.....จะมีบ้างไหม...ใครสักคน.. ที่ทำให้คลายสับสน...หายอ้างว้าง.. เดิน..คู่กันไปในโลกกว้าง.....ทางแห่งฝันนี้ .........ไม่มีใคร........ หวั่นไหว...ในราตรี... จมกับความฝัน....ณ.ที่นี้....เดียวดาย ...ดาวกระจ่าง.. พราวพร่าง.......ทอประกาย.. .เหงา..เศร้า.เกินคลาย.... สิ่งสุดท้าย...ที่ผูกพัน.... .........ไม่มีใคร...เหมือนเดิม.........~-~.......
13 กุมภาพันธ์ 2547 03:20 น. - comment id 71032
ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันในการที่จะฝัน ถ้าเราฝันเป็นสักวันหนึ่งความฝันนั้นอาจเป็นจริง แต่ถ้าเราฝันไม่เป็นความฝันนั้นก็ยังคงเป็นความฝันอยู่เหมือนเดิม
ฉะนั้นความฝันจึงเป็นเรื่องยากต้องอาศัยประสบการณืและความสามารถเฉพาะตัวในการสร้างฝันและสืบสานฝันนั้นให้เป็นความจริง

13 กุมภาพันธ์ 2547 06:26 น. - comment id 71034
น่ารัก...และ...อบอุ่น... สักวันหนึ่งสิ่งที่เรามองหา...คงเจอในซอกมุมสักแห่ง

13 กุมภาพันธ์ 2547 14:19 น. - comment id 71037
อันน้ำใจไมตรีใครเล่าเขาจะรู้
ว่าโฉมตรูบอบช้ำระกำใจหนักหนา
วันเวลาผ่านไปทำให้เธอไม่นำพา
ปล่อยเวลาผ่านพ้นทนระกำใจ
แสนสงสารใจเป็นห่วงดวงใจหญิง
ที่รักจริงแต่ชอกช้ำพร่ำเรียกหา
แม้นเขาไปไร้ขอบเขตไม่นำพา
สุดเรียกหาความรักได้ให้กลับคืน.
แก้วประเสริฐ.

14 กุมภาพันธ์ 2547 00:14 น. - comment id 71049
..ให้..ความรู้สึก.. อบอุ่นจัง...
..เรนชอบ ..
บทกวี ..ของพี่พลอ ...นะคะ..
..แทน ..ความรู้สึก..
ของเรน..
..ที่อยากจะบอก...
คนแสนดี.. คนนั้น..
รักความฝัน..ที่เค้าให้..
ยิ้มสดใส .. กับ หัวใจ ..ตัวเอง..
นั่งวาด ..ตะวัน ..กับไฟฝัน..ที่อยากบรรเลง
เขียน.บทกวี
..สื่อแทน...เพลง... ให้..เค้า..คนดี..
อบอุ่น..มากเลยคะ ..พี่พลอ..
