---อย่าลืม..คิดถึงฉัน---

พู่กันของหูกวาง

บ่อยครั้งที่ตัวเองหวั่นใจ..หากเราจะรักใครสักคนแล้ว..
คนคนนั้นเค้าจะคิดถึงเราไหม..
ในวันที่เราห่างไกล..
..จะคิดถึงกันบ้างรึเปล่า..
..ในวันที่เราห่างหาย..
..ต่างคนต่างใจ..
..แล้วอะไรจะยืนยัน..
สิ่งที่เราเคยแน่ใจ..บัดนี้กลับกลายเป็นหวั่นใจ
+*-..ก็เคยได้ยินเหมือนกัน..ว่าระยะทางห่างไกล..อาจทำให้ใจห่างกัน-*+
ไม่รุ้หรอกว่า..วันนึง..เราจะกลับมาพบกันอีกไหม..
เธอเอง..คงไม่ได้มีแค่เราที่เป็นเพื่อน..เธอยังคงต้องการใครใครเติมแต่งวันเวลาที่ดีให้หลากหลายอยุ่เสมอ..
+*-แล้วคนเดิม ๆ คนนี้ล่ะ-*+
..สำหรับฉันคงไม่ไช่แค่การผูกมัด สำหรับคนคนนึง อะไรที่มีคุณค่าทีสุดสำหรับความรู้สึกดีดีน่ะเหรอ..
+*- ฉันตอบไม่ได้..เพราะว่าฉันเองชักไม่มั่นใจกับเวลาที่มันผ่านไปผ่านไปอย่างนี้ -*+
และเธอเองก็คงเปิดปากสัญญาได้ยาก..เพราะเราคงถูกกันด้วยคำว่า...+*- แตกต่าง-*+ เสียแล้ว.. 
...อะไร ๆ มันก็เปลี่ยน..โลกยังเปลี่ยนเลย พระจันทร์ก็ยังเปลี่ยน เวลาก็ยังเปลี่ยน มันไม่แน่นอนซักอย่าง..แล้วจะให้ทั่นใจได้อย่างไรว่าคนเราจะไม่เปลี่ยน..เพียงแต่ชีวิตของคนคนนนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่อ่อนไหวไปเพื่ออะไร  รุ้เพียงอย่างเดียวว่าเราต้องอยู่ให้ได้ ตอ้งอยุ่ปรับตัวให้เข้ากับความผิดหวัง และความปวดร้าวที่มันผุดขึ้นราวกับดอกเห็ดตามท้องทุ่ง..ฉันเอง ไม่ใช่คนเลิศเลอ..ฉันเองไม่ใช่คนไม่มีความรู้สึก..ทุกคนย่อมมีห้วงลึกที่อ่อนไหวของตัวเองทั้งนั้น..หากไม่มีวันเวลา..ฉันคงไม่ได้มาเจอกับเธอ..และก็คงไม่ต้องมาคิดถึงอย่างนี้..
..+*- หวั่นใจเล็ก ๆ นะ ว่าจะยังคิดถึงกันอยู่ไหม..คนน่าเบื่อ อยุ่ใกล้ก็น่าเบื่ออย่างนี้..อยากมีแค่สักคนที่คิดถึงกัน..
+*- อันนี้ขอเลือกหน่อย.....ก็แค่อยากให้เป็นเธอ..-*+