชายจะไปนายผู้หญิงได้ตั้งครรภ์ประมาณสองเดือนเศษ  
               นี่ก็ผ่านหลายเดือนแล้ว  ที่นายผู้ชายปล่อยให้นายผู้หญิงและเจ้ามอมต้องตกระกำลำบาก   เงินทองที่นายผู้ชายหามาไว้ให้นายผู้หญิงเก็บเอาไว้ใช้ไว้กิน  ก็หมดสิ้น  จนต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆ   ตาแปะที่เจ้ามอมเคยไล่อยู่เป็นประจำ พอมาคราวนี้เจ้ามอมก็ไล่อีกตามเคย   แต่โดนนายผู้หญิงเอ็ดจนถึงขนาดเอาไม้ไล่ตี   และแล้วก็เรียกตาแปะเข้ามา  นายผู้หญิงขายถ้วยชามจนเกือบหมดเหลือไว้แค่พอใช้  เงินที่ขายได้ก็ยังไม่พอกิน  แค่ปะทังชีวิตไปวันวัน  
                 นี่ก็เดือนสิบสองแล้ว  เจ้าฝ่ายมอมมันเริ่มชอบสุนัขสาวในหมู่บ้าน   หายจากบ้านไปทีหนึ่งเกือบๆวัน มันกับมาบ้านทีไร   เนื้อตัวก็โชกไปด้วยเลือดที่ถูกสุนัขในหมู่บ้านรุมกัดเอา   แต่มันก็ยังพยายามไปหาทุกวันตามประสาสัตว์    
                  อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่เจ้ามอมกำลังอยู่ในหมู่บ้าน  ระหว่างนั้นที่เสียงหวอเตือนภัยดังขึ้นส่งสัญญาณให้รู้ว่าจะมีระเบิด   เจ้ามอมก็นึกถึงนายผู้หญิง   แล้วรีบวิ่งกลับบ้าน แต่พอมาถึงหน้าบ้าน  เจ้ามอมก็เห็นบ้านกำลังมอดไหม้  พอวิ่งไปที่หลุมหลบภัย สิ่งที่มันเห็นก็คือ ตรงที่เคยเป็นหลุมหลบภัยพังพินาศ  มันรีบไปที่หลุมโดยไม่กลัวตาย    เจ้ามอมมันใช้สองขาหน้าขะยุกขุดคุ้ยเอาตามประสา แต่ก็จนปัญญา มันได้แต่นอนเฝ้าหลุมโดยไม่อยากไปไหนเลย  เพราะภายใต้หลุมนั้นมีศพของนายผู้หญิงสุดที่รักของมัน
 
                 หลายวันต่อมาเจ้ามอมมันก็ทนความหิวไม่ไหว  มันเริ่มออกเดินโซซัดโซเซอย่างหมดเรี่ยวแรงไปเรื่อยเปื่อย  ได้แต่หวังว่าขอแค่อาหารประทังชีวิตบ้าง บางวันก็เจอตามถังขยะ   แต่บางวันก็ไม่มีกิน   จนต้องนอนสลบด้วยความหิว  เผอิญตรงที่มันนอนสลบอยู่ที่ตรงนั้น เป็นหน้าบ้านเศรษฐีคนหนึ่ง   พอรุ่งเช้าลูกสาวเศรษฐีออกมาตักบาตร   ก็เห็นเจ้ามอมเข้า   เลยเกิดความสงสารจึงเข้าไปบอกพ่อกับแม่ให้มาดู   ทุกคนสงสารเลยตกลงพร้อมใจกันเก็บมาเลี้ยง นับจากวันนั้นเจ้ามอมได้เป็นอยู่อย่างสบาย จนเป็นสุนัขที่สวยงามมาก
                 ส่วนนายผู้ชายเมื่อปลดจากการเป็นทหาร  ก็รีบกลับบ้านด้วยความคิดถึงเมียและลูกน้อย เพราะว่าป่านนี้ก็คงจะคลอดแล้ว  เมื่อกลับมาเห็นสภาพของบ้านที่เคยเป็นเรือนรัก   ถึงขนาดน้ำตาไหลพรากพร้อมกับตะโกนร้องเรียกทั้งนายผู้หญิงและเจ้ามอมจนสุดเสียง  จนกระทั้งได้ทราบความจริงจากชาวบ้านคนหนึ่ง   นายผู้ชายถึงกับหมดแรงอ่อนล้าทรุดตัวลงกองกับพื้น  อับจนหนทางไม่มีทางไป บ้านก็เหลือแคเถ้าผงธุลี
                  เจ้ามอมหลังจากที่ได้ถูกรับเลี้ยงดูแลเป็นอย่างดี   กลับ สมบูรณ์ แข็งแรง  และแสดงความจงรักภักดี   ใครเข้ามาเป็นอันต้องเห่าจะหรือกัด  ด้วยความหวงเจ้านายใหม่   มีอยู่คืนหนึ่งเจ้ามอมได้ยินเสียงมีคนปีนรั้วทางหลังบ้าน   ในความคิดของมัน มันคิดว่าเป็นโจรแน่ๆ   มันค่อยแอบย่องอย่างเงียบสนิท สิ่งที่มันเห็นก็คือ มีคนรูปร่างสันทัดผิดหูผิดตา เจ้ามอมรีบวิ่งเข้าหวังว่าจะกัดโดยไม่เห่า  แต่พอมาถึงกระชั้นชิดตัวแล้วมันหยุดงงงันอยู่ครู่หนึ่งกับกลิ่นที่ผ่านมาปะทะจมูกของมัน   เจ้ามอมจองมองอย่างสงสัยด้วยความตะลึงอยู่ แล้วมันก็แสดงอาการดีใจมากแบบสุดๆ   เพราะว่ากลิ่นที่มันได้ก็คือ   นายผู้ชายซึ่งเคยเป็นที่รักของมัน   ส่วนนายผู้ชายเมื่อเห็นเจ้ามอมก็จำมันได้   และเรียกมันเบาๆ   เจ้ามอมรีบกระดิกหางเข้าไปหาด้วยความคิดถึง   นายผู้ชายกอดแล้วน้ำตาไหล 
  
                  นับตั้งแต่นั้นมานายผู้ชายก็เลิกที่จะเป็นขโมยแล้วหันมาขอทาน   ส่วนเจ้ามอมก็เลือกที่จะเดินทางลำบาก  ไปกับนายคนเก่าด้วยความผูกพัน  พอถึงเวลาประมาณตีหนึ่งตีสอง  หากมีเสียงเดินเตะกระป๋องกลางถนนเวลาที่ไร้ผู้คนยามค่ำคืน  
                      เสียงนั้นเป็นที่มาของผู้ชายวัยกลางคนผม และหนวดเครารุงรัง พร้อมกับสุนัขอีกหนึ่งตัว
                                                   ...จบ...
๑๘/๐๑/๒๕๔๘ ๐๙:๐๔:๓๓ น.
ผลิใบสู่วัยกล้า
เรียบเรียงผสมผสาน