ฉันเป็น…ของเธอ

สุชาดา โมรา

ชีวิตของพวกเราอยู่ท่ามกลางหมอกควันที่ไม่รู้จักจบสิ้น  กลิ่นอายที่ฟุ้งกระจาย  เปรียบดังสายหมอกขาว ๆ ในยามเช้า  แต่ทว่าหมอกสายนี้มีอยู่ทั้งวี่ทั้งวัน  เมื่อไรหนอที่พวกเราทั้งหมดนี้จะได้ไปสูดกลิ่นอายที่สดใสไร้หมอกควันเสียที
	พวกเราอยู่ที่บ้านริมน้ำจังหวัดกาญจนบุรี  แสงสว่างยามที่พระสุริยาฉายเจิดจรัสช่างสวยงามเสียจริง ๆ แต่ถึงอย่างไรชีวิตของพวกเราก็ยังคงอยู่ที่เดิมตลอดมา  ที่ที่มีแต่ความอุดอู้ไม่มีสิ่งดี ๆ เหลืออยู่เลย  และเป็นไปได้ไหมหนาที่ทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ในขณะนี้จะลืมวิถีชีวิตของตัวเองที่กินอยู่กับเรา  พวกเราจึงไม่เคยมีคุณค่าและไม่มีความหมายสำหรับพวกเขาเลย
	"นี่เธอมาดูห้องนี้สิ...โห...สวยจริง ๆ เลย  เฟอร์นิเจอร์ก็ครบครัน  มองออกไปก็เห็นธรรมชาติที่สดใสงดงาม...เอางี้ละกันฉันตกลงซื้อบ้านหลังนี้"
	หญิงอ้วยกับนายหน้ามาดูบ้านหลังที่พวกเราอยู่  เธอตกลงที่จะซื้อบ้านหลังนี้  หญิงอ้วนหรือคุณนายนิวเครียจึงขนของเข้ามาในบ้านพร้อมกับลูกชายอ้วน ๆ ของเธอในเย็นวันนั้น  เด็กอ้วนคนนั้นเมื่อมาถึงก็สำรวจบ้านทันที
	"แม่ฮะผมว่าบ้านมันใหญ่เกินไปหรือเปล่าฮะ  แล้ว...แล้วเราจะทำความสะอาดไหวเหรอฮะ"
	"ไหวสิจ๊ะทอมลูกรัก...เราแค่ทำเฉพาะที่เราใช้กันก็พอ  เช่นห้องนอน  ห้องครัว  ห้องรับแขกแล้วก็ห้องน้ำ  ส่วนทางเดินก็ทำบ้างไม่ทำบ้างก็ได้ลูก..."
	สองแม่ลูกจัดแจงทำความสะอาดจนเสร็จจากนั้นก็เข้านอน
	เป็นเวลาหลายสิบปีที่พวกเราถูกทอดทิ้งให้อยู่บ้านกันตามลำพังซึ่งไม่มีใครเคยเหลียวแล  และไม่มีใครมองเห็นคุณค่า  ได้แต่ปล่อยทิ้งพวกเราให้อยู่กันตามยถากรรม..........บางสิ่งบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวในบ้านพูดคุยกัน
	"นี่คันฉ่อง  เราว่าเจ้าของบ้านลำเอียงนะ"
	"เออจริงนะ...เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะขนไก่"
	พวกเรารวมตัวกันประชุมหารือกันจนถึงรุ่งเช้า
	สองแม่ลูกไม่อยู่ในบ้าน  ไปเที่ยวในตลาดกาญจนบุรี  และก็คงเลยต่อไปเที่ยวที่อื่น......พวกเราจึงเดินสำรวจบ้านและเราก็พบบางสิ่งบางอย่าง  คือสองแม่ลูกกวาดเอาขยะไปซ่อนไว้ที่ใต้พรม  ซอกตู้และที่ต่าง ๆ ที่มองไม่เห็น  พวกเราจึงสลัดฝุ่นและกวาดขยะออกมา  กระจัดกระจายไปทั่วบ้านเพื่อจะลองใจเจ้าของบ้าน
	แอ๊ด..........เสียงประตูบ้านดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงฝีเท้าคน
	"มาแล้ว ๆ ........"  เสียงนีออนส่งเสียงบอกเพื่อน ๆ
	มู่ลี่จึงบอกเพื่อน ๆ ต่อ ๆ กันไปอีกทอดหนึ่ง  ".........หลบเร็ว"
	พวกเราหลบไปที่ต่าง ๆ เพื่อไม่ให้คุณนายนิวเครียเห็น
	ทั้งคู่ตะลึงในความยับเยิน  เน่าเหม็นของบ้าน  มันไม่น่าเชื่อเลยว่าบ้านจะสกปรกโสโครกได้ถึงเพียงนี้
	"อี๋.........เหม็นจังสกปรกด้วย  ลูกทำสิทอม"
	"ไม่ฮะแม่  ผมหยะแหยง"
	สองแม่ลูกเกี่ยงกันทำความสะอาดบ้าน  และเขาก็ปล่อยให้บ้านเน่าเหม็นอยู่อย่างนี้
	"มืดค่ำป่านนี้แล้วแม่จะพาผมไปไหนฮะ"
	"ก็ไปเที่ยวน่ะสิลูก....ล่องแพชมบรรยากาศและก็ชมการแสดงน่ะสิลูก"
	สองแม่ลูกคุยกันหนุงหนิง ๆ สักพักหนึ่งก็ออกจากบ้านไป
	พวกเรามีความรู้สึกว่าเราโดนทิ้งอีกตามเคย  พวกเราทนทุกข์ทรมานอยู่กับความเน่าเหม็นและโสมมของเจ้าของบ้าน  และเราก็วางแผนร้ายกัน  จนสำเร็จ
	แอ๊ด.........
	"หล่อนมาแล้ว......."  เสียงนีออนพูดขึ้น
	พวกเราเตรียมไปซ่อนตัวในที่ต่าง ๆ โดยเฉพาะในครัว  เมื่อสองแม่ลูกหิว  คุณนายนิวเครียจึงเดินมาล้างจานในครัว  ส่วนลูกชายก็นั่งดูทีวี
	พวกเราไม่รอช้ารีบปฏิบัติการทันทีที่หล่อนล้างจาน
	เพล้ง........!!!!  "โอ๊ย!"
	จานชามและอุปกรณ์เครื่องใช้ต่าง ๆ ภายในบ้านทั้งหมด  ออกมารุมทำร้ายร่างกายคุณนายนิวเครียจอมขี้เกียจกับคุณทอมลูกชายจอมโสโครก
	"ผีหลอก......โอ๊ย!"
	พวกเราต้อนทั้งคู่มารวมกัน
	"ไม่ใช่ผีหลอก.....หรอกคุณนาย  พวกเราเพียงแต่ทนมานานแล้ว  คุณนายและลูกไม่เคยสนใจไม่เคยรับรู้ถึงจิตใจของเครื่องใช้ภายในบ้านอย่างพวกเราเลย  พวกเราเสียใจที่ต้องทำแบบนี้  แต่ถ้าเราไม่ทำคุณนายก็ยังคงต้องทำอยู่อย่างนี้  ยังคงสกปรกโสโครก  และคงไม่ทำความสะอาดพวกเราเลย  ดีแต่ใช้...คุณนายนี่มันมนุษย์งี่เง่าจริง ๆ"  ไมโครเวฟพูดขึ้น
	"ใช่...พวกเราตั้งใจจะสั่งสอนให้คุณนายเข็ดหลาบ  จะได้รู้จักทำความสะอาดบ้านมั่ง  ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ  ถึงพวกเราเป็นแค่สิ่งของแต่พวกเราก็มีหัวใจ  มีชีวิตจิตใจ  และพวกเราก็ไม่ชอบความสกปรก  พวกเราเป็นของคุณนายนะ  ใช้เราให้มันดี ๆ หน่อย"  บุ๊คพูดเสริมขึ้น 
	"จ่ะ...ฉันยอมแล้ว  ต่อไปนี้ฉันจะรักษาความสะอาดนะ  จะไม่ปล่อยให้เธอเน่าเหม็น  ฉันจะรักษาความสะอาด  ฉันสัญญา"
	หลังจากที่คุณนายนิวเครียสัญญากับพวกเราในวันนั้นพวกเราก็อยู่ร่วมกันอย่างสันติ...แล้วบ้านคุณล่ะสะอาดหรือยัง  ระวังไว้ให้ดีเถอะถ้าเผลอเมื่อไรพวกเราจะเอาคืน...!!!!