... แค่ได้คิดถึง...

บทเพลง
ฉันฟังเสมอ... ยามเธออยู่ที่นั้น และฉันอยู่ที่นี่
เคยหยุดฟังและลบมันออกไปนาน.. นานตั้งแต่เธอทำให้ฉันเชื่อว่าเธอมีทางเดินของเธอ
วันนี้กลับมาเปิดอีกครั้ง... ก็แค่รู้สึกตามเพลง
ภาพเดิมก่อนจากกลับมา...
คนตัวเล็กยืนข้างหน้าต่าง
คนตัวโตๆ ถือแก้วน้ำสีดำ ยืนไม่ห่าง
ระยะห่าง ถูกขีดขั้นด้วยเส้นบางๆ ของความเหมาะสม
... วันนั้นท้องฟ้าสวย แต่ใจคนๆหนึ่งหายไปไหนไม่รู้...
ใช่สิ วันนั้นคนตัวโตต้องเดินทางไกล
คุยกันไม่กี่คำ...
คนตัวเล็กมองไปไกล เธอพูดเล่าความรู้สึกมากมายผ่านยอดไม้นอกหน้าต่าง
หลายเรื่องราวผ่านสายลม ผ่านแสงอาทิตย์...
น่าเสียดาย วันนั้น วันที่ความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม 
วันที่คนตัวเล็ก มองโลกงดงาม ทุกคำพูดในวันนั้นออกมาจากใจ
เพราะเธอไม่กลัวความเจ็บปวด... เธอแค่ใช้หัวใจมอง และสื่อมันออกไป
เสียดาย... คนตัวโต ไม่ได้ยินเธอในวันนั้น
และอาจจะยังเป็นอย่างนั้นจนถึง... วันนี้
วันที่... คำพูดไม่มีอีกต่อไป
และโลก... ก็ไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยเป็น.

Derrida 29 มิ.ย. 2555 13:40 น. - ID 12234