รักผ่านตัวหนังสือ

สายลมขี้เหงา

เคยติดต่อใครสักคนไหม..... 
ทั้งที่ไม่เคยเห็นตัวจริงซึ่งกันและกัน
ได้แต่รู้จักผ่านตัวหนังสือ ได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์
...แต่ความผูกพันที่เกิดขึ้นแนบแน่นลึกซึ้งเกินกว่ารู้จักตัวตนกันจริงๆ อย่างธรรมดาทั่วไปเสียอีก
คนที่เราใช้ความรู้สึกสัมผัสในความเป็นเขา ด้วยผ่านการพูดคุยแค่นั้น..
ช่างมีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากมาย...ทำไมนะ
นั่นเป็นเพราะ...ความรู้สึกดีดีที่มีค่าเหนือสิ่งอื่นใด
ไม่ใช่แค่เพียงรูปร่างหน้าตาที่ทำให้คนเรารู้สึกรักกัน...
คนสองคนที่ใช้หัวใจสื่อถึงความรู้สึก
ก่อเกิดความรักความผูกพัน... ก่อนที่จะรู้จักหน้าตาอีกฝ่ายจริงๆ ว่าเป็นยังไง
เป็นความรู้สึกที่มีคุณค่าสุดประมาณ.... 
เพราะไม่ใช่การหลงในรูป ไม่ใช่หลงในรส หรือหลงในกลิ่น ในเสียง หรือในการสัมผัสถูกต้องใดๆ 
แต่เป็นการรู้จักและรู้สึกรักกันจากภายในส่วนลึกของจิตใจอย่างแท้จริง
จนทำให้รู้สึกมองผ่านคำว่ารูปลักษณ์ภายนอกไปอย่างสิ้นเชิง
.....หากใครบางคนเคยรู้สึกแบบนี้ และกำลังอยู่ในสภาวะอย่างที่ว่านี้ละก้อ โปรดเชื่อเถิดว่า
นี่คือความรู้สึกดีดีที่มีคุณค่า ควรแก่การถนุถนอมและเก็บรักษาให้คงอยู่...
เพราะการรักใครสักคนจากสภาวะภายในส่วนลึกของจิตใจแท้จริงนั้น
เป็นความรักที่ยั่งยืนงดงาม.. และหากเมื่อวันใด "เราและเขา" มีโอกาสได้พบเจอกันจริงๆ
จะสามารถมองผ่านรูปลักษณ์ที่หล่อที่สวย หรือไม่หล่อไม่สวยเหล่านั้นไปได้อย่างสิ้นเชิง
ภูมิใจได้เลยว่า..."เจอรักแท้เข้าแล้ว"....เพราะความรักที่แท้จริงนั้น
หมายถึงรักที่เกิดจากแก่นคือสภาวะภายในส่วนลึกของจิตใจ...
ไม่ใช่รักที่เกิดจากกระพี้คือรูปโฉมภายนอกซึ่งเป็นเพียงแค่ส่วนประกอบเท่านั้น