ฅนสองเงา ( ตอน 2 )

สุชาดา โมรา

ตึก  ตึก  ตึก  พ่อ  แม่  และน้องเมย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปที่โรงละคร
แม่  พ่อลืมซื้อดอกไม้ไว้ให้ลูก  เดี๋ยวพ่อมานะ
โธ่คุณ  แม่ร้องเสียงหลง  รีบๆมานะคะ  นี่ตั๋วค่ะ  แม่สอดตั๋วที่นั่งวีไอพีใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทตัวนอก
ตึก  ตึก  ตึกแฮก  แฮก เหนื่อยจริงๆเลย  กว่าจะหาช่อดอกไม้ที่ถูกใจลูกนี่ยากจริงๆ  สงสัยคงเป็นเพราะวันนี้ใครๆเขาก็อยากให้ลูกหลานเขาได้หน้าเขาเลยเหมาไปหมด  เฮ้อ  แย่จริงๆ  จะไปทันไหมเนี่ย  พ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่กระหืดกระหอบ
เอบัตรที่นั่งล่ะ  บัตรอยู่ไหนเนี่ย  เรานี่แย่จริงๆเลย  ทำไงดีนะ  หาทั่วแล้วนี่แต่ยังไม่เจอเลย  ทำหล่นที่ไหนหรือเปล่านะ  พ่อรุกรี้รุกรนหาตั๋วที่นั่งจนหอบและแน่นหน้าอก
ตี๊ดๆ  โทรศัพท์เครื่องนี้นี่น่าจะปาหัวหมาได้แล้วนะ  รำคาญจริงๆ  อาสาฬกำลังมีปัญหากับโทรศัพท์เพราะหาคลื่นสัญญาณไม่ได้  โอ๊ะ!!!  คุณ  คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า  อาสาฬหันไปเห็นพ่อของจิรมลกำลังเอามือกุมอกแน่นและล้มลงแนบพื้นจึงร้องเสียงหลงและเข้าไปช่วย
ฮัลโหล  พล  พล  นายมาที่หน้าวีคหน่อยได้ไหม  มีคนเจ็บต้องส่งโรงพยาบาล  อาสาฬโทรบอกพลให้มาช่วยเหลือ
เอ่อคุณครับอย่าเพิ่งเป็นไรนะครับเดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาถึงแล้ว
คุณครับ  ช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ  ช่วยนำช่อนี้ไปให้ลูกสาวผมที  ผมไม่ไหวแล้ว  พ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน
ครับๆ  ผมจะนำไปให้  เอ่อลูกสาวคุณ  
ลูกผมคือจิรมล  ที่จะแสดงบทจูเลียตครับ
อาสาฬห์นั่งอึ้งอยู่พักหนึ่งเพราะไม่คิดว่าเรื่องมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้  จนกระทั่งพลมา  และรถพยาบาลก็มาพอดี  และเขาก็วิ่งเข้าไปในโรงละครทันที
แม่คะ  พี่มลกำลังจะแสดงแล้วค่ะ  แต่คุณพ่อ  คุณพ่อท่านยังไม่มาสักทีเลยค่ะ  น้องเมย์เอ่ยขึ้น
อืมนั่นน่ะสิ   แต่ข่างเถอะลูกเดี๋ยวคุณพ่อก็มา  เราดูพี่สาวเราดีกว่านะนั่นไงออกมาแล้วปรบมือเร็ว  แม่พูดและชี้ชวนให้น้องเมย์ปรบมือ  ผู้คนปรบมือกันอย่างสนั่นหวั่นแหวก  ทำให้แม่และน้องเมย์ยิ้มแก้มปลิทีเดียว
นี่ที่ช่อดอกไม้มีตั๋วที่นั่งนี่  วีไอพีซะด้วย  ใกล้กว่าของเราอีก  เปลี่ยนที่นั่งก็ดีเหมือนกัน  อาสาฬห์นึกและเดินเข้าไปที่ที่นั่งตัวที่ว่างอยู่  ขอโทษนะครับ  ขอโทษนะครับ  ตึก  ตึก  ตึก  อาสาฬห์ค่อยๆเดินเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้บังผู้อื่น
นี่นี่  พี่คะนี่มันที่นั่งของคุณพ่อหนูนะ  น้องเมย์เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของอาสาฬห์และกระตุกช้า ๆ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
อาสาฬห์ทำท่าทางแบบไม่สนใจใคร  และนั่งชมการแสดงต่อ  อาสาฬห์ทำท่าอึ้งที่เห็นสาวน้อยจูเลียตบนเวทีทำท่าทางราวกับเป็นตัวตนของตัวเอง  ดูจริงจังสมกับบทที่เล่น
ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับละครเรื่องนี้อยู่นั้น  ปักโรมิโอเกิดสะดุดชายผ้าของจูเรียตล้ม  ทำให้ทุกคนตกตะลึงกันไปหมดรวมทั้งอาสาฬห์ด้วย
โอ๊ะ  อะไรเนี่ย!!  โรมิโอล้มลง  แล้วจะทำไงดีเนี่ย  อย่างนี้ก็เสียคะแนนหมดสิ  อาสาฬห์นึกและก็ทำท่าทางอย่างคนที่ช่วยลุ้น  เธอต้องทำไม่ได้แน่ ๆ
โอ้โรมิโอยอดรักของข้า  ลุกขึ้นเร็วเข้าเถอะคนดี  เราทั้งคู่จะโบยบินไปด้วยกัน  ข้ายินดีที่จะไปกับท่านแล้วละ  ข้าจะไม่ท้อต่ออุปสรรคใด ๆ ได้โปรดลุกขึ้นเถอะ  จิรมลแก้ไขสถานการณ์โดยการพูดและเอื้อมมือไปคว้าโรมิโอเพื่อให้ลุกขึ้นยืนอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทำให้ทุกคนคิดว่าเป็นการจงใจที่จะทำให้ละครสมจริงที่สุด  แต่คนที่รู้ดีคือผู้ที่เคยอ่านเรื่องนี้เป็นอย่างดี
เธอพลิกสถานการณ์ได้เหรอไม่น่าเชื่อเลย  สมกับที่มีจิตวิญญาณของการเป็นนักแสดงที่ดี  คน ๆ นี้แหละที่เราอยากได้มาเป็นนักเล่นละครของเรา  อาสาฬห์นึกพร้อมกับยิ้มอย่างมีความหวัง
เมื่อการแสดงจบลงทีมนี้จึงเรียกคะแนนความสมจริง  และเสียงปรบมือที่ดังสนั่นไปทั่วโรงละคร  ทำให้จิรมลและเพื่อนเพื่อนยิ้มแก้มปลิด้วยความยินดี  พร้อมกับเดินจูงมือออกมาคำนับท่านผู้ชมอย่างช้า ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเพื่อน ๆ ก็ได้รับช่อดอกไม้จากผู้ปกครองกันทั่วหน้ายกเว้นจิรมล
คุณพ่อ  จิรมลนึกพร้อมกับค่อย ๆ เดินถอยหลังไปเพื่อที่จะหลบเข้าฉากไป
เอ๊ะ!!!คุณ  คุณ  ห้ามบุคคลภายนอกขึ้นไปบนเวทีนะครับ  คุณ!!!  เสียงเจ้าหน้าที่ร้องเสียงหลงพร้อมกับวิ่งมาจับอาสาฬห์  แต่ไม่ทันจะถึงตัว
คุณจิรมล  นี่ใช่ไหมสิ่งที่คุณรอคอยอยู่  อาสาฬห์พูดขึ้นพร้อมกับส่งช่อดอกไม้ให้จิรมล
ดอกมหาหงส์  คุณ  คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบดอกไม้ชนิดนี้  จิรมลพูดเสียงตะกุกตะกัก  และมองช่อดอกไม้ด้วยความแปลกใจ  แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้  และเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอาช่อดอกไม้มามอบให้  คุณอาสาฬห์  ประชุมเดชา  จิรมลร้องเสียงหลง
ของฝากจากคุณพ่อของคุณ  
จากคุณพ่อ  จิรมลอึ้ง  ละ  แล้ว  คุณพ่อล่ะคะ  จิรมลทำหน้าแบบงง ๆ
พ่อเธอเป็นลมที่หน้าวิก  ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล  อาสาฬห์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
คุณพ่อ  จิรมลพูดขึ้น  และหมดแรงค่อย ๆ ล้มลง
นี่เธอ!!!  เป็นอะไรไปน่ะ  จิรมล  จิรมล!!!  อาสาฬห์ร้องเสียงหลงและค่อย ๆ อุ้มจิรมลเข้าไปหลังฉาก  
นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?  อึบ  ตัวหนักไม่ใช่เล่น
แม่และน้องของจิรมลเห็นเข้าจึงวิ่งเข้าไปที่ด้านหลังของเวที
ใครมียาดมบ้าง  ผมขอได้ไหม  อาสาฬห์ตะโกนด้วยความตกใจ
ครับ  ครับ  นี่ครับ  กอล์ฟส่งยาดมให้กับอาสาฬห์  
คุณโรมิโอ  ช่วยผมหน่อยนะครับ  ช่วยเอาพัดมาพัดให้เธอที  อาสาฬห์ขอร้องกอล์ฟให้ช่วยประถมพยาบาลจิรมลจนกระทั่งเธอฟื้น
คุณคะคุณช่วยพาฉันไปพบคุณพ่อทีได้ไหม  คือฉันไม่คุ้นเคยกับกรุงเทพฯ
บรื้น
อาสาฬห์ขับรถพาจิรมล  ณัฐพรและกอล์ฟไปโรงพยาบาลทันที  ส่วนแม่กับน้องของเธอก็ขับรถตามคุณอาสาฬห์ไป
               เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป  คุณพ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง...
               โปรดติดตามตอนต่อไป