:: สักวันก็ลืม ::

นางสาวใบไม้

                               ใครบอกว่า....ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ...
                      หนีอะไรก็หนีได้...แต่หนีตัวเองไม่มีวันหนีพ้น
                      ใจคนมันลบไม่ได้ง่าย ๆเหมือนตัวหนังสือที่เขียนผิด
                      แต่เราเลือกที่จะลืมได้..หากมันเจ็บในใจนัก
                      ลืมในสิ่งที่อยากลืม....จำในสิ่งที่อยากจำ
                      แต่ถ้ามันลืมไม่ได้ก็อย่าไปฝืน
                      อะไรที่อยากลืมจะยิ่งกลับจำ
                      ปล่อยๆมันซะ - - ให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ
                      ลองเปลี่ยนมุมมอง...จากความรวดร้าว
                      เป็นพลังผลักดันให้ทำในสิ่งตรงกันข้าม
                      ทำไม่ง่าย..แต่ก็ไม่ยากที่จะทำ
                      ให้ดีขึ้น....ให้เข้มแข็งขึ้น
                      เลิกเอามาทำร้ายตัวเอง
                      ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งตอกย้ำให้จดจำมากขึ้น
                       .....เจ็บก็มากขึ้น
                      ยอมรับซะ...อย่าให้ความสำคัญ
                      ให้เป็นแค่เรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่ง
                      อยู่กับมันนานๆ เข้าเดี๋ยวก็ชิน
                      ความชาชินก็เป็นภูมิคุ้มกันใจได้อย่างดี
                      เหมือนๆ กับได้ฉีดวัคซีนนั่นแหละ
                      จากนั้น....ไม่นานก็หาย...
                      สักวัน...ก็ลืม...