วันวาน… (ภาค 4 ต่อจากพ่ายให้แก่เธอ เป็นภาคสุดท้ายแล้วค่ะ)

สุชาดา โมรา

ฉันไม่เคยมีความสุขในชีวิตของฉันเลย  ตั้งแต่ฉันเกิดมาฉันก็พบแต่สภาพของครอบครัวที่แตกร้าว  มีแต่ความร้าวฉานอยู่ตลอดเวลา  ตัวฉันเองเป็นลูกคนกลาง  ฉันมีพี่ชายและน้องสาวที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ  บ้านฉันค่อนข้างยากจนข้นแค้น  ขัดสนไปเสียทุกเรื่อง  เวลาไปเรียนฉันก็ต้องเป็นเด็กอยู่ในความอนุเคราะห์ของทางโรงเรียน  เพื่อน ๆ ก็ชอบล้อว่าฉันเป็นเด็กอนาถา  ฉันไม่เข้าใจว่าฉันผิดตรงไหนที่เกิดมาจน  คนจนไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียนเหรอฉันมักจะถามตัวเองแบบนี้อยู่เสมอ ๆ จนมีอยู่วันหนึ่งด้วยความที่ฉันเป็นคนช่างอ่าน  ฉันก็ไปสมัครทำงานพิเศษในห้องสมุดของโรงเรียน  ตอนนั้นฉันมีความสุขมากกับการที่ได้อ่านหนังสือมากมายทำให้ฉันเริ่มรอบรู้มากขึ้น  ฉันรู้สึกได้ว่าการอ่านเป็นสิ่งที่สำคัญต่อชีวิตฉันมาก  และการอ่านก็ทำให้ฉันเรียนดีมากขึ้นด้วย
	พอฉันโตขึ้นได้เรียนสูงขึ้นฉันก็เข้าใจปัญหาที่ฉันมีอยู่ในขณะนี้  ฉันพยายามขยันเรียนให้ดีที่สุดถึงแม้ว่าจะต้องกัดก้อนเกลือกินก็ตาม  พี่ชายฉันเรียนจบออกมาก็มาส่งฉันเรียน  ตอนนี้พี่ทำงานอยู่กรมทางหลวงเป็นวิศวะเงินเดือนดีจึงสามารถส่งฉันและน้องเรียนได้  ส่วนพ่อหลังจากที่เลิกลากับแม่ไปนานมากฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวเลย...  ถึงแม้ว่าช่วงนี้พี่ชายของฉันจะช่วยเหลือเจือจุนบ้านอย่างไรแต่ความเป็นอยู่ของเราก็ยังไม่แตกต่างจากเดิม  แม่เป็นคนที่รักฉันและน้องมากที่สุดเพราะเราเป็นผู้หญิง  ผู้หญิงมีโอกาสที่จะเสียคนได้ง่ายที่สุด  แม่มักจะพร่ำสอนฉันอยู่เสมอ ๆ
	อย่าชิงสุกก่อนห่ามนะลูก  อย่าเกเรตั้งใจเรียนนะ
	ฉันและน้องก็ทำตามที่แม่สอนทุกเรื่อง  แม่ยังคงทำงานเหมือนเดิม  ยังเข็นรถไปขายส้มตำเป็นปกติ  ความฝันของแม่คืออยากให้ลูก ๆ เรียนจนจบปริญญา  อยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเองจะได้ขายส้มตำได้
	ฉันเรียน ม.ปลายแล้ว  ฉันเริ่มเป็นสาวเต็มตัวหลังจากที่ผ่านอายุ  16    ด้วยความที่ฉันเป็นคนชอบอ่านชอบเขียนอยู่เสมอ ๆ เมื่อมีร้านหนังสือมาเปิดที่ฝั่งตรงข้ามของโรงเรียนฉันจึงไปสมัครสมาชิกทันที  แต่ทว่าค่าสมัครสมาชิกมันแพงเหลือเกิน  ตั้ง  30  บาทก็เท่ากับที่ฉันไปเรียนเลย  คงไม่ไหวแน่ ๆ  แต่เจ้าของร้านใจดีบอกให้ฉันมาทำงานด้วยแล้วจะให้ค่าขนมแถมยังได้อ่านหนังสือฟรีอีก  นับว่าเป็นโชคสองชั้นของฉันจริง ๆ
	ฉันทำงานอยู่ 2 เดือนเจ้าของร้านก็ไว้วางใจให้ทำบัญชีรายรับรายจ่ายในร้าน  ให้บริหารงานเองจนใคร ๆ ต่างก็คิดว่าฉันเป็นเจ้าของร้านไปแล้ว  ตกเย็นหลังจากเลิกเรียนฉันก็มาทำงานจนดึก  บ้านช่องไม่ได้กลับเพราะกินนอนเสร็จสับที่ร้าน  เจ้าของร้านก็ไม่อยู่ปล่อยให้ฉันดูแลกิจการแทนเขาทั้งหมด  ฉันได้เจอลูกค้ามากหน้าหลายตา  สนิทกับคนมากมายไม่ว่าจะอายุมากกว่าหรือเด็กกว่า  ฉันมีความสุขที่สุดกับการที่ได้ทำงานตรงนี้มากทีเดียว
	วันหนึ่งแม่ฉันป่วยหนัก  พี่ชายฉันไปต่างจังหวัด  ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดีไม่รู้จะพึ่งพาใครได้  ไม่รู้ว่าจะพาแม่ไปหาหมอยังไง  ฉันกลับไปที่ร้านเช่าหนังสือดึงลิ้นชักออก  ในนั้นมีเงินอยู่จำนวนหนึ่ง  ใจฉันก็คิดว่าน่าจะเอาไปรักษาแม่ก่อน  แต่อีกใจนึงบอกว่าอย่าทำเลยมันไม่ดีเพราะแม่เคยสอนอยู่บ่อย ๆ ว่าของเขาไม่เอาของเราไม่ให้ฉันจำคำสอนของแม่ได้ดี  แต่จะปล่อยให้แม่ต้องตายงั้นเหรอ  ฉันลังเลอยู่นานไม่รู้จะทำยังไงดี  ได้แต่ยืนกุมขมับไว้แล้วก็ตัดสินใจปิดลิ้นชักซะแล้วก็ตั้งใจทำงานโชคดีที่เจ้าของร้านมาพอดี
	ไงกิวันนี้....ยอดเช่าเป็นยังไงบ้าง
	ก็ดีกว่าทุกวันค่ะ
	อ่ะนี่เงินเดือนของเธอนะ  แล้วอืมโทษฐานที่เป็นคนดีน้าให้โบนัสพิเศษด้วยอ่ะ
	น้าตุ๊กส่งเงินให้ฉัน  ฉันดีใจมากรับเงินและไหว้ขอบคุณน้าตุ๊กทันที
	อืมกิวันนี้เลิกงานได้เลยนะเดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ทัน  หมู่นี้ไม่ค่อยได้กลับบ้านนี่เดี๋ยวคุณแม่จะบ่นเอานะ
	ฉันรีบกลับบ้านมาพาแม่ไปหาหมอทันที  โชคดีจังที่ไม่เป็นอะไรมาก  ทีแรกฉันกลัวว่าแม่จะเป็นไข้หวัดนกจะตายไปเฮ้อโล่งอกไปที  เพราะหมู่นี้ไก่ย่างมันเหลือแม่ก็เลยเอามากินกับข้าวด้วยฉันละเป็นห้วงเป็นห่วง  แต่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วละ
                     ฉันมาคิดได้ว่าการที่ฉันไม่ขโมยเงินในร้านมาคือการทำความดีอย่างหนึ่ง   ทำให้ได้กำไรชีวิต เพราะว่าความดี เท่านั้นเป็นสิ่งที่เพิ่มคุณค่าให้แก่ชีวิต ทำชีวิตให้มีความสุข ความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น หากปราศจากการทำความดีแล้ว ชีวิตที่แสนสั้นในโลกใบนี้ ก็ยิ่งจะหมดค่าลงไปทุกทีๆ เพราะฉะนั้นเราจึงควรรีบทำความดีทุกๆ วัน เพื่อแข่งกับเวลาที่มันกลืนเอาชีวิตของเราไปทุกขณะจิต  ฉะนั้นเมื่อฉันไม่ได้ทำบาปลงไปผลดีเลยมาตอบแทนเราทำให้สวรรค์ส่งน้าตุ๊กมาเป็นคนช่วยเราทำให้ฉันมีเงินมาพาแม่ไปรักษา...
                       เด็วสาววัยรุ่นที่อยากมีเหมือนเพื่อน  อยากได้อะไรมาเป็นของตัวเองแต่ละครั้งต้องขวนขวายหาเงินมาซื้อให้ได้  ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน  แต่ด้วยความที่ฉันทำงานกับน้าตุ๊กทำให้น้าตุ๊กเอ็นดูฉันมาก  ถึงกับจะรับฉันเป็นลูกบุญธรรมเลยทีเดียว  น้าตุ๊กเป็นคนดีคอยช่วยเหลือฉันมาโดยตลอด  อยากได้อะไร  อยากทำอะไร  แค่น้าตุ๊กมองตาก็รู้ใจฉันทันที  เที่ยวหาซื้อข้าวของมาให้ราวกับฉันเป็นลูกของเขา  ฉันจึงรักและเทิดทูนน้าตุ๊กมากเป็นอันดับสองรองจากแม่ทีเดียว
                        เวลาผ่านไปจนฉันเรียนจบ  น้าตุ๊กให้คำแนะนำในการศึกษาต่อ  ฉันจึงเอ็นทรานติดมัคคุเทศก์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  พี่ชายของฉันก็ขวนขวายหาเงินมาให้ฉันเรียนจนฉันรู้สึกว่าฉันเป็นภาระของพี่  แต่ฉันก็ยังดีที่ฉันมีน้าตุ๊กคอยดูแลฉัน  ฉันเรียนไปทำงานไป  ถึงแม้ว่าเงินเดือนจะได้น้อย  แต่น้าตุ๊กก็ปรนเปรอฉันด้วยสิ่งอื่น ๆ ที่เงินเดือนฉันไม่อาจจะหาซื้อได้  ฉันรู้สึกว่าน้าตุ๊กดีกับฉันเหลือเกิน
                       วันนั้นฉันจำได้ดีว่าน้าตุ๊กชวนฉันไปที่ดอนเมืองเพื่อไปรับใครคนหนึ่ง  ฉันไปยืนเป็นเพื่อนน้าตุ๊กจนมีผู้ชายคนหนึ่งมาพร้อมสัมภาระ
                      "สวัสดีครับคุณแม่...เอ่อนี่ใครกันครับ..."
                      "กิจ่ะ  คนที่แม่เล่าให้ฟังบ่อย ๆ ไง"
                      "อ๋อ!..สวัสดีครับ"
                        ฉันจึงยกมือไหว้ผู้ชายคนนี้  ผู้ชายคนนี้แต่งตัวดีดูภูมิฐาน  เรียนจบนอกมาด้านการบินพลเรือนจากนอร์เวย์  เป็นคนพูดนิ่ม ๆ สุภาพ  หน้าตาดูดี  สูงขาว  แก้มใสดูขาวอมชมพูราวกับปัดบรัซออนทีเดียว  ฉันเดินไปแอบมองไปเพราะความชื่นชมในผิวของเขา
                          "เอ่อคุณแม่ครับเราจะไปทานข้าวกันที่ไหนดี  คือผมหิวแล้ว  ผมอยากทานอาหารไทย ๆ แบบว่าไม่ได้ทานมานานแล้วครับ"
ผู้ชายคนนี้ยืนกอดเอ็วน้าตุ๊กอย่างน่าเอ็นดูเทียวละ  ฉันรู้สึกประทับใจมาก ๆ เมื่อได้เห็นครอบครัวนี้มีความสุข....
                        น้าตุ๊กพาพวกเราไปทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่งย่านสำเพ็ง  ร้านนี้อาหารอร่อยมาก  ฉันไม่ค่อยกล้าทานอะไรมากเพราะดูสองแม่ลูกคู่นี้เขาทานแบบผู้ดี  ฉันจึงค่อย ๆ ทานแล้วก็รีบอิ่ม
                        "อิ่มแล้วเหรอจ๊ะลูก..."
                        "ค่ะ"
                       "ทานของหวานก่อนไหม"
                       "ไม่ละค่ะ  ขอบคุณค่ะ"
                       "เอ่อคุณแม่ผมก็อิ่มแล้วเหมือนกันครับ"
                       "งั้นเหรอติว...เก็บเงินด้วยจ่ะ"
                       เราออกจากร้านแล้วก็เดินไปร้านหนังสือด้วยกัน  แต่น้าตุ๊กบอกกับฉันว่าติดธุระให้คุณติวอยู่เป็นเพื่อนฉันเลือกหนังสือ  ส่วนน้าตุ๊กก็ให้กุญแจรถไว้กับคุณติวแล้วก็ขึ้นแท็กซี่ไป...ฉันมีความรู้สึกเกร็ง ๆ ยังไงชอบกล  ต้องมายืนอยู่กับคนที่ไม่ค่อยสนิท  ทำอะไรก็ไม่ถนัด
                        "หนังสือเล่มนี้เข้าท่าดี  เอาไปอ่านดูไหมครับ"
                        "หนังสืออะไรคะ..."
                      "หนังสือเกี่ยวกับการบริหารไง  เป็นเรื่องการครองใจคนในสำนักงาน  ผมว่าเข้าท่าดี"
                       ผู้ชายอะไรชวนผู้หญิงอ่านหนังสือเครียด ๆ ฉันนะงงไปหมด  สงสัยจะแก่เรียนจนไม่รู้ว่าจะชวนคุยเรื่องอะไรแล้วมั้ง  แต่ฉันก็รับหนังสือมาเปิดอ่านดู  ก็เข้าท่าดีนะ  ฉันจึงเลือกซื้อหนังสือเล่มนั้นมาอ่านเวลาว่าง  คุณติวพาซื้อของจนข้าวของเยอะแยะไปหมดต้องให้พนักงานร้านเอาหนังสือไปส่งที่รถ  จากนั้นเขาก็พาฉันไปเที่ยวต่อที่สนามหลวง  พาฉันมาดูคนเล่นว่าว  เราทั้งคู่เล่นไม่เป็นเลย  ก็เลยได้แต่นั่งมองว่าวที่อยู่บนท้องฟ้า...  ฉันก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่เหมือนกันนะ  คนเราเพิ่งรู้จักกันวันแรกแต่กลับทำท่าเหมือนรู้จักกันมานานแสนนานทีเดียว  เขาตามใจฉันทุกอย่าง  ลักษณะของเขานี่ถอดแบบน้าตุ๊กมาเลยทีเดียว
                     วันทั้งวันนั่งดูเขาเล่นว่าวกันจนบรรยากาศเริ่มมืดแล้วคุณติวจึงพาฉันแวะไปทานอาหารก่อนที่จะพาฉันมาส่งไว้ที่บ้านพี่ชาย  ฉันจะปฏิเสธได้อย่างไรในเมื่ออาศัยเราเขามา  ก็เลยต้องกลับบ้านค่ำ  พี่ชายฉันถึงกับมายืนรอหน้าบ้านทีเดียว
                    "ไปไหนกับใครมา  ทำไมกลับเอาป่านนี้"
                    "เอ่อ...กิ...."
                    "สวัสดีครับ  คือผมเป็นลูกชายเจ้าของร้านที่น้องกิเขาไปทำงานอยู่น่ะ  คือเราไปซื้อหนังสือเข้าร้านกันเลยกลับช้าไปหน่อย  ขอโทษนะครับ  แล้วที่คุณแม่ไม่มาด้วยเพราะท่านติดธุระน่ะครับ"
                    คุณติวพูดซะยืดยาวพี่กอล์ฟจึงเข้าบ้าน  ฉันยืนส่งคุณติวจนรถแล่นไปสุดสายตา  วันนี้ฉันรู้สึกดีนะที่ได้ไปเที่ยวหลาย ๆ ที่   ฉันนอนอ่านหนังสือเล่มนั้นจนดึกแล้ก็เผลอหลับไป
                    ตั้งแต่มีคุณติวก้าวเข้ามาในชีวิต  ฉันก็รู้สึกว่าโลกใบนี้มันเป็นสีชมพูไปหมด  ฉันไม่รู้ตัวหรอกนะว่ารู้สึกเกินเลยกับคำว่าเจ้านายกับลูกจ้างไปแล้ว  ตอนเย็นทุก ๆ วันศุกร์คุณติวจะขับรถมารับฉันทุกครั้งเพราะวันศุกร์คือวันหยุดของเขา  คุณติวเป็นสจ๊วตอยู่สายการบินแอร์ไอทิสตี้  เขามีโครงการที่จะเปิดบริษัททัวร์  ก็เลยคิดโครงการกับฉันเพราะฉันก็กำลังเรียนมัคคุเทศก์อยู่ด้วย  เมื่อวางแผนกันเป็นเวลา 2 ปีเต็มบริษัทก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา  เริ่มมีการก่อสร้าง  คุณติวก็มักจะพาฉันไปดูการก่อสร้างอยู่เสมอ ๆ จนตอนนี้ฉันเรียนใกล้จะจบแล้ว
                      พอฉันเรียนจบน้าตุ๊กก็เชียรให้ฉันไปเป็นเลขาของคุณติว  คุณติวยังไม่ลาออกจากการเป็นสจ๊วตแต่คุณติวก็มักจะให้ฉันรักษาการแทนไปก่อนจนฉันเป็นงานทุกอย่างในบริษัท  สามารถรู้และเข้าใจระบบโครงสร้างของบริษัทได้เป็นอย่างดี  ฉันรู้สึกว่าฉันรักบริษัทนี้มากทีเดียว  เพราะคนในบริษัทนี้ดูแลฉันเป็นอย่างดีโดยเฉพาะมีคุณติวและน้าตุ๊กที่คอยเป็นห่วงเป็นใยฉันราวกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน...
                    "เอ่อ...คุณกิผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ"
                   "คะ"
                   "ผมกำลังหนักใจมากเลย  ผมอยากจะลาออกมาทำงานที่บริษัทแต่ว่า  ผมก็รักการเป็นสจ๊วต  ผมรักแอร์คนนึงเธอน่ารัก  สวย  อ่อนหวาน  เธอเป็นคนสุภาพ  ดูดีไปซะทุกอย่าง  คุณว่าผมควรจะทำอย่างไรดี"
ฉันรู้สึกว่ามันเจ็บแป๊บ ๆ เข้าไปในใจของฉัน  แต่ฉันก็ตีหน้าเฉย ๆ เหมือนกับว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
                 "คุณก็ทำตามที่ใจคุณปรารถนาเถอะ...เพราะฉันคงจะไปห้ามคุณไม่ได้หรอก"
                   คุณติวจึงไม่ลาออก  ทีแรกฉันก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันแต่ตอนหลังฉันเริ่มชินชาเสียแล้ว  เพราะฉันก็รู้ ๆ อยู่ว่าเจ้านายกับลูกน้องที่ไหนจะมารักกันได้  ฉันไม่กล้าบินสูงขนาดนั้นหรอก
                 "คุณติวคะ  คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ  นี่มันไม่ใช่วันศุกร์นะคะ"
                 "ผมทุกข์ใจ  ผมหาทางออกไม่ได้แล้ว  แอร์ที่ผมรักเธอมีสามีแล้ว  ผมทำใจไม่ได้...เอือก"
                คุณติวดื่มเหล้าเมามายอยู่ในออฟฟิต  ฉันทนไม่ได้จึงพยุงตัวออกมาจากบริษัทแล้วก็พาไปส่งไว้ที่บ้านของน้าตุ๊ก
                "กิ...ติวทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก"
                "สงสัยจะอกหักจากแอร์น่ะค่ะ"
                "โถ่...ลูก  แม่บอกแล้วว่าแม่มีคนให้ลูกเลือกอยู่แล้วลูกจะไปรักคนอื่นทำไมกัน"
                น้าตุ๊กพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อย ๆ แล้วก็หันมามองหน้าฉัน  ฉันจึงขอปลีกตัวกลับไปทำงานก่อน...  คุณติวเป็นแบบนี้มานานหลายสัปดาห์จนฉันทนไม่ไหว
               "นี่คุณ  รักอนาคตบ้างหรือเปล่า...เป็นบ้าไปแล้วหรือไงกัน  เอาแต่เมา ๆๆๆแล้วก็เมาชีวิตจะเจริญได้ยังไงกัน  ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลกซะหน่อย  ทำไมต้องทำฟูมฟายเป็นเด็ก ๆ ไปได้"
                "เธอจะมารู้อะไร  ในเมื่อเธอไม่เคยอกหัก"
                 "ทำไมฉันจะไม่เคยอกหัก  ฉันอกหักก็เพราะมีผู้ชายแบบคุณอยู่บนโลกใบนี้เนี่ยแหละ"
                  เขาถึงกับส่างเมาทีเดียว  วันรุ่งขึ้นจึงไปลาออกแล้วก็หันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำงาน  ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้หรือเปล่า  ว่าไอ้ที่ฉันพูดไปน่ะมันคือเขา  แต่ฉันก็ยังเป็นคนเดิมที่วางมาดนิ่ง ๆ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  คุณติวเห็นฉันเหมือนน้องสาวคอยเอาใจใส่ฉันเสมอ  ไปรับไปส่งไม่เว้นแต่ละวันจนคนที่บ้านคิดว่เราเป็นแฟนกันเสียด้วยซ้ำ
                "เนี่ยคุณกิ...พนักงานต้อนรับคนใหม่ของเราน่ารักดีนะ  ผมว่าผมน่าจะจีบเธอนะ"
               "ก็ตามใจคุณเถอะ"
               ฉันรู้สึกเฉยชาต่อเรื่องนี้  เพราะเขามักจะเอาเรื่องสาว ๆ มาปรึกษากับฉันอยู่เสมอ  แต่ก็มักจะแฮ้วทุกที  ฉันต้องคอยมีหน้าที่เป็นศิลานีให้เขาปรึกษาอยู่เรื่อย ๆ จนเขาพอใจ  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อไรเขาถึงจะหันมาดูฉันบ้าง  แต่ก็คงชาติหน้าตอนบ่าย ๆ นั่นแหละ
             "วันนี้อากาศดีเป็นพิเศษนะกิ  ช่วงหน้าหนาวแบบนี้ผมอยากจะชวนคุณไปเที่ยวเชียงใหม่จริง ๆ ไปชมพระธาตุ  ไปดูสาวเชียงใหม่  แหมมันท่าจะสนุกพิลึกนะ...ไปกันนะ"
             "แล้วมีใครไปกันบ้างล่ะ"
            "ก็มีผมกับคุณแม่  แล้วผมก็เลยชวนคุณไปด้วยเพราะเห็นเราเป็นคนครอบครัวเดียวกัน"
            "จะบ้าเหรอ...พูดแบบนี้ฉันเสียหายนะ"
            "เสียหายยังไง..."
             ฉันเงียบแล้วก็ทำหน้าแดง ๆ เดินหนีไป  นั่งทำงานต่อจนเย็น
             "ไปกับผมนะ...นะนะนะ..."
             เขามาอ้อนวอนให้ฉันไปราวกับเด็ก ๆ จนฉันต้องตอบตกลง  แต่ต้องให้เขาไปขอร้องคุณแม่กับพี่กอล์ฟ  เพราะมันไม่ดีถึงจะมีแม่เขาไปด้วยก็ตามเถอะใครมองมันก็จะยังไง ๆ อยู่นะ...  เขามาขอร้องที่บ้าน  ที่บ้านตอบตกลงแล้ววันรุ่งขึ้นก็ขนข้าวของไปกัน
              อากาศที่นี่สวยจริง ๆ แหละ  เราเดินทางมากันถึง 3 วันกว่าจะมาถึงเชียงใหม่เพราะคุณติวต้องขับรถมาตลอดทาง  แวะพักที่โรงแรมตั้งแต่สุโขทัยไปเลย  ฉันมีความรู้สึกว่าเหมือนฉันเป็นลูกสาวคนหนึ่งของน้าตุ๊กทีเดียว...
               "คืนนี้พักที่นี่ก่อนละกัน"
คุณติวพาเข้าไปในรีสอร์ทแห่งหนึ่งของเชียงใหม่  จองบ้านพักหลังนึง  ฉันอยู่ห้องข้าง ๆ คุณติว  ส่วนน้าตุ๊กอยู่ห้องชั้นบน  ฉันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน  อาจจะเป็นเพราะต่างที่ต่างทาง...  ฉันนอนอย่างไม่ค่อยมีความสุข  ฉันรู้สึกเหมือนใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่  ฉันจึงค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ
                "อื้อ...อื้อ...อื้อ..."
                 ฉันพยายามส่งเสียงร้องแต่ใครคนนั้นเอามือมาปิดปากฉันไว้  ฉันพยายามดิ้นยังไงเขาก็ไม่ปล่อย  ฉันรู้แน่ว่านั่นเป็นผู้ชายแน่ ๆ แต่ฉันต้านแรงไม่ไหวแล้ว  ฉันจะทำยังไงดี...
                 "อย่าเอะอะโวยวายนะ  ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก  ผมเอง...ติวไง"
ฉันถึงกับแทบช็อกทีเดียวเมื่อรู้ว่าเป็นคุณติว  แต่ฉันก็ไม่ปิปากร้องเพราะเขาสั่งห้ามฉันไว้  เขาค่อย ๆ เดินไปเปิดไฟแล้วก็มานั่งคุยกับฉัน
                  "กิ...ออกไปข้างนอกกันไหม  ไปดูดาวกัน  เขาว่าดาวที่นี่สวยกว่าที่อื่นนะ"
                  "สวยกว่ายังไงคะ"
                   "ก็มันสูงและโล่งไง  ไปดูให้ได้เชียว"
                     ฉันเดินออกจากห้องไปกับคุณติว  ทีแรกฉันตกใจแทบแย่นึกว่าเขาจะมาทำอะไรซะอีก  แต่ตอนนี้โล่งใจแล้วละเพราะเขามาดี
                    "ทำไมถึงชวนฉันมาดูดาวคะ...เห็นเมื่อเย็นบ่นว่าอยากจะชวนผู้หญิงที่นั่งทานกาแฟอยู่ในร้านค็อฟฟี่ช็อฟไปดูดาวไงคะ"
                    "อย่าพูดมากเลยเดินตามมาดีกว่านะ"
                    ฉันเดินตามเขาไป  จนเขามาหยุดอยู่ที่ลานโล่ง ๆ มีเพียงต้นไม้ใหญ่ต้นเดียวที่เรายืนอยู่  ฉันเห็นดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า  หมู่หิ่งห้อยก็บินวนไปวนมาเป็นกลุ่มใหญ่  ช่างสวยงามเหลือเกิน...ฉันรู้สึกว่าถ้ามีคนที่รักฉันพาฉันมาเที่ยวและมาดื่มด่ำบรรยากาศ  ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ที่นี่ก็คงจะดีไม่น้อยเทียวละ  ฉันมัวแต่ยืนฝันอยู่เสียนานเทียว
                   "กิ...นั่นไงสิ่งที่ผมให้คุณมา  คุณดูนั่นสิ  สาวน้อยคนนั้น  คุณช่วยผมหน่อยสิ  ไปชวนเธอมาที่นี่แล้วก็ให้นั่งคุยกับผมหน่อย"
                    อ๋อ...ก็เพิ่งรู้เดียวนี้นี่เองว่าเรากลายเป็นแม่สื่อไปแล้ว...ไม่น่าเชื่อเลย  อุตส่าห์ฝันลม ๆ แล้ง ๆ อยู่ตั้งนาน  ที่แท้ก็เห็นประโยชน์เราตรงนี้นี่เอง...เรานี่มันบ้าไปแล้วเหรอนี่  ให้เราเดินมาทั้ง ๆ ที่ใส่ชุดนอน  เฮ้อ...  น้ำค้างก็ลงแต่ก็ต้องจำใจทนหนาวหน่อยเดินไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นจนสามารถพาเขามาหาคุณติวจนได้  คืนนี้คุณติวเลยได้เธอไปควงแถมยังได้เธอไปนอนเคียงข้างด้วย  ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะยอมคุณติวง่าย ๆ แบบนี้...  แต่ฉันก็ได้เพื่อนใหม่นะคือเพื่อนของคุณเพียงตาคนที่ฉันไปหว่านล้อมให้ไปคุยกับคุณติว ฉันจึงสนิทกันเพราะเหตุการณ์มันพาไป
                     "คุณชื่ออะไรครับ"
                    "คุณบอกฉันก่อนสิคะ..."
                    "ผมปลิวครับ"
                     "ฉันกิค่ะ"
                     "มาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกเหรอครับ"
                    "ค่ะ...แล้วคุณล่ะคะ"
                    "ก็หลายครั้งอยู่ครับ  ผมติดใจตั้งแต่มาเที่ยวกับแฟนคนแรกแล้วจนตอนนี้เลิกลากันไปก็ยังมาเที่ยวอยู่  ที่จริงผมมากันหลายคนแต่ยายเพียงตาน่ะสิชวนผมมาเพราะอยากจะเจอหน้าแฟนคุณไง"
                   "ไม่ใช่...เขาเป็นเจ้านายฉัน  ไม่ใช่ฟงแฟนอะไรหรอก"
ฉันถึงกับตอบเสียงหลงทีเดียว  ฉันคุยกันจนเริ่มรู้สึกว่าง่วงมาก ๆ ก็เลยเดินกลับบ้านหลังที่พักอยู่  คุณปลิวก็เลยมาส่ง  เราแลกที่อยู่กันจากนั้นพอเช้าขึ้นมาเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย  แต่น้าตุ๊กน่ะสิเสียความรู้สึกมาก ๆ ที่คุณติวเอาคุณเพียงตาเข้ามานอนด้วย  น้าตุ๊กถึงกลับช็อกทีเดียว  เลยจะขอกลับกรุงเทพฯก่อน  แต่คุณติวไม่ยอม  น้าตุ๊กเลยไม่พูดกับคุณติวเลย...  ฉันนะสงสารคุณติวและสงสารน้าตุ๊กมาก ๆ เลย  ครอบครัวที่สงบสุขกลับแย่เพราะผู้หญิงคนเดียว  ที่จริงฉันก็โทษตัวเองอยู่เหมือนกันที่เป็นสื่อให้น้าตุ๊กต้องหมางใจกับลูกชาย  ฉันนี่มันบ้าจริง ๆ ...การเที่ยวครั้งนี้เลยกล่อยเพราะสถานการณ์ไม่ค่อยดี
                     พอกลับมาได้สามวันคุณปลิวก็ติดต่อมา  เรานัดเจอกันบ่อยครั้งจนคุณติวไม่ค่อยพอใจหาว่าฉันอู้งาน  ฉันก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาโกรธทำไมเพราะว่าฉันไม่เห็นว่าฉันจะใช้เวลางานตรงไหนเลย  แต่คุณติวกลับแสดงออกจนน่าเกลียด
                     "นายอีกแล้วเหรอ  ว่างนักไง...ถึงได้มาชวนเลขาของผมไปเรื่อยเลย"
                      "คุณ...นี่มันเลิกงานแล้วนะครับจะใช้แรงงานกันไปถึงไหนกัน"
                       "นาย...."
                         คุณติวถึงกับพูดไม่ออกเลยเมื่อถูกคุณปลิวตอกกลับซะหน้าแหกทีเดียว...
                      เดี๋ยวนี้คนที่ไปรับไปส่งฉันทุกวันก็คือคุณปลิว  เพราะคุณติวเธอไม่ค่อยว่างนัก  อีกอย่างฉันก็รบกวนเขามามากแล้วเหมือนกัน  มีเพื่อนใหม่ก็ดีนะอาศัยเขากลับบ้านทุกวันจนที่บ้านเริ่มพูดแปลก ๆ
                      "เสน่ห์แรงนะเนี่ย  เดี๋ยวก็เจ้านายมาส่ง  เดี๋ยวก็คุณปลิวลูกเจ้าของหนังสือพิมพ์มาส่ง  เอ...มันยังไง ๆ อยู่นา...สรุปชอบคนไหนนะเรา..."
พี่กอล์ฟมักจะแซวแบบนี้เป็นประจำจนฉันเริ่มรู้สึกเขิน ๆ  แต่ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามเดิม
                         คุณปลิวเข้ามามีบทบาทในชีวิตฉันมากขึ้น  เป็นเวลา 1 ปีเต็มที่เรารู้จักกันมา  เขาเอาใจใส่ฉันทุกอย่าง  แต่ก็มีคนที่ทำท่าไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไร  คือคุณติว  เขาชอบทำหน้าเบ้ทุกทีที่คุณปลิวมา  ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรจงเกลียดจงชังเขาจังเลย...เฮ้อ...ฉันเห็นแล้วก็ปวดหัว
                           "ถามจริง ๆ เถอะคุณเป็นแฟนหมอนั่นเหรอ"
                            "จะบ้าเหรอคุณติว...ฉันน่ะนะ...ไม่อาจเอื้อมค่ะฉันมันคนเดินดินไม่สมควรจะบินสูงหรอก  อย่างดีถ้าจะหาแฟนก็หาที่มัรระดับเดียวกันจะดีกว่า  เขาจะได้ไม่ดูถูกเราจริงไหมคะ"
                            คุณติวถึงกับเบรครถกระทันหันทีเดียว...
                            "อุ้ย....!!!...เบรคทำไมคะ"
                             "คุณเคยชอบผมไหม"
                              "หา........................!!!!"
                             ฉันถึงกลับอึ้งทีเดียว  แต่เขาก็ย้ำกับฉันอีกครั้ง
                             "คุณเคยชอบผมไหม"
                            "ก็คุณเป็นเจ้านายฉันจะให้ฉันไม่ชอบได้ยังไงกัน"
                             "ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...ผมถามว่าคุณน่ะรักผมไหม...."
                             หัวใจฉันเต้นรัวราวกับลูกสูบทำงานเกินปกติ  ฉันรู้สึกตัวชาหน้าชาแดงกล่ำไปหมด  แล้วฉันก็ไม่ได้ตอบอะไร
                             "ถ้าคุณไม่ตอบผมถือว่าคุณ OK.นะ"
                             "เอ่อ....ฉันไม่รู้จะตอบยังไงค่ะ..."
                               "ก็พูด ๆ มาสิ"
                               "ฉันเป็นผู้หญิงนะ...แล้วจะให้ฉันมาพูดอะไรแบบนี้ได้ไงกัน"
                               เขาไม่พูดต่อแต่ก็ขับรถยาวทีเดียว  ฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันไปไหนแต่ฉันรู้ว่าเขาต้องไม่ทำอะไรฉันเพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษ  เขาขับรถจนฉันหลับไป  พอมาโผล่อีกทีก็เส้นทางไปเชียงใหม่แล้ว
                              "นี่มันอะไรกันคะ..."
                             "ผมเห็นคุณชอบที่สวย ๆ ผมก็เลยพาคุณมาสร้างบรรยากาศหน่อย  หรือว่าคุณไม่ชอบ"
                            "แต่ฉันยังไม่ได้ขออนุ..."
                           "ผมขออนุญาติคุณแม่คุณแล้วละ...คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้นะ  และผมก็เตรียมเสื้อผ้ามาให้คุณเรียนบร้อยแล้วรวมทั้งของใช้ส่วนตัว"
                          "คุณ..."
                          ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย  เขาพาฉันมาพักที่รีสอร์ทที่เดิม  พาฉันไปพักห้องที่เดิม  แล้วก็ชวนฉันไปดูดาวเหมือนเดิม
                        "คุณนัดกับคุณเพียงตาไว้เหรอ..."
                         "เปล่า...นี่คุณผมมาแค่เรานะไม่ใช่จะมาหาเศษหาเลยกับคนอื่น"
                         "ฉันไม่เข้าใจอยู่ดีน่ะแหละ"
                         ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร  แต่พอฉันเห็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยดาวเต็มท้องฟ้า  หิ่งห้อยบินเป็นกลุ่มใหญ่ดูเพลินตาแบบนี้ก็ชวนให้ฉันหยุดคิดเรื่องทุกเรื่องแล้วก็นั่งมองดูดาวอย่างมีความสุข
                        "คุณรู้ไหมว่าผมชอบคุณตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าคุณเลย"
                        "หือ..."
                        "พอผมเห็นหน้าคุณผมก็รู้ได้เลยว่านี่แหละสะเป็กผม"
                        "อือ..."
                          "ผมขอโทษนะที่ทำตัวเป็นเพลบอยโดยไม่คิดถึงจิตใจของคุณ...คุณแม่ท่านอยากให้เราแต่งงานกัน  แต่ว่าผมมันมัวห่วงแต่ความสำราญอย่างผู้ชายที่ไม่เอาไหน  ผมขอโทษคุณด้วยนะกิ"
                         "หาอะไรนะ..."
                         "นี่คุณไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยเหรอ"
                          ฉันส่ายหน้าคุณติวก็เลยโกรธเดินหนีไป  ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาพูดอะไรเพราะฉันมัวแต่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ของครอบครัวฉัน  ฉันอยากให้คุณแม่มาเห็นที่นี่จังเลย...  จนไม่ได้ฟังที่คุณติวพูด  แต่พอเขาเดินไปได้พักหนึ่งเขาก็กลับมา
                         "นี่จะไม่ง้อเลยเหรอ  งอนนะ"
                        ฉันถึงกับหัวเราะเลยละเพราะไม่คิดว่าเขาจะงอนเป็น  ผู้ชายอะไรขี้งอนไปได้  ดูสิจะให้ผู้หญิงง้อ  ไม่เอาด้วยหรอก  ท่าจะบ้า  ลูกคุณหนูนี่ก็เอาใจยากจริง ๆ เลยนะ
                        "อ่ะง้อก็ได้"
                        "ไหนล่ะที่บอกว่าง้อ"
                        "ก็นี่ไง....ง้อ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
                        ฉันหัวเราะขึ้นมาเขาก็เลยเอามือมาขยี้หัวฉัน
                       "แต่งงานกับผมนะ"
                       ประโยคนี้ถึงกลับทำให้ฉันอึ้งมากที่สุด  เพราะฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้กับฉัน  และฉันก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขารักฉัน  ทั้ง ๆ ที่ปกติเขาไม่มีท่าทีที่แสดงออกมาเลยว่ารักฉัน
                       ฉันแต่งงานได้ 3 ปีก็ท้อง  แต่สุขภาพของฉันไม่แข็งแรงเลยแท้งง่าย  หมอบอกให้พักผ่อนมาก ๆ แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อฉันกำลังบ้างาน  ฉันท้องครั้งต่อมาก็แท้งอีก  สรุปแล้วฉันท้องมาถึง 5 ครั้งแล้วก็แท้ง 5 ครั้งทำให้เขาหมดกำลังใจ  
                        วันหนึ่งเขาล้มป่วยลง  เพราะข้าวปลากินไม่ตรงเวลา  ปวดท้องอยู่บ่อย ๆ พอไปตรวจก็ทราบว่าเขาเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้ายแล้ว  ฉันเป็นห่วงเขามากเลย  คอยดูแลเขามาโดยตลอด  เมื่อฉันรู้ว่าเขาจะไม่อยู่กับฉันแน่ ๆ ฉันก็ยิ่งเสียใจมากแต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ข้างใน  ฉันรู้สึกผิดจริง ๆ เลย
"กิ...จะร้องก็ร้องออกมาเถอะ  อย่าฝืนเก็บไว้คนเดียวเลย"
                       ตอนที่คุณติวบอกฉัน  ฉันถึงกลับปล่อยโฮออกมาทีเดียว  ฉันไม่รู้ว่าชีวิตของฉันจะอยู่เพื่ออะไรในเมื่อตอนนี้คนที่ฉันรักคนหนึ่งกำลังจะจากฉันไปแล้ว...  ฉันต้องอยู่อย่างเดียวดายอ้างว้างไม่มีใคร  บ้านที่เคยอยู่เคยเห็นหน้ากันทุกวัน  ต้องมีอันต้องขาดใครคนใดคนหนึ่งไป  ฉันหมดกำลังใจที่จะทำงานต่อไปจริง ๆ
                      "ผมไม่เป็นไรหรอกกิ...ทำใจสบาย ๆ ถือว่าเรามีกรรมร่วมกันมาเท่านี้  รักษาสุขภาพนะกิอย่าหักโหมจนเกินไป  ผมรักคุณนะ  กิ...ผม"
                      คำพูดคำสุดท้ายมันทำให้ชีวิตฉันจมดิ่งอยู่กับความหลัง  ฉันจำคำพูดทุกคำของเขาได้ดี  คุณติวคุณเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด  แต่ฉันกลับไม่ได้ทำอะไรเพื่อคุณเลย  ฉันกอดแม่ของเขาร้องไห้จนถึงวาระสุดท้ายที่ฉันต้องเผาทั้งเขาและแม่ของเขา  ฉันรู้สึกว่าฉันอ้างว้างเดียวดายที่สุด  ชีวิตของฉันเหลือเพียงฉันคนเดียว...
                        ฉันยังคงเก็บถาพวันวานของเราไว้เสมอ...คุณติว  คุณแม่ตุ๊กฉันรักทั้งคู่มากเลยค่ะ  ลาก่อนนะคะขอให้ดวงวิญญาณไปสู่สุขติด้วยเถิด  แล้วฉันก็เอากระดูกและขี้เถ้าไปลอยอังคารที่กลางทะเล  ฉันหวังแค่เพียงฝันถึงเขาทุกวันก็พอแล้ว...
                   จบแล้วค่ะกับเรื่องสั้นทั้ง 4 ภาค  
ตั้งแต่ภาคแรก  เรื่อง  คนที่ไม่เคยสำคัญ
         ภาคสอง      "     มรสุมทางใจ
         ภาคสาม      "     พ่ายให้แก่...เธอ
และภาคสุดท้าย    "     วันวาน...
                   เป็นอย่างไรบ้างคะ  สมกับที่รอคอยหรือเปล่า...ขอบคุณนะคะที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ  ถ้าอยากให้ต่อภาค 5 โปรดเขียนมาบอกด้วยนะคะว่าจะให้แต่งเรื่องของใคร  หรือจะให้เพื่มตอนไหน...อยากให้มีตัวละครชื่ออะไรอีกช่วยบอกนะคะ  ต้องการให้แต่งแนวไหน  จะจัดให้ค่ะ  และจะไปเก็บข้อมูลมาแต่งให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ...
                    ...............ขอบคุณค่ะ.....................